บทที่ 2

ราวกับผ่านไปนานนับศตวรรษ ในที่สุดคุณเพื่อนรักก็ออกมาจากห้องน้ำ

นอนแทรกกลางระหว่างฉันกับหลินเลี่ยน เมื่อนั้นฉันจึงกล้านอนบ้าง

สามพี่น้องกลุ่มนี้นอนหลับสบายใจเฉิบ เสียงหายใจเข้าออกดังขึ้นต่อเนื่อง

ฉันเองก็ค่อย ๆ ผล็อยหลับไปท่ามกลางเสียงหายใจที่สม่ำเสมอนี้

ท้องฟ้าเริ่มมีแสงสลัว ขณะที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น ฉันรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่นุ่มนวลกดลงบนริมฝีปากของฉัน

เดี๋ยวแรงเดี๋ยวผ่อน ฉันรู้สึกว่าร่างกายร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มหายใจลำบากหน่อย ๆ

เมื่อลืมตา เห็นใบหน้าของหลินเลี่ยนอยู่ตรงหน้าฉันเลย ริมฝีปากยังสัมผัสกับฉัน สองมือของเขาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันไว้ ท่าทางคลุมเครือสุด ๆ

สมองของฉันว่างเปล่าทันที ใบหน้าก็เหมือนเต็มไปด้วยเลือดคั่ง

หากคนตรงหน้าไม่ใช่หลินเลี่ยน ฉันจะต้องรีบแจ้งตำรวจทันที แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถ้าเป็นเขา ฉันก็ไม่อยากต่อต้านเลยสักนิด

แต่เรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันต้องรีบตั้งสติก่อน

เพราะยังมีคนตัวใหญ่สองคนนอนอยู่ข้าง ๆ นี้เอง

อีกอย่าง ทำไมฉันถึงมานอนข้างหลินเลี่ยนได้ล่ะ

แต่อย่าเพิ่งสนใจมันนัก เพราะตอนนี้เด็กผู้ชายที่อยู่บนตัวฉันคนนี้ ดูเหมือนจะขาดสติแล้ว

หลังจากถูกจูบก็รู้สึกอ่อนแรงนิด ๆ ฉันไม่รู้ว่าจะเอาแรงจากไหนมาผลักเขาออก

ฉันพยายามลุกขึ้นจากเราทั้งสองอย่างยากลำบาก แต่ถูกหลินเลี่ยนดึงกลับไป

ยังไม่ทันได้ทรงตัว ฉันก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง และมือของฉันแนบอยู่ที่ต้นขาของเขา

ความหวังสุดท้ายจริง ๆ

ด้วยกลัวจะทำให้อีกสองคนที่เหลือตื่น ฉันจึงทำได้เพียงดันต้นขาของเขาแรง ๆ ไม่กล้าส่งเสียงรบกวนมากนัก

หลินเลี่ยนค่อย ๆ ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้กับหูของฉัน

“ขอโทษนะ พี่สาว ผมจะรับผิดชอบคุณแน่นอน”

แค่ประโยคแผ่วเบา หน้าฉันแดงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ในหัวมีเสียงดังหึ่งหึ่ง พยักหน้าช้า ๆ แบบไม่มีสติเลย

ฉันกระโดดลงจากเตียง รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แล้วปิดประตู

เมื่อเห็นตัวเองในกระจก ฉันอายมากจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

ทันใดนั้นก็พยายามตั้งสติทบทวนว่าเมื่อคืนนี้แสดงออกเกินงามหรือเปล่า ถึงทำให้น้องชายทนไม่ไหวขนาดนี้

สุดท้ายแล้ว ตัวฉันเองไม่ใช่ว่าไม่รู้ แม้ว่าหลินเลี่ยนยังเด็ก แต่ไม่จำเป็นต้องรู้น้อยกว่า

ฉันกวักน้ำเย็นใส่หน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่ง หวังว่าจะสามารถลดอุณหภูมิลงได้เร็ว ๆ

ถ้าปล่อยให้เพื่อนสนิทรู้เรื่องนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าแก่ ๆ ของฉันไปไว้ที่ไหน

ล้างหน้าอยู่นานสองนานก็รู้สึกดีขึ้น แต่จู่ ๆ มือจับลูกบิดประตูก็ดังขึ้น

อาจเพราะวันนี้สมองทำงานไม่ดีนัก ฉันจึงได้แต่เบิกตามองมือจับลูกบิดประตูถูกหมุนลงมา

ต่อจากนั้น ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งก็ค่อย ๆ เดินเบียดฉันเข้ามา

จนกระทั่งฉันถูกกักอยู่ชิดอ่างล้างหน้า

“เมื่อวานพี่สาวยังดูสูงพอ ๆ กับผมเลย ทำไมจู่ ๆ วันนี้ก็ตัวเล็กลงขนาดนี้ล่ะ”