“หากเกิดเรื่องอันใดขึ้น ข้าจักเป็นคนรับผิดชอบเอง” ตงฟางหลีพลางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หากมีผู้ใดเอ่ยถาม เจ้าก็ตอบไปว่าข้าใช้กำลังขู่บังคับคนให้ออกมาด้วย หากมีเรื่องอันใดให้ไปหาข้าได้ที่จวนท่านอ๋องเจ็ด”เหล่าทหารรักษาการณ์ต่างก็มีท่าทีลังเล“อะไรกัน? จักต้องให้ข้าใช้กำลังหรืออย่างไรพวกเจ้าถึงจะ
ตู้เหิงรู้สึกไม่สบายใจตั้งแต่พวกเขาเข้าวังเพื่อสารภาพความผิด และยังคงเดินกลับไปกลับมาอยู่ที่ประตูไม่หยุดในที่สุดเมื่อรถม้าของพวกเขากลับมา ตู้เหิงจึงรีบรุดไป“ท่านอ๋อง พระชายา” เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พวกท่านกลับมาจนได้”“ลู่ซิวไปตั้งนานก็ยังไม่กลับมา ท่านสองคนก็ยังไม่กลับมาเช่นกัน กระหม่อมไหว้วา
“พวกเขาเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ หรือ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์หัวเราะเบา ๆ “ตู้เหิงดูเหมือนจะกลัวท่านตู้จ้งผู้นั้นมาก”ตงฟางหลีพยักหน้า “สองพี่น้องนี้เคยเป็นวีรบุรุษบนภูเขา มักจะทำเรื่องต่าง ๆ เช่น ปล้นคนรวยส่งต่อให้คนจน พวกเขามีชื่อเสียงมากในยุทธภพ ต่อมาได้พบกับข้า ตู้จ้งมีอายุมากกว่า ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส และเข้มงว
นิ้วของตงฟางหลีลูบลายแกะสลักบนถ้วยหยกขาว รูม่านตาแคบฉายแววเจ้าเล่ห์“มาใส่ยาให้ข้า”ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยังคงเมินเขาเมื่อตงฟางหลีเห็นว่าความสนใจของนางอยู่ที่เจ้าเก้า จึงส่งเสียงแค่นหัวเราะ ทำท่าทางมือลื่น แล้วถ้วยชาก็ตกลงสู่พื้น แตกกระจายเกลื่อนฉินเหยี่ยนเย่ว์ตกใจ “ชู่ ท่านระวังหน่อยสิ”นางหันกลับมาเห็
“ตงฟางหลี” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตบเอวของเขา “ท่านกลัวการฉีดยาหรือไม่?”“หื้ม?”นางยิ้มเผยแผงฟันขาวและแข็งแรงพลางส่ายเข็มไปมาตรงหน้าเขาตงฟางหลีมองไปยังเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างประหลาด เขางุนงง “นี่คืออะไรน่ะ?”“การฉีดยาสามารถลดอาการอักเสบและการขาดน้ำได้ อีกทั้งยังมีผลยับยั้งอาการปวดหัวของท่านได้ด้วย”
จุมพิตนางสติจางหายไป และความคิดที่จะจุมพิตนางเข้าครอบงำ เขาตรึงตัวนางแล้วก้มศีรษะลงการสัมผัสใกล้ชิดอย่างกะทันหันนี้ ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตื่นตระหนกทีเดียว“ตงฟางหลี หม่อมฉันพูดเหลวไหลจริง ๆ” นางขัดขืนเขา “การจงใจหยอกล้อท่านนั้นเป็นข้าที่ผิด แต่ก่อนหน้านี้ท่านมักจะชอบแกล้งข้า…”คำพูดของนางยังไม่ทันจบ ตงฟ
ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองตงฟางหลีที่ยิ่งห่างออกไปเรื่อย ๆ ราวกับมีบางอย่างกำลังจะหลุดลอยไปจากใจของนางนางมีความรู้สึกว่าถ้าปล่อยเขาไป ทุกอย่างระหว่างพวกเขาต่างจะยิ่งไกลออกไปมากขึ้นเรื่อย ๆเมื่ออารมณ์นี้ผุดขึ้น จริง ๆ แล้วมันกลับเจ็บปวดมากกว่าการพัวพันกันอุตลุดเมื่อครู่เป็นร้อยเท่าทันใดนั้นนางก็ลุกขึ้น วิ
“ท่านชอบนางไหม?” เมื่อนางถามคำถามนี้ หัวใจของนางก็บีบรัดแน่นรู้แล้วยังแกล้งถาม ผลที่ตามมาอาจเป็นความขมขื่นและทำให้ตัวเองอับอายขายหน้า“ครั้งหนึ่งข้าเคยชอบนาง” ตงฟางหลีกล่าว “ก่อนที่ข้าจะอายุสิบห้า ข้าหวังว่าจะฝากชีวิตไว้กับนาง”“ครั้งหนึ่ง?”“อืม ครั้งหนึ่ง” ตงฟางหลีใช้นิ้วปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้