EP 1/6 นางเช่าแสบสะเด็ด

พอปรายรุ้งเดินจากไป ชลกรก็ยกหูโทรศัพท์โทรหาอู่รถเจ้าประจำเพื่อมาลากรถของปรายรุ้งไปจัดการ ก่อนจะหาที่ทางอาบน้ำแล้วกลับมารอเจ้าหล่อนที่นี่ มันแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกว่าปรายรุ้งเป็นภาระ แต่กลับรู้สึกสนุก และอยากอยู่กับหล่อน เขาเหมาเอาว่าความรู้สึกที่เป็นเกิดเพราะความน่ารักสดใสของปรายรุ้ง และความซื่อของหล่อน ความซื่อที่เขาหาจากใครไม่ได้ในจำนวนผู้หญิงที่พบเจอ หล่อนแตกต่างจากทรายทองอย่างสิ้นเชิง รายนั้นรอบจัด ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ที่สุด!

____________________

สิบโมงเศษๆ ปรายรุ้งเดินออกมายังจุดที่คาดว่ารถของชลกรจะจอดรออยู่ เขาลงมายืนฉีกยิ้มอยู่ข้างรถ ไม่เพียงเท่านั้น ยังส่งยิ้มแล้วแจกไลน์ให้สาวๆ อีกต่างหาก เห็นแล้วน่าหมั่นไส้นัก คนหล่อนี่ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดจริงๆ

“ที่รัก! ทำอะไรฮะ! เค้าไม่อยู่แป๊บเดียวนี่อ่อยสาวเหรอ นี่ๆ พวกเธอ! ออกไปเลยนะ นี่ของฉันย่ะ!”

ปรายรุ้งเดินแหวกกลุ่มสาวๆ ที่ห้อมล้อมชลกรอยู่ บางคนเรียนคณะเดียวกับเธอด้วย ขอกันท่าหน่อยเถอะ เพื่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เพราะถ้าใครหลงคารมอีตานี่ละก็ เตรียมเหล็กท่อนใหญ่ๆ ไว้ดามอกได้เลย

สาวๆ กลุ่มใหญ่แตกฮือเมื่อเข้าใจว่าบุรุษหนุ่มมีเจ้าของ ชลกรอ้าปากหวอ ขอทวงคืนสิ่งที่เคยคิดเกี่ยวกับปรายรุ้ง เพราะดูท่าว่าหล่อนจะร้ายไม่แพ้พี่สาวของหล่อนเลย

“อะไรของเธอเนี่ย เฮ้ย...เดี๋ยวๆ เดี๋ยวครับทุกคน ไม่ใช่นะ ปรายรุ้งไม่ได้...”

กว่าจะแก้ต่างให้ตัวเองจบ สาวๆ กลุ่มใหญ่ก็สะบัดบ๊อบจากไป เหลือเพียงนางสาวปรายรุ้งที่กำลังส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขาพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างเป็นต่อ ใช่สินะ หล่อนทำลายสะพานที่เขาอุตส่าห์ทอดให้สาวๆ เสียย่อยยับไปแล้ว

“ไม่ได้อะไรคะที่รักขา...” ปรายรุ้งยังยั่วไม่เลิก ไม่เพียงเท่านั้นยังคล้องแขนตัวเองเข้ากับแขนเขาอย่างถือสิทธิ์ เธอสนิทกับชลกรในระดับหนึ่ง เวลาที่เขาไม่อยากมีสาวนั่งดริงก์ขนาบข้าง เขาก็จะใช้บริการเธอ แทบจะให้ยืนประจำโต๊ะเพื่อผูกขาดการเจรจาแต่เพียงผู้เดียว โดยที่เจ้าของร้านไม่สามารถว่าอะไรเขาได้ เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนกัน

เธอรักงานที่ทำอยู่ที่ DC เจ้านายใจดี งานหนักหน่อยแต่รายได้ก็พออยู่ได้ ที่สำคัญคือเธอสามารถเข้าสายได้บ่อยๆ เพราะอาศัยบารมีของทรายทอง แม่สาวนั่งดริงก์ตัวท็อปที่ขายดีที่สุดของ DC นั่นเอง

“แน่ใจนะว่าอยากควงพี่น่ะน้อง หึๆๆ”

ชลกรถามเสียงเจ้าเล่ห์ ปรายรุ้งดึงมือออกจากแขนเขาแทบไม่ทัน

“ฝันไปเถอะย่ะ แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง”

“เอ้า...ก็เธอบอกว่าจะให้ฉันควงไม่ใช่เหรอ” พ่อหนุ่มความจำดีมีทวง

“คุณเลือกให้ฉันเลี้ยงข้าวแทนย่ะ เพราะคุณบอกว่าฉันตูดเล็ก นมแฟบ แถมขาใหญ่อีก” ประชดเขาแล้วชี้ลงตรงท่อนขาเรียวๆ ของตัวเอง

ชลกรเห็นดังนั้นก็ใจเต้นตึกๆ เรียวขาขาวๆ มันน่าเอามาคล้องรอบเอวเขาเสียจริง

“ฉันเอาสองอย่างเลย เธอเห็นไหมว่าวันนี้ฉันเสียเวลาทั้งวัน งานการไม่ได้ทำเนี่ย”

“ปกติคุณทำงานด้วยเหรอ อย่ามามั่วนิ่มน่าคุณโช” ว่าพลางโบกลมเข้าหาตัวเพราะตรงที่ยืนอยู่แดดก็ลงไม่ใช่น้อย

“เถอะน่า...ไปคุยในรถดีกว่า ร้อนจะตาย”

เขาว่าแล้วเดินไปขึ้นรถฝั่งที่มีพวงมาลัย ปรายรุ้งเลยเปิดประตูขึ้นไปนั่งบ้าง ถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อการสอบวิชาสุดท้ายผ่านไปด้วยดี

“สาธุ! ขอให้ได้เกียรตินิยมด้วยเถิดสวรรค์”

“โอ...ขอมากไปครับ สวรรค์ท่านงานเยอะ เพลาๆ ลงซะบ้างเถอะ”

“คุณโช!”

เสียงปรามแวดๆ ของปรายรุ้งมีอันต้องเงียบลง เมื่อชลกรยกมือขอยอมแพ้พร้อมกับโปรยยิ้มเจ้าเสน่ห์ที่ปรายรุ้งเห็นแล้วต้องใจเต้นตึกตัก หญิงสาวทำเป็นหน้าบูดหน้าบึ้งเพื่อซ่อนความเขินอาย

การได้ควงคู่ชลกร ได้นั่งบนรถของเขามันน่าภูมิใจน้อยเสียเมื่อไหร่ หากจะพูดให้ถูกละก็ เวลาปกติเธอคงไม่มีวาสนาได้ขึ้นมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถของเขาอย่างแน่นอน

“หิวไหม” เขาถามขณะเริ่มสตาร์ตรถ

“มากค่ะ แต่ง่วงนอนมากกว่า แล้วนี่รถฉัน...”

“อยู่ที่อู่แล้ว”

“คุณจัดการให้หรือคะ”

“อาฮะ”

ปรายรุ้งหันไปมองเขาอย่างทึ่งๆ ไม่ใช่อะไร ก็ไม่นึกว่าเขาจะใส่ใจจัดการให้ เธอยกมือไหว้ขอบคุณงามๆ

“ขอบคุณที่ช่วยเป็นธุระนะคะ ฉันคงเบลอจนไม่รู้จะทำอะไรก่อน ไม่ใช่รถฉันด้วย รถพี่ทรายน่ะ” บอกเขาแล้วเอนหลังพิงเบาะดีๆ

ชลกรเริ่มบังคับพวงมาลัยให้พารถเคลื่อนออกไปจากรั้วมหาวิทยาลัยที่ปรายรุ้งเรียนอยู่ เขายิ้มให้อย่างสดใสเมื่อได้รับการขอบคุณอย่างจริงใจ ปรายรุ้งน่าเอ็นดูตรงที่แววตาคู่นั้นของหล่อน มันทอทอดความบริสุทธิ์จนเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดอกุศล ใช้เล่ห์แห่งชายชาญลวงให้หล่อนสมยอมขึ้นเตียง เอาเป็นว่าเขาจะละปรายรุ้งไว้คนหนึ่งก็แล้วกัน อย่างน้อยหล่อนก็คุยสนุกและรักพี่สาวมากละนะ รักแบบที่คนที่เป็นลูกคนเดียวอย่างเขาไม่มีวันเข้าใจเลย

“จริงเหรอ ที่พวกเธอไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ พวกเธอเหมือนกันมากนะ” เขาหมายถึงปรายรุ้งกับทรายทอง สองศรีพี่น้องท้องคนละแม่

“โอย...คุณดูพี่ทรายสิ สวยขนาดนั้นน่ะ ไม่เหมือนฉันหรอก” คนถ่อมตัวรีบออกตัวอย่างไว เธอไม่ใช่คนสวยจัดแบบทรายทอง แม้ว่าลูกค้าหลายคนจะชอบชมว่าเธอน่ารักก็เถอะ

“เธอก็หน้าตาดีนะ หน้าตาดีแบบเด็กๆ น่ะ”

ปรายรุ้งหรี่ตามองคนวิพากษ์วิจารณ์อย่างเคืองๆ

“เลิกวิจารณ์ความสวยของผู้หญิงแล้วพาไปหาอะไรกินทีได้ไหมคะ เพราะฉันหิวมาก!”

ชลกรพยักหน้าตกลง รีบหุบปากฉับแล้วขับรถพานักศึกษาสาวไปหาอะไรรับประทาน ทว่าขับรถออกมาได้ไม่ถึงสิบนาที แม่คนที่บ่นว่าหิวกลับเผลอหลับไปอย่างง่ายดาย

“ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่านะคุณนักศึกษาสาว”

ชลกรว่าแล้วยิ้มอย่างนึกสนุก จะเป็นอย่างไรนะหากหล่อนตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ มันคงจะสนุกน่าดู หึๆๆ