EP 1/4 นางเช่าแสบสะเด็ด

คฤหาสน์อัชวิน เจ็ดโมงเช้า

เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ เจ้าบ้านสาวใหญ่ในวัยสี่สิบห้าปี ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ราวกับต้องของร้อน เธอเดินไปหาคนที่เฝ้ารอ เขากำลังก้าวเข้ามาในบ้าน สีหน้าดูดีกว่าตอนที่ออกไปทำงานเมื่อวานนี้

“กลับมาได้แล้วสินะ เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยนี้ซะที อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว”

อุษณี อัชวิน พี่สาวที่ยังดูสาวเกินอายุ ว่ากระทบน้องชาย คฤหาสน์หลังใหญ่ในเวลานี้เหลือเพียงสองพี่น้องอยู่อาศัย ด้วยว่าบิดามารดาล้มหายตายจากไปสิ้นแล้ว

“พี่เลิกถามผมเมื่อไหร่ ผมก็จะเลิกเมื่อนั้น”

“ตาเอื้อ! อย่ามายอกย้อนฉัน ฉันเป็นพี่แก ฉันแค่อยากให้แกแต่งงานมีครอบครัวซะที ปีหน้าแกจะสามสิบแล้วนะ” อุษณีเอ่ยเตือน ด้วยอยากให้อังเดรลงหลักปักฐานไปกับใครสักคนที่ไม่ใช่แม่ทรายทอง เมียเช่าจากบาร์เหล้าที่พัทยา

“ใช่ครับ ปีหน้าผมจะสามสิบ แล้วพี่ล่ะ ปีหน้าจะสี่สิบหกแล้วนะ แต่งๆ ไปกับใครสักคนเถอะครับ จะได้เลิกมาบงการชีวิตผมซะที”

“ตาเอื้อ!?”

“ครับพี่...” ตอบพี่สาวอย่างเพลียใจพลางจ้องมองใบหน้างามที่ถูกแต่งแต้มไว้ด้วยเครื่องสำอาง หากไม่บอกคงไม่มีใครรู้ว่าอุษณีอายุสี่สิบห้าแล้ว หล่อนยังสวย หุ่นบางร่างเล็กและยังทระนงว่าตัวเองไม่มีวันแก่กระมังจึงไม่ยอมมีครอบครัวเสียที

คนเป็นพี่หมดคำจะเจรจาเมื่อถูกตอกหน้ากลับมา ก็คนมันเรื่องเยอะ เลือกเยอะ ยังหาใครถูกใจไม่ได้ ก็คงไม่แปลกที่ยังหาสามีดีๆ แต่งด้วยไม่ได้ แต่อังเดรคงไม่มีวันรู้ การจะแต่งงานกับใครสักคนก็ควรต้องมีความรัก แล้วเธอจะมีให้ใครได้ ในเมื่อหัวใจไม่เคยลืมรักแรกเลย แม้ว่าจะผ่านมาสามสิบปีแล้วก็ตาม

“อีกสามวันจะครบรอบวันตายของพ่อกับแม่ แกน่าจะไปทำบุญให้พวกท่านบ้าง” อุษณีเปลี่ยนเรื่องคุย ที่ตื่นมานั่งรอเขาแต่เช้าก็เพราะเรื่องนี้ บิดามารดาสิ้นบุญไปพร้อมๆ กันด้วยอุบัติเหตุนานถึงสิบปีแล้ว แต่ในวันครบรอบของทุกๆ ปี อังเดรไม่เคยไปทำบุญให้พวกท่านเลย

“แต่อีกสามวันผมมีนัดลูกค้า พี่เป็นลูกรักพี่ก็ไปสิ” ตอบออกมาคล้ายประชด ตั้งแต่เขาเกิดมา กอดสักครั้งเขายังไม่เคยได้รับ แล้วจะหาความผูกพันใดให้คะนึงหา เขาเป็นเหมือนกาฝากของบ้านนี้ เป็นลูกที่ไม่เหมือนลูก เป็นลูกที่พ่อแม่ไม่เคยใส่ใจ

ก็แค่...เอาเงินเลี้ยงไว้เพื่อใช้งาน และตอนนี้เขาก็กำลังตอบแทนบุญคุณพวกท่านอยู่ ด้วยการเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำงาน หาเงินเข้าบริษัทอัชวิน กรุ๊ป ให้สมกับบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนอย่างไรล่ะ

“ตาเอื้อ? อย่ามาประชดกันนะ แกเป็นลูกแกก็ควรไป”

“ลูกที่กอดสักครั้งพ่อกับแม่ยังไม่เคยน่ะเหรอ พี่ยอมรับความจริงหน่อยเถอะ พ่อกับแม่ไม่เคยรักผมสักนิด บางทีผมก็ไม่เข้าใจ แค่ผมเกิดมาหัวทองเหมือนพวกฝรั่ง ผมผิดตรงไหน ผมเลือกได้หรือก็เปล่า ทำไมต้องชิงชังรังเกียจผมนัก ถ้าเจอพ่อกับแม่ในฝันละก็ ช่วยถามแทนผมทีแล้วกัน ผมไปละ” บอกจบก็ก้าวพรวดๆ ขึ้นห้องส่วนตัวที่อยู่ชั้นสองของคฤหาสน์ ทิ้งพี่สาวไว้เพียงลำพังที่โถงใหญ่

อุษณีหน้าสลดลงทันใด สงสารน้องชายจับจิต ทุกสิ่งที่เขาพูดมามันถูกต้องทุกอย่าง ถูกต้องจนแม้แต่คนที่เป็นพี่สาวอย่างเธอยังอดเจ็บปวดไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าแม้ในวันนี้บิดามารดาจะไม่อยู่แล้ว แต่ความเจ็บปวดในวัยเยาว์ยังตามมาหลอกหลอนเขา และคงไม่มีวันจางหาย จนกว่าเขาจะสิ้นลมหายใจ

“สักวันเอื้อจะรู้...ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกเอื้อ ไม่มีจริงๆ”

____________________

สายมากแล้วเมื่อปรายรุ้งหอบชุดนักศึกษาและกระเป๋าสัมภาระขึ้นรถของทรายทอง ก่อนจะเร่งเครื่องออกมาจากบ้านด้วยความรีบร้อน ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเผลอหลับตอนนั่งอ่านหนังสือเพื่อทบทวนความจำ แต่คงไม่แปลกหรอกเพราะว่าเธอยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่บ่ายสามโมงของเมื่อวานนี้

“โธ่เอ๊ย! มาติดอะไรกันตอนนี้วะ!” บ่นให้กับไฟแดงพลางส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เธอยังอยู่ในชุดนอนลายการ์ตูน ไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ ตอนนี้เจ็ดโมงกว่าๆ แล้ว แต่เธอยังไปไม่ถึงมหาวิทยาลัยเลย เพิ่งมาได้ครึ่งทางเท่านั้น

สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว เธอเหยียบคันเร่งพารถเคลื่อนออกไป ทว่าไม่กี่นาทีที่พารถฝ่าการจราจรอันติดขัดออกมาได้ ก็จำต้องเบี่ยงพวงมาลัยเข้าข้างทาง มีบางอย่างเกิดขึ้นกับรถคันเก่งของพี่สาว รถเสียการทรงตัวในระดับหนึ่ง รู้สึกได้ถึงของแข็งบางอย่างที่กำลังบดกับถนนแทนที่ล้อยาง เธอรีบจอดมันแล้วลงมาดู

“ฉิบหายแล้ว ยางแตก!” ปรายรุ้งสบถอยู่ข้างล้อรถที่สภาพคงแล่นต่อไม่ได้ หัวใจเต้นโครมๆ เพราะยังไม่รู้จะแก้ปัญหาคราวนี้อย่างไร เธอเปลี่ยนล้อรถไม่เป็น และไม่รู้เบอร์อู่ที่ไหนสักที่ อยากขอความช่วยเหลือจากผู้คนที่พารถวิ่งสวนไปมา แต่ในชั่วโมงเร่งรีบอย่างนี้ไม่มีใครชายตามาแลรถของเธอด้วยซ้ำ ยกเว้น...

“ยู้ฮู! ให้ช่วยไหมครับน้องสาว”