ตอนที่ 7 เจ้าหน้าที่ทางการ

ทารกที่ 7

เจ้าหน้าที่ทางการ

ยังคงอยู่ที่ริมแม่น้ำ เมิ่งจื่อซักผ้าเสร็จแล้ว นางก้มลงหยิบถังไม้หันกลับขึ้นฝั่ง ดวงตาหญิงสาวไม่มีน้ำตาประดับอยู่ซักนิด ราวกับเมื่อครู่นางมิได้ร่ำไห้อันใด

“นี่! เป็นไร! แค่นี้ก็ตอบไม่ได้หรือว่าของใครดีกว่ากัน?” จูเอ๋อไม่คิดปล่อยอริไปโดยง่าย นางพอเห็นเมิ่งจื่อจะเดินหนีก็ตะโกนถาม จากนั้นหัวเราะคิกคักกับสหายต่อไป

“ดีแล้วจะทำไม? สามีข้าเอาดีแล้วเกี่ยวใดกับพวกเจ้า” ขณะเดินผ่าน เมิ่งจื่อพลันตอบกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย นี่เป็นคำพูดหยาบคายของชาวบ้านชนบท หากนางกล่าวแบบนี้ที่เมืองหลวงให้ผู้คนได้ยิน คงถูกเหล่าบัณฑิตประณามด่าท่อ ว่าเป็นหญิงมักมากร่านราคะจริงๆ

จูเอ๋อถึงกับอึ้ง นางไม่คิดว่าจะถูกโต้กลับมาแบบนี้ แต่เพราะเรื่องราวเกิดขึ้นเร็วมาก กว่านางจะคิดคำด่าได้ เมิ่งจื่อก็เดินหนีหายไปไกลแล้ว ดังนั้นจึงได้แต่กำมือจิกเล็บยืนเต้นเร้าๆ ด่าเมิ่งจื่อลับหลังกับเหล่าสหายด้วยคำหยาบต่างๆ นาๆ

บนทางน้อยกลับบ้าน เมิ่งจื่อไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่นางตอบโต้จูเอ๋อ คิดไม่ถึงว่าพอพูดยั่วโมโหออกไปแบบนั้น นางจะรู้สึกดีและตื่นเต้นมาก

ใช่แล้ว นางไม่เคยทำผิดต่อสามี พอนางคิดได้ก็เลยไม่เก็บคำพูดจูเอ๋อมาใส่ใจ ความจริงเมิ่งจื่อเป็นพวกปากตรงกับใจ ในเมื่ออีกฝ่ายถามว่าใครเอาดีกว่ากันนางก็จะตอบ แต่นางไม่เคยลิ้มรสชาติไอ้นั่นของพี่เสิ่น ดังนั้นจึงตอบไม่ได้ สุดท้ายเลยพูดประชดออกไป

ก็สามีนางเอาดีจริงๆ นี่นา! แต่เอาดีแล้วเกี่ยวอะไรกับพวกนาง?

วันเวลาของเมิ่งจื่อก็ผ่านไปเช่นนี้เอง

หลายวันต่อมา บนเขาไท่โจว ที่กระท่อมน้อยแห่งหนึ่ง นายพรานสิบกว่าคนตกลงกันว่า จะแบ่งออกเป็นกลุ่มละสี่คน กระจายกำลังกันเดินไปคนละทิศ อีกสามวันให้หลังค่อยกลับมาพบกันที่กระท่อมหลังนี้

พอทั้งหมดเริ่มแยกย้าย กลุ่มของเมิ่งไท่อี้ก็ประกอบไปด้วยเหล่าหงเหล่าจาง บวกกับพ่อตาลูกเขยเป็นสี่คนพอดี เบื้องหน้าเป็นเขาสูงป่าทึบ ปีนโขดหินขวากไม้ไปได้ซักระยะ เซียวเฟิงก็บอกพ่อตาว่าตนจะแยกตัวไปอีกทาง เพราะหากเกาะกลุ่มกันไปท่านพ่อกับลุงทั้งสองคงยิงสัตว์ป่าไม่ทันข้า แม้จะเป็นคำพูดยกตนข่มท่านอยู่บ้าง แต่ผู้อาวุโสทั้งสามกับหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่า รีบไล่ให้เซียวเฟิงแยกตัวไปไวๆ “…”

ตรงนี้มีใครบ้างไม่เคยล่าสัตว์พร้อมเซียวเฟิง โดยเฉพาะเมิ่งผู้พ่อ ฝีมือธนูของเขาจัดอยู่ในอันดับสุดท้าย หากลูกเขยหนีไปยังพอจะวัดสูงต่ำกับสหายอีกสองคน

“เช่นนี้ก็ดี อีกสองวันเราไปเจอกันที่ยอดเขาตรงนู้น แล้วค่อยลงเขาพร้อมกัน”

เมิ่งไท่อี้ชี้ไปที่ยอดสูงชันที่อยู่ไกลลิบ จากนั้นเซียวเฟิงแยกตัวไปทางตะวันออก ใช้มีดยาวเท่าศอกฟันเถาวัลย์ไม้แหวกทางไปเรื่อย…

***

ผ่านไปหกวันแล้ว สามีและท่านพ่อของเมิ่งจื่อยังไม่กลับมา หากแต่หมู่บ้านเกิดความวุ่นวายขึ้น เพราะมือปราบทางการปิดเส้นทางเข้าออก มิทราบพวกเขากำลังตรวจหาอะไรกันแน่

นี่มิใช่เพียงหมู่บ้านหลิวชิ่ง พื้นที่ส่านซีสามมณฑลถูกปิด ทหารรักษาการและมือปราบท้องถิ่นตั้งด่านสกัดกันให้วุ่น ชาวบ้านทั่วไปก็ไม่รู้ ว่าไฉนพวกเขาเข้มงวดเช่นนี้

“ท่านแม่ ข้าเป็นห่วงท่านพ่อกับท่านพี่จังเลย”

เมิ่งจื่อกินข้าวไม่ลง เมื่อเช้ามีมือปราบบุกมาค้นหมู่บ้าน เรียกตัวผู้ใหญ่บ้าน ทั้งยังให้ทุกคนไปรวมตัวกันหน้าประตูทางเข้า ตรวจสอบทะเบียนราษฎร์ บอกว่ากำลังตามจับฆาตกรหลบหนีคดี

แน่นอนว่าลุงผู้ใหญ่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี หมู่บ้านหลิวชิ่งมีคนแค่พันกว่าเท่านั้น ตรวจสอบดูแล้วไม่มีผู้คนแปลกปลอมมาเพิ่ม แต่กับหายไปถึงสิบกว่าคน

“คนในรายชื่อหายไปไหน?”

“เรียนหวังซุยกวน ทั้งหมดนี้เป็นนายพรานขอรับ ขึ้นเขาไปล่าสัตว์ตั้งแต่หกวันก่อนแล้ว”

ตรงหน้าเป็นขุนนางสืบสวนตำแหน่งซุยกวน เขาแซ่หวังทำงานอยู่อำเภอไท่หังมาสิบกว่าปีแล้ว ดังนั้นจึงรู้จักมักคุ้นกับผู้ใหญ่บ้าน พอได้ฟังดังนั้นจึงสอบถามหาครอบครัวผู้ที่ไม่อยู่ นางเมิ่งซือก็ถูกเรียกให้เดินขึ้นหน้า รับการสอบถามของท่านขุนนาง

“สองคนในรายชื่อเป็นอะไรกับเจ้า?”

“เรียนใต้เท้า สามีขับลูกเขยเราเองเจ้าคะ”

คำถามและคำตอบที่เรียบง่ายผ่านไป หวังซุยกวนไล่นางเมิ่งซือกลับเข้าไปในกลุ่มคน จากนั้นถามครอบครัวอื่นต่อ เมื่อไม่พบความผิดปกติอันใดก็สั่งมือปราบสิบกว่าคนให้เดินทางไปหมู่บ้านข้างๆ จากนั้นกำชับผู้ใหญ่บ้าน หากพบคนแปลกหน้าผ่านมาให้รีบแจ้งทางการทันที

บนเขาไท่โจว นายพรานสิบกว่าคนกำลังฮือฮากับสิ่งของที่เซียวเฟิงได้มา สามวันที่ออกล่าพวกเขาดวงไม่ดีนัก ได้เพียงสัตว์ป่าตัวเล็กๆ ไม่กี่สิบตัวเท่านั้น

“เหล่าเมิ่ง ข้าว่าต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องขึ้นเขาให้เหนื่อยอีกแล้วละ แค่ลูกเขยคนเดียวก็เลี้ยงพวกเจ้าทั้งตระกูลได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

นายพรานสิบกว่าคนหัวเราะลั่น บอกว่าเมิ่งจื่อวาสนาดี แต่งสามีร้ายกาจอย่างเซียวอันได้นับว่าชีวิตสุขสบายแล้ว

เหล่าหงเหล่าจางพลันได้หน้าไปด้วย พวกเขาฮือฮาก่อนรอบหนึ่งตั้งแต่เมื่อวาน เซียวอันที่แยกตัวไปถึงกับยิงหมีและเสือได้ แล่เอาอุ้งตีนและดีหมี แม้แต่หนังก็นำกลับมาด้วย

เพียงแค่หนังเสือกับหนังหมี หากนำไปขายก็ได้สิบกว่าตำลึงแล้ว เซียวเฟิงเห็นลุงทั้งสองไม่ได้ของดีติดมือ ก็แบ่งตีนหมีให้คนละสองข้าง ทั้งยังมอบเขี้ยวเสือให้คนละอัน

นี่เป็นของมีค่า เหล่าหงเหล่าจางปฏิเสธไม่ลง พวกเขายิ้มหน้าบานรับไว้ คิดในใจหากนำไปขายอย่างน้อยๆ ก็ได้ห้าถึงหกตำลึง

แต่ละปีนายพรานหลิวชิ่งล่าเสือและหมีได้รวมกันไม่ถึงห้าตัว เพราะไม่สามารถแบกกลับมาได้ เซียวเฟิงจึงแล่เอามาแค่บางส่วน ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นอาหารสัตว์ป่าต่อไป

ทั้งหมดรวมตัวกันลงเขา ตลอดทางกลับก็สอบถามเซียวเฟิงเรื่องหมีและเสือที่ล่ามาได้

จนกระทั่งเหล่านายพรานเข้าเขตชุมชน!

“หยุดไว้! วางธนูพวกเจ้าลงซะ!”

ตรงหน้าเป็นด่านตรวจการ เจ้าหน้าที่พอเห็นคนสิบกว่าสะพายธนู ต่างก็ชักดาบพากันวิ่งวุ่น สุดท้ายคณะของเซียวเฟิงถูกกักขังอยู่ในวงล้อม รีบทิ้งธนูบนแผ่นหลังด้วยความรวดเร็ว

ตามหลักเมื่อไม่ได้ออกนอกเขต มิจำเป็นต้องพกพาใบผ่านทาง ไท่โจวอยู่ห่างจากไท่หังไม่กี่สิบลี้ ดังนั้นนายพรานทุกคนจึงไม่มีเอกสารระบุตัวตน

หลังการสอบถาม แม้เจ้าหน้าที่จะรู้ว่าพวกเซียวเฟิงเป็นนายพรานจริง แต่พวกเขาพอให้หนังเสือและหมีก็เกิดความโลภ คิดขู่เข็นบังคับเอาของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง

การโต้เถียงเกิดขึ้น หัวหน้าสายตรวจบอกว่าหากอยากผ่านไปให้ทิ้งหนังเสือไว้ มิเช่นนั้นก็ให้พวกเจ้าแสดงหนังสือผ่านทางมา

ตามความเข้าใจ รายงานลับบอกว่าจวนเจ้าเมืองถงหลิงถูกเผา ให้ทุกท้องที่ส่านซีสกัดตรวจค้น โดยเฉพาะหากพบเจอภาพวาดให้ยึดไว้ หรือพบเจอคนที่ระบุตัวตนไม่ได้ก็ให้จับกุม

แต่ถงหลิงอยู่ห่างไปเกือบสามร้อยลี้ หลบหนีให้ตาย ภายในสามวันก็คงไม่มีเวลามากพอมาล่าสัตว์ พวกเขาจึงไม่คิดว่านายพรานเหล่านี้เป็นคนร้ายแต่อย่างใด

เมื่อถูกขู่กรรโชกเช่นนี้ ทุกคนต่างก็คิดว่าเซียวอันคงเสียหนังสัตว์ล้ำค่าแน่ๆ แต่ก็ผิดคาด เมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาว่า ยกให้พวกท่านก็ได้

หากแต่พอหัวหน้าสายตรวจจะเดินมาหยิบไป ทุกคนกับได้ยินเซียวอันเอ่ยขึ้น เขาบอกว่า “แต่หนังสองผืนนี้เป็นชายาอ๋องเฉิงสั่งมา พวกเรากลับไปพอถูกสอบถามคงต้องกล่าวออกไปตามตรง”

เจ้าหน้าที่ทั้งหมดพอได้ยินว่าเป็นคนของจวนอ๋องเฉิงถึงกับสะดุ้งเฮือก แต่หัวหน้าสายตรวจเป็นใคร เขาเคยพบเห็นผู้คนแอบอ้างถึงจวนอ๋องไม่น้อย ไหนเลยกลัวการข่มขู่เพียงครั้งเดียว

“เจ้าอย่ามาเล่นลูกไม้ คิดว่ายกจวนอ๋องมาอ้างแล้วข้าจะไม่กล้าเอาไปหรือ”

“อภัยใต้เท้า ข้าบอกเมื่อไหร่ว่าไม่ยินยอมให้ท่าน”

เซียวเฟิงกล่าวเท่านี้ก็เดินผ่านด่านตรวจไป ไม่หันหลังกลับมามองผืนหนังทั้งสองอีก

คราวนี้หัวหน้าสายตรวจเริ่มหวาดกลัวแล้วจริงๆ!

หากเจ้าหนุ่มนั่นมีท่าทีขัดขืนเขายังพอเชื่อได้ว่าแอบอ้าง แต่นี่กับเดินหนีไปเฉยๆ สถานการณ์เช่นนี้คือการเสี่ยงดวงชัดๆ หากเจ้าหนุ่มนั่นได้รับคำสั่งจากจวนอ๋องมาจริง โทษฐานแย่งชิงข้าวของชายาอ๋อง ต่อให้เขามีสิบศีรษะก็คงไม่พอตัด

“เดี๋ยวก่อน! น้องชายเดี๋ยวก่อน!”

ด้านหลังด่านตรวจ นายพรานหลิวชิ่งสิบกว่าคนถึงกับอึ้ง เมื่อเห็นหัวหน้าสายตรวจขอโทษขอโพยคืนผืนหนัง บอกว่าเรื่องวันนี้เป็นการเข้าใจผิด หวังว่าจะไม่ติดใจอะไรกัน

แม้แต่พ่อตาเมิ่งก็อึ้งในตัวบุตรเขยเช่นกัน!

เดินต่อไปได้ซักระยะ ทุกคนก็พากันวิ่งมารุมเซียวเฟิงเพื่อซักถาม

“เซียวอัน เจ้าเป็นคนของจวนอ๋องจริงหรือ?”

เหล่าจางเป็นคนแรกที่เอ่ยปาก เซียวเฟิงเห็นทุกคนสนใจจึงหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เลิกคิ้วบอกว่า “ผู้หลานหลอกพวกมันนะ เห็นหน้าตอนเจ้าคนอวดเบ่งตกใจหรือไม่ หลานคิดว่าคืนนี้มันต้องกลับไปนอนฝันร้ายแน่ๆ”

ได้ยินดังนั้นทุกคนก็เฮลั่น หัวเราะสะใจในความเจ้าเล่ห์ของเขยขวัญตระกูลเมิ่ง ที่สามารถหลอกเจ้าหน้าที่ทางการให้คายของที่ยึดไปออกมาได้

คนทั้งหมดไม่กลับเข้าหมู่บ้านทันที พวกเขาแวะเข้าตัวอำเภอ เซียวเฟิงได้ของดีมากสุดจึงนำหนังเสือกับหมีไปขาย ได้มาสิบเก้าตำลึงเงิน

หนึ่งพันเหวินเท่ากับหนึ่งตำลึงเงิน คราวก่อนเนื้อสิบกว่าชั่งยังขายได้แค่ไม่กี่ร้อยเหวิน เซียวเฟิงพริบตากลายเป็นผู้มีฐานะ เขามอบทั้งหมดให้พ่อตา เหลือติดตัวไว้เล็กน้อย นำไปซื้อสุราหลายไหกลับไปฉลองกับทุกคน

“…”

***