แชร์

บทที่ 948

พลันอวิ๋นอิงแน่นหน้าอก กระวนกระวายใจเล็กน้อย

นางไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ กลัวว่าหากยังคุยต่อไป จะทนไม่ไหว…หมุนกายก็วิ่งหนีไปแล้ว

หลิงเชียนอี้พุ่งพรวดออกไปคว้าข้อมือของนางไว้

“ข้ามีคำพูดมากมายอยากบอกเจ้า”

“ข้าไม่อยากฟัง!”

นางเป็นคนโผงผางตั้งแต่เด็ก ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ตรงไปตรงมา แต่เพราะท่านโหวน้อย หัวใจจึงอ่อนโยนและเปราะบาง

คำพูดของเขา สามารถส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของนางโดยตรง

นางเกลียดที่หัวใจของตนเองหวั่นไหว

นางกลัวจริงๆ

นางออกแรงสะบัดมือเขาหลุด สับขาก็วิ่งทันที

หลิงเชียนอี้ตะโกน “เจ้าอย่าวิ่งได้หรือไม่ ข้ารับรอง นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้ารบกวนเจ้า! จากวันนี้เป็นต้นไป จะไม่ทำเรื่องที่ล้ำเส้นอีก จะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจอีก!”

ฝีเท้าของอวิ๋นอิงชะงักเล็กน้อย

ครั้งสุดท้าย…

อะไรคือครั้งสุดท้าย…

“ถ้าหากการชอบของข้า ทำให้เจ้ารู้สึกว่ามันเป็นภาระจริงๆ ข้ายินดีมอบท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ให้เจ้า ถ้าหากไม่มีข้า เจ้าจะอารมณ์ดี เจ้าจะมีความสุข ต่อไป…ข้าจะพยายามไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าอีก”

เขามองแผ่นหลังของนาง เสียงทุ้มและแหบ แทบเหมือนกำลังร้องไห้

ทุกคำพูดล้วนกำลังสะอึก

ทุกคำพูดล้วนเหมือนมีดที่แหลมคม
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status