BAD GUY - 11 กลัวความผิด

#โรงพยาบาล

ฉันมาเยี่ยมน้องสาวก่อนที่เธอจะถูกส่งตัวไปรักษาที่ต่างประเทศ

“พี่ริน หนูกลัว” นาลินรีบบอกเมื่อเห็นว่าฉันเดินเข้ามาในห้องที่เธอนอนพักฟื้นอยู่

ฉันก้าวขาเดินมาหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ กับเตียง แล้วกุมมือนาลินเอาไว้

“ไม่ต้องกลัว เธอต้องหายเชื่อพี่นะ” พูดแล้วฉันก็ค่อยๆ ยกมือขึ้ลูบหัวนาลิน “พี่จะรอวันที่น้องสาวคนสวยของพี่หายเป็นปกติ ถ้าหายดีแล้วพี่สัญญาว่าจะพาเธอไปเที่ยวทุกที่ที่เธออยากจะไป”

“….พี่รินสัญญาแล้วนะคะ”

“พี่สัญญา ^_^” ฉันฝืนยิ้มทั้งที่ตอนนี้มันอยากจะร้องไห้ออกมา

ตั้งแต่เล็กจนโตเราสองพี่น้องไม่เคยแยกจากกันไปไหนไกล แต่ครั้งนี้นาลินต้องถูกส่งตัวไปรักษาไกลถึงต่างประเทศ หากฉันมีเงินมากพอและไม่มีหน้าที่อะไรที่ต้องทำก็คงจะตามไปด้วย

แต่ฉันต้องอยู่เป็น ‘สิ่งของ’ ที่คุณเหนืออยากจะเรียกใช้เมื่อไหร่ก็ได้

หลังจากเยี่ยมนาลินเสร็จฉันก็มาหาพราว เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน เรานัดกันมาเดินเล่นที่ห้างหลังจากไม่ได้เจอหน้ากันร่วมเดือน

“ริน ทางนี้” เสียงของพราวเรียกบอกฉันพร้อมกับโบกมือไปมาเพื่อให้ฉันมองเห็นตัวเอง แต่การทำแบบนั้นมันกลับทำให้พราวตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่น

ฉันรีบเดินจ้ำเท้าไปหาเพื่อน เพราะพราวเอาแต่เรียกชื่อฉันเสียงดัง ทำให้คนที่เดินผ่านไปมามองกันหมดแล้ว

“ยัยพราวพอแล้ว ฉันรู้แล้วว่าแกยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ” ฉันรีบท้วงขึ้น ทำให้พราวเอามือที่โบกไปมาลง “โทษทีแก ^_^”

“พี่เพชรสวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้พี่เพชรพี่ชายของพราวเรารู้จักกันดี เวลาออกมาจากบ้านพี่เพชรก็จะตามมาคุมทุกครั้ง ไม่ใช่เพราะอยากมาหรอกนะ แต่เป็นคำสั่งของพ่อ พ่อของพราวหวงลูกสาวมาก

“ไปหาอะไรกินกันเถอะท้องร้องแล้ว” พราวบอกพร้อมกับเอามือลูบท้องของตัวเองไปมา

“กินอะไรดี วันนี้เดี๋ยวพี่จ่าย” พี่เพชรบอก

“แหมๆ พอเห็นเพื่อนน้องเนี่ยกลายเป็นพ่อบุญทุ่มขึ้นมาทันทีเลยนะคะ”

“ยัยตัวแสบ! หุบปาก” พี่เพชรหันมายิ้มให้ฉัน “น้องรินจะกินอะไรดีครับ ^_^”

“น้องรินจะกินอะไรดีครับ” พราวทำเสียงเล็กเสียงน้อยพูดล้อเลียนคำถามของพี่เพชร

ฉันเห็นสองพี่น้องพูดล้อกันก็อดยิ้มไม่ได้ แล้วก็ทำให้คิดถึงนาลินที่กำลังป่วยอยู่

#ณ ร้านชาบู

เราเลือกที่จะกินชาบู เพราะราคาที่ไม่แพงด้วยแล้วก็มีให้เลือกกินได้หลายอย่าง คุ้มสุดๆ

ระหว่างที่กินเราสามคนก็คุยกันไปด้วยเรื่องงาน พี่เพชรทำงานพนักงานบริษัทเดียวกับพราว นี่คืออีกเหตุผลที่พราวได้ฝึกงานคนละบริษัทกับฉัน เพราะพ่อของเธอบังคับให้ไปฝึกบริษัทที่พี่เพรชทำงานอยู่ จะได้ช่วยดูพราวไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง

“เดี๋ยวฉันมานะ ไปเข้าห้องน้ำก่อน” พราวบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ

“แล้วนี่นาลินเป็นยังไงบ้าง” พี่เพชรถาม

“ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ ได้ถูกส่งตัวไปรักษาที่ต่างประเทศ”

พอฉันบอกแบบนั้นพี่เพชรก็ตาโตขึ้นมาทันที “ค่ารักษาคงจะแพงน่าดู”

“โรงพยาบาลช่วยออกด้วยน่ะค่ะ รินเลยได้จ่ายเพิ่มไม่เยอะเท่าไหร่” ฉันเลือกที่จะโกหกออกไป เพราะไม่กล้าที่จะพูดความจริง

พูดจบฉันก็หันหน้ามองอะไรไปเรื่อย สายตาไปโฟกัสเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ดูคุ้นตากำลังเดินมากับลูกน้องสามคน

“…คุณเหนือ” ฉันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าเป็นคุณเหนือ เขามาที่ห้างทำไมกัน

ฉันมองคุณเหนือที่กำลังเดินอยู่ แต่ก็ต้องรีบก้มหน้าลงพร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่มันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่อคุณเหนือหยุดเดินแล้วมองมาทางฉัน

“เป็นอะไรหรือเปล่าริน”

“ปะ เปล่าค่ะ”

“มีอะไรติดผมน่ะ เดี๋ยวพี่เอาออกให้นะอยู่นิ่งๆ” พี่เพชรพี่นั่งฝั่งตรงข้ามเอื้อมมือมาหยิบอะไรบางอย่างที่ติดผมฉันออกให้

“…ขอบคุณค่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นขอบคุณพี่เพชร และมองด้านข้างตัวเองนอกกระจกใสบานใหญ่เพื่อดูว่าคุณเหนือยังอยู่หรือเปล่า

ขะ เขายังอยู่ และยังคงยืนมองฉัน

คุณเหนือเคยพูดว่าห้ามฉันยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหน และถึงพี่เพชรจะเป็นพี่ชายของพราว แต่จากที่เขามองมาเห็นเรานั่งอยู่สองคนอาจจะเข้าใจผิดได้

ฉันต้องรีบไปอธิบาย ไม่อย่างนั้นนาลินอาจจะไม่ถูกส่งตัวไปรักษาถ้าเกิดว่าฉันทำให้คุณเหนือไม่พอใจ

“ฝากบอกพราวด้วยนะคะว่ารินขอตัวกลับก่อน” พูดจบฉันก็ลุกขึ้น แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกพี่เพชรรั้งแขนเอาไว้

“เดี๋ยวสิริน จะรีบไปไหน”

“ระ รินมีธุระด่วนน่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ไว้คราวหน้าให้รินเป็นคนเลี้ยงพี่เพชรนะคะ”

ฉันรีบเดินออกมาจากร้านชาบู ตรงไปหาคุณเหนือ ซึ่งเขาก็ยังมองฉันอย่างไม่ละสายตา

เมื่อฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของคุณเหนือ ตอนนี้เนื้อตัวมันสั่นเทาเพราะกลัวสายตาของเขาที่กำลังจ้องฉันอย่างดุดัน

“คือรินมากิน….”

“ตามฉันมา” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ก่อนที่ร่างหนาของคุณเหนือจะเดินนำฉันไป