บทที่ 437

ฉู่เชียนหลี “?”

‘งงเป็นไก่ตาแตก’ เข้าใจคำนี้หรือยัง?

คนบ้านนี้กินยาผิด?

นางอันรีบลุกขึ้นยืน ก้าวเท้ายาวเดินเข้าไป จับแขนฉู่เชียนหลีอย่างสนิทสนม พาคนไปนั่ง ยิ้มจนแทบมองไม่เห็นดวงตาแล้ว

ครั้งนี้นางกับอ๋องเฉินไปเมืองตงหนิง ควบคุมโรคระบาด ทั่วทั้งแคว้นตงหลิงไม่มีใครไม่รู้

ในฐานะที่เป็นผู้หญิง กลับสร้างผลงานใหญ่เช่นนี้

นางที่เป็นแม่คนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแล้วว่าภูมิใจมากเพียงใด!

นี่เป็นลูกสาวที่นางเลี้ยงจนโต!

แม้ไม่ได้คลอดเอง

แต่นางเลี้ยงจนโตกับมือ!

หากไม่มีนาง ฉู่เชียนหลีจะโตได้หรือ? ไม่รู้ว่าไปตายอยู่ที่มุมใดก็ไม่รู้ตั้งนานแล้ว บุญคุณเลี้ยงดูส่วนนี้ของนาง ไม่มีผลงาน ก็มีความตรากตรำ ฉู่เชียนหลีจำเป็นต้องตอบแทนนาง

“เสียวฉู่ วันนี้เป็นงานเลี้ยงครอบครัว พวกเราทั้งครอบครัวนั่งด้วยกัน พูดคุยกัน สนทนากัน อย่าถ่อมตน” นางอันหัวเราะเหอะๆ

ฮูหยินฉู่ยกตะเกียบเงินขึ้น คีบเนื้อปั้นก้อนตุ๋นหนึ่งชิ้น ใส่ลงไปในชามนาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เสียวฉู่ มา เจ้าชอบกินที่สุด”

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว

ขอโทษ นางชอบกินปลาที่สุด

การเอาใจใส่อย่างเสแสร้งของครอบครัวนี้ทำให้นางรู้สึกอึดอัด

นางไม่ได้หยิบตะเกียบ แต่ก