18

“ท่านว่าบ้านเมืองแตกแยกวุ่นวาย มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ? ท่านอาพอจะบอกสตรีอย่างข้าได้หรือไม่ เผื่อว่าข้าอาจหาทางเอาตัวรอดได้ในยามคับขัน”

“บ้านเมืองร้อนเป็นไฟ แตกแยกเป็นแคว้นเล็กแคว้นน้อย ราชวงศ์ไม่สามารถปกครองบ้านเมือง ราชสำนักก็อ่อนแอ ผู้ครองแคว้นไร้ซึ่งคุณธรรม ข้าควรได้อยู่กับเจ้า เป็นตายร้ายดี ขอให้ได้ฝังศพข้างเคียงกัน”

“ข้าก็อยากอยู่กับท่านอาเจ้าค่ะ แม้ข้าจะเป็นหญิงต่ำต้อย ขาพิการ...”

“เจ้ามีความคิดเช่นนั้นก็คงไม่แปลก พวกชั่วช้าคอยกรอกหูเจ้า รังแกเจ้าแต่เล็กจนโต ข้าเองก็ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือเจ้ามากนัก หากว่าข้าไม่ผ่านมาพบเจ้า”

ต่อจากไปนี้จะไม่มี...

หวังเฟยไม่ได้กล่าวคำนั้นกับนาง เพียงตั้งใจเป็นมั่นเหมาะว่าจะเฝ้าติดตามหญิงสาวข้อเท้าไม่ดีผู้นี้ไปเรื่อย ๆ  ที่ใดมีเขา ก็มีนาง จนกว่าชีวิตจะหาไม่

--------------------------

หญิงร่างผอมบางเนื้อตัวมอมแมม นั่งโงนเงนบนหลังอานม้า นางบ่นพึมพำว่านางรอดตายแล้ว นางรู้สึกเหมือนกำลังนอนเล่นในเปลแกว่งไกวไปมาใต้ลมเยียบเย็นที่ลูบแก้มนางอย่างอ่อนโยน ไม่นานนักก็ผล็อยหลับไป หวังเฟยเฝ้ามองนางงีบหลับในอ้อมแขน น่าเอ็นดูนัก เขาลักลอบจูบแก้มนาง ขมับนาง บังคับม้าเดินย่องไปเรื่อย ๆ ไม่เห็นว่านางจะรู้สึกตัวตื่น

ตลอดสองวันมานี้นางมาพักอาศัยกับท่านอา เพราะไม่ทันได้เดินทางกลับบ้าน มีกลุ่มกบฏบุกรุกเข้าเมือง สร้างความวุ่นวายเพื่อยึดอำนาจ พ่อค้าแม่ค้าที่ส่งส่วยบรรณาการให้ราชสำนักฉินต้องซุกซ่อนของมีค่าเอาไว้ บ้านสกุลเยี่ยรีบพับเก็บผ้าแพรไหมชั้นดี โดยมีแม่ทัพหยางและเจ้าโรงถลุงแร่ส่งคนมาช่วยเหลือ ทั้งทหารรับจ้างและบ่าวชายผู้รู้วิชากระบี่มาคอยคุ้มครองสมบัติมีค่า บางส่วนถูกย้ายไปเก็บซ่อนไว้โดยไม่มีผู้ใดพบเห็น

เจียลี่พึ่งได้รับยาสมานแผลชั้นดี จากเถ้าแก่ร้านขายยาสมุนไพร ไม่ไกลจากร้านขายผ้าของนาง ได้ยินว่าพวกเขายังคงหลบซ่อนตัว ตลาดยุติการค้าขาย ประชาชนตกอยู่ในความหวาดกลัว ระแวงทรัพย์สินมีค่าและชีวิตตน

‘สถานการณ์บ้านเมืองคับขันเช่นนี้ คงเป็นข้าผู้เดียวที่ปรารถนาจะหยุดเวลาไว้กระมัง’

นางทำอาหารสำรับเล็ก ๆ ให้ท่านอา มีสุราไม่กี่ขวดวางไว้บนโต๊ะ หลังจากที่มิตรสหายของเขากลับไป นางได้พบแม่ทัพหยางและขุนพลส่วนหนึ่ง ซึ่งนางก็พึ่งรู้ความจริงว่าท่านอาหวังเคยเป็นหนึ่งในขุนพลใต้บังคับบัญชาแม่ทัพหยางยี่คุน

ขณะที่บ้านไม้กว้างขวางไม่สว่างไสวเหมือนเคย หากปิดไฟเงียบเชียบเหมือนกับผู้คน ที่อาจจะต้องหลบซ่อนตัวสักระยะ

มีการเกณฑ์ชายฉกรรจ์ไปรักษาการปกป้องบ้านเมือง นางจึงเกิดความคิดถึงบิดาผู้เป็นชาวนาปลูกข้าว วันหนึ่งบิดาของนางถูกสังหารด้วยลูกธนูเสียชีวิตบนป้อม

บ้านเมืองแห่งยุคศักดินา สามัญชน ชาวไร่ ชาวนา ทาส จะถูกเกณฑ์ขึ้นป้อม ประตู หอ เพื่อป้องกันบ้านเมืองในยามคับคัน

ชนชั้นสูงได้รับการยกเว้นภาษี การลงโทษประจาน มีสิทธิครอบครองผูกขาดทรัพยากรต่าง ๆ

“บาดแผลภายนอกรักษาได้ แต่บาดแผลจากภายในจิตใจนั้นยากเกินเยียวยา ไม่รู้ว่า... ข้าพอจะปลอบประโลมใจเจ้าได้หรือไม่” หวังเฟยกำลังนึกถึงยามที่นางคอยรักษาแผลใจให้เขาด้วยความเอาใจใส่ นางช่างแสนดี เขาขยับเข้าไปใกล้นาง หลังวางจอกสุราไว้บนโต๊ะ ในห้องมืดสลัวมีเปลวเทียนสองเล่ม

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เพียงคิดถึงบิดาเล็กน้อย”

“หากข้า... รู้จักเจ้าเร็วกว่านี้คงดี”

“ท่านรู้จักข้ามาเนิ่นนาน ท่านเพียงไม่ใส่ใจไยดี ท่านรักใคร่ท่านอาหญิง” ในน้ำเสียงสั่นเครือตัดพ้อต่อว่า หากนางกลับเป็นฝ่ายเสียใจที่พูดออกไป เมื่อท่านอาก้มหน้าลงจูบนาง เฝ้าเอ่ยขอโทษนางว่าเขามิได้ตั้งใจละเลยนาง เขาเป็นชายมีตาแต่ไร้แวว จิตใจพิกลพิการ เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ขอให้นางยกโทษให้เขา

            --------------------------

เมื่อนางเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา มีความรู้สึกรักโลภโกรธหลง นางมิอาจตัดขาดจากบ่วงอารมณ์ริษยาท่านอาหญิงผู้มีโอกาสได้ครอบครองไปเสียทุกสิ่ง แม้กระทั่งบุรุษที่นางรัก นางจึงตัดพ้อเขาด้วยจุมพิตเสน่หา โผเข้าหาอ้อมแขนแข็งแรงใต้เปลวเทียนวูบไหว ตามอารมณ์หวั่นไหวของนาง

ท่านอาคงไม่อาจหักห้ามใจ เมื่อนางรุกเร้าเขาถึงเพียงนี้ ปากเล็กนุ่มนิ่มแม้ไม่ช่ำชองเท่าสตรีคนไหน พาลพาให้หัวใจบุรุษอ่อนแอ นางเลาะเล็มริมฝีปากหนาด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ แทรกปลายลิ้นเข้าหาโพรงปากกว้าง ขณะที่เขายอมตอบรับอารมณ์มากมายของนาง กอดจูบนางอย่างไม่ยอมแยกจาก ปลดเสื้อผ้าสีขาวสะอาดออกทีละชั้นจนมองเห็นหัวไหล่กลมกลึง มือลูบจับไหล่มนด้วยแววตาหลงใหล มอบจุมพิตลงบนนั้น

ในห้องนอนอบอวลบรรยากาศหนาวเย็น ไออุ่นจากอ้อมแขนแข็งแรงทำให้นางผ่อนคลาย ผ้าสีนิลหล่นกองอยู่บนเอวสอบหนาหลังจากที่เขาสลัดมันออก โดยที่ยังกอดจูบนาง เลื่อนมือเรียวไปลูบไล้แผงอกกว้าง สะบัดเรือนผมดำขลับให้ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้บนเรือนร่างของนางได้ถนัด

ครู่หนึ่งนางเป็นฝ่ายพรมจูบไปทั่วใบหน้าลำคอแกร่งที่พร่างพราวเม็ดเหงื่ออย่างเอาแต่ใจ ผิดจากนางที่เหนียมอาย จนได้ยินเสียงคำรามในลำคอ

ด้วยความไม่ประสีประสาของนาง นำพากำหนัดราคะรุมเร้าเรือนกายชายอย่างหนัก หวังเฟยมิได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสตรีมานาน แม้กับท่านอาหญิงของนางเข้าหา เขาก็พูดเพียงรอให้ได้ตบแต่งกันเป็นเรื่องเป็นราวเสียก่อน

สองเรือนกายรุ่มร้อนในเสื้อผ้าที่หลุดหล่นแต่ก็ยังไม่ถอดเสียทีเดียว ลูบไล้กอดจูบด้วยเสน่หา กระทั่งลมหายใจหอบระทวย ลอยอยู่ใต้ปลายจมูกกันและกัน