บทที่ 5 ไม่รักแต่มันหวง

บทที่ 5

ไม่รักแต่มันหวง

ในใจของเขามันร้อนรุม หญิงแพศยา เมื่อคืนนอนใต้ร่างร้องครวญครางปานจะขาดใจอยู่กับชายผู้หนึ่งแต่ตอนเย็นของอีกวันกลับเกี้ยวชายอีกผู้หนึ่งได้อย่างหน้าด้านๆ ร่านยิ่งนัก ไม่มีใครเปรียบปาน เขาครุ่นคิดในใจอย่างโมโหยิ่งนัก แต่มิรู้จะทำเช่นไร จึงได้เอ่ยประชดประชันออกไป “ หญิงเช่นเจ้า เกี้ยวชายก่อน ดังเช่นหญิงไม่ไว้ตัว แถมยังมากินข้าวกับชายไม่ให้สาวใช้ตามมาด้วยอีก เป็นถึงคุณหนูจวนเสนาบดีแต่ไม่ไว้ตัวเสียเลย จะมีชายใดอยากจะได้เจ้าไปเป็นภรรยากัน หากแค่เพียงเชยชมเล่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ” เขาเอ่ยขึ้นแล้วจ้องมองสบตาของนางอย่างจะเย้ยหยัน 

แม้ใบหน้าของเจียเหลียนฮวาจะร้อนวูบขึ้น เพราะคำพูดที่ดูถูกดูแคลนนั้น แต่นางก็ระงับอารมณ์เอาไว้แล้วเอ่ยตอบไปว่า “ มิเห็นเป็นอะไรนี่เพคะท่านอ๋อง ตอนนี้เหลียนฮวาเป็นหญิงยังมิได้ออกเรือน ยังไม่มีพันธะใดก็ย่อมต้องมองหาบุรุษที่พึงใจเพื่อจะได้ออกเรือนกับเขา ใช่ไหมเจ้าค่ะพี่เฟยหลง ” นางหันไปเอ่ยถามชายที่ยืนมองทั้งคู่อยู่  รองแม่ทัพไป๋หันมาหาเหลียนฮวาทันที “ ใช่จ๊ะ พี่ก็กำลังคิดว่าจะลองคบหาดูใจกับฮวาเอ๋ออยู่ เจ้าจะขัดข้องหรือไม่ ” รองแม่ทัพหนุ่มที่หาโอกาสพูดความในใจของตนเองมานานแล้วเพิ่งได้โอกาสจึงได้เอ่ยถามนางไปตรงๆทันที เหลียนฮวาอึ้งไปเล็กน้อยเพราะนางก็คิดกับรองแม่ทัพหนุ่มเช่นพี่ชาย แต่นางก็ตัดสินเอ่ยรับคำเขาไปทันทีโดยไม่คิดอะไรว่า “  เจ้าค่ะ ข้ายินดีคบหาดูใจกับพี่เฟยหลงเจ้าค่ะ ” ใบหน้าของรองแม่ทัพหนุ่มบานยิ่งกว่าจานเชิงเขาดีใจยิ่งนักที่นางตกปากรับคำที่จะคบหากับเขาแล้ว ส่วนใบหน้าของอ๋องหนุ่มตรงข้ามกัน ใบหน้าของเขาถอดสีไปทันที ดวงตาขุ่นขวางเหมือนไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง

 ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายไปใหญ่โต องค์ชายสามที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่จึงได้เอ่ยว่า “ ดีใจกับพวกเจ้าทั้งสองด้วยนะ พระมารดาคงจะหมดห่วงเจ้าเสียทีนะเหลียนฮวา ข้าจะไปบอกข่าวดีกับพระองค์เอง ส่วนเจ้าห้าเรากลับกันเถิด ข้ามีธุระที่จะต้องไปจัดการ ลาพวกเจ้าไปก่อนก็แล้วกัน ” เขาเอ่ยแล้วก็รุนหลังท่านอ๋องซีหยางให้ออกเดินไป แม้เขาจะไม่ค่อยจะยอมออกเดินไปง่ายๆ แต่องค์ชายสามก็ดันหลังเขาจนยอมออกเดินมุ่งลงบันไดไปโดยดี

ท่านอ๋องซีหยางเดินนำหน้าพี่ชายออกมาจากโรงเตี้ยมแห่งนั้น แม้เขาจะบอกตนเองว่านางกับเขามิได้เป็นอะไรกันแล้ว นางจะคบหาใครมันก็เรื่องของนาง แต่ในอกใจมันปวดแปลกยิ่งนัก ภาพที่เขาขย่มร่างอวบของนางจนแทบจะจมไปกับฟูกหนาเมื่อคืนมันปรากฎขึ้นทันที ต่อไปนี้คงจะเป็นชายอื่นแล้วที่จะทำกับนางเช่นที่เขาทำ ท่านอ๋องห้าใบหน้าบึงตึ้งเหมือนไม่สบอารมณ์  เขานั่งมาในรถม้ากับองค์ชายสามมิเอ่ยวาจาใดสักคำ เอาแต่นั่งเหม่อลอยสลับกับขบเคี่ยวเคี้ยวฟันอยู่ผู้เดียว องค์ชายสามจ้องมองใบหน้าของน้องชายนิ่ง เจ้าห้ามันหึงมันหวงอดีตคู่หมั้นออกขนาดนี้แต่ก็ยังปากแข็งจนเขาจะหันไปคบหากับชายอื่นเสียแล้ว มันหึงมากเช่นนี้ ขนาดเขาเป็นพี่ชายแค่เอ่ยถึงรูปร่างของเหลียนฮวามันก็จ้องเขาด้วยดวงตาขุ่นขวางไม่พอใจเพราะมันหวงเมีย มันหึง ยิ่งเห็นมากับชายอื่น ตาแทบจะมีไฟพุ่งออกมาเสียขนาดนี้ยังปากแข็งต่อว่าเขาว่าเขาเป็นหญิงที่ไม่มีใครอยากได้เป็นเมีย ก็มันหวงจะเอาเขาเป็นเมียเสียเองอย่างไรเล่า เจ้าห้าเอ๋ย ขืนปากแข็งเช่นนี้คงจะเสียเมียให้ผู้อื่นเป็นแน่  

เขาจ้องมองใบหน้าบึ้งตึงของน้องชายแล้วส่ายหน้าน้อยๆ   เมื่ออ๋องซีหยางกลับมาถึงตำหนักของตนเอง เขากลับเข้าไปในห้องนอน โดยสั่งมิให้ผู้ใดรบกวนเพราะเขาอารมณ์ไม่ดี ในใจของเขามันมีแต่ภาพที่เหลียนฮวานอนใต้ร่างของเขาเมื่อคืนแล้วร้องครวญครางปานจะขาดใจ เขาไม่กล้าหันไปมองเตียงนอนใหญ่ของตนเองเพราะกลัวภาพที่เริงรักกับนางมันจะยิ่งแจ่มชัดในมโนสำนึกของเขา  นางมิได้เป็นคู่หมั้นของเขาอีกต่อไปแล้ว นางกำลังจะกลายเป็นของชายอื่น ต่อไปก็คงจะมีชายอื่นมาเริงรักกับนางอย่างเร่าร้อนเช่นเดียวที่เขาทำกับนางเมื่อคืน ในอกใจมันร้อนรุ่มมันไม่รู้จะทำเช่นไร ไม่รู้จะหาทางออกใดให้กับตนเอง ทำไมเมื่อก่อนเขาอยากจะถอนหมั้นใจแทบขาด คิดว่าหากได้ถอนหมั้นกับนางเขาคงจะมีความสุขสบายใจยิ่งนัก แต่บัดนี้ถอนหมั้นเรียบร้อยแล้ว นางส่งคืนของหมั้นมาที่ตำหนักของเขาแล้ว แต่เขามิได้สั่งให้ตรวจสอบด้วยซ้ำว่าทางจวนเสนาบดีเจียส่งคืนมาให้ครบถ้วนหรือไม่ เพราะเขาไม่อยากจะเห็นมัน ไม่อยากจะรับรู้ ไม่อยากจะมองว่าของหมั้นนั้นคือของหมั้นที่เขาส่งมอบให้กับเจียเหลียนฮวาจนนางกลายมาเป็นคู่หมั้นที่เดิมทีเขาไม่เต็มใจเลย  

 

 

พอนางให้คนส่งของหมั้นมาคืนเขาก็ไม่อยากจะมองเห็นมัน ไม่สั่งให้ตรวจสอบ เพราะที่จริงแล้วเขาไม่อยากจะรับมันคืนมา อยากจะให้นางเก็บเอาไว้ อยากจะให้นางเป็นคู่หมั้นของเขาเพียงผู้เดียว ไม่ใช่ต้องทนเห็นนางเดินมากับชายอื่น แถมนางยังตกปากรับคำกับพี่สามว่ายินดีคบหาดูใจกับเจ้าหมอนั่น เขามองเห็นใบหน้าของเจ้ารองแม่ทัพไป๋มันบานยิ่งกว่าจานเชิงที่มันจะรับเซ้งคู่หมั้นของเขาไป มันคงจะดีใจเสียมากมาย ที่ได้หญิงที่เหลือเดนของเขา แต่นางเป็นของเหลือเดนที่ทำให้เขาทุกข์ทรมานยิ่งนัก เขาไม่อยากจะเสียนางไป อยากจะได้นางคืนมา คราวนี้จะให้แต่งเป็นพระชายาเอกเลยก็ได้ เขาไม่ได้อยากจะแต่งงานกับหญิงอื่นเสียหน่อย เขาแค่อึดอัดที่นางติดตามเขา เหมือนมัดมือชกเขาให้จำต้องหมั้นกับนาง 

แต่บัดนี้เขาเป็นอิสระจากนางแล้ว แต่ทำไมใจเจ้ากรรมนี่มันร่ำๆอยากจะไปแต่ที่จวนเสนาบดีเจียเสียนักก็ไม่รู้ได้ อยากจะส่งของหมั้นคืน อยากจะส่งสินสอดไปเพิ่มอีกอย่างจะได้หรือไม่ อยากจะเรียกสินสอดเท่าใดเขาก็พร้อมที่จะให้  อยากจะแต่งงานกับนางให้เร็วที่สุด จะไม่เกี่ยงงอนเลยสักคำ ถ้าฮองเฮาฉางเก้อจะบังคับเขาอีก แต่ทำไมคราวนี้ไม่มีใครบังคับเขาให้แต่งกับนางอีกเล่า ทำไมทุกคนยอมรับการถอนหมั้นของนางง่ายถึงเพียงนี้ ทำไมไม่มีใครคัดค้านบ้างเลย อ๋อนหนุ่มครุ่นคิดจนทนกับความคิดตนเองต่อไปไม่ไหว “ พ่อบ้านอู๋ เอาสุรามาให้เปิ่นหวาง  เอามาทั้งไหเลยไปเอามาชนิดที่แรงที่สุด เปิ่นหวาง อยากจะเมา อยากจะฉลองอิสระภาพ เปิ่นหวางดีใจเหลือเกินดีใจที่ไม่ต้องแต่งงานกับยายแม่มดนั่นแล้ว ”