LOGINShare
บทที่ 13
Related chapters
ธุลีใจ บทที่ 14
เราทั้งสองยืนอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ฉันยืนขยับเท้าไปมาอย่างทำตัวไม่ถูก อีธานจ้องมองฉันด้วยดวงตาสีฟ้าสดใสราวกับว่าจะมองทะลุไปถึงจิตวิญญาณก็มิปาน ฉันจึงหลบเลี่ยงสายตาจับจ้องคู่นั้น“อีธาน” เสียงเรียกของบางคนดังขึ้น ฉันจึงหันไปตามทิศทางนั้น พบว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกคนกำลังกวักมือเรียกอยู่“กำลังไป” อีธานตะโกนตอบรับ จากนั้นหันกลับมาหา “ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะครับคนสวย คงจะได้เจอกันอีกใช่ไหม?“ค่ะ” ฉันตอบด้วยเสียงแผ่วเบาจากนั้นชายหนุ่มจึงโอบกอดฉันโดยไม่ทันให้ได้ตั้งตัวก่อนเดินจากไป ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นได้แต่คิดว่าเมื่อครู่คืออะไรกันแน่ฉันใช้เวลาสักครู่หนึ่งดึงสติกลับมาและเริ่มก้าวเดินต่อไปพลางคิดว่าจำเป็นต้องซื้อของใช้เสียหน่อย ฉันจึงตัดสินใจเดินไปยังร้านขายของเพราะไม่ได้ห่างจากโรงเรียนมากนักตอนนี้ฉันไม่ได้ใช้ผ้าคล้องแขนเล้วแม้ว่าแขนข้างที่ได้รับบาดเจ็บจะรู้สึกเจ็บหรือปวดอยู่บ้าง แต่แขนก็ยังใช้งานได้ปกติ สิ่งของที่จำเป็นต้องซื้อแล่นเข้ามาในความคิดรวมถึงปฏิสัมพันธ์ระหว่างฉันกับอีธานวิธีที่เขาปฏิบัติต่อฉันช่างแตกต่างกับโรแวนอย่างที่ฉันไม่รู้จะบอกว่าอย่างไร ไม่เคยมีใครเอ่ยชมว่าฉันสวยสัก
ธุลีใจ บทที่ 15
“วันนี้เป็นไงบ้าง ลูกรัก?” ฉันเอ่ยถามโนอาโทรศัพท์ถูกหนีบอยู่ระหว่างหัวไหล่และกกหูขณะง่วนอยู่กับการทำความสะอาด ฉันพยายามคุยกับลูกชายให้ได้มากที่สุด แม้ว่าจะทุลักทุเลอยู่บ้างแต่หัวไหล่ของฉันก็อาการดีขึ้นมาก“อย่างเจ๋งเลยครับ!” เสียงตะโกนของเด็กน้อยส่งผ่านทางโทรศัพท์จนหูฉันแทบระเบิด “เราเพิ่งกินไอศกรีมกัน แล้วตอนนี้กำลังไปเล่นสไลเดอร์ครับ ที่นี่มีสไลเดอร์ด้วยมันยาวออกไปถึงทะเลเลยครับ”เสียงแสนตื่นเต้นของเด็กน้อยทำให้ฉันสุขใจเป็นอย่างยิ่ง เขามีความสุขฉันก็มีความสุข ขอเพียงแค่เขาปลอดภัยและสนุกสนานได้อย่างเต็มที่ก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน“เยี่ยมไปเลยใช่ไหมลูก…เห็นไหม แม่บอกแล้วไงว่าต้องสนุกแน่นอน”ฉันหยุดทำความสะอาดแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา คุยกับลูกให้เสร็จก่อนน่าจะดีกว่า“แล้วแม่ล่ะครับ วันหยุดเป็นยังไงบ้าง?”จะให้ฉันตอบยังไงดี? มันโคตรน่าเบื่อ ลูกชายวัยแปดขวบกำลังสนุกสนานมากกว่าฉัน คนไร้เพื่อนอย่างฉัน ไม่มีที่ให้ออกไป ไม่มีใครให้เที่ยวด้วย เพื่อนสมัยเรียนเคยชวนฉันออกไปเที่ยวอยู่บ้างแต่ก็ห่างหายกันไปหลังจากฉันเอาแต่ปฏิเสธ ลึก ๆ ในใจฉันรู้ว่าบรรดาเพื่อนชวนฉันไปเที่ยวเพียงเพราะมารยาท เพ
ธุลีใจ บทที่ 16
หลังจากอีธานวางสาย ฉันจึงรีบไปเลือกเสื้อผ้าเหมาะ ๆ มาใส่ เพราะว่าเราจะไปที่สนามฝึกซ้อมยิงปืน เสื้อผ้าที่สวมใส่แล้วดูคล่องตัวเป็นตัวเลือกที่ดี ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจเลือกกางเกงยีนส์ เสื้อยืดและรองเท้าส้นเตี้ยมาใส่ อีธานเดินทางมาถึงภายในสิบนาทีอย่างที่บอกไว้ และเราทั้งสองจึงออกเดินทางทันที“แล้วอะไรดลใจให้คุณกลายเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ได้ล่ะคะ?” ฉันหันหน้าไปถามชายหนุ่มบรรยากาศนั้นผ่อนคลายไม่น้อย ฉันรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเขาเสมอ มันช่างดีเหลือเกิน ฉันไม่ได้สัมผัสความรู้สึกผ่อนคลายแบบนี้เมื่ออยู่กับคนอื่นมานานแล้ว“พ่อผมถูกตำรวจฆ่าตายน่ะครับ” เขาเอ่ยตอบพร้อมยักไหล่ฉันนิ่วหน้าอย่างประหลาดใจ “เจอแบบนี้คนส่วนมากคงไม่อยากจะเป็นตำรวจนะคะ” “ครับ แต่ว่าพ่อผมก็ไม่ใช่คนดีอะไร แถมเรียกว่าพ่อที่ดีไม่ได้ด้วยซ้ำ พูดกันตามจริงตอนที่เขาโดนตำรวจวิสามัญเพราะค้าอาวุธปืนเถื่อนผมกลับโล่งใจ ตอนที่เห็นว่าตำรวจจัดการสวะที่หลงคิดว่าไม่มีใครทำอะไรได้อย่างพ่อผม นี่เลยทำให้ผมตัดสินใจมาเป็นตำรวจ หวังว่าจะให้เมืองที่ผมอาศัยอยู่ปลอดภัย”อีธานเงียบไปหลังอธิบายจบแต่ฉันรับรู้ได้ว่ามันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น น้ำ
ธุลีใจ บทที่ 17
โรแวนผมมองตำรวจคนที่เข้ามาช่วยชีวิตเอวาเอาไว้ในวันนั้นพาเธอไป ไม่แน่ชัดว่าด้วยเหตุผลใดผมรู้สึกเกลียดเมื่อมองเห็นเขาจับมือเอวา จำเป็นต้องจับมือถือแขนกันด้วยหรือ?ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รู้สึกหัวเสียไม่น้อยเมื่อเห็นพวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน แต่ผมก็อดรู้สึกแบบนั้นไม่ได้ ผมไม่ชอบสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้นผมรู้สึกได้ว่ามีมือนุ่มมากุมมือผมเอาไว้ จากนั้นจึงตระหนักได้ว่าผมนั้นกำหมัดแน่นอยู่“เป็นอะไรไหมคะ?” เอมม่าเอ่ยถาม ผมจึงหันไปหาใบหน้าราวกับนางฟ้าช่วยดึงผมกลับมายังโลกความจริง‘มีเพียงเธอเท่านั้นที่ผมใฝ่หาและต้องการมาตลอด’ ผมกล่าวเตือนตนไม่ให้เผลอไผลไปนึกถึงเอวาผมไม่ได้ต้องการเอวา ดังนั้นความรู้สึกขุ่นเคืองจิตใจเช่นนี้จึงไม่ควรเกิดขึ้นเมื่อเห็นชายอื่นต้องตาต้องใจเธอสิถึงจะถูกต้อง จริงหรือเปล่า?“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบกลับเอมม่าพร้อมรอยยิ้มเธอส่งรอยยิ้มตอบกลับ และเหมือนครั้งแรกที่ได้เห็น รอยยิ้มเธอสะกดใจเหลือเกิน ทำให้ผมหลงใหลและหวนนึกถึงช่วงเวลาที่เราทั้งสองอยู่ด้วยกันหลายนาทีต่อมา เอวาก็เดินกลับมาพร้อมตำรวจคนนั้น เธอหัวเราะกับคำพูดของชายหนุ่ม เธอดูผ่อนคลายและสบายใจเ
ธุลีใจ บทที่ 18
“ก็นายเล่นจ้องเมียเก่ากับฮีโร่เธอซะขนาดนั้น” เกเบรียลให้เหตุผล “มันไม่ใช่ฮีโร่อะไรทั้งนั้น!”“เขาเป็นสิ…เผื่อลืมไปว่าเขาพยายามเข้าไปช่วยเอวานะ แค่นั้นก็ทำให้เธอมองเขาว่าเป็นฮีโร่แล้ว”เธอหันไปมองเจ้าหมอนั่นด้วยสายตาที่ผมไม่เคยได้รับมาก่อน ซึ่งทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย“หุบปากไปเลย เกเบรียล” ผมตะคอกเจ้าน้องชายหัวเราะชอบใจ เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าเรื่องนี้น่าขัน“นี่ หักห้ามใจตัวเองเอาไว้บ้างเถอะ วันนี้นายมากับเอมม่า ดังนั้นจะเอาแต่มองเอวาทั้งวี่ทั้งวันไม่ได้หรอกมั้ง เอมม่าเป็นคนที่นายรักนะจำได้ไหม อีกอย่างเธอคงสังเกตเห็นแล้วแหละว่านายโดนดึงความสนใจไป” คำถากถางดึงสติผมกลับมา ผมหันไปมองเอมม่าและพบว่าเธอกำลังนั่งอยู่ มือคู่นั้นวางบนหน้าตักใบหน้าเหี่ยวเฉา โธ่เอ้ย! เกเบรียลพูดถูกทั้งหมด เอมม่าไม่ควรต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เราควรเริ่มเดินหน้าความสัมพันธ์กันใหม่ แต่ตอนนี้ผมกลับมัวแต่สนใจเอวาที่ดูเหมือนว่าเริ่มเปิดใจให้คนใหม่ไปแล้วผมวางปืนลงและเดินไปนั่งข้างเอมม่า“ผมขอโทษนะเอมม่า วันนี้ใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย”ผมไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เพราะเหตุผลบางอย่าง วันนี้เอวาทำเอาผมปั
ธุลีใจ บทที่ 19
เอวา“ถ้างั้น โรแวนก็เป็น?” อีธานเอ่ยถามขณะเราทั้งสองขับรถกลับบ้านหลังจากเหตุการณ์ในห้องน้ำเมื่อครู่ ฉันไม่ต้องการอยู่ใกล้กับโรแวนอีก ดังนั้นสามสิบนาทีต่อมาฉันจึงขอร้องให้อีธานช่วยพาฉันกลับบ้าน“เป็นสามีเก่าของฉันค่ะ” ฉันตอบคำถามนั้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และเราทั้งสองต่างก็เงียบกันไปฉันยังทำใจเชื่อไม่ลงจริง ๆ ว่าโรแวนจะเหิมเกริมขนาดไล่ต้อนให้ฉันจนมุมในห้องน้ำเช่นนั้น ซึ่งนั่นยังแย่ไม่พอ เขายังเกือบจูบฉันอีกด้วย จูบฉันเนี่ยนะ! โรแวนไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มรุกจูบฉันมาก่อนเลย ดังนั้นแค่บอกว่าฉันตกใจก็คงจะยังน้อยไปฉันเกือบยอมจำนนเสียแล้ว เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่ฉันใฝ่หามาโดยตลอด แต่ฉันตระหนักได้ว่าเขาอยู่กับเอมม่า เขาน่าจะจูบเธอแล้วทำอะไร ๆ กับเธอด้วย เรื่องนี้ทำให้ฉันรวบรวมกำลังผลักเขาออกไปให้ห่าง ฉันยอมให้เขาเล่นสนุกกับฉันไม่ได้ พอกันเสียที เขามีเอมม่าอยู่ด้วยและฉันไม่มีสถานะอะไรอีก นอกจากเป็นแม่ของลูกชายเขาเพียงเท่านั้นโรแวนไม่เคยนึกหึงหวงหรือรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของฉันมาก่อน เขาเคยทำแบบนี้กับเอมม่าสมัยยังเป็นวัยรุ่น และฉันคิดว่าเร่าร้อนไม่น้อย ฉันจินตนาการไปว่ามันจะดีเพียงใดหากโรแวน
ธุลีใจ บทที่ 20
หลังจากถูกปลุกให้ตื่นด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ฉันสวมใส่ชุดคลุมอาบน้ำและรีบร้อนลงไปด้านล่าง ใครก็ตามที่กล้ามากวนใจฉันแบบนี้เตรียมตัวหูชาได้เลยฉันบิดประตูเปิดออกไป พร้อมสบถใส่ผู้อยู่ตรงหน้า แต่ฉันก็ต้องชะงักไป บุคคลที่ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะได้เจอมายืนอยู่ตรงหน้าบ้านฉันตอนนี้“มาที่นี่ต้องการอะไร เอมม่า?” ฉันต่อว่าฉันยังไม่ตื่นดีพอที่จะรับมือกับเธอ“ฉันถ่อมาถึงที่นี่เพราะอยากมาเตือนให้หล่อนอยู่ให้ห่างจากโรแวนเสีย เขาเป็นของฉัน ฉันไม่ยอมให้ปล่อยให้หล่อนขโมยเขาไปอีกเด็ดขาด” เธอแผดเสียงใส่คิ้วของเธอขมวดเป็นปมแน่น และเปลวเพลิงแห่งความเดือดดาลลุกโชนอยู่ภายในดวงตาฉันแค่นหัวเราะ “เธอแหกขี้ตามาบ้านฉันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเพื่อจะเตือนให้อยู่ห่างจากโรแวนเนี่ยนะ? เธอหาเรื่องผิดคนแล้วล่ะมั้ง เอมม่า”ฉันไม่ใช่เด็กน้อยผู้ใสซื่อแสนโง่เขลาที่โดนเธอทิ้งห่างแบบไม่เห็นฝุ่นแล้ว ฉันคงจะเป็นคนบ้าถ้าปล่อยให้เธอมาเหยียบย่ำฉันได้ “โรแวนเป็นของฉันนะ เอวา! เขาเป็นของฉันมาโดยตลอด ฉันเสียเวลาไปเก้าปีไม่ได้อยู่กับคนที่ฉันรัก เพราะหล่อน และฉันก็ไม่ยอมให้หล่อนได้ทำตามใจอีกเป็นครั้งสองแน่”“ฉันไม่มีวันจะกลับไปอ
ธุลีใจ บทที่ 21
ศีรษะของฉันปวดตุบไปหมด ที่จริงปวดหัวนั่นมันแค่ส่วนเล็กน้อย ความเจ็บปวดแล่นทั่วร่างกาย ฉันพยายามลืมตาแต่กลับทำไม่ได้ ราวกับเปลือกตาทั้งสองถูกหินหนักถ่วงเอาไว้ ฉันพยายามร้องเรียกหาโนอา แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดจากลำคอได้เลยฉันกำลังขยับตัว หรือไม่ก็ใครสักคนเคลื่อนย้ายร่างกายฉัน ยิ่งขยับเขยื้อนร่างกายมากเท่าใด ความเจ็บปวดยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ฉันหวังเพียงว่าให้เขาพาฉันไปอย่างช้า ๆ หรือไม่ก็เลิกขยับตัวฉันไปเลย“ตามหมอมาที!” ใครสักคนตะโกนออกมาฉันไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรแล้วทำไมต้องเรียกหาหมอ หรือแม้แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ฉันพยายามประคองสติเอาไว้ให้ได้แต่ความมืดมิดโอบกอดฉันเอาไว้อีกครั้งก่อนที่ฉันจะดำดิ่งลงไปในความมืด…เมื่อได้สติกลับมาอีกครั้ง ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด กระนั้นดวงตายังลืมไม่ขึ้นรวมถึงยังขยับเขยื้อนร่างกายไม่ได้ด้วย ฉันรู้สึกแขนขาหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงเอาไว้ ราวกับว่าฉันถูกกักขังไว้ภายในร่างกายตนเอง ฉันได้ยินเสียงผู้คนรอบกายพูดคุยกันอยู่ไกล ๆ เหมือนว่าคนเหล่านั้นพูดอยู่ใต้น้ำหรืออะไรแบบนั้น ไม่มีเรื่องใดที่เกิดขึ้นตอนนี้สมเหตุสมผลเลย และฉันไม่เข้าใจว่
Latest chapter
ธุลีใจ บทที่ 524
คาลวินวันนี้เป็นวันที่เหมาะแก่การพักผ่อนและผ่อนคลายจริง ๆ ผมไม่ได้มีอะไรทำมากนัก ดังนั้นหลังจากกันเนอร์กับผมทำงานบ้านด้วยกันเสร็จ เขาก็ถามว่าขอไปหาเอมม่าได้ไหมตอนแรกผมก็นึกแปลกใจ แต่ผมสัญญาไว้กับเขาแล้วว่าผมจะตามใจเขา จะเคารพการตัดสินใจของเขาถ้าเขาต้องการทำความรู้จักกับเอมม่าและอนุญาตให้เธอเข้ามาในชีวิตเธอกล่าวทักทายเมื่อทั้งสองเจอกันและเริ่มพูดคุย แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยพูดอะไรก็ตาม พูดตามตรงผมคิดว่าเธอเหมือนรู้เวลาที่ทั้งสองสามารถพบเจอกันได้ ไม่ว่าเขาจะไปโรงเรียนและเธอกำลังไปทำงาน หรือเขากลับจากโรงเรียนและเธอกลับจากทำงานแล้วเธอก็ส่งของขวัญวันเกิดให้เจ้าลูกชายแล้ว ผมคิดว่าเธอพยายามซื้อใจเขาด้วยของขวัญ แต่หลังจากที่ผมอ่านข้อความบนการ์ด มันสั้นแต่จริงใจ เธอบอกเขาว่าเธอจะให้ของขวัญวันเกิดและคริสต์มาสให้เขาครบช่วงที่เธอพลาดไปผมควรจะหงุดหงิด แต่กลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ผมรู้ว่าพ่อแม่ส่วนใหญ่จะรู้สึกว่าลูกรักตนน้อยลงหากลูกเลือกที่จะทำความรู้จักกับพ่อแม่ที่ทิ้งไป ผมไม่ได้เป็นแบบนั้น สำหรับผม ความสุขของกันเนอร์สำคัญที่สุด ถ้าการทำความรู้จักกับแม่แท้ ๆ และการมีเธออยู่ข้างกายจะทำให้สิ่งต่า
ธุลีใจ บทที่ 523
ฉันจ้องมองลูกชายอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถอดถุงมือออก"แล้วนั่นทำอะไรอีกล่ะครับ?" เขาดูขบขันกับการกระทำของฉัน"ก็หนูเป็นครูของฉันไง ถ้าคิดว่าใช้มือเปล่าจะดีกว่า ฉันก็จะทำแบบนั้นจ้ะ"ฉันทำตามที่เด็กชายแนะนำและพรวนดินเข้าด้วยกัน ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะการสัมผัสดินด้วยมือหรือเปล่า หรือการมีเขาอยู่ข้าง ๆ หรือทั้งสองอย่าง แต่ความสงบสุขบางอย่างก็เข้ามาปกคลุมฉัน ฉันรู้สึกเบาและโปร่งสบายราวกับอยู่บนสวรรค์ชั้นเจ็ดความกังวลพลันหายไปในขณะที่กันเนอร์แนะนำฉันเรื่องการทำสวน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งเขาและเอวาถึงชอบสิ่งนี้มาก มันผ่อนคลายมาก และฉันรู้สึกเชื่อมโยงกับโลกอย่างประหลาด"ขอบคุณสำหรับของขวัญนะครับ" กันเนอร์พูด ดึงความสนใจของฉันไปที่เขาฉันตัดสินใจว่าจะให้ของขวัญวันเกิดและคริสต์มาสแก่เขาสำหรับทุกปีที่ฉันพลาดไป เมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันซื้อของขวัญให้เขาชิ้นหนึ่ง ไม่รู้เลยว่าตนเองจะซื้ออะไรให้ดี แต่พนักงานที่ร้านบอกว่าฉันควรซื้อปืนฉีดน้ำไฟฟ้าให้ เขาบอกว่ามันยี่ห้อมันคูย์ คูเบย์รุ่นเอสทู เขาสาธิตวิธีใช้งานให้ฉันดู ซึ่งดูเจ๋งมาก มันน่าจะเป็นสิ่งที่ทราวิส โรแวน และเกบจะต้องชอบมากถ้าทั้งสามยังเป็น
ธุลีใจ บทที่ 522
เอมม่าฉันจ้องมองความยุ่งเหยิงตรงหน้า ไม่แน่ใจจริง ๆ ว่าจะจัดการกันมันอย่างไร ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ฉันรู้สึกแปลก ๆ และไม่สามารถระบุเหตุผลที่แน่ชัดได้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ฉันพยายามคิดทบทวนแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรผุดขึ้นมาในหัวเลย สิ่งที่ฉันรู้คือ ฉันรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีอะไรผิดปกติ หรือกำลังจะมีเรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้น ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ฉันก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกนี้ออกไปได้ มันยังคงอยู่และทับถมอยู่ภายในจิตใจเคยรู้สึกแบบนั้นกันไหม? รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์ว่ากำลังจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น? มันทำให้ฉันหงุดหงิด เพราะฉันไม่สามารถบอกได้แน่ชัดและมันกำลังทำให้ฉันคลั่งตายอยู่แล้วฉันถอนหายใจพลางมองลงไปยังมือที่สวมถุงมืออยู่ คุณหมอมีอาแนะนำว่าฉันควรทำอะไรสักอย่างเพื่อเบี่ยงเบนความกังวลและผ่อนคลายให้มากขึ้น เมื่อวานฉันคุยกับเอวา และบังเอิญพูดถึงเรื่องนี้ เธอแนะนำว่าฉันควรลองทำสวนดูบ้าง ตามที่เธอพูด มันเคยช่วยเธออยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนเธอเครียดและต้องการทำอะไรสักอย่างเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเอวาบอกฉันว่าเธอเคยปลูกผัก แต่เธอแนะนำให้ฉันลองปลูกดอกไม้ดูถ้าไม่อยากปลูกผักดังนั้นฉันก็เ
ธุลีใจ บทที่ 521
"ฉันจะคุยกับพ่อแม่ให้เอง" พวกเราหันไปมองอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นเอวาหยุดยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว สายตาจ้องมองไปยังทราวิส "เราแก้แค้นกันมานานเกินพอแล้ว""ส่วนตัวมองว่ามันยังไม่นานพอนะ" รีเปอร์แทรกขึ้นมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขยะแขยง "พอลองนึกดูว่าพวกแกปฏิบัติต่อเอวายังไง ถ้าเป็นฉันก็คงไม่หยุดหรอก""พูดจริงเหรอ? แล้วน้องแกล่ะ? มันหลอกใช้เธอเลยนะเว้ย" ทราวิสระเบิดอารมณ์ ความโกรธปรากฏชัด"ก็จริง แต่มันเองก็ต้องชดใช้สิ่งมันทำอีกนานเลย... แล้วแกกับบ้านแกล่ะ? อีธานหลอกใช้เธอแค่สองสามเดือน แต่สุดท้ายก็ตกหลุมรักเธอ ส่วนแกมันคนละเรื่องกันเลย แกปฏิบัติกับเธอเหมือนขยะมาตั้งแต่เธอยังเด็กอยู่เลย แกชดเชยความผิดที่แกทำไว้ได้จริงเหรอวะ?"โรแวนตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินชื่ออีธานและความรักที่เขามีต่อเอวา ผมรู้จักพี่ชายตนเองดี และพวกเราเคยคุยเรื่องนี้กันสองสามครั้ง ความมั่นคงของพี่ชายยังสั่นคลอนเมื่อพูดถึงอีธาน มันทำให้เขาเจ็บปวดเมื่อนึกว่าตอนนั้นหากอีธานไม่ทำพลาด เอวาคงจะตกหลุมรักเขาจนหมดหัวใจ และตนคงหมดหวังกับเอวาไปแล้วผมพยายามบอกเขาเสมอว่าหัวใจของเอวาเป็นของเขามาโดยตลอด ผมพยายามยืนยันกับพี่ชายว่าถ้า
ธุลีใจ บทที่ 520
เกเบรียลพวกเรามองพ่อเดินออกมุ่งตรงไปหาแม่ของพวกเรา ตามที่เขาพูดพวกเราน่าเบื่อเป็นบ้า เขาเลยไปหาแม่แทน หากมองตามที่เขาพูด แม่เป็นเพื่อนคุยที่ดีกว่าพวกเรามากนักทันทีที่เขาพ้นไปจากระยะที่ได้ยินบทสนทนาได้ ทราวิสหันมาหาพวกเรา คิ้วขมวดมุ่น"ฉันไม่เข้าใจว่ามันมาที่นี่ทำไม" ทราวิสบ่น ขณะจ้องมองรีเปอร์ด้วยสายตาอาฆาต"อยากมีปัญหาหรือไง?" รีเปอร์ถาม แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะสงบ แต่ก็มีกระแสอันตรายที่ไม่อาจปฏิเสธได้ซ่อนอยู่สายตาเขาเปล่งประกาย แม้ในขณะที่เขายังคงทำตัวสงบและเยือกเย็น ควรจะเป็นคำเตือนที่เพียงพอว่าไม่มีใครควรขัดขวางเขาได้ เขาคือความอันตรายที่จับต้องได้ แต่เพื่อนสนิทของผมเป็นคนโง่เกินกว่าที่จะตระหนักถึงสิ่งนั้น ตระหนักว่ารีเปอร์ไม่ใช่พวกไก่อ่อน แม้ว่าตอนนี้เขาจะดูไม่เป็นพิษเป็นภัยก็ตาม“เออ เอาไหมล่ะ” ทราวิสคำราม "แกฆ่าพ่อฉันนะ แล้วยังมีหน้ามาที่นี่เหรอ?""ฉันมาที่นี่กับคู่หมั้น ปัญหาของนายก็เชิญไปจัดการเอาเองสิ"โรแวนกับผมมองหน้ากัน เมื่อความตึงเครียดระหว่างรีเปอร์กับทราวิสเพิ่มขึ้น ถ้าพวกเราไม่จัดการเรื่องนี้ สิ่งต่าง ๆ จะบานปลายอย่างรวดเร็ว และสิ่งที่ผมไม่ต้องการมากที่สุดคือ
ธุลีใจ บทที่ 519
ฉันมีผลิตภัณฑ์ของพวกเธออยู่ชิ้นหนึ่ง และมันเป็นชิ้นโปรดเลย จริง ๆ ต้องบอกว่าเคยมีมากกว่าเพราะตอนนี้ฉันไม่ได้ใช้มันแล้วตั้งแต่เกเบรียลกับฉันอยู่ด้วยกัน ยังไงก็ตามคุณแทบจะไม่รู้สึกถึงความแตกต่างเลยตอนที่ใช้เพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนของจริงมากพวกเขามีของเล่นอื่น ๆ ด้วย แต่แท่งสวรรค์เนี่ยชิ้นโปรดเลย"แบบว่ามันต้องวิจัยกันเยอะเลยแหละเธอ และพวกเราทุกคนก็มีส่วนร่วมด้วย การวิจัยและการทดลอง สนุกอย่าบอกใครเลย" เอวาเสริมพร้อมรอยยิ้ม"ในเมื่อเธอชอบผลิตภัณฑ์ของเราแบบนี้" เล็ตตี้พูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "มาเป็นหุ้นส่วนเลยไหมล่ะ?"ฉันขมวดคิ้วขณะที่คิด "ฉันไม่รู้นะ เกเบรียลคืนบริษัทของครอบครัวฉันมาให้แล้วด้วย การที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับบริษัทขายของเล่นทางเพศจะไม่ทำให้ภาพลักษณ์ของบริษัทเสียเหรอ? เธอรู้ว่าคนเรามันช่างติขนาดไหน""ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นเลยจ้ะ" เอวาพูด "พวกเราเป็นเหมือนหุ้นส่วนลับ ๆ กันหมด เราจ้างทั้งคนที่รับตำแหน่งประธานกับรองประธานนั้นแหละ แต่พวกเขาเป็นฉากหน้าของบริษัทเท่านั้น เราเป็นคนจัดการเรื่องต่าง ๆ และแน่นอนว่าพวกเขาช่วยด้วย แต่ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นผู้ก่อตั้ง ยกเว้นพวกเขาสองคน
ธุลีใจ บทที่ 518
"นี่โรคะ" เอวาพูดเสียงดัง"ลูกจะต้องบริสุทธิ์และไร้เดียงสาไปจนถึงวันที่แก่และผมหงอกจนหมดหัวนั่นแหละ จบเรื่อง" พูดจบเขาก็เดินกระทืบเท้าออกไป ความคิดที่ว่าไอริสจะมีเซ็กส์ในวันหนึ่งเห็นได้ชัดว่ารบกวนจิตใจเขาไม่น้อยเอวาหันมาหาฉัน "ฉันไม่เข้าใจเลยนะ! กะอีแค่คิดว่าไอริสจะไปมีอะไรกับใครมันกวนใจเขามากขนาดนี้ได้ยังไง ขนาดเรายังมีอะไรกันตลอดเลย? ฉันก็เป็นลูกสาวของคนอื่นเหมือนกันนะและเขาก็ยังทำแบบนั้นกับฉันเลย!"ฉันหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลูบแขนเธอเป็นการปลอบโยน "ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันคิดว่าผู้ชายน่ะ เวลาพูดถึงลูกสาวของตัวเองก็เป็นเหมือนกันหมดแหละ เกเบรียลก็พูดอะไรทำนองเดียวกันเกี่ยวกับลิลลี่เหมือนกันนะ... อีธานก็จะตอบสนองแบบเดียวกัน และรีเปอร์ก็จะเหมือนกันถ้ามีลูกสาว พ่อของฉันเคยพูดว่าเขาจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ฉันเลยด้วย และฉันพนันได้เลยว่าถ้าเธอถามพ่อตัวเอง เขาก็คงคิดแบบเดียวกันตอนที่เธอเกิดมานั่นแหละ ให้ตายสิ ฉันรู้ว่าเขาคงเกลียดความคิดที่ว่าเธอและโรแวนมีอะไรกัน ในหัวของเขา เขาคงอยากจะเชื่อว่าโนอากับไอริสถูกนกกระสาคาบมาส่งมากกว่าแหละ"เอวาหัวเราะ รอยขมวดคิ้วบนใบหน้าหายไป "ฉันเกือบลืมบอกเธอ
ธุลีใจ บทที่ 517
ฮาร์เปอร์ฉันมองไปรอบ ๆ พยายามตรวจสอบให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือเปล่า เราย้ายมาอยู่ที่บ้านใหม่วันนี้ และเราตัดสินใจจัดงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่กัน มันไม่ได้เป็นงานใหญ่โตอะไรมากนัก มีเพียงเพื่อนสนิทและครอบครัวเท่านั้น"ทุกอย่างพร้อมแล้วใช่ไหมคะ?" ฉันเอ่ยถามแม่ครัวของเราเธอตื่นตาตื่นใจกับบ้านหลังนี้มากและตกหลุมรักห้องครัวเข้าเต็มเปา เหมือนที่ฉันเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ ห้องครัวเป็นความฝันของแม่ครัวทุกคน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอต้องกลับบ้านไปหาครอบครัว ฉันสาบานได้เลยว่าเธอคงนอนอยู่ที่นี่ ฉันหมายถึงในห้องครัวเลย ไม่ใช่ในตัวบ้าน"ค่ะ" เธอส่งยิ้ม ดวงตาเป็นประกายด้วยความสุขและความตื่นเต้น "ทุกอย่างพร้อมแล้วค่ะ"อย่างที่ฉันบอก เราไม่ได้ต้องการงานเลี้ยงใหญ่โตขนาดนั้น มีเพียงพ่อแม่ของเกเบรียล โรแวนและเอวา ทราวิสและเล็ตตี้ คอนนี่และรีเปอร์ โนอา ไอริส กันเนอร์ และหนูเซียร่าเสียงกริ่งประตูดังขึ้น และฉันออกจากห้องครัวไปเปิดประตู ลิลลี่ยังแต่งตัวไม่เสร็จ และเกเบรียลหายตัวไปไหนก็ไม่ทราบได้เมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันรวบรวมความกล้าและลองตรวจครรภ์ดู ทั้งสิบครั้งผลออกมาเป็นบวกทั้งหมด แต่ฉันยังไม่ได้บอกเกเบรี
ธุลีใจ บทที่ 516
ผมประสานมือวางบนเคาน์เตอร์ครัว ไม่รู้ว่าจะแสดงท่าทีหรือพูดอะไรตอบกลับลูกไปดี“แล้วลูกรู้สึกยังไงล่ะ?” ในที่สุด ผมก็ถามเขาหลังจากเงียบไปสักพัก"ผมไม่รู้ครับ ผมไปคุยกับโนอามาด้วยนะพ่อ และเขาเล่าว่าเธอขอโทษเขาเรื่องที่เข้าแทรกกลางระหว่างน้าโรแวนกับน้าเอวาน่ะครับ"นั่นเป็นข่าวใหม่สำหรับผมเลย ดูเหมือนว่าเอมม่ากำลังเดินสายขอโทษคนที่เธอทำผิดอยู่ รวมถึงพวกเด็ก ๆ ซึ่งคนส่วนใหญ่จะมองข้ามไป"เมื่อสองสามอาทิตย์ก่อน เธอขอโทษพ่อด้วยเหมือนกันนะ" ผมสารภาพ“แล้วพ่อรู้สึกยังไงล่ะครับ”“นี่ลองเล่นเป็นพ่ออยู่เหรอไง?” ผมหัวเราะเล็กน้อย “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรานะ แต่พ่อเป็นห่วงลูกมากกว่าน่ะสิ”เขาถอนหายใจ "ผมไม่รู้ครับ ผมยังโกรธเธอและรู้สึกแย่มาก ๆ อยู่เลย หน้าอกมันรู้สึกเจ็บตอนคิดถึงความเจ็บปวดที่เคยรู้สึก ตอนผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้ต้องการผม""พ่อเข้าใจนะลูก และลูกก็มีสิทธิ์ที่จะโกรธด้วย เรื่องที่ลูกเจ็บปวดมันไม่มีใครมาว่าลูกได้หรอกนะ เข้าใจไหม? แม้ว่าจะไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงก็ไม่เป็นไรหรอก อารมณ์อาจจะวุ่นวายและขัดแย้งกันได้ในบางครั้ง"ผมพยายามอธิบายให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมไม่อยากให้กันเนอ
