แชร์

บทที่ 380

จวนอ๋องเฉิน

ตอนที่เซียวจือฮว่าฟื้น เห็นตนเองอยู่ในเรือนหมิงเยว่ อารมณ์ในตอนนั้น ไม่ต้องพูดถึงว่าดีใจมากแค่ไหน

เอี้ยด…

ทันใดนั้นประตูถูกเปิดออกจากข้างนอก

เซียวจือฮว่าเห็นฉู่เชียนหลีเดินเข้ามา รอยยิ้มบนใบหน้าหุบลงและแข็งกระด้างเล็กน้อย ชั่วขณะไม่ได้พูดอะไร แต่เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า

ฉู่เชียนหลีเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า หยุดอยู่หน้าเตียง ก้มมองนาง

“ให้เจ้ากลับจวนอ๋องเฉินเป็นการตัดสินใจของข้า”

อ๋องเฉินไม่ได้เอ่ยปาก

นางแค่ไม่อยากทำให้เฟิงเย่เสวียนลำบากใจ

ประกายในแววตามืดลง ค่อยๆ ก้มหน้า กระชากโดนบาดแผลที่คอ ความเจ็บปวดบีบบังคับให้นางต้องเผชิญหน้ากับความจริงอย่างมีสติ

ใช่แล้ว

ความจริง

นางสูญเสียอ๋องเฉินไปแล้ว…

“เจ้าขโมยจี้หยก ร่วมมือกับรัชทายาทใส่ร้ายเขา เขาหาคนร้ายเจอ หลุดพ้นความผิด พ้นเคราะห์ครั้งนี้ แต่หากหาคนร้ายไม่เจอ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาจะมีจุดจบอย่างไร?” นางถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ยอมให้เซียวจือฮว่ากลับจวน ไม่ได้หมายความว่ารับนางเข้ามาแล้ว

ครั้งนี้ เพราะเห็นแก่ถงเฟย เห็นแก่ตระกูลเซียว หากเซียวจือฮว่ายังหลงผิดงมงายทำเรื่องไม่ดีอีก นางจะไม่ปรานี

“ข้ารู้…”

เซียวจือฮว
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status