6

นางตั้งคำถามในใจ จนมาถึงด้านหน้าเรือน พบชายในเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนนอนแผ่หราบนพื้นหญ้า ไหสีน้ำตาลอยู่ในอ้อมกอดของเขาราวกับว่าไหใบเล็กกลมได้กลายเป็นสตรีผู้เป็นที่รักยิ่ง นางตกใจลนลาน เข้าไปแบกเขาขึ้นบันไดไม้อย่างทุลักทุเล ถึงไม่เหลือบ่ากว่าแรงมากนัก เมื่อท่านอาตัวไม่หนักเท่าไร นางเคยพบชายร่างสูงกำยำกว่านี้ในโรงงานถลุงแร่

บ่าวรับใช้ทั้งสองก็เข้ามาช่วยเหลือนาง อีกสองกำลังวิ่งวุ่นในเรือน หวังเฟยคงร่ำสุรามากไป เขาลุกขึ้นโวยวายหน้าแดงก่ำ ไล่ตะเพิดบ่าวให้ออกไปให้หมด ให้เหลือแค่เจียลี่ นางรีบนำชามาวางไว้บนโต๊ะข้างฟูกนอนเขา

“โธ่... ท่านอา ท่านเมาเละเทะแล้ว”

“อะไรกับข้านักเล่า... เจียลี่!”

“ท่านโวยวาย เรียกข้า?” ปลายนิ้วชี้หน้าตนเองอย่างประหลาดใจ เจียลี่จำได้ว่าท่านอาเมามายเมื่อไรมักเรียกหาแต่ท่านอาหญิง ลี่จิ่น เจ้าไปไหน เจ้ากล้าทิ้งข้าเรอะ! นังแพศยา หญิงโฉดชั่ว โป้ปดลวงโลก อะไรสักอย่างนางก็ฟังไม่ถนัดหูนัก ลึก ๆ นางคงดีใจที่เขาเรียกหานาง ไม่ด่าทอนางเป็นหลานสาวนังแพศยา ไล่ตะเพิดนางไปพร้อมกับบ่าวชุดใหม่ทั้งสามคน

“แปลว่าท่านยังไม่เมา ท่านเอาเหล้าอีกไหม? ข้าจะไปเอามาให้ท่านดื่ม”

“เจ้า... กล้าประชดข้าหรือเจียลี่ กล้าอวดดีกับข้ารึ?”

เจียลี่ฉีกยิ้มกว้างประชดประชัน หากทว่าเอ่ยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ท่านอาเจ้าคะ เจียลี่จำได้ว่าท่านเคยหล่อล่ำบึกบึน อกผายไหล่ผึ่งดุจแม่ทัพกองหน้าผู้เกรียงไกร ไม่ว่าท่านจะก้าวขาเดินไปที่ใดหญิงสาวต่างลอบมองท่านด้วยแววตาหลงใหล ทุกวันนี้ท่านผ่ายผอม...” นางเงียบ เหลือบตามองเสื้อผ้าที่หลวมไปถนัดตา น้ำหนักของเขาอาจหายไปราว ๆ สิบกิโลกรัม นางอุตส่าห์ตั้งใจทำอาหารสุดฝีมือ หวังว่าเขาจะน้ำหนักขึ้นสักหน่อย เขาก็หันกลับไปร่ำสุรา

“ขี้เมาอีกต่างหาก”

“คำก็ขี้เมา สองคำก็ไอ้ขี้เมา” เขาเข่นเขี้ยวขู่นางจนมองเห็นไรฟันขาว เขี้ยวคมตรงมุมปากแลดูเป็นอสุรกายที่น่ากลัว นัยน์ตาแดงก่ำปรากฏโทสะราวกับว่าจะบีบคอนางเสีย พลันตะโกนใส่หน้านาง “ไปเอาเหล้ามา!”

“เจ้าค่ะ!”

--------------------------

เจียลี่คอยปรนนิบัติท่านอามาร่วมสามเดือน นางทำอาหารให้เขาวันละมื้อ แวะเวียนมาตรวจตราความเรียบร้อยในเรือนไม้กว้างขวาง ไม่ไกลจากตลาดในตัวเมืองทุกเย็นหลังจากที่นางเลิกงานขายผ้า ถึงแม้ว่านางจะยุ่งวุ่นวายสักเท่าไร

ก็ไม่แปลกที่นางสามารถแยกแยะได้ว่าวันไหนเขาเมาเล็กน้อย อาจแค่มึนศีรษะ เพียงแต่ว่ายังไม่เมา วันไหนเขาเมาเละเทะ เมาหัวราน้ำ หรือว่าแสร้งเมา...

หลายวันมานี้นางพบมิตรสหายของท่านอา แลเห็นว่าเขาแสร้งเมาเสียมากกว่าเมาเละเทะ เขาไม่นำสุราซึ่งนางยอมรับเงินของเขาไปเป็นธุระให้ มาแช่อาบ ทว่าดื่มกินอย่างละเมียดละไม รินใส่จอกเหล้า ขณะเจรจาเรื่องงานกับชายผู้สวมอาภรณ์ขุนนาง

“มาแล้วหรือเจียลี่” เสียงเข้มถามทันทีที่พบร่างบางในอาภรณ์สีขาวสะอาด นางถือตะกร้าอาหาร วางห่อผ้าลงบนโต๊ะไม้สักในห้องรับรองแขก

“วันนี้มีอะไรมาให้ข้ากิน?”

“ผัดผัก แกงจืดผักกาดขาว ไก่ตุ๋น ขนมอีกหลายอย่างเจ้าค่ะท่านอา” ริมฝีปากอิ่มงามด้วยกระดาษชาดตอบอย่างสำรวม นางหันไปยกมือทำความเคารพแขกของท่านอาอย่างสุภาพนอบน้อม 

“ยินดีที่ได้พบแม่นางเจียลี่ สกุลเยี่ยใช่หรือไม่? ท่านหวังเฟยพูดถึงเจ้าอยู่”

“เจ้าค่ะ”

“ไม่ยักรู้ว่าท่าน... มีสาวงามมาคอยส่งข้าวปลาอาหารด้วย มิน่าเล่า พักนี้ถึงดูแลตัวเองดี” 

“พวกข้าขอตัวลาก่อนดีกว่า ไว้มาดื่มกันใหม่”

ชายในอาภรณ์ขุนนางทั้งสี่กล่าวลาเจ้าของเรือน ถือไหสุราลุกขึ้นเดินออกจากห้องรับแขก แทนที่จะให้นางเป็นฝ่ายออกไปไม่รบกวนพวกเขา 

เจียลี่วางตัวไม่ถูกนัก เมื่อนางอยู่ในสถานะสตรีชนชั้นต่ำกว่า อายุวัยน้อยกว่าพวกเขามาก มิตรสหายของเขาลอบยิ้มกรุ้มกริ่มมองนางและเจ้าของบ้านก่อนจะขึ้นรถม้าไป หวังเฟยเรียกนางซึ่งยืนรอเขาอยู่ด้านหน้า ให้เข้ามานั่งด้วยกัน

บรรดามิตรสหายคงรู้ว่าแม่ครัวคนนี้ทำให้น้ำหนักที่เคยลดฮวบของหวังเฟยคืนกลับมา แก้มที่เคยซูบตอบแลดูอิ่มเอิบ เคราครึ้มแซมเทาบนใบหน้าหล่อเหลาก็เกลี้ยงเกลา เรือนกายกำยำมีมัดกล้ามอย่างชายชาตินักรบผู้ทำงานกับโรงถลุงแร่และงานตีเหล็ก

“เจ้ารู้ว่าข้าชอบกินอะไร พวกเขาเลยไม่รบกวนข้า ให้ข้าได้กินอาหารให้อิ่มเสียก่อน ร่ำสุราเมื่อใดก็ได้ ไม่ใช่ปัญหา” หวังเฟยไขข้อข้องใจให้นางเลิกสงสัย นางนั่งลงหน้าโต๊ะอาหารในห้องรับรองแขก ในฝั่งตรงข้ามกับท่านอา

“ท่านอาชอบผัดผักใส่ไข่ อาหารไม่เค็มจัด ต่างจากผู้อื่น นิยมกินอาหารรสชาติเค็ม แต่อันที่จริงแล้ว... ข้าเห็นท่านกินทุกอย่าง”

“ไท่เป่า ชื่นชมอาหารฝีมือเจ้า คงจะขอวานเจ้าเอามาให้ข้าอีก ข้ามีค่าจ้างให้เจ้าทำ”

“ข้าไม่ชอบรับเงินจากท่านเท่าไร”

“รับอย่างอื่นดีไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะใบหน้าสวยหวานก้มลงมองอาหารบนโต๊ะ นางคีบอาหารเข้าปากอย่างระวังกิริยามารยาท อาหารคำเล็ก ๆ ในมือเรียว อยู่ในสายตาเอ็นดูของท่านอา เขากินข้าวชามใหญ่ ตักข้าวถึงสามถ้วย ไม่ใช่หวังเฟยผู้ซูบผอมเป็นโครงกระดูก

หวังเฟยกำลังนึกถึงเรื่องที่นางพูดกับเขา มีปากเสียงกับนางเมื่อเดือนก่อนที่จะกลับมารับประทานอาหารให้มากขึ้น

‘ทีเจ้ายังไม่ชอบให้ใครมาดูแคลนเจ้าเรื่องขาของเจ้า ไยลับหลังข้า ได้ยินจากบ่าวว่าเจ้าพูด... ข้าเป็นไอ้ขี้เมา ผ่ายผอมเป็นยาจก’

‘ข้าเป็นเช่นนี้มาแต่กำเนิด ผิดจากท่านที่เลือกได้ว่าจะผ่ายผอมหรือแข็งแรง ท่านสามารถเลือกได้ว่าจะออกกำลังกาย กินอาหารที่มีประโยชน์และงดสุรา’

คำพูดจาของเจียลี่คล้ายกับว่ากำลังสั่งสอนท่านอาทางอ้อม หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน เขาก็เริ่มไล่ตะเพิดบ่าวรับใช้ ขว้างปาถ้วยชามแตกกระจาย จึงไม่มีใครอยู่ทน บ่าววิ่งวุ่นกันไปหมด มาช่วยงานไม่กี่วันก็สลับเปลี่ยนผู้อื่นให้เข้ามา เพื่อที่ตนจะได้กลับไปทำงานหน้าเตาเผา คงสบายใจกว่ารองรับอารมณ์ร้อน ๆ ของผู้คุมโรงแร่ที่เกิดบ้าคลั่งเพราะฤทธิ์สุรา