แชร์

บทที่ 868

ชายหนุ่มคนนั้นกลัว ถูกสายตามากมายเช่นหนีจ้องมอง และยังอยู่ต่อหน้าสุสานหลวง คุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุม แม้แต่ริมฝีปากก็สั่นด้วย

“ข้า…ข้าเดิน…เดินผ่าน…ข้าไม่รู้อะไรเลย…”

พูดจาอ้ำอึ้ง แค่ดูก็รู้ว่ามีพิรุธ

เสียงที่เย็นชาของเฟิงเจิ้งหลีดังขึ้น

“ในเมื่อไม่พูด เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้แล้ว!”

“ใครก็ได้ เฉือนเนื้อเขาออกมาเป็นชิ้นๆ ยอมพูดเมื่อไร ก็ปล่อยเขาเมื่อนั้น!”

เมื่อมีคำสั่งออกมา ทหารองครักษ์คนหนึ่งลวงมีดสั่นออกมาวางบนแขนของเขา จะลงมือทันที

พลันชายหนุ่มตกใจจนก้นหด เขาจะกล้าแบกรับความเจ็บปวดที่ทรมานยิ่งกว่าตายเช่นนี้เสียที่ไหน? อ้าปากก็กล่าว

“ข้าพูด! ข้าพูด! อ๋องเฟิงเป็นคนสั่งให้ข้าไปทาเถ้าขาวบนเทียนแดง!”

ซี้ด…

ทั้งสุสานหลวง เต็มไปด้วยเสียงสูดลมเย็นเข้าปอด

อ๋องเฟิง!

ทุกคนหันไปมองทางอ๋องเฟิง อ๋องเฟิงสะดุ้งเหมือนนกที่ตกใจลูกธนู

“พูดเหลวไหล!”

ปฏิกิริยาของเขารุนแรงเป็นพิเศษ

“ข้าจะทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร!”

ฉู่เชียนหลีคิดไม่ถึงว่าอ๋องหลีจะช่วยนาง…

นางอดไม่ได้ที่จะมองอ๋องหลีแวบหนึ่ง พอดีกับอ๋องหลีมองมาเช่นกัน บนใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มจางๆ ที่อ่อนโย
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status