เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1118
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1119
“หยุดนะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตวาดใส่ “ฉินเสวี่ยเย่ว์ ถ้าเจ้าก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวเดียว จะถูกยาพิษจนตาย ข้ารับรองได้ว่าการตายของเจ้าจะน่าสังเวชกว่าข้าเป็นพันเป็นหมื่นเท่า”ใบหน้าของฉินเสวี่ยเย่ว์เต็มไปด้วยความชั่วร้าย“ท่านอย่าคิดจะโกหกข้าเลย” นางกล่าวอย่างอำมหิตทว่าร่างกายกลับหยุดลง และยื่นมือออกไปอย่าง
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1120
ฉินเหยี่ยนเย่ว์คว้าราวกั้นโดยไม่รู้ตัว พลางกัดฟันแน่น “ฉินเสวี่ยเย่ว์ เจ้าใช้ประโยชน์จากคนบริสุทธิ์ นี่จะนับเป็นความสามารถอะไร!”ตอนที่นางวางยาพิษ นางสังเกตทิศทางของลมอย่างระมัดระวังแม่ลูกคู่นั้นไม่ได้อยู่ในที่ลมพัดผ่าน จึงไม่มีทางเป็นอันตรายทว่าตำแหน่งของฉินเสวี่ยเย่ว์คือหันหน้าไปทางลมพัดผ่าน และ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1121
นางลอบคิดว่าแย่แล้วแม้ว่าที่นี่จะมีราวกั้น ทว่ามีผู้คนมากมาย ราวกั้นก็อาจถูกชนจนพังได้ง่ายเมื่อราวกั้นพัง นางจะต้องถูกผลักลงไปเป็นแน่!ภายใต้ปฏิกิริยาการตอบสนองกลับ นางหยิบเข็มพิษออกมา แล้วแทงเข็มเข้ามือข้างนั้นที่ยื่นออกมาผลักหลังจากที่มือข้างนั้นเจ็บ ไม่นานก็สูญเสียเรี่ยวแรง ทำเพียงปล่อยไปฉินเ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1122
ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่สนใจคนบ้าคนนี้อีกต่อไปแล้วหลังจากเสื้อผ้าฝ้ายเนื้อหนาดูดซับน้ำก็ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหวอย่างมาก ร่างกายของนางจมดิ่งลงไปเรื่อย ๆ ความรู้สึกหายใจไม่ออกและความรู้สึกหนาวเหน็บมาประสานกัน“ฉินเหยี่ยนเย่ว์!” ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่ฉินเสวี่ยเย่ว์ว่ายน้ำไปถึงตัวนางแล้ว “เอามา!”“เอามาเร็วเ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1123
คนทั้งคนเข้ามาในสภาวะที่มีสติแจ่มชัดนั้นกลับเป็นครั้งแรกครั้งนี้ ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่ได้เข้ามาแล้วจริง ๆแม้แต่คนก็เข้ามาพร้อมกันได้!ภาพเหตุการณ์นี้มหัศจรรย์มาก นางแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองนางจึงหยิกตัวเอง ทว่าเจ็บร่างกายที่แช่อยู่ในน้ำนั้นเย็นเยียบและสั่นเทามากหลังจากลุกขึ้นนั่งแล้วไออย่างรุนแรงหลา
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1124
อากาศพัดพากลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของตงฟางหลีลอยปะทะเข้ามาน้ำในทะเลสาบเยียบเย็น ทว่าอุณหภูมิร่างกายของเขาสูงมากริมฝีปากอ่อนนุ่มทาบทับริมฝีปากของนาง ราวน้ำแข็งขั้วโลกที่ได้พบกับดวงอาทิตย์เจิดจ้า ช่วยขจัดความหนาวเย็นทั่วทั้งสรรพางค์กายฉินเหยี่ยนเย่ว์ลืมตาขึ้นเมื่ออยู่ในน้ำวิสัยทัศน์ในการมองเห
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1125
ความรู้สึกหวาดกลัวชนิดหนึ่งที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนพุ่งพรวดเข้ามาในหัวใจความคิดแวบหนึ่งว่านางกำลังจะตาย...ความคิดแวบหนึ่งว่าต่อไปจะไม่มีนางอีกแล้ว...ความคิดแวบหนึ่งที่ว่า เขาจะสูญเสียนางไปตลอดกาล...ขอบตาของเขาแดงก่ำ ไม่อาจระงับความโกรธและไอสังหารจากก้นบึ้งหัวใจของเขาได้ไอสังหาร เหน็บหนาวราวน้ำแข็ง
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1126
“เจ้าเจ็ด” พระสนมเหยาตกตะลึงกับรังสีที่ตงฟางหลีกำจายออกมา “อย่าทำอะไรที่โง่เขลานะ”“พระสนมเหยาไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ” ตงฟางหลีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มีคำกล่าวหนึ่งคำที่ว่า หนี้เลือดต้องชำระด้วยเลือด”ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องไปถึงใครก็ตาม ตราบใดที่กล้าลงมือกับยัยหนู เขาจะไม่มีวันปล่อยไปตงฟางหลีไม่รั
บทล่าสุด
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1429
ความเป็นไปได้มากที่สุด คือพี่ใหญ่ใช้ประโยชน์จากทาสเป่ยลู่คนนั้น ทำเรื่องที่มิอาจเปิดเผยได้เหล่านั้นอยู่ที่นี่หากเป็นเหตุผลเช่นนี้ เบาะแสทุกอย่างล้วนราบรื่นแล้วตงฟางหลีเดินอ้อมห้องอีกหนึ่งรอบใช้มือสัมผัสและเคาะสิ่งของที่น่าสงสัยทั้งหมดเบา ๆ ไปหนึ่งรอบน่าเสียดาย ที่หาร่องรอยของห้องลับไม่เจอ“จางฉู
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1428
ตงฟางหลีพยุงตัวกับราวบันได ใบหน้าหล่อเหลานั้นซีดเผือดหากเป็นน้ำพุจริง ๆ ไม่เพียงแต่รสนิยมเลวร้าย มิหนำซ้ำยังส่งกลิ่นเหม็นจนทำให้คนเดือดดาลจางฉู่ส่ายหน้า “มิทราบได้พ่ะย่ะค่ะ แทนที่จะบอกว่าเป็นน้ำพุ มิสู้บอกว่า พวกมันดูเหมือนเสาค้ำยันศาลามากกว่า ที่แห่งนี้เป็นที่ที่เฉียนอ๋องสร้างขึ้นกับมือเพื่ออนุภร
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1427
ในแววตาเขาไร้คลื่นลม และน้ำเสียงก็ราบเรียบมากเช่นกันเฟยอิ่งลอบขมวดคิ้วแน่นเขารู้จักจางฉู่มาแต่ไหนแต่ไร จางฉู่มีนิสัยเย็นชา กระทำการสุขุมหนักแน่น ไตร่ตรองพิจารณารอบด้าน มิใช่คนที่มุทะลุบุ่มบ่ามพรรค์นั้นหากแต่พฤตกรรมครานี้ ผิดแปลกไปอย่างแท้จริงแปลกไปจนมิคล้ายกับเป็นจางฉู่ตัวจริงเฟยอิ่งยิ่งคิดก็ยิ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1426
ตงฟางหลีเดิมทีก็มีโรครักความสะอาดอยู่แล้ว ทนรับกลิ่นแปลกประหลาดเช่นนี้ไม่ได้ที่สุดยามที่กลิ่นเหม็นเน่าสายนั้นถาโถมเข้ามา เขาถึงกับอดถอยหลังไปหลายก้าวไม่ได้ ภายในกระเพาะประหนึ่งพลิกแม่น้ำล้มมหาสมุทรก็มิปานเขารีบล้วงหาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดจมูก สะกดความรู้สึกขยะแขยงลงไปเฟยอิ่งเองก็ถูกความรู้สึกน่ารัง
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1425
“เหตุผลที่คุณหนูเซียวหย่ากับพี่ใหญ่ เป็นเพราะว่าพี่ใหญ่สังหารลูกของพวกเขาเองกับมือ” ตงฟางหลีพูดต่อไป “ที่นางมิสามารถตั้งครรภ์มาโดยตลอด ก็เป็นการขัดขวางของพี่ใหญ่เช่นกัน”“พี่ใหญ่คิดว่าการตายของทาสเป่ยลู่เกี่ยวข้องกับคุณหนูเซียว จึงเอาโทสะมาระบายใส่คุณหนูเซียว คุณหนูเซียวที่ลุ่มหลงในความรักอย่างลึกซึ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1424
บนใบหน้าเย็นชาและแน่วแน่นั้น เผยให้เห็นถึงสีหน้าไม่น่าดูเป็นอย่างยิ่งร่างกายสูงใหญ่ของเขาถอยหลังไปอย่างไร้ร่องรอย น้ำเสียงนั้นทั้งลำบากใจทั้งเจ็บปวด “หวั่นเอ๋อร์...ไม่สิ พระชายาเฉียนจากไปแล้ว และคงไม่มีวันกลับมาอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เรือนบุปผาหาได้มีผู้ใดอยู่ไม่ เชิญท่านอ๋องเจ็ดกลับไปเถิด”ยามที่จางฉู
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1423
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใด เวลาที่เหยี่ยนเย่ว์จะได้รับความทรมานก็จะยิ่งนานมากขึ้นเท่านั้นยามที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมา หน้าผากตงฟางหลีถึงกับเต้นตุบ ๆ โดยไม่รู้ตัวไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกไปเองหรือไม่เขามักจะรู้สึกว่า แม้ว่ายัยหนูของเขาจะพลั้งเผลอถูกคนลักพาตัวไปทว่า มิใช่สตรีที่จะปล่อยให้ผู้อื่นเข่นฆ่าได้
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1422
ขณะเดียวกันภายในหอฉยงฮวาใบหน้าตงฟางหลีดำทะมึนนิ้วของเขาเคาะที่โต๊ะเบา ๆหลังจากคาดเดาได้ว่าเหยี่ยนเย่ว์อาจถูกเฉียนอ๋องลักพาตัวไปเขากลัวว่าหากเข้าไปหาตรง ๆ จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นกลัวว่าหลังจากพี่ใหญ่ที่มีนิสัยวิปริตเช่นนั้นถูกกระตุ้นเข้า จะทำอันตรายต่อเหยี่ยนเย่ว์ดังนั้น จึงมาที่หอฉยงฮวาก่อ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1421
ท่ามกลางการนองเลือดพร่าเลือน เขาตกตะลึงและเผยสีหน้าเหลือเชื่อ “เจ้ารู้ได้เยี่ยงไร?”“ดูเหมือนข้าจะเดาถูก” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เย้ยหยันเดิมทีนางไม่แน่ใจนัก และอยากหลอกลวงเขาคิดไม่ถึงว่าการหลอกลวงจะประสบผลสำเร็จในครั้งเดียวการกระทำโหดเหี้ยมเกิดขึ้นที่ก้นทะเลสาบ ช่างเข้ากับนิสัยวิปริตนี้จริง ๆ“เจ้ารู้ได
