BAD GUY - 1 ท้าทาย

เช้าวันใหม่…สิ่งที่ฉันต้องทำเป็นประจำในทุกๆ เช้าคือการตื่นนอนอาบน้ำเพื่อไปฝึกงาน โชคดีหน่อยฝึกงานที่บริษัทนี้เขาให้เงินเดือน ไม่อย่างนั้นคงต้องหางานเสริมทำให้วุ่น  

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดึงขึ้นมาในขณะที่กำลังนั่งรถเมล์ประจำทางไปที่บริษัท เป็นพราวที่โทรมา พราวคือเพื่ินสนิทของฉันเอง แต่เราฝึกงานกันคนละบริษัท 

( ว่าไงพราว ) 

( ก็เหงาน่ะสิ แกเล่นเงียบหายไปเลย ) พราวตอบมาเสียงอู้อี้ในลำคอ 

( ช่วงนี้ฉันยุ่งๆ นาลินก็อยู่โรงพยาบาล )

( ยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลเลยหรอ )

( อื้อ รอบนี้เป็นหนักเลยแก ) ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ พูดถึงเรื่องน้องสาวทีไรก็รู้สึกหนักใจทุกครั้ง

( เดี๋ยวนาลินก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แกไม่ต้องคิดมากนะริน ) 

( แกเป็นไงบ้าง ) 

( เหนื่อยนะสิ รุ่นพี่ที่บริษัทชอบใช้ให้ทำนู่นทำนี่แทบไม่ได้พักเลย ) 

ฉันคุยกับพราวมาจนถึงบริษัท เธอเป็นคนน่ารักนิสัยดีเรียบร้อย แต่ติดที่ว่าชอบบ่นจุกจิกไปหน่อย 

#บริษัท 

ฉันยิ้มและยกมือไหว้รุ่นพี่ที่บริษัทแทบจะทุกคน ไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จัก ที่ฉันทำคือมารยาทและเป็นการผูกมิตรที่ดี 

เมื่อเดินมาถึงหน้าลิฟต์ฉันก็กดแล้วยืนรอสักพักประตูลิฟต์ก็เปิดออก จึงรีบแทรกตัวเข้าไปด้านใน ตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียวที่อยู่ในลิฟต์ 

ประตูลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนปิดช้าๆ แต่!! จู่ๆ ก็มีฝ่ามือใหญ่ของใครบางคนมาขวางทางเอาไว้ทำให้ประตูลิฟต์เลื่อนออกอีกครั้ง 

เมื่อฉันเงยหน้ามองเจ้าของมือนั้น หัวใจก็แทบจะหยุดเต้นพร้อมกับอาการที่เริ่มทำตัวไม่ถูก 

คะ คุณทิศเหนือ เป็นเขาที่ค่อยๆ ก้าวขาเดินเข้ามาในลิฟต์ แถมยังยืนใกล้ฉันเอามากๆ 

เป็นไปได้ยังไง นี่มันลิฟต์สำหรับพนักงาน เขาเป็นถึงผู้บริหารทำไมถึงมาใช้ลิฟต์ร่วมกับพนักงานได้ 

เมื่อประตูลิฟต์ปิดสนิทก็ถูกความเงียบปิดคลุม สมองของฉันพลันคิดถึงคำพูดของคุณเหนือที่พูดเมื่อวาน 

เลิกคิด เลิกคิดสักทีวาริน !! 

ฉันย้ำกับตัวเองในใจ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตัวแรงเมื่อไหล่ของฉันไปชนเข้ากับแขนของคุณเหนือ ทำให้ฉันต้องรีบผละตัวขยับออกห่างจากเขาทันที 

“ขะ ขอโทษค่ะ” ฉันก้มหน้าบอกด้วยความรู้สึกประหม่า ทำไมวันนี้ประตูลิฟต์นานเปิดจัง นานมากๆ 

ติ่ง~ เสียงประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก 

“ตามฉันมาที่ห้องทำงาน” คุณเหนือหันหน้ามาออกคำสั่ง ก่อนจะเดินนำฉันออกไปจากลิฟต์ 

หัวใจของฉันมันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาบีบรัดอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำสั่งนั้น ถึงจะไม่อยากทำตาม แต่ด้วยความที่ฉันเป็นแค่พนักงานจึงขัดอะไรไม่ได้ 

#ภายในห้องทำงานของผู้บริหาร….

สายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกของคุณเหนือมองมาที่ฉัน ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเสียงเรียบ “ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง” 

“ปะ เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทั้งที่ยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่ 

“ข้อเสนอที่ฉันบอกไปเมื่อวาน ฉันอยากให้เธอลองคิดดูอีกครั้งนะ วาริน” 

เฮือก!! ขะ เขาเรียกให้ฉันตามมาพบเพราะเรื่องนี้เองน่ะหรอ 

“คุณเหนืออย่าเสียเวลากับรินเลยค่ะ…” 

ทันทีที่ฉันปฏิเสธออกไป แววตาเย็นชาก็แปรเปลี่ยนเป็นดุดันทันที 

“รู้มั้ยว่าเธอยิ่งปฏิเสธ มันเหมือนว่าเธอกำลังท้าทาย ยิ่งทำให้ฉันอยากได้เธอมาครอบครอง…”