9

“ลูกสาวของเจ้าเสียสละมาดูแลไอ้ขี้เมาอย่างข้าทุกวัน ข้าย่อมดูแลนางเป็นการตอบแทน ยามนี้นางอยู่ในวัยออกเรือน ชายมากหน้าหลายตาหวังจะเข้าหานาง ข้าเองก็กลัวว่าจะไม่มีข้าวกิน มิได้ดื่มสุราชั้นเลิศจากนางนำมาปรนเปรอข้าอยู่เสมอ เรื่องปากท้องสำคัญเท่าฟ้า ”

ข้ออ้างเรื่องปากท้องฟังดูไม่สมเหตุสมผล ด้วยความเป็นเจ้าโรงงานถลุงแร่ภายใต้การดูแลผูกขาดของราชสำนัก ทำการค้าขายกับต่างแคว้นมากมาย ส่งบรรณาการให้กับกษัตริย์ราชวงศ์โจว 

หวังเฟยนั้นร่ำรวยมากพอสรรหาอาหารดี ๆ สุราชั้นเลิศเขาก็ฝากให้บ่าวไปเป็นธุระได้ เขาอาจเลี้ยงข้าวประชาชนทั้งหมู่บ้านสักสิบมื้อก็ยังมีเงินเหลือกินเหลือใช้ ไม่จำเป็นต้องมารอรับประทังปากท้องจากบุตรสาวสกุลเยี่ย

เจียลี่สงสัยว่าท่านอามีความคิดอย่างไรกันแน่ ถึงเป็นห่วงนางขึ้นมา กระทั่งเขานั่งรถม้าไปส่งนางถึงหน้าจวน แม่ทัพหยางออกมารับห่อผ้าด้วยตนเอง เขาถือโอกาสทักทายท่านแม่ทัพ ประสามิตรสหายผู้เคยร่วมวงสุรานารี ก่อนจะขอตัวลาไปพร้อมเด็กสาวส่งผ้าผู้กลายเป็นคนสำคัญ

รถม้าที่ออกเดินทางไปพร้อมบ่าว นำพาความรู้สึกประหลาดในอกของหญิงสาว นางเป็นผู้เฝ้ามองเขามาโดยตลอด แม้ในยามหลับใหล ขนตางามงอนเป็นแพยาว ถึงมองไม่เห็นหยาดน้ำตา นางสัมผัสได้ถึงความทุกข์สาหัสของเขา

เมื่อครู่นี้เขาเอ่ยกับแม่ทัพหยางว่าไม่อาจให้ใครมาทำอันตรายนาง แม้แต่การให้นางไปอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัย หรือเป็นการสุ่มเสี่ยงต่อชีวิตนาง เขาจะปกป้องเจียลี่อย่างสุดกำลังความสามารถ เขาเป็นห่วงนางจึงตามนางมาด้วย เรื่องความลับของผู้อื่นนั้นเขาคงไม่เก็บมาใส่ใจ เขาและนางไม่เคยมาที่นี่ ไม่รู้เห็นสิ่งใด วันนี้เขากำลังจะพานางไปร่ำสุราในเมือง

“ผู้คนเรียกเขาว่าแม่ทัพปีศาจ เจ้าไม่กลัวหรือ?” 

ดวงตาสว่างใสฉายประกายอ่อนลง จ้องมองท่านอาอย่างไม่ละวาง เจียลี่กำมือแน่นบนหน้าตัก นางได้ยินเรื่องแม่ทัพหยางยี่คุนมีความรู้เรื่องปีศาจเป็นอย่างมาก ปีศาจอสูรล้วนสยบต่อเขาโดยไร้สาเหตุ ผู้คนจึงเรียกเขาแม่ทัพปีศาจ เจ้าผู้ครองแคว้นต่าง ๆ พยายามเข้าหาเขาไว้ใช้เป็นเครื่องมือของกองทัพ ทว่าตัวเขาสวามิภักดิ์ต่อแคว้นฉิน

“กลัวเจ้าค่ะ เพียงแต่ข้าไม่มีทางเลือก ข้าเป็นลูกจ้าง ทำงานให้คนที่บ้าน”

“แปลว่าเรื่องเงินสำคัญ”

“สำคัญที่สุด ไม่มีเงินก็ซื้ออะไรไม่ได้ ไม่มีข้าวปลาประทังปากท้อง ข้าโชคดีกว่าอีกหลายคน ชาวนาต่างแคว้นลำบากตรากตรำ คนยากจนไร้อาชีพ ไร้ความรู้ทำมาหากิน”

“ต่อไปนี้มีเรื่องใดให้บอกข้า เจ้าอย่าได้ไปเผชิญหน้าลำพังผู้เดียว เจ้าเป็นเด็กสาว ลูกหลานพ่อค้าแม่ค้า คนในครอบครัวก็ไม่ได้ใส่ใจเจ้า อาจเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าก็ได้”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านอาเขย ข้าซาบซึ้งในน้ำใจยิ่งใหญ่ของท่าน ข้าเป็นหนี้ชีวิตท่านไม่รู้ต่อกี่ครั้งกี่หน ชั่วชีวิตนี้ข้าคงชดใช้ไม่หมด”

“หมดสิ ข้าไม่คิดดอกเบี้ยเจ้าแพงด้วย เจ้าควรจ่ายข้ามา ทยอยจ่ายได้ ไม่เป็นไร”

“ท่านอาว่าอย่างไรนะเจ้าคะ?” คิ้วเรียวเลิกขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ แปลกที่ท่านอาพูดจาประหลาดกับนางตั้งหลายครั้ง จากนั้นเขาก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว

เจียลี่เมินหน้าหนีท่านอาที่ลอบยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ในฝั่งตรงกันข้ามนาง หันมองไปทางหน้าต่างรถม้าที่ปิดทึบ นางลอบมองเขาอย่างสงสัย พอนึกขึ้นได้เรื่องปรนนิบัติเขาเพื่อทดแทนบุญคุณ อีกครั้งหนึ่งเขาพูดถึงเรื่องน้ำใจอะไรสักอย่าง 

นางเกิดคิดขึ้นมาจริง ๆ ว่าท่านอาน่ะ ตั้งใจเกี้ยวนาง!

--------------------------

หลังจากวันนั้นกลับไม่มีเหตุการณ์อะไร ถึงนางจะยังหวั่นวิตก นอนระส่ำระสาย เมื่อชีวิตตนตกอยู่ในอันตรายเพียงเพราะการนำผ้าสตรีไปส่งเพียงครั้งเดียว ในเมื่อนางเองก็รักตัวกลัวตาย ยามโหย่วนางลักลอบไปถามบ่าวรับใช้ท่านอาหญิงซึ่งมาทำงานร้านขายผ้า ได้รู้ว่าท่านอาเขยเคยเป็นขุนพลคนสำคัญใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพหยางยี่คุน ผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อศึกครั้งไหน ขนาดว่าราชสำนักโจวอ่อนแอลง จากปัญหาภายใน ถิ่นแคว้นต่าง ๆ เปิดศึกรบราแก่งแย่งดินแดน ประชาชนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ถ้าหากว่าเขาไม่เสนอตัวไปกับนางเล่า... นางจะถูกฆ่าปิดปากหรือไม่!

เจียลี่สำนึกในบุญคุณท่านอาผู้คุ้มกะลาหัวนางไม่รู้ว่ากี่ครั้งกี่หน นางรีบมุ่งตรงไปรับใช้ท่านอาเมื่อเสร็จงานของนาง พบร่างสูงในเสื้อสีนิลหน้าตาคร่ำเครียด ในอุ้งมืออุ้มม้วนกระดาษเข้าไปวางบนโต๊ะในห้องทำงาน

เรือนบ้านสกุลลู่หลังนี้เป็นบรรณาการที่ดินจากราชวงศ์มอบให้ท่านอาพักอาศัย เรือนกว้างขวางมีห้องทำงาน ห้องรับรองแขก ห้องนอนเชื่อมถึงกัน เจียลี่รู้จักทุกซอกมุมเป็นอย่างดี นางเข้าไปช่วยบ่าวรับใช้ยกของเบา ๆ เข้าเรือน

“เจ้านำสุรามาด้วยหรือเปล่า?” เป็นคำถามแรกที่เขาถามนาง ขณะมือหยาบกร้านทั้งสองสั่นเทาเมื่อหยิบจับสิ่งของ หวังเฟยกำลังนึกถึงสุรารสชาติดี

“ในโรงครัวเจ้าค่ะ บ่าวกำลังนำมา”

“ขอบใจเจ้าเจียลี่ ข้ายังไม่เคยได้ตอบแทนน้ำใจเจ้าเรื่องสุรา”

“ข้ายินดีรับใช้ท่านอา” ในรอยยิ้มจริงใจ ครู่นั้นเจียลี่ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย พักหลังมานี้ท่านอาเคยพูดเรื่องผลตอบแทนกับนางเสียเมื่อไร นอกจากเรื่องรถม้าและบ่าวรับใช้ของบ้านเขา คอยหยิบยื่นมือช่วยเหลือนางในบางโอกาส นางวางม้วนกระดาษ กล่องพู่กันลงบนโต๊ะทำงาน ร่างสูงสง่าในเสื้อผ้าผู้ดีสีดำสนิทถักทอด้วยด้ายสีชาด เข้ามายืนซ้อนข้างหลังนาง รับรู้ได้ถึงผ้าแพรลื่นเป็นเงามัน เอี้ยวกลับไปมองชายร่างสูงกำยำ