LOGINShare
บทที่ 617
Related chapters
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 618
ทิศตะวันตกภายในเรือนเล็กๆ ที่สงบและสะอาด เสียงไอของผู้หญิงหอบเล็กน้อย“แค่ก…แค่กๆ…”อูหนูวางชามยาลง พยายามกลืนยาน้ำที่ขมลงไป สีหน้าขาวเหมือนกระดาษ ซีดเซียวไม่มีชีวิตชีวา นางได้รับบาดเจ็บอย่างหนักจากการปรุงยาต้องห้ามวิชาเหมียวเจียง แตกต่างจากทักษะการแพทย์ทั่วไปทักษะการแพทย์ทั่วไปใช้ยาสมุนไพรวิชาเหมียวเจียง ใช้หนอนกู่ต่างๆยาเม็ดที่พระชายาอ๋องเฉินกิน ทำให้นางถูกวิชาย้อนเข้าตัว อายุขัยลดลงสิบปีจ่ายด้วยราคาที่สูงเช่นนี้ กลับไม่ได้รับแม้แต่สายตาที่มองตรงๆ ของชายคนนั้น นางไม่เต็มใจนัก…อูหนูหยิบผ้าเช็ดหน้าสีหมึกผืนหนึ่งขึ้น ขยี้บนนิ้วมือเบาๆเป็นของที่เมื่อครั้งก่อนตอนอยู่ห้องหนังสือ แอบขโมยของอ๋องเฉิน…นางลูบไล้อย่างแผ่วเบา ซ่อนความคิดถึงไว้ตลอดเวลา…ทันใดนั้นปัง!เสียงที่ดังสนั่นกะทันหันฉีกอากาศ เฟิงเย่เสวียนที่เดินอย่างรวดเร็วมาพร้อมกับลมเย็นและเจตนาฆ่า มุ่งไปที่โต๊ะโดยตรง อูหนูยังไม่ทันตอบสนอง ก็ถูกกลิ่นอายที่แข็งแกร่งสายหนึ่งซัดจนล้มลงพื้น“อ๊า!”ร่างกายที่อ่อนแอไม่สามารถทนต่อแรงกระแทกอันหนักหน่วง ชนใส่กำแพง แล้วล้มลงพื้นอย่างแรง กระอักเลือดออกมาโดยตรงผ้าเช็ดหน้า
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 619
ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของของอ๋องเฉินครั้งหนึ่ง อูหนูเคยพูดกับอ๋องเฉิน : ‘อยากได้ยาถอนพิษ ได้ นอกจากท่านกับข้านอนด้วยกันหนึ่งครั้ง’อูหนูรักอ๋องเฉิน จึงลงมือกับพระชายาอ๋องเฉิน นี่ก็คือเหตุผลที่เพียงพอเฟิงเย่เสวียนถือผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้ ก้มมองนางจากเบื้องสูง“ภายในสามวินาที บอกเหตุผลที่ข้าจะไม่ฆ่าเจ้ามา”ฉู่เชียนหลีเป็นเส้นตายของเขา ใครก็ตามที่ล้ำเส้น ตาย!ไม่ว่าใคร เรื่องอะไร เวลาใดก็ตาม เขาล้วนสามารถไม่ถามไม่ฟังไม่สนใจ แต่ขอแค่เกี่ยวข้องกับฉู่เชียนหลี เขาก็เหมือนบ้าไปแล้ว อย่าว่าแต่อูหนูเลย แม้แต่ฮ่องเต้ก็กล้าฆ่าอูหนูหอบหายใจถี่ “ไม่ใช่ข้า…”“หนึ่ง”“อ๋องเฉิน! ถ้าหากข้าเป็นคนทำ ข้าหนีไปนานแล้ว ข้าไม่มีทางมานั่งรอความตายอยู่ตรงนี้!”“สอง”“อ๋องเฉิน!”เฟิงเย่เสวียนยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเย็นชา กลิ่นอายแข็งแกร่ง ไม่อนุญาตให้ต่อรองอูหนูมองดูเขากำลังจะอ้าปาก พูดคำว่า ‘สาม’ ออกมา นางไม่มีโอกาสได้พิสูจน์ตนเองและอธิบายด้วยซ้ำ นางรีบกุมหน้าอก อดกลั้นความเจ็บปวด สับขาวิ่งทันทีตอนที่เฟิงเย่เสวียนยกกระบี่ขึ้น กำลังจะไล่ตามหานอิ๋งปรากฏตัวกะทันหัน “นายท่าน ให้ข้าน้อยไปเถอะเจ้าค่ะ!
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 620
จวนอ๋องเฉิน เรือนหานเฟิง“ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำ ข้าไม่ได้ตรวจอย่างละเอียด เป็นความประมาทของข้า เป็นความผิดของข้า!”เฟิงเย่เสวียนนั่งลงข้างเตียง พูดถึงเรื่องเมื่อครู่ แม้แต่เสียงก็สั่นเทาถ้าหากเขาไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ ห้ามนางกินยาไม่ทัน เขาไม่กล้าจินตนาการผลที่ตามมา…แค่คิดก็รู้สึกเสียวสันหลัง เกิดความกลัวหลังจากเหตุการณ์“เชียนหลี เจ้าถามข้า ราชบัลลังก์กับเจ้าใครสำคัญกว่า เจ้าถามข้า เชื่อเจ้าหรือไม่ คุ้มค่าที่จะเชื่อหรือไม่ ข้าไม่รู้ว่ายานั่นมีปัญหา ข้าไม่รู้จริงๆ!”เขากุมมือทั้งสองข้างของฉู่เชียนหลีไว้ รีบอธิบาย“เจ้าเป็นหมอ ทักษะการแพทย์ดีเช่นนั้น ข้าจะโง่เขลาถึงขั้นนำยาเช่นนี้มาวางไว้ตรงหน้าเจ้า ให้เจ้าหาเรื่องได้อย่างไร? ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ!”เขาคิดว่าอูหนูจะเห็นแก่คนในเผ่า จงรักภักดีต่อเขาเขาผิดแล้วเกือบทำร้ายภรรยาและลูก เขารู้ผิดแล้วจริงๆฉู่เชียนหลีนั่งพิงอยู่บนเตียงไม้ มองต่ำลงไป บนผ้าห่มหนาๆ มือของเขากุมมือนางไว้ มองแล้วมองอีก จากนั้นชักมือออก ซ่อนไว้ในผ้าห่ม“อืม” น้ำเสียงเรียบเฉยการกระทำที่ชักมือออกอย่างไม่ใส่ใจ ทำให้ร่างเฟิงเย่เสวียนแข็งทื่อ การแสดงออกบน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 621
“เชียนหลี!”เฟิงเย่เสวียนได้ยินแล้วดีใจ รีบวิ่งเข้าไป “ในที่สุดเจ้าก็สนใจข้าแล้ว!”รีบยกผ้าห่มขึ้น ให้นางโผล่ศีรษะออกมา เพื่อไม่ให้อัดอั้นนานเกินไปจนเสียสุขภาพ “เจ้าเชื่อข้า เจ้าเชื่อใจข้า ข้าไม่มีความจำเป็นที่ต้องโกหกเจ้า! ช่วงที่ผ่านมา เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะไม่รู้สึกถึงความรักที่ข้ามีต่อลูก ข้าชอบลูก ข้าชอบลูกของพวกเรา!”น้ำเสียงของเขาร้อนรน อยากได้ความเชื่อใจจากนางแต่การแสดงออกของฉู่เชียนหลีเรียบเฉย ก็เหมือนกับดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาแล้ว ทำอย่างไรก็ไม่มีชีวิตชีวานางเชื่อใจเขามาก แต่ช่วงที่ผ่านมา เซียวจือฮว่าลักพาตัวนาง เสาบ้านล้ม อ๋องติ้งมีความน่าสงสัย และยังมีเรื่องหญ้าฝรั่น…เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากเหลือเกิน สัญชาตญาณที่อยู่ในจิตใต้สำนึกบอกนางว่า ห้ามเชื่อใครง่ายๆ เด็ดขาดถูกทำร้ายหลายครั้งเกินไป เหมือนว่านางเกิดภาวะเครียดเชื่อใครไม่ได้นอกจากตนเองนางอยากปกป้องลูก สร้างกำแพงสูงที่มองไม่เห็นขึ้นในใจ ปกป้องตนเองไว้อย่างแน่นหนา นอกจากตนเองกับลูก ไม่ว่าใครก็เข้ามาไม่ได้ฉู่เชียนหลีกุมท้อง มองดูเฟิงเย่เสวียนแล้วกล่าว“เจ้าออกไปเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราแยกห้องนอน”ร่า
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 622
“ตกลงข้าทำอะไรผิด! ข้าแค่อยากมีบ้าน มีที่หลบลมหลบฝน ใช้ชีวิตกับผู้ชายและลูกอย่างมั่นคงด้วยกัน ข้าไม่แย่งไม่ชิงอะไร ไม่ต้องการอะไรเลย!”ฉู่เชียนหลีจับผมตนเอง “ข้าช่วยคนมากมายที่เมืองตงหนิง ข้าไม่เก็บค่ารักษาแม้แต่แดงเดียว! ข้าไม่เคยฆ่าแม้แต่ไก่ตัวเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทำร้ายคน! ข้าไม่เคยทำเรื่องไม่ดี เหตุใดทุกคนต้องทำร้ายข้ากับลูก ข้าแค่อยากใช้ชีวิตดีๆ กับลูกเท่านั้น!”นางกระสับกระส่ายไปหมด ตื่นตระหนกและโกรธมาก“เชียนหลี…” เฟิงเย่เสวียนรู้สึกถึงความผิดปกติ ตื่นตระหนกแล้ว รีบเดินเข้าไป “เชียนหลี เจ้าเป็นอะไรเชียนหลี!”“อ๊ะ!” ฉู่เชียนหลีผลักเขาออกอย่างฉุนเฉียว “อย่าแตะต้องข้า! อย่าเข้ามาใกล้ข้า!”นางกุมท้องไว้ ซ่อนตัวที่ด้านในของเตียงอย่างหวาดระแวง“ล้วนอย่าเข้ามา ให้ข้าอยู่คนเดียว! ใครก็อย่าเข้ามา!”เฟิงเย่เสวียนตื่นตระหนกแล้ว “เชียนหลี…”“อย่าเรียกข้า!”นางกรีดร้องจนกล่องเสียงแทบแตก กรีดร้องจนเสียงแหบ การแสดงออกหวาดกลัว เหมือนมีคนนับไม่ถ้วนอยากทำร้ายนาง ส่วนนางลำพังตัวคนเดียวนางอยากซ่อนตัวนางไม่อยากไปสนใจอะไรอ๋องติ้งก็ดี อ๋องเฉินก็ช่าง ราชบัลลังก์ก็ดี หลานชายคนโตของราชวงศ์
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 623
ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนตกปรอยๆ หมอกหนา นอกรัศมีสิบเมตรคลุมเครือมองเห็นไม่ชัด ข้างหน้าผาแห่งหนึ่ง สามารถมองเห็นฉู่เชียนหลีกำลังเดินอย่างเหม่อลอยรางๆเดินแล้วเดินอีก เดินแล้วเดินอีก ไม่ว่าจะเดินอย่างไร ก็ไม่สามารถไปจากหน้าผา เหมือนถูกผีบังตายิ่งอยู่ยิ่งตื่นตระหนกยิ่งอยู่ยิ่งกระสับกระส่ายพลันหันกลับไปมอง สิ่งที่ปรากฏกะทันหันคือใบหน้าของเซียวจือฮว่า“ข้าเป็นเพื่อนตั้งแต่วัยเด็กของท่านอ๋อง! เจ้าแย่งตำแหน่งของข้า! เจ้ามันนางแพศยาที่ไร้ยางอาย! เหตุใดจึงไม่ไปตายเสีย!”ตะคอกด้วยความโกรธอย่างดุร้าย วิ่งมาข้างหน้า ใช้แรงชนฉู่เชียนหลีไปทางหน้าผาร่างกายฉู่เชียนหลีลอยเคว้งกลางอากาศ สูญเสียจุดยึด สารอะดรีนาลีนพุ่งสูงขึ้น ลืมตาและลุกขึ้นนั่งโดยไม่รู้ตัว“เชียนหลี!”นอกประตู เฟิงเย่เสวียนได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว รีบวิ่งไปทางเตียงทันที “เป็นอะไร? ข้าอยู่นี่” เขาเป็นห่วงแต่ประหม่า และยังไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป กลัวนางจะสติหลุดอีกครั้งยืนห่างจากหน้าเตียงสามก้าว น้ำเสียงระมัดระวังมากสายตาของฉู่เชียนหลีพร่ามัวชั่วขณะ จึงจะค่อยๆ ชัดเจน และหวนคืนสตินางยังอยู่จวนอ๋องเฉิน ที่แท้เป็นฝันในฝัน นางไ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 624
เฟิงเย่เสวียนตักยาน้ำสีดำขึ้นมาหนึ่งช้อน เป่าจนเย็น ส่งไปที่ปากของนาง “มา”ตั้งแต่นางตั้งครรภ์ เกิดปัญหาค่อนข้างเยอะ ดังนั้นยาบำรุงครรภ์เป็นของที่ต้องดื่มทุกวัน นอกจากนี้ยังมีอาหารเสริมและอาหารเพื่อสุขภาพต่างๆ รวมถึงอาหารพิเศษที่ทำโดยพ่อครัวฉู่เชียนหลีเห็นยา ขมวดคิ้ว เม้มปาก ศีรษะหงายไปข้างหลังเล็กน้อย ไม่อยากดื่มเฟิงเย่เสวียนเห็นแล้วชะงักเล็กน้อย คิดว่านางกลัวยามีปัญหา ดื่มต่อหน้านางหนึ่งคำ แล้วตักขึ้นมาป้อนนางใหม่ปากของนางปิดสนิท ไม่มีท่าทีที่จะเปิดปากเยว่เอ๋อร์กับอวิ๋นอิงเห็นแล้ว รีบเดินเข้าไป ต่างคนต่างพูด“พระชายา นี่เป็นสูตรยาบำรุงครรภ์ที่หัวหน้าสำนักหมอหลวงจ่าย ผลลัพธ์ดีมาก หนึ่งเดือนกว่าที่ท่านดื่ม หลับสนิททุกคืน และไม่คลื่นไส้ ไม่บวมน้ำ ลูกก็ไม่ดิ้น”เยว่เอ๋อร์แนะนำ“ท่านดื่มหน่อยเถอะ ดื่มยาบำรุงครรภ์แล้ว ทางห้องครัวก็ส่งอาหารเช้ามาพอดี”ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้วแน่นมาก ดูเหมือนจะต่อต้านมาก“เชียนหลี อย่างน้อยก็ต้องดื่มบ้าง คำสองคำก็ยังดี” เฟิงเย่เสวียนกลัวนางอารมณ์ไม่ดี จะส่งผลกระทบต่อลูก อยากให้นางดื่มยาบำรุงครรภ์บ้าง“ข้าสั่งให้คนในครัวใส่ชะเอมลงในยาแล้ว ไม่ขมเลยสั
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 625
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ห้องครัวส่งอาหารเช้ามา อาหารหกอย่างน้ำแกงหนึ่งถ้วยที่สั่งทำพิเศษ ผสมผสานระหว่างเนื้อสัตว์และผัก โภชนาการสมดุล พ่อครัวทำตามความชอบ ปริมาณอาหารระหว่างตั้งครรภ์ และด้านอื่นๆ ของฉู่เชียนหลี หนึ่งอาทิตย์เจ็ดวัน อาหารของทุกวันไม่ซ้ำกันฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ที่โต๊ะ ถือช้อนไว้ หลุบตาลง คนข้าวต้มไก่ดำพุทราในชามเป็นระยะเฟิงเย่เสวียนใส่ใจถึงเพียงใด แม้แต่ช้อนดินเผาที่ถืออยู่ในมือฉู่เชียนหลี ก็สั่งให้คนห่อด้วยผ้ากำมะหยี่หนึ่งชั้น ถืออยู่ในมืออุ่นตลอด จะไม่เย็นถึงมืออ๋องเฉินปฏิบัติต่อพระชายาดีมาก คนทั้งจวนล้วนสัมผัสได้ด้วยตนเองพวกเขากล้าพูดเลย ทั่วหล้าหาผู้ชายที่ใส่ใจและจริงใจอย่างท่านอ๋องไม่ได้อีกแล้วเฟิงเย่เสวียนถือตะเกียบ มองนางที่ไม่รู้ว่าโกรธหรือดีใจอย่างประหม่าเล็กน้อย กล่าวถามเสียงเบา“เชียนหลี ไม่อยากอาหารหรือ?”ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นจนถึงตอนนี้ นางเอาแต่นอน แม้แต่น้ำก็ไม่ดื่มฉู่เชียนหลีหลุบตา นิ่งเงียบ มองดูข้าวต้มที่เข้มข้นและเหนียวในชาม ไม่อยากอ้าปากด้วยซ้ำนางไม่หิวไม่หิวเลยสักนิดนางรู้สึกเหนื่อยมาก อยากนอนมากคนอยู่สองสามที โยนกลับไปในชาม
Latest chapter
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1190
“พระชายา ได้ยินมาว่าองค์ชายสามแห่งแคว้นหนานยวนมาแล้ว กำลังหารือกับท่านอ๋องที่ห้องหนังสือเจ้าค่ะ” เสียวอูมารายงานฉู่เชียนหลีเลิกคิ้วเมื่อเช้าเขาเพิ่งเป็นลมหมดสติ ช่วงบ่ายก็มาพบเฟิงเย่เสวียนแล้ว ฟื้นฟูเร็วเช่นนี้เลย?“อืม รู้แล้ว”ฉู่เชียนหลีพอจะคาดเดาเนื้อหาที่พวกเขาหารือกันได้ จึงไม่ได้สนใจผ่านไปสักพัก อวิ๋นเจี๋ยวน้อยก็ตื่นแล้วฉู่เชียนหลีอุ้มเด็กไปให้แม่นมป้อนนม หลังจากป้อนนมเสร็จ ก็เห็นองค์ชายสามหนานยวนเดินออกมาจากห้องหนังสือบทสนทนาจบเร็วเช่นนี้เลย?นางอุ้มเด็กกลับถึงห้องนอน คืนให้อวิ๋นอิง ตอนที่ออกมา เห็นผู้ชายสวมชุดเพ้าสีแดงยืนอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของโถงทางเดินโดยบังเอิญเหมือนกำลังรอนางนางไม่รู้เพราะเหตุใดเดินเข้าไปทักทายเขาก่อน “องค์ชายสาม”จวินชิงอวี่พยักหน้าอย่างอ่อนโยน “พระชายาอ๋องเฉิน”หน้าตาของเขางดงามมาก ใบหน้าหล่อเหลา อวัยวะสัมผัสทั้งห้าละเอียดอ่อน ดวงตาเรียวยาว หางคิ้วชี้ขึ้นข้างบน ดูมีเสน่ห์มากเหมือนจิ้งจอก โดยเฉพาะดวงตาที่อ่อนโยนเหมือนน้ำ ทำให้อยากเข้าใกล้โดยไม่รู้ตัวเสียงของเขานุ่มนวล“ข้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นบนถนนวันนี้แล้ว ต้องขออภัยที่สร้างปัญหาให
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1189
ทำเนียบ“มีข่าวของแคว้นซีอวี้หรือไม่?” ฉู่เชียนหลีถามหานเฟิง ที่จริงก็เท่ากับกำลังถามข่าวของจิ่งอี้หานเฟิงส่ายศีรษะ“ไม่มีข่าวของจิ่งอี้ขอรับ แต่ว่าแคว้นซีอวี้ส่งทูตมาพบกับฮ่องเต้หลีที่ตงหลิง เกรงว่าทั้งสองฝ่ายใกล้จะบรรลุข้อตกลงกันแล้ว”สถานการณ์สงครามในตอนนี้ ฮ่องเต้หลีพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง อยู่ในช่วงคับขันแล้วเมื่อไรที่แคว้นซีอวี้เข้ามาแทรก ด้วยกำลังสนับสนุนทางทหารที่แข็งแกร่ง ไม่นานฮ่องเต้หลีก็สามารถต่อกรกับอ๋องเฉินสงครามที่เดิมทีจะจบในสองเดือน กำลังจะเข้าสู่วงจรต่อไป“ตามที่คาดไว้”ฉู่เชียนหลีกล่าวเฟิงเจิ้งหลีไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เฟิงเย่เสวียนก็เช่นกัน“แคว้นซีอวี้ทหารแกร่งม้าแข็งแรง สิ่งที่แคว้นของพวกเขาเชี่ยวชาญที่สุดก็คือการขี่ม้ากับยิงธนู และรวมถึงการเลี้ยงสัตว์ ทหารของพวกเขาร่างกายกำยำ แต่ละคนสามารถสู้หนึ่งต่อห้า ล้วนเป็นมือดีทั้งสิ้น” หานเฟิงกล่าวอย่างกังวลฉู่เชียนหลีจับประเด็นได้“ความหมายของเจ้าคือ เมื่อไรที่แคว้นซีอวี้แทรกแซง เฟิงเย่เสวียนยากจะต้านศัตรู”“ขอรับ”นายท่านครอบครองเจียงหนาน มีอิทธิพลเพียงครึ่งหนึ่งของแคว้น ส่วนฮ่องเต้หลีบวกกับแคว้นซีอวี้ เป็นสองแค
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1188
ศาลาพักม้า“ชิงอวี่ ไม่ต้องกลัวนะ เสด็จแม่อยู่นี่ เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร…ท่านหมอ จะต้องรักษาเขาให้หายนะ! ขอร้อง!”ฮองเฮาหนานยวนจับมือของจวินชิงอวี่ลูกชายคนที่สามไว้แน่น มองใบหน้าที่ซีดเผือกของลูกชาย พึมพำอย่างปวดใจหมอกำลังรักษาอย่างเต็มที่จวินลั่วยวนยืนอยู่ตรงประตู กัดฟันกล่าวเสียงเบา“ก็แค่เป็นไข้ ไม่ตายสักหน่อย ตั้งแต่เล็กจนโตอาการของเขาเคยกำเริบครั้งนับไม่ถ้วน มีอะไรต้องกังวล?”เมื่อซวงซวงได้ยิน รีบก้มหน้าอย่างหวาดกลัว“ข้าถูกฉู่เชียนหลีตบหน้าต่อหน้าผู้คน เสด็จแม่ไม่ช่วยข้า เสด็จพี่สามแค่เป็นลม ก็กังวลเช่นนี้แล้ว ดูเหมือนนางจะให้ความสำคัญผู้ชายมากกว่าผู้หญิง”“ไม่ยุติธรรมเลย แม่ที่ลำเอียงเช่นนี้ ไม่ต่างอะไรกับแม่เลี้ยงของข้า”ซวงซวงหวาดกลัว“องค์หญิง…”จวินลั่วยวนหันไป จู่ๆ ใบหน้าน้อยที่งดงามก็บิดเบี้ยว “หรือข้าพูดผิด?”ซวงซวงจับแขนเสื้อของตัวเองอย่างตื่นตระหนกรับใช้องค์หญิงสิบกว่าปี นางเป็นคนสนิทขององค์หญิง ก็เพราะเป็นคนขี้ขลาด ไม่กล้าไปพูดอะไรข้างนอก หลายครั้งที่องค์หญิงอยู่ต่อหน้านาง จึงพูดจาไม่คิดเมื่อนางได้ยินก็เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าไปพูดกับคนอื่นนางก้มหน้ากล่าว
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1187
จวินลั่วยวนพูดโกหกหน้าตาย ฉวยโอกาสใส่ความฉู่เชียนหลีด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟังต่างๆ“อ๋องเฉินไม่สามารถทำให้เจ้าพอใจหรือ?”“เจ้าเป็นแม่ที่มีลูกถึงสองคนแล้ว ไม่รู้จักคำว่า ‘ยางอาย’ เลยหรือ?”“เจ้าสำส่อนจัง!”สายตายฉู่เชียนหลีเย็นลง เดินไปที่ตรงหน้านางจู่ๆ ก็เข้าใกล้กลิ่นอายอันเย็นเยียบพุ่งเข้ามากะทันหัน ทำเอาจวินลั่วยวนแน่นหน้าอก ถอยหลังครึ่งก้าวอย่างไม่สามารถควบคุม หลังจากตั้งสติได้ สีหน้าบูดบึ้งทันทีนางกลัวฉู่เชียนหลีได้อย่างไร?ไม่!เป็นไปไม่ได้!ฉู่เชียนหลีจ้องนาง “เสด็จพี่สามของเจ้าป่วยหนัก เขาขอให้ข้าช่วย ข้าจึงแสดงความเมตตา ประคองเขาไปที่โรงหมอ ถ้าหากเจ้าคิดว่าข้ามีเจตนาไม่ดี ข้าไม่สนใจเขาก็สิ้นเรื่อง”เมื่อสิ้นเสียง เดินไปที่ข้างกาย คลายจุดชีพจรที่สกัดไว้เมื่อครู่“อ่า!”ทันใดนั้น ลมปราณของเขาไหลเวียน สีหน้าเปลี่ยนฉับ อุณหภูมิร่างกายพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาคว้าคอเสื้อของตัวเองอย่างเจ็บปวด หอบหายใจอย่างทรมานเมื่อจวินลั่วยวนเห็นแล้วเลิกคิ้ว“เจ้าช่วยเขา? น่าขำ เห็นได้ชัดว่าเจ้าพิศวาสในความงามของเขา”นางสั่งให้ซวงซวงเขียนจดหมายให้เสด็จพี่สาม คิดไม่ถึงว่าเสด็จพี่สาม
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1186
“อ่า…”ชายคนนั้นล้มอยู่บนพื้น สองมือกอดร่างกายตัวเองแน่น ใบหน้าที่ละเอียดละออจนยากจะแยกออกว่าเป็นเพศใดแดงก่ำ เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและทรมานดวงตาหงส์ที่เรียวยาวพร่ามัว เจ็บจนแทบไม่มีสติแล้วฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว ตรวจชีพจรเขาครู่หนึ่งตัวร้อนจนหน้าตกใจชีพจรยุ่งเหยิงและอ่อนมากถูกพิษ แต่ก็ไม่เหมือนถูกพิษ ไข้สูง แต่ก็ไม่เหมือนไข้สูง ป่วย แต่ก็ไม่เหมือนป่วย รักษาคนมาหลายปี เพิ่งเคยพบอาการแปลกๆ เช่นนี้ครั้งแรกหลังจากครุ่นคิด ทำได้เพียงสกัดจุดชีพจรที่สำคัญต่างๆ ของเขา“ช่วย…ช่วยข้า…”เขาเจ็บมาก มีเส้นเลือดสีฟ้าปูดขึ้นที่หน้าผากเขาคว้าข้อมือของฉู่เชียนหลีไว้มือของเขาร้อนมาก!ดวงตาแดงก่ำฉู่เชียนหลีเม้มริมฝีปาก กวาดมองซ้ายขวา เมื่อเห็นมีโรงหมอที่ท้ายถนน ก็รีบประคองเขาขึ้นมาเตรียมตัวส่งคนไปที่โรงหมอ แต่เนื่องจากรูปร่างของเขาสูงใหญ่และหนักมาก กว่าจะลุกขึ้นได้ น้ำหนักตัวเขาก็ล้มทับไปทางฉู่เชียนหลีทั้งหมดหนึ่งร้อยกว่าชั่ง ทับจนฉู่เชียนหลีล้มลงบนพื้นทันทีปัง!ฉู่เชียนหลีอยู่ข้างล่าง เขาอยู่ข้างบนบนถนน ท่าทางที่เป็นจุดเด่นของคนทั้งสอง ดึงดูดผู้คนไม่น้อยทันที มีชาวบ้านคนหนึ่งยิ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1185
สงครามนำไปสู่ความวุ่นวายพริบตาเดี๋ยวก็ผ่านไปเจ็ดวันแล้ว“รายงาน…”ทหารส่งสารวิ่งเข้าตำหนัก คุกเข่าอยู่บนพื้น กล่าวรายงานด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว “ทูล ทูลฝ่าบาท เมืองเจียหนาน…ถูกยึดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าของเหล่าขุนนางเปลี่ยนฉับพลันบนราชบัลลังก์ เฟิงเจิ้งหลีได้ยินข่าวนี้ สีหน้าสงบ เรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเงียบหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง จึงจะกล่าวอย่างเรียบเฉย“ฮืม”ทหารส่งสารหวาดกลัว กองทัพของอ๋องเฉินมาอย่างดุดัน และโจมตีกะทันหัน บุกโจมตีอย่างดุเดือด เมืองเจียหนานต้านไม่ไหว แค่คืนเดียวก็ถูกยึดแล้วเหล่าขุนศึกกล่าวอย่างร้อนใจ“เมืองเจียหนานขุดเหมืองมากมาย แร่เหล่าหลายหมื่นชั่งล้วนอยู่ที่นั่น หากไม่มีแร่เหล็ก อาวุธของเราก็จะลดลงอย่างมาก เมื่อเกิดการสู้รบ ก็เหมือนกับแม่ครัวไม่มีข้าวให้หุง…”ไม่มีอาวุธจะได้อย่างไร?“เหตุใดอ๋องเฉินโดดข้ามสองเมือง โจมตีเมืองเจียหนานกะทันหัน?”“ไม่มีเหตุผลเลย!”“ใช่”“เมืองมากมายไม่โจมตี ดันไปโจมตีเมืองเจียหนานกะทันหัน…”เหล่าขุนนางเจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ถกเถียงเรื่องนี้กันเบาๆ คนละหนึ่งประโยค บรรยากาศวุ่นวายไปหมดเฟิงเจิ้งหลีหลุบตาเล็กน้อย
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1184
พลันจวินลั่วยวนแน่นหน้าอก เมื่อเห็นเสด็จแม่ทำหน้าจริงจัง รีบอธิบายทันที“เสด็จแม่ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น…ข้า ข้า…”“ข้าทุ่มเทให้เจ้าทั้งกายและใจ ทุกอย่างที่ทำไม่เคยหวังสิ่งตอบแทนเลย”นางรัก ‘ลูกสาว’ คนหนึ่งที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดมากเช่นนี้ ลองถามใจตัวเองดู นางรู้สึกว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้วเพราะหาลูกสาวแท้ๆ ไม่เจอเพราะรู้สึกผิดดังนั้นจึงยิ่งดีกับจวินลั่วยวนมากๆ หวังเพียงสิ่งที่ตัวเองทำด้วยใจ จะสามารถทำให้สวรรค์ซาบซึ้ง ประทานพรทั้งหมดให้ลูกสาวแท้ๆ หวังว่าลูกสาวแท้ๆ อยู่ในสถานที่ที่นางไม่รู้จัก ก็มีแม่คนหนึ่งที่ดีกับนางเช่นนี้“เสด็จพ่อของเจ้ารักเจ้า พี่ชายทั้งสามของเจ้าตามใจเจ้าทุกอย่าง ทุกคนล้วนเอาเจ้าเป็นที่ตั้ง ทั้งแคว้นหนานยวนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า หรือข้ายังดีกับเจ้าไม่พออีก?”ฮองเฮาหนานยวนกล่าวอย่างปวดใจช่างเถอะพูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์เป็นเพราะพวกเขาปกป้องยวนเอ๋อร์ดีเกินไป ส่งผลให้นางอายุสิบเจ็ดปีแล้ว ยังไม่มีความสามารถในการดูแลตัวเอง และไม่เข้าใจสัจธรรมทางโลกอย่างไรก็เป็นลูกที่นางเลี้ยงมากับมือสิบเจ็ดปี โทษลูกสาวไม่ลง ถอนหายใจแล้วกล่าว“กลั
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1183
“ความงามของค่าพังหมดแล้ว!”“ข้ากลายเป็นคนอัปลักษณ์แล้ว!”“ข้าจะฆ่าเจ้า! อ๊ะ!”จวินลั่วยวนนั่งอยู่บนพื้น กรีดร้องถีบเท้างอแงเหมือนเด็กคนหนึ่ง มือทั้งสองข้างก็ทั้งโบกทั้งเหวี่ยงท่าทางที่ป่าเถื่อนนั่น ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เรื่องราวบานปลายไม่นาน ฮองเฮาหนานยวนมาแล้ว“เสด็จแม่!”เมื่อจวินลั่วยวนเห็นมารดา ก็ปล่อยโฮร้องไห้ทันที “เสด็จแม่ ท่านต้องแก้แค้นให้ยวนเอ๋อร์นะเพคะ พระชายาอ๋องเฉินตีหน้าข้า นางอิจฉาความงามของข้า นางจะทำลายโฉมของข้า!”“ข้ากลายเป็นคนอัปลักษณ์แล้ว ทำอย่างไรดี อ๊ะ! ข้าไม่อยากเป็นคนอัปลักษณ์! ฮือๆ…”นางกล่าวทั้งน้ำตาฮองเฮาหนานยวนยกคางของจวินลั่วยวนขึ้น เมื่อดูอย่างละเอียดบนผิวหนังบริเวณแก้มมีรอยขีดข่วนเล็กๆ และมีเลือดออกเล็กน้อย นอกจากนี้ก็ไม่มีบาดแผลอื่นนางดูจนคิ้วขมวด“ยวนเอ๋อร์!”แผลแค่นี้ ร้องไห้เหมือนจะเป็นจะตาย ทำเอาคนทั้งทำเนียบเจียงหนานวุ่นวายไปหมด ไม่สมกับเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นเลยทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะจวินลั่วยวนกำลังเสียใจ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว“ข้าไม่สวยแล้ว! ใบหน้าของข้าได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง เสด็จแม่ ท่านต้องออก
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1182
หลังจากกล่าวจบ ในความมืด เสียงลมหายใจของเฟิงเย่เสวียนแรงขึ้นแรงน้อย“ครึ่งปีมานี้ เขาดีกับเขา และดีกับจื่อเยี่ยมาก ไม่เคยทำร้ายพวกเราเลย ตอนข้าเลือกที่จะหักหลังเขา ไม่รู้เพราะเหตุใด ในใจรู้สึกผิดอย่างน่าประหลาด”ฉู่เชียนหลีจับหน้าอก อธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูก“ถ้าหากเจ้าได้รับชัยชนะของจุดจบ ไม่ฆ่าเขาได้หรือไม่? ทำให้เขาพิการก็ได้ กักบริเวณทั้งชีวิตก็ได้ ข้าไม่อยากให้เขาตายเพราะทำดีกับข้า”สายตาเฟิงเย่เสวียนเคร่งขรึม มือที่วางอยู่บนเอวของนางกระชับแน่นขึ้นเล็กน้อยเหมือนกำลังข่มอารมณ์แต่แค่สองวินาที ก็คลายมือออกอย่างเงียบๆ เปล่งเสียงออกมาจากลำคอแค่คำเดียว“อืม”ทั้งคืนไร้คำพูดวันรุ่งขึ้นฉู่เชียนหลีเพิ่งกินข้าวเช้าเสร็จ มีเสียงที่เกรี้ยวกราดดังขึ้นจากนอกประตู“ฉู่เชียนหลี!”จวินลั่วหยวนสีหน้านางดูโกรธมาก เดินปรี่เข้ามา ไฟโทสะทั้งหมดมุ่งเป้ามาที่ฉู่เชียนหลีสาวใช้เสียวอู่เข้าไปขวางทันที“เจ้าออกไปก่อน” ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามองผู้มา “มีอะไร?”จวินลั่วหยวนกล่าวด้วยความโกรธ“ข้าเจ็บที่หน้า ยังไม่ทันมาหาเรื่องเจ้า แต่เจ้ากลับกล้าส่งคนออกไปปล่อยข่าวลือที่ข้างนอก ทำลายชื่อเสียงข
