บทที่ 12

ผมอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคืนนั้น ที่ผมปวดท้องเหลือทน

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกก็ได้เห็นเธอ

ผมจึงได้รู้ว่า เธอคือนางฟ้าในใจของผม

เธอแบกผมขึ้นหลังด้วยความลำบาก แต่ก็ยังพาผมไปที่คลินิกสุดกำลัง

ตั้งแต่วันนั้น ผมก็รอคอยที่จะได้พบเธออีกครั้ง

ภายหลังได้เห็นวิดีโอที่พี่สาวของผมโพสต์ลงในบัญชีโซเชียล ซึ่งมีเธออยู่ในนั้นด้วย

ผมจึงรู้ว่าเธอคือเพื่อนร่วมห้องเช่าคนนั้นของพี่สาวผม

ผมจึงใช้ข้ออ้างว่าจะไปเที่ยวและไม่มีเงินด้วย

ผมเองก็รู้ดีว่าพี่สาวขี้งกจะไม่ยอมควักเงินจ่ายค่าโรงแรมให้พวกเราพักเด็ดขาด

ด้วยเหตุนี้คืนนั้นเลยได้ค้างคืนด้วยอย่างเป็นธรรมชาติ

ผมอดใจไม่ไหวจึงจูบเธอ

ได้เห็นเธอพยักหน้ารับก็ไม่รู้ว่าผมมีความสุขมากแค่ไหน แต่ว่าต่อมาเธอบอกผมว่าผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ และเธอเลี้ยงผมไม่ไหว

เฮ้อ ใครอยากให้เธอเลี้ยงล่ะ

แต่ถ้าเธอถือสาเรื่องที่ผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ ผมก็จะรออีกนิด

มันไม่ได้รอนานมากนัก

แต่ในช่วงเวลาเหล่านี้ผมยังกังวลมากว่าจะมีคนมาแย่งเธอไป ถึงอย่างไรก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรีบร้อนเริ่มไปนัดบอดขนาดนั้น

ดังนั้นผมเลยไปหาเธอเป็นครั้งคราว

โชคดีที่เ