BAD GUY - 3

หลายวันผ่านไป ฉันพยายามหลบหน้าคุณทิศเหนือตลอดเวลา ปกติเขาไม่เคยเดินมาสั่งงานพี่เอมด้วยตัวเอง แต่หลายวันมานี้ฉันมักจะเห็นเขามาสั่งวานพี่เอมบ่อยๆ ซึ่งโต๊ะทำงานของฉันก็ยังอยู่ใกล้ๆ กับพี่เองด้วย ทุกครั้งที่คุณเหนือมาฉันก็จะเอาแต่ก้มหน้าก้มตา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกได้ว่าถูกจ้องมอง

เวลาเห็นหน้าเขามันก็ทำให้ฉันแทบจะกลั้นใจทุกครั้ง 

ถึงเวลาเลิกงาน…

ช่วงนี้ฉันเริ่มรู้สึกไม่อยากมาที่บริษัทบ่อยขึ้น อยากให้เลิกงานเร็วๆ อยากให้ฝึกงานจบเร็วๆ เฮ้อ! 

“ฝนตกหนักเลยวันนี้” 

ฉันยืนอยู่ในบริษัทยังไม่ได้ออกไปไหน เพราะตอนนี้ฝนด้านนอกตกหนัก มีพี่ๆ พนักงานหลายคนที่ติดอยู่ในนี้ด้วย ค่อยสบายใจหน่อย 

ฉันนั่งรอฝนหยุดด้วยการเล่นมือถือไปพลางๆ ตอบแชตนาลินที่ถามว่าฉันจะไปหาเธอเมื่อไหร่ 

“น้องวารินจ้ะ พี่ไปก่อนนะ” พี่แก้วตาเป็นนุ่นพี่ที่บริษัทเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันละสายตาออกจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วยกมือไหว้ 

แต่!! ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าตอนนี้มีแค่ฉันกับพี่แก้วตาที่เหลืออยู่กันสองคน คะ คนอื่นๆ เขากลับไปตั้วแต่เมื่อไหร่ อีกทั้งตอนนี้พี่แก้วตาก็กำลังจะกลับแล้ว

หลังจากที่พี่แก้วตาเดินออกไป ฉันก็หันมองที่กระจกหน้าต่างบานใหญ่ของตึก ฝนยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุด 

เฮ้อ! ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะที่ได้อยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ 

ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานว่าจะไปชงโอวันตินดื่มสักหน่อย ในขณะที่กำลังกดน้ำร้อนอยู่ จู่ๆ ขนทั้งตัวมันก็ลุกซู่ 

ปะ เป็นอะไรกัน ระ หรือว่า ผะ ผี 

“ชงกาแฟให้ฉันด้วยสิ”

“อ่ะ! โอ้ย!” ฉันสะดุ้งตัวโหย่ง เมื่อได้ยินเสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้น ด้วยความที่กดน้ำร้อนใส่แก้วอยู่ ความตกใจทำให้น้ำร้อนมันลวกมาโดนมือของฉัน 

“ซุ่มซ่ามจริงๆ” เสียงทุ้มเข้มที่ดังอยู่ด้านหลังใกล้ๆ กับใบหูของฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ฉันจึงค่อยๆ หมุนตัวไปมอง

“คะ คุณเหนือ” 

ฉันอุทานเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะในตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งคู่อยู่ใกล้กันเอามากๆ และมันใกล้กันมากเกินไป 

“ใช่ฉันเอง คิดว่าใครหื้ม” ในขณะที่ถามคุณเหนือก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ อีก มันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง มวนท้องแปลกๆ 

“ปะ เปล่าค่ะ” ฉันค่อยๆ ขยับขามาทางซ้ายเพื่อให้พ้นจากคุณเหนือ แต่!! กลับเขาใช้ฝ่ามือใหญ่โอบเอวเอาไว้อย่างถือวิสาสะ 

ถึงฉันจะเป็นแค่พนักงาน แล้วเขาคิดว่าจะทำอะไรกับฉันก็ได้อย่างนั้นหรือไง ฉันก็ได้แต่กร่นด่าเขาในใจ ไม่กล้าพูดออกเสียง เพราะว่ากลัวจะถูกไล่ออก ถ้าฝึกงานไม่ผ่านมันก็ยิ่งเสียเวลาอีก 

“อย่าทำแบบนี้ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า” ฉันเอามือมาแกะมือหนาที่โอบเอวอยู่ออก แต่เขาไม่ยอมปล่อย 

“มีคนเห็นแล้วยังไง ?” แววตาคู่นั้นบ่งบอกว่าเขาไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลยหากว่ามีใครมาเห็นเข้า ฉันจึงเงียบ 

“กลับยังไง ?” 

“รอฝนหยุดก่อนค่ะ” 

“ให้ฉันไปส่ง…”

“อย่าลำบากเลยค่ะ” ฉันยิ้มให้คุณเหนืออย่างสุภาพ แต่ดูท่าคำตอบของฉันมันจะทำให้เขาไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ 

“อย่าอวดเก่งกับฉันให้มาก” จากน้ำเสียงเรียบนิ่งกลับกลายเป็นดุดันทันทีเมื่อฉันปฏิเสธ

มือหนาปล่อยออกจากเอวของฉัน พร้อมกับออกคำสั่ง “ชงกาแฟ แล้วเอาไปในฉันที่ห้องทำงานด้วย”