บทที่ 0016

“อุ๊ยตาย ขออภัยด้วยเพคะ บ่าวทำงานหนักจนเคยชินแล้ว แรงเลยมากเกินไปหน่อย ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมเพคะ” แม้ปากของนางสกุลเฉินจะกล่าวขอโทษ แต่บนใบหน้าไม่ได้มีเจตนาขอโทษเลยสักนิด

หลังจากฉินเหยี่ยนเย่ว์ยืนตรง ขมวดคิ้วแน่น

ยายเฒ่าผู้นี้ จงใจทำ จงใจออกแรงผลักไสนาง

การกระทำเมื่อครู่นี้ในมุมมองของคนนอกนั้นไม่ได้ทำเลยเถิด หากนางคิดเล็กคิดน้อย คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน และมีชื่อเสียงว่าเป็นคนจิตใจคับแคบแพร่งพรายออกไป

นางสกุลเฉินราวกับมั่นใจแล้วว่านางทำได้แค่เพียงยอมรับชะตากรรม

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยิ้มเยาะ ยกมือขึ้น ตบฉาดเข้าไปที่บนใบหน้าของนางสกุลเฉินทีหนึ่ง

ฝ่ามือนั้น แรงไม่มาก แต่ก็ไม่น้อยเช่นกัน เสียงตบหน้าที่ดังก้องไปทั่วในเรือน ทุกคนต่างพากันตกอกตกใจ

นางสกุลเฉินรู้สึกว่าบนใบหน้าทั้งเจ็บแสบและปวดร้อน นางกุมใบหน้าเอาไว้ สีหน้าอับอาย

ถูกคนที่เคยโง่เขลาตบหน้าแล้วหลอกจนหัวหมุนในสถานการณ์เช่นนี้ เกียรติของนางหายไปจนสิ้นซาก ก้นบึ้งของหัวใจเกิดความอาฆาตและเคียดแค้นขึ้น

“แค่บ่าวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง แม้แต่คำว่าได้โปรดยังพูดไม่เป็น?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยตำหนิ “ใช้การกระทำที่หยาบเช่นนี้กับข้า ผู้ใดสอนมารยาทให้เจ้ากัน?”

นางสกุลเฉินคนนี้นางจำได้ว่า เป็นมันสมองของฉินเสวี่ยเย่ว์ ชอบเสนอความคิดแย่ ๆ ทั้งยังชอบยุให้รำตำให้รั่วอีกด้วย เป็นเพราะยายแก่คนนี้ เจ้าของร่างเดิมจึงต้องเป็นแพะรับบาปแทนฉินเสวี่ยเย่ว์อยู่บ่อยครั้ง

“สิ่งของเหล่านี้เกรงว่าหู่พั่วคงไม่ได้ใช้ ยังไงก็เอากลับไปเถิด”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ห่อสัมภาระโยนใส่ตัวของนางสกุลเฉิน

“พระชายาอ๋องเจ็ด เป็นความผิดของบ่าวเองเพคะ” นางสกุลเฉินก้นบึ้งของหัวใจเกิดความเคียดแค้น แต่ภายนอกกลับทำท่าทีอ่อนโยน “เป็นบ่าวที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ บ่าวสมควรถูกโบยเพคะ ท่านได้โปรดรับห่อสัมภาระนี้เอาไว้ด้วยเถิดเพคะ นี่เป็นน้ำพระทัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พระชายาอ๋องสามมอบให้หู่พั่วเพคะ ท่านจะหยามเกียรติตามอำเภอใจมิได้นะเพคะ”

เมื่อเห็นฉินเหยี่ยนเย่ว์กำลังจะเดินไป ก็รีบคว้าข้อมือของนางเอาไว้

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สีหน้าเย็นยะเยือกทันที

นางสกุลเฉินทำรุนแรง ราวกับกำลังแก้แค้น ออกแรงทั้งหมดบีบข้อมือของนางเอาไว้

เจ้าของร่างเดิมร่างกายผอมบาง อ่อนแอมาก ทันทีที่ถูกยายแก่คนนี้บีบ ข้อมือเรียวเล็กก็แทบจะหัก

“ปล่อยมือ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตะคอก

“พระชายาอ๋องเจ็ดได้โปรดรับห่อสัมภาระเอาไว้ด้วยเพคะ” นางสกุลเฉินออกแรงมากกว่าเดิม

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สีหน้าเปลี่ยนไป

เดิมทีนางไม่อยากทำร้ายผู้ใด ยิ่งไม่อยากจะสร้างปัญหาขึ้นในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้

แต่ นางสกุลเฉินคนนี้อาศัยความแข็งแกร่งและแรงเยอะของตนเอง พยายามจะบีบข้อมือของนางให้หัก ยังใช้สิ่งนี้เพื่อข่มขู่นางอีก

“ข้าขอพูดครั้งสุดท้าย ปล่อยมือ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เพิ่มระดับเสียง

นางสกุลเฉินยังคงไม่ปล่อยมือ

ข้อมือถูกบีบรีดจนเป็นสีเขียว กระดูกถูกบีบเข้าหากันอย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกเจ็บปวดโจมตีมาเป็นระลอก ขืนถูกนางบีบรัดเช่นนี้ต่อไปอีก เกรงว่ามือข้างนี้จะต้องพิการเป็นแน่

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สีหน้าเย็นเยือก ในมืออีกข้างหนึ่งมีมีดที่ทั้งบางและคมกริบราวกับใบหลิวเล่มหนึ่ง

นางจับมีดเอาไว้ เฉือนเข้าไปที่นิ้วมือของนางสกุลเฉินที่จับข้อมือของนางเอาไว้

นิ้วสามนิ้วถูกตัดขาดทันที

นิ้วที่ขาดตกลงท่ามกลางหิมะสีขาว เกล็ดหิมะละลายภายในพริบตา

เลือดสด พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของนางสกุลเฉิน กลายเป็นสีแดงสดทั้งผืน

หลังจากมองเห็นเลือดสีแดงสด อาการกลัวเลือดของฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง นางรีบถอยหลังไปหลายก้าว นำมีดโยนลงบนพื้น นำมือซุกไว้ในแขนเสื้อเพื่อปิดบังอาการสั่นเทา

นางสกุลเฉินจ้องมองนิ้วมือที่ถูกตัดขาดด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

นิ้วทั้งสามนอนอยู่บนพื้นอย่างสงบเงียบ เลือดสีแดงสดไหลรินไม่หยุดราวกับสายน้ำไหล ไม่เพียงย้อมจนพื้นกลายเป็นสีแดงเท่านั้น ยังย้อมเสื้อผ้าด้วย

จากนั้น ภายในเรือนก็มีเสียงร้องดั่งหมูที่ถูกเชือดดังขึ้น น่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง

นิ้วทั้งสิบเชื่อมต่อกับหัวใจ ความรู้สึกเจ็บปวดที่รุนแรงจากนิ้วที่ขาดลุกลามไปทั่วทั้งตัว นางสกุลเฉินเจ็บจนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้น พลางกลิ้งพลางร้องคร่ำครวญ เมื่อถึงตอนท้ายแรงยิ่งน้อยลงเรื่อย ๆ จนหมดสติไป

เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นเร็วมาก ดูเหมือนว่าผู้ใดก็คิดไม่ถึงว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่พ่ายผอมจะกระทำเรื่องเช่นนี้ได้

พวกเขามองหน้ากัน ตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง ผู้ใดก็ไม่กล้าเอ่ยปากพูด

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พยายามรักษาความสุขุมของตนเองเอาไว้ นางมองตรงไปทางแม่นมของกงเจิ้งซือที่อยู่ตรงหน้า

“แม่นม พระพันปีหลวงออกกฎหมาย มาเพื่อใช้สำหรับปกป้องพวกเขา มิใช่ให้บ่าวไพร่ทำตัวข้ามหน้าข้ามตา ข้อนี้เจ้าคงจะรู้ดียิ่งกว่าข้า หากนางไม่ลงมือกับข้าก่อน ข้าก็คงมิต้องรุนแรงเช่นนี้”

นางยื่นมือออกไป บนข้อมือที่สั่นเทาไม่หยุดมีรอยฟกช้ำปรากฏขึ้น เมื่อได้เห็นก็ตกใจ

“นางสกุลเฉินทำรุนแรง เมื่อครู่นางใช้แรงเพื่อจะหักข้อมือของข้า หากข้าไม่ต่อต้าน เกรงว่าแขนข้างนี้คงจะพิการไปแล้ว นี่คือข้อแรก ข้อสอง นางสกุลเฉินเป็นบ่าวไพร่ กลับผลักไสข้าก่อน ทั้งยังคิดจะหักข้อมือของข้าอีก ข้าทำเช่นนี้เพื่อป้องกันตนเอง ไม่มีทางเลือก กงเจิ้งซือเป็นผู้ยุติธรรมที่สุด จะถูกหรือผิด แม่นมน่าจะเห็นได้ชัดเจน”

สีหน้าของแม่นมเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่กลับหาข้อโต้แย้งไม่ได้

“ฉินเหยี่ยนเย่ว์” ฉินเสวี่ยเย่ว์ที่โมโหจนใกล้เป็นบ้า

วันนี้นางเตรียมการมาเป็นอย่างดีแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบเสียเอง

นางสกุลเฉินถูกตัดนิ้วขาดสามนิ้ว ยังหมดสติไปแล้ว จะเป็นหรือตายก็ยังไม่แน่ชัด

หากนางสกุลเฉินตาย ก็เป็นเพียงการตัดแขนข้างซ้ายและขวาของเธอเท่านั้น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จ้องมองฉินเสวี่ยเย่ว์ที่ลนลานอย่างเห็นได้ชัด เอ่ยเยาะหยัน “ขอเตือนเจ้าให้รีบพานางไปหาท่านหมอ หากทำแผลทันเวลายังสามารถช่วยชีวิตนางเอาไว้ได้ หากห้ามเลือดไม่ทัน นางอาจจะตายเนื่องจากเสียเลือดมากจนเกินไป”

“แน่นอนว่า หากพระชายาอ๋องสามยืนกรานที่จะไม่ช่วยชีวิตนาง ถึงขั้นได้ทีขี่แพะไล่ นางสกุลเฉินคงจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย แม่นมของกงเจิ้งซือ รบกวนท่านช่วยเป็นพยานให้ด้วย เมื่อครู่นี้ข้าเพียงป้องกันตนเอง ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ถึงแก่ชีวิต โปรดส่งตัวนางไปรักษาให้ทันเวลาด้วย”

“พระชายาอ๋องสาม ช่วยชีวิตคนสำคัญกว่าเพคะ” แม่นมเอ่ยเสียงขรึม

ฉินเสวี่ยเย่ว์โมโหจนตัวสั่นระริก

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตรงหน้า ราวกับไม่ใช่คนเดียวกันกับโง่เขลาคนนั้นในสมัยก่อน

นางเฉยชา สายตาดุดันน่ากลัว น้ำเสียงเย็นเยือกราวกับมีด นางไม่ใช่คนที่ไม่เอาโล้เอาพาย โง่เขลาอีกต่อไป แต่เป็นปีศาจร้ายที่กลับมาจากนรก ทั้งน่ากลัวทั้งโหดเหี้ยม

ความรู้สึกหวาดกลัวเมื่อครั้งก่อน ไม่ใช่ลางสังหรณ์

ฉินเสวี่ยเย่ว์แอบกัดฟัน จ้องมองเลือดที่ไม่หยุดไหลของนางสกุลเฉิน รู้ดีว่าจะชักช้าต่อไปอีกไม่ได้ จึงโบกมือ แล้วพาตัวออกไป

ฉินเหยี่ยนเย่ว์นำห่อสัมภาระนั้นโยนให้บ่าวชราที่เดินรั้งท้ายสุด “ท่านป้า เสื้อผ้าและเครื่องประดับภายในห่อสัมภาระนี้มอบให้ท่านแล้ว”

หลังคำโกหกของบ่าวชราถูกเปิดโปงก็จิตใจไม่สงบสุข เกรงว่าจะถูกฟ้องร้อง

ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอให้เรื่องราวจบลง ตอนที่ถอนหายใจได้อย่างโล่งอก ก็ถูกพระชายาอ๋องเจ็ดโยนห่อสัมภาระมาให้

นางไม่กล้ารับเอาไว้ ตอนที่คิดจะคืนให้แก่ฉินเหยี่ยนเย่ว์ ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้ปิดประตูด้านนอกลงดัง“ปัง”

“พระชายาอ๋องสาม ท่านดู...” บ่าวชราจิตใจไม่สงบสุข

“เจ้าก็เอาไปเถิด” ฉินเสวี่ยเย่ว์เหลือบมองนางด้วยความรังเกียจแวบหนึ่ง “เรื่องราวในวันนี้ ทางที่ดีก็ขอให้มันตายไปกับเจ้า ไม่เช่นนั้น...”

บ่าวชรารู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง หอบห่อสัมภาระแล้วหายตัวไปท่ามกลางพายุหิมะ

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พิงอยู่ข้างประตู เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวด้านนอกหายไปถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เฟ่ยชุ่ยที่อยู่หน้าประตูที่ย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด สีสันแสบตาเต็มเบื้องหน้า ร่างกายที่พยายามฝืนทนในที่สุดก็ถึงขีดจำกัด นางทรุดตัวนั่งลงไป

“พระนาง” เฟ่ยชุ่ยเปิดประตูอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นเลือดสีแดงสดเต็มประตูก็ตกอกตกใจ น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันที “ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมเพคะ? ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เพคะ?”

“ไม่เป็นอะไร” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ลูบปลายจมูก “เฟ่ยชุ่ย จัดการเลือดที่อยู่ตรงประตูให้เรียบร้อยก่อน”

เมื่อนางเห็นสายตาที่เป็นกังวล จึงเอ่ยปลอบ “วางใจ เลือดกองนี้มิใช่ของข้า ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ”

เพียงแค่เท้าหน้าเพิ่งถูกเลือดบนตัวของหู่พั่วกระตุ้นทีหนึ่ง ก็ถูกเลือดของนางสกุลเฉินกระตุ้นอีกครั้ง ร่างกายจึงสั่นเทารุนแรงขึ้น จนหมดเรี่ยวแรง