8

ท่านอาก้าวขึ้นรถม้า ยื่นมือช่วยเหลือนางผู้ยอมรับน้ำใจของเขา บอกให้บ่าวนำทางไปสกุลเยี่ย แก้มขาวนวลแดงระเรื่อ เมื่อเผลอสัมผัสฝ่ามือหนาหยาบของบุรุษผู้ทำงานหนักในโรงถลุงแร่

“เรื่องอาหารวันพรุ่งนี้ เจ้าจะรับค่าจ้างเป็นเงิน... หรือเป็นน้ำใจจากข้า?”

“ข้ารู้สึกเกรงใจท่านจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ข้าไม่อยากรับเงินจากท่าน ผู้คนจะว่าเอาได้ว่าข้าขี้งก รับเงินจากท่านยายไม่พอ ยังมารับจ้างส่งอาหารบ้านท่านอา”

“แปลว่าเจ้ายินดีรับน้ำใจจากข้า”

“อะไรหรือเจ้าคะ?” ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคำถามอีกตามเคย ท่านอามิได้เมามายสุรา เขาหัวเราะเยาะนาง เปลี่ยนหัวข้อเจรจาเรื่องการมาพบเขาในคราวหน้า การเดินทางกลับบ้านของนาง ขอไม่ให้เกินตะวันตกดิน หากว่าเขาไม่ว่างไปส่งนาง ให้มีบ่าวรับใช้ของบ้านเขาตามไปกับนางด้วยทุกครั้ง

--------------------------

เจียลี่ไม่เข้าใจอารมณ์แปรปรวนของท่านอาเขย หลายเดือนก่อนเขาสนใจไยดีนางเสียเมื่อไร ตอนนี้เขาเฝ้าตามติดนาง เอาใจนางราวกับว่าเป็นคนละคน 

นางพบท่านอาเขยเข้ามาพูดคุยกับท่านอาหญิงยามอู่ ท่านอาหญิงเพิ่งกลับมาจากแคว้นวุ่ย คุยโม้โอ้อวดเรื่องงานตบแต่งกับคุณชายผู้กำลังจะได้เป็นผู้ครองแคว้นคนต่อไป นางอาจย้ายไปเข้าวังของคุณชายผู้ดีมีสกุล ยศถาบรรดาศักดิ์ใหญ่โต ท่านอากลับมีท่าทีเฉยเมย แสดงความยินดีกับนางด้วย แล้วเดินจากไปอย่างไม่แยแส

มาเหยียบบ้านสกุลเยี่ยครานี้ หวังเฟยหาใช่ชายขี้เมาพร่ำเพ้อเรื่องความรัก ความชิงชังระหว่างตัวเขาและลี่จิ่น

ทว่าการแก้แค้นของท่านอาหญิงก็ทำให้เจียลี่เสียหน้าไม่น้อย เรื่องอาหารซึ่งไม่เคยทำ แทนที่ท่านอาหญิงจะรู้สึกผิดเรื่องการอวดอ้างผลงานผู้อื่น เป็นเจียลี่เสียเองไม่กล้าสู้หน้าท่านอา ไม่กล้าเอ่ยความลับภายในใจนาง

หวังเฟยไม่กล่าวถึงเรื่องความรู้สึกของสตรี แม้รู้ดีอยู่แก่ใจ ซ้ำยังมาขอพบนาง

ร่างสูงสง่าในชุดสีฟ้าครามอย่างผู้มีฐานะ เข้าไปพูดคุยกับผู้อาวุโสในบ้านสกุลเยี่ยด้วยตนเอง ยังอุตส่าห์ถนอมน้ำใจว่าไม่ต้องการห่อผ้าให้เป็นการสิ้นเปลือง เขาไม่ชอบเป็นผู้รับส่วยมากจนเกินงาม อาจไม่เป็นที่พอใจของผู้ใหญ่ เป็นการเกินหน้าเกินตา ในเมื่อเขาได้เลิกรากับบุตรสาวบ้านนี้แล้ว 

ผู้ชรากำลังนั่งรับประทานอาหาร มีสีหน้าหนักใจไปตามกัน เมื่ออดีตเขยเดินออกจากเรือนไปหยุดยืนใต้ต้นไผ่ เจียลี่และมารดาตามออกมาพบหน้าที่พักอาศัย

บ้านพักในเมืองเริ่มมุงหลังคาด้วยกระเบื้อง เหล่าพ่อค้าร่ำรวยมักมีฐานะหน้าตาในสังคม บ้านของสกุลเยี่ยก็เช่นกัน แลดูใหญ่โตร่มรื่นราวจวนขุนนาง มุมพักผ่อนประดับด้วยน้ำตกหิน บ่อปลา ต้นไผ่ต้นส้มแม้กระทั่งต้นท้อล้วนออกผลงอกงาม

จินเยว่หวังเอาใจอดีตเขยของบ้าน เมื่อเขาไม่ยอมรับห่อผ้าจากบ้านนี้อีก นางได้สุรารสชาติดีมาไหหนึ่งเมื่อเช้านี้ 

“น้องเขย เป็นอย่างไงบ้าง?” เสียงหวานเรียก ในมือของนางมีสุราที่เตรียมเอาไว้ให้เขา หวังเฟยหันไปปรามนางด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ข้าไม่ใช่น้องเขยเจ้า อย่าได้เรียกข้าเช่นนั้นอีก ผู้คนจะเข้าใจผิดข้า แถมไม่ดีกับครอบครัวเจ้า นางกำลังจะตบแต่งกับคุณชายอะไรนั่นมิใช่หรือ?”

“ท่านกำลังโกรธเคืองข้า?” 

“ไม่เลย”

จินเยว่รู้สึกหดหู่หัวใจ ถึงนางจะรักน้องสาวเท่าไร ด้วยเหตุว่านางเป็นผู้แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน ผ่านคนใหญ่โตเป็นลูกค้าประจำของสกุลเยี่ย ทั้งสองดูใจกันหลายปีกว่าจะตกลงปลงใจ ปรองดองเป็นครอบครัวในปีสุดท้าย

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายยามนี้ไร้ความเศร้าหมอง กระนั้นเขาก็มิอาจลืมเลือนเรื่องราวในอดีต เขี้ยวขาวคมตรงมุมปากปรากฏขึ้น ราวกับว่าเขาจะสังหารนางเสียตรงนี้

“ยิ่งคิด... ก็ยิ่งแค้นเจ้า จินเยว่ ข้าอยากถลกหนังเจ้ากับน้องสาวของเจ้าออกมาถักเสื้อตัวหนึ่งทีเดียว”

“ข้าขออภัย! น้องเขย... เอ้อ... ท่านหวังเฟย... ถะ... เถ้าแก่!” เสียงตะโกนละล่ำละลักขอโทษเป็นใหญ่โต หันไปดึงแขนบุตรสาวให้ก้มหน้าขอขมาท่านอาด้วยอีกคน

หวังเฟยไม่ยอมให้เจียลี่ขอโทษเขา ในเมื่อนางไม่ได้กระทำความผิด นางแสนดีปานฉะนี้ นางมอบความจริงใจให้กับเขาโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน จึงเข้าไปจับชายเสื้อสีสันสดใสราวสีของดอกบ๊วย ดึงเข้าหาตนด้วยท่าทางไม่พอใจ เป็นจินเยว่มีสีหน้าแปลกใจ หวังเฟยเอ่ยขอนางไปตามตรง

“วันนี้เป็นวันหยุดของเจียลี่หรือเปล่า ข้าว่าจะชวนนางไปร่ำสุรากับข้าในเมือง นางทำงานหนักมาโดยตลอด สมควรได้ไปเปิดหูเปิดตาอย่างผู้อื่น”

“นาง เอ่อ... ต้องเอาผ้าไปส่งที่จวนท่านแม่ทัพหยาง...”

จินเยว่ไม่อยากผิดใจกับคนใหญ่คนโต เรื่องนี้เป็นความลับที่แม่ทัพไม่ให้นางบอกกับใคร 

เจียลี่หันไปพูดกับท่านอาซึ่งไม่ยอมปล่อยชายเสื้อของนาง

“ข้าขอทำธุระให้ทางบ้านก่อนได้หรือไม่ ข้าไปส่งผ้าเสร็จแล้วค่อยไปกับท่านอา”

“ทำไมไม่ให้บ่าวรับใช้ไป ท่านแม่ของเจ้าไม่ว่างหรือ ลูกหลานคนอื่นเล่า? ทำไมเจ้าต้องไป” ใบหน้าเข้มเครียดกดดันทั้งสอง มองหน้ากันอ้ำอึ้ง หวังเฟยนึกขึ้นได้ว่าเขาอาจเสียมารยาท จึงชี้แจง “ข้าเพียงสงสัย ไม่ได้จะขัดขวางการเดินทางไปทำงานของเจ้า ข้าไม่เข้าใจว่าของเหล่านั้นมีค่ามากหรืออย่างไร หากเป็นเช่นนั้น เจ้าเป็นหญิง จะไปลำพังได้ยังไง ไม่กลัวโจรปล้นเหมือนครั้งก่อนนั้นรึ ข้าเคยบอกกับเจ้าว่ามีปัญหาอะไรให้บอกข้า”

“ท่านแม่ทัพกำชับให้นางไปส่งผ้าตามลำพังผู้เดียว คนของเขาจะรอรับนางด้วยตนเอง” ด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา อีกฝ่ายจึงรู้ความหมาย หวังเฟยมองซ้ายขวาว่าไม่มีใคร ลดน้ำเสียงลงถาม

“ท่านแม่ทัพหยาง... เจ้าหมายถึงแม่ทัพยี่คุนหรือ?”

จินเยว่พยักหน้า บอกเล่าเรื่องราวโดยคร่าว ๆ ว่าห่อผ้านี้คงสำคัญเป็นอย่างมาก แม่ทัพหยางให้คนมาลอบซื้อผ้าเป็นความลับ บุตรสาวนางเป็นผู้จัดการทุกอย่าง ขอให้นางเป็นผู้ไปส่งผ้าด้วยตนเองลำพัง ไม่ให้ใครล่วงรู้

‘ให้นางผู้รู้ล่วงความลับไปส่งผ้าเพียงลำพัง แล้วนางจะถูกฆ่าปิดปากไหมเล่า?!’

หวังเฟยคิดพลางส่ายหน้าไปมา ด้วยความไม่เข้าใจพ่อค้าแม่ค้า ซึ่งมีความคิดอย่างประชาชนทั่วไป หาได้ล่วงรู้เรื่องการเมือง บ้านเมืองแตกแยกเป็นแว่นแคว้นหาได้สงบสุขแม้สักวัน ถึงแม้ว่าตัวเขามิอาจใส่ร้ายป้ายสีท่านแม่ทัพหยางยี่คุน ผู้เป็นที่เคารพนับถือว่าเป็นปัญญาชน เขาหวาดกลัวอีกประเด็นสำคัญ เลยเสนอตัวให้ความช่วยเหลือทั้งสอง