BAD GUY - 8 สิ่งที่ต้องการ

นิ้วใหญ่แตะลงมาบนกลีบกุหลาบของฉันโดยไม่มีอะไรปิดกั้น ทำเอาฉันถึงกับสะดุ้งและรู้สึกอับอายเพราะนี่มันคือครั้งแรกที่ฉันอ้าขาแบบนี้ให้ผู้ชาย

ทั้งที่ไม่อยากจะรู้สึก แต่กลับห้ามตัวเองไม่ได้ เมื่อนิ้วใหญ่ค่อยๆ ขยี้ลงบนติ่งเกสรของฉันเบาๆ

“เธอกำลังคบหาอยู่กับผู้ชายคนไหนหรือเปล่า ?”

“ไม่ค่ะ อ๊ะ ฉะ ฉันไม่มีแฟน” พอได้ยินคำตอบของฉัน คุณเหนือก็กระตุกยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจ

“เรื่องส่งตัวน้องสาวเธอไปรักษาที่ต่างประเทศ ฉันจะเป็นคนจัดการเอง”

“คะ คุณเหนือรู้ได้ยังไง ว่าน้องสาวของรินต้องถูกส่งตัว อื้อ~”

เสียงของฉันถูกกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อคุณเหนือก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากจูบฉัน โดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งรับ ด้วยความที่ไม่เคยจูบกับชายใดมาก่อน ทำให้ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ได้แต่อยู่นิ่งๆ ให้คุณเหนือเป็นคนทำ

นิ้วใหญ่ยังคงขยี้ติ่งเกสรของฉันเบาๆ สลับกับลากไล้มันขึ้นลง แปลกที่ฉันเริ่มรู้สึกดี

กริ๊ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ทำให้คุณเหนือถอนริมฝีปากออกไปจากริมฝีปากของฉัน รวมทั้งนิ้วที่กำลังแตะตรงนั้นของฉันอยู่ก็ถูกดึงออกไปด้วย

เมื่อคุณเหนือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับมันก็ทำให้ฉันรู้สึกหายใจหายคอได้สะดวกขึ้น ก่อนที่จะค่อยๆ หุบขาทั้งสองข้างเข้าหากัน

( มีอะไร ) เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามปลายสาย

( ถ้าเรื่องแค่นี้จัดการเองไม่ได้ ก็เตรียมตัวเก็บของกลับบ้านมึงไปซะ กูไล่มึงออก )

คุณเหนือประกาศเสียงกร้าว ก่อนจะกดตัดสายทิ้งแล้ววางโทรศัพท์ลงอย่างหงุดหงิด

ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้คุณเหนือกำลังคุยอยู่กับใคร แต่ท่าทางคำพูดและสีหน้าของเขามันน่ากลัวเกินไปแล้ว

“แต่งตัวให้เรียบร้อย” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบซองบุหรี่ แล้วเดินออกไปด้านนอกระเบียง

ไม่รู้ว่านี่มันคือความโชคดีอะไรของฉัน แต่อย่างน้อยฉันก็รอดไปอีกวัน หากว่าเขาหงุดหงิดแบบนี้ทุกครั้งก็คงจะดี

“ริน อะ ออกไปได้แล้วใช่ไหมคะ” ฉันถามหลังจากที่จัดการกับตัวเองเสร็จ พร้อมกับคุณเหนือที่สูบบุหรี่เสร็จพอดี

“ตามฉันมา” เขาเดินผ่านหน้าฉันไปยังประตูห้อง

“ตะ ตามไปไหนคะ” ไม่ได้คำตอบกลับจากคุณเหนือ ทำให้ฉันต้องรีบเดินตามหลังเขาออกไป

โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง ขืนมีคนเห็นอาจจะมีคนสงสัยได้

คุณเหนือพาฉันมาที่รถหรูของเขา ทำให้ฉันงุนงงเป็นอย่างมากว่าเขาจะพาฉันไปไหน

“ขึ้นรถ” ถึงจะสงสัยแต่คิดว่าถ้าถามอะไรออกไปก็คงจะไม่ได้คำตอบ ฉันจึงเดินมาเปิดประตูรถ “นั่งเบาะหน้า ฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอ”

ฉันค่อยๆ เม้มปากแน่นกับท่าทางดุดันของผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะขยับมือมาเปิดประตูรถแล้วแทรกตัวเขามานั่งข้างๆ กับคนขับ

คุณเหนือขับรถออกมาจากบริษัทโดยไม่ได้บอกว่าจะไปไหน แน่นอนว่าไม่มีบทสนทนาใดๆ เอ่ยขึ้นมาระหว่างเราสองคน ซึ่งมันก็ดีแล้ว เพราะฉันค่อนข้างกลัวหากจะต้องพูดกับเขา

ผ่านไปราวๆ สามสิบนาทีได้ รถหรูก็แล่นมาจอดที่คอนโดหรูใจกลางเมือง คอนโดนี้ขึ้นชื่อเรื่องราคาที่แพงสุดๆ ถ้าไม่รวยจริงๆ คงซื้อไม่ได้ และคงจะเป็นคอนโดของคุณเหนือ

ละ แล้วเขาพาฉันมาที่นี่ทำไม

พอคิดถึงเรื่องที่ห้องทำงานก่อนหน้านี้ หัวใจดวงน้อยมันก็พลันเต้นรัวไม่เป็นท่า

คุณเหนือไม่พูดอะไร พอลงจากรถเขาก็เดินนำฉันไปที่ลิฟต์ ทำให้ฉันต้องวิ่งตามเพราะกลัวจะไม่ทัน

เมื่อประตูลิฟต์ถูกเปิดออกที่ชั้นบนสุดของตึก คุณเหนือก็เดินมาหยุดที่หน้าห้องๆ หนึ่ง ก่อนจะหยิบคีย์การ์ดสแกน แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปด้านในห้อง ส่วนฉันก็มีหน้าที่เดินตามเขาเข้าไปด้านใน

นี่คือครั้งแรกที่ฉันได้มาเหยียบในคอนโดที่แพงขนาดนี้ เมื่อได้มาเห็นกับตาจริงๆ ไม่แปลกใจเลยถึงเรื่องราคา ภายในห้องกว้างมากและถูกตกแต่งอย่างทันสมัย แถมยังมองเห็นวิวของกรุงเทพได้จนสุดลูกหูลูกตา นี่มันเหมือนสวรรค์เลย

คุณเหนือเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะเอ่ยถามฉันเสียงเย็น “เธอชอบที่นี่หรือเปล่า ?”

“ชะ ชอบสิคะ ห้องคุณเหนือสวยมากเลยค่ะ” ฉันมองไปรอบๆ ห้องอย่างหลงใหล

“ไม่ใช่ห้องฉัน”

“ไม่ใช่ห้องคุณเหนืออย่างนั้นเหรอคะ” ฉันขมวดคิ้วเป็นปม ไม่ใช่ห้องของเขา แล้วจะเข้ามาได้ยังไง

“ถ้าเธอชอบ ห้องนี้ก็เป็นของเธอ”

ฉันเบิกตากว้าง มะ เมื่อกี้คุณเหนือพูดว่าอะไรนะ ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า

“เอ่อคือ….”

“พรุ่งนี้ฉันจะให้คนไปขนของเธอมาไว้ที่นี่ ส่วนเรื่องรถฉันจะจัดการให้ เธอชอบรถรุ่นอะไร ?”

“ดะ เดี๋ยวก่อนนะคะ รินไม่ได้ต้องการ….”

“ฉันไม่ชอบถูกปฏิเสธสักเท่าไหร่นะวาริน” คำพูดของคุณเหนือทำให้ฉันปิดปากเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรอีก

คุณเหนือลุกขึ้นแล้วก้าวขาเดินตรงมาหาฉัน ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ

นิ้วใหญ่ยกขึ้นมาเกี่ยวพันเส้นผมของฉันม้วนไปมา สายตาคู่นั้นจ้องมองเรือนร่างของฉันอย่างพิจารณา

ใบหน้าคมคายเลื่อนมากระซิบบอกใกล้ๆ “หวังว่าเธอจะทำให้ฉันพอใจ”

มือหนาจับมาที่ก้นของฉันแล้วลูบไล้ไปมา ก่อนจะค่อยๆ ถกกระโปรงนักศึกษาของฉันขึ้น แล้วดึงกางเกงซับในกับแพนตี้ตัวจิ๋วลง

“ทำที่นี่คงจะสะดวกกว่าที่บริษัท”

เหตุการณ์นั้นมันกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง โดยที่ฉันก็ต้องสมยอมเขา

อย่างไม่อาจจะเลี่ยงได้