16

เจียลี่นั่งหมอบอยู่บนพื้นหญ้า คารวะท่านปู่ท่านย่าเป็นใหญ่โตราวคำนับฮ่องเต้ นางก้มหน้าผากแนบพื้น สองมีแปะผืนหญ้าจนผู้ใหญ่ขอให้นางลุก โดยเฉพาะท่านย่า ได้ใจอ่อนกับหลานสาวไปเสียทุกที ถึงเจียลี่อาจไม่เป็นที่รักที่สุด พวกเขารู้แก่ใจดีว่าหากนางจะไม่ต้องออกเรือน ให้นางทำงานหามรุ่งหามค่ำก็ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด นางไม่ยินดีตบแต่งกับหนุ่มผู้ดีคนไหนในเมือง ขอแค่นางได้ทำงานเก็บเงินเที่ยวเตร็ดเตร่ไปวัน ๆ

บ่าวรับใช้บ้านท่านอาหวังเรียกขานนางว่า ‘นายหญิง’ หากเมื่อพบลี่จิ่นกลับเรียกแม่นางสกุลเยี่ยอย่างให้ความเคารพ เฉกเช่นผู้สูงศักดิ์ทั่วไป

ถึงพวกเขาจะเคารพนอบน้อมเท่าไร ก็ยังไม่เท่ากับที่พวกเขาเคารพนายหญิงเจียลี่

น่าประหลาดใจนัก น้องสาวของนางได้พบบ่าวรับใช้บ้าน ก็ว่าแปลก

กระนั้นเจียลี่ยังไม่เข้าใจบ่าวรับใช้ หลายครั้งหลายคราพวกเขาไม่ยอมบอกว่าตนคิดสิ่งใด นางเคยได้ยินว่าหากเป็นในวังหลวง อาจถึงขั้นต้องจับพวกเขาไปทรมานทีเดียว บ่าวถึงจะยอมแพร่งพรายความลับของเจ้านาย แต่จะว่าไปแล้ว บ่าวผู้รักศักดิ์ศรีไม่ยอมพูดก็มี พวกเขายินยอมการถูกทรมานจนตายไปกับความลับของเจ้านาย กระโดดบ่อน้ำฆ่าตัวตาย กัดลิ้นตายเองก็มี

“ข้าจะไปร้านขายผ้า พวกเจ้าอย่าลืมรับอาหารไปด้วย”

“เจ้าค่ะ”

บ่าวหญิงยกตะกร้าไม้ตามนางมา นางถือไว้หนึ่งตะกร้า หันบอกให้บ่าวชายบ้านท่านอาให้กลับไปทำงาน พวกเขามองหน้ากันเหมือนมีเรื่องขัดข้องใจ ท่านหวังเฟยกำชับไว้ว่าให้ดูแลนางไม่ให้คลาดสายตา กระทั่งนางคะยั้นคะยอว่าไปเถิด อีกสักเค่อหนึ่งพอนางจัดการเรื่องผ้าเสร็จค่อยกลับมาหานางก็ได้ นางจะเตรียมอาหารและสุราเตรียมไว้ให้ท่านอา พวกเขาจึงยอมไป รับอาหารซึ่งนางคะยั้นคะยอให้พวกเขาไปด้วย ไม่ต้องกลัวท่านหวังเฟยจะว่าพวกเขาเรื่องอาหาร คืนก่อนนี้เขาเพียงหัวเสียเพราะว่าหึงหวงนาง

“นายหญิงจะไปอยู่กับท่านหวังแล้วหรือเจ้าคะ? แล้วพวกข้าล่ะ...”

“ท่านจะไม่ทอดทิ้งอิ๋งอิ๋งใช่ไหม หากท่านได้ดิบได้ดี พวกข้าอาจต้องไปรับใช้นายหญิงบ้านผู้อื่น”

บ่าวทั้งสองประจบสอพลอเป็นเรื่องธรรมดา ใครเล่าจะไม่ปรารถนาความสุขสบาย เจียลี่มีความคิดว่าบ่าวสองคนนี้ไม่เคยสร้างปัญหา คอยให้ความช่วยเหลือ เรื่องที่ไม่ควรพูดก็ปิดปากเงียบไม่บอกใคร ในอนาคตของนางหากได้อยู่กับสามีผู้มีอำนาจ อาจพาบ่าวรับใช้ทั้งสองไปด้วย

“ลี่จู อิ๋งอิ๋ง ข้ารับปากว่าถ้าข้าออกเรือนไป ข้าจะพาพวกเจ้าไปด้วย ตราบใดที่พวกเจ้าอยู่ข้างเดียวกับข้า”

“พวกข้าต้องอยู่ข้างท่านเจียลี่อยู่แล้ว ท่านแสนดีกับทุกคน ทำอาหารก็อร่อย”

อิ๋งอิ๋งส่งเสียงหัวเราะ ขณะพูดคุยกันประสาหญิงสาว แม้สองบ่าวรับใช้อาจไม่เข้าใจนายหญิงผู้เติบโตกว่าด้วยวุฒิวัย ไม่รู้ว่าเมื่อเร็ว ๆ มานี้ได้พบประสบการณ์อะไรมาหรือเปล่า แก้มสองข้างแดงปลั่ง แลดูมีอารมณ์ขัน มีชีวิตชีวา

ทั้งสามถือตะกร้าไม้เดินไปเกือบจะถึงตลาด โดยมิได้ล่วงรู้ว่าฝีเท้าหลายคู่เฝ้าติดตามพวกนางมาได้สักระยะ พวกเขาเฝ้ารอจังหวะ มาขวางหน้านางเอาไว้

ใบหน้าผิวพรรณของบุตรชายผู้ดีมีสกุล อายุราวสิบสามปีก็ตัวสูงเท่า ๆ กับนาง

เจียลี่มองซ้ายขวาโบกมือไล่บ่าวทั้งสองไปในทันที นางไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะนาง หน้าตาตื่นตระหนกมองเด็กชายที่พามิตรสหายมาด้วยถึงเจ็ดคน นางคาดว่าเขาคงหาทางกลั่นแกล้งนางอีกแน่

“นังเป๋เป็นเกวียนขนขี้วัวได้ นางอาจเป็นวัวตัวเมียได้ ข้าว่า... น่าจะได้”

            --------------------------

เจียลี่ไม่วิ่งไปทางเดียวกับบ่าวรับใช้ ข้างหลังนางก็ฉุกใจนึกได้ว่าไม่ควรไป อาจมีกับดักสัตว์ที่เด็กพวกนี้ขุดไว้ระหว่างนางกำลังเดินพูดคุยกับบ่าวรับใช้สตรี นางคงไม่หลงกลวิธีกลั่นแกล้งเดิม ๆ มือขว้างตะกร้าไม้ใส่อาหารใส่กลุ่มเด็กชาย ซึ่งเอี้ยวหลบอาหารที่กระเด็นใส่พวกเขาจนเลอะเทอะ นางกระแทกบ่าเด็กตัวโต วิ่งฝ่ากลาง ต่างคนก็แยกย้ายไปคนละทิศทาง

ข้อเท้าซ้ายของนางผิดรูปแม้เพียงเล็กน้อย ไม่มีใครเห็นว่านางมีปัญหาเรื่องการเดินหากว่านางไม่วิ่ง นางใช้กำลังทั้งหมดขยับฝีเท้าหนีเข้าป่า นางวิ่งตัวเอียงไปข้าง

รายล้อมด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม ต้นไม้สูงตระหง่านเต็มผืนป่าเล็ก ๆ ง่ายแก่การหลบซ่อนตัว นางพิงแผ่นหลังไว้กับต้นไม้ ถอนหายใจอย่างโลกอก เมื่อเด็กพวกนั้นคงไม่เห็นนาง ใบหน้าหวั่นวิตกก้มลงมองเสื้อผ้าสีสันสดใสขาดวิ่น รองเท้าถักสานสีขาวกลายเป็นสีดำสกปรก เปรอะเปื้อนดินทราย

เจียลี่ค่อย ๆ ขยับฝีเท้าตัดไปในอีกทางหนึ่งก่อนเข้าทางถนนซึ่งเชื่อมติดกับตลาด เป็นที่ทางเดินของเกวียนและรถม้า เผื่อว่าฝูงชนจะยื่นมือเข้าช่วยเหลือนาง

ใจหนึ่งนางหวาดกลัว อีกใจหนึ่งนางรับรู้ว่าตนมิใช่เจียลี่คนเดิม นางจะไม่ยอมถูกรังแก ด้วยแววตามาดมั่น นางตั้งใจว่าจะกลับไปแต่งตัวทำอาหารสำรับใหม่ เพื่อไปพบท่านอา ไม่ปล่อยให้ตนเหม็นกลิ่นขี้วัวอย่างคราวก่อนนั้นแน่

หมับ!

ข้อเท้าเล็กถูกจับคว้าไว้จากข้างหลัง นางล้มหน้าคะมำ ส่งเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ พยายามดิ้นรนจากมืออวบของเด็กชายแม้ขาวสะอาดอย่างผู้ดี กลับน่าขยะแขยงเกินกว่านางจะอดทนได้เหมือนเมื่อก่อน ร่างสูงอีกสามวิ่งตามมาสมทบเมื่อได้ยินเสียงของนาง ฟาดมือเตะขา หากยิ่งสู้ก็ยิ่งเจ็บ เด็กพวกนี้เอาใหญ่ คนหนึ่งตบหน้านาง จิกทึ้งผมนางจนหลุดติดมือ นางเข้าไปฟัดกับร่างอวบอ้วนที่มีเรี่ยวแรงราวชายฉกรรจ์ ร่างผอมบางอีกสามคนเข้ามาผลัดกันจับเอวนาง บีบก้นบีบนมนางเล่น ส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ยหยันนาง ผู้ที่ชอบกลั่นแกล้งนางที่สุดเป็นบุตรชายคนใหญ่โตเหลียงฟางซิน ตระกูลเหลียงไม่สนว่าบุตรชายของเขาจะรังแกผู้อื่น ทำตัวเป็นหัวหน้าอันธพาล