ตอนที่ 6 ต้นหลิว

ทารกที่ 6

ต้นหลิว

เซียวเฟิงรอจนเมิ่งจื่อรับประทานเสร็จ จากนั้นบอกท่านลุงทั้งสองว่าขอตัวกลับก่อน แล้วจับจูงมือภรรยาเดินออกจากร้าน มุ่งหน้าไปยังประตูเมืองทิศตะวันออก ระหว่างทางก็แวะแผงขายเครื่องประดับ เลือกซื้อปิ่นปักผมราคาถูกให้เมิ่งจื่อสองอัน

นี่เป็นปิ่นไม้ขัดจนเงาไม่มีราคาค่างวด แต่เซียวเฟิงพบเห็นแล้วก็ชอบ จึงถามหญิงสาวข้างๆว่า งดงามหรือไม่ ด้วยเหตุนี้เองเมิ่งจื่อจึงยิ้มระรื่นก่อนออกจากเมือง

แม้จะเพียงแค่อันละสามสิบเหวิน แต่นี่เป็นสิ่งที่สามีซื้อหาให้ ตลอดทางกลับเมิ่งจื่อเลยเบิกบานยิ่ง เดินนำหน้าเขาแกว่งมือแกว่งเท้า บิดเอวอ้อนแอ้นไปมาอย่างอารมณ์ดี

ในสายตาเซียวเฟิง ปิ่นราคาแสนตำลึงเขาก็เคยเห็นมาแล้ว แต่พอคิดว่า นำมาประดับอยู่บนศีรษะภรรยาตอนนี้ ออกจะไม่เหมาะสมเท่าใด แต่ปิ่นไม้ธรรมดาเรียบง่ายกับดูเหมาะสม ที่จะขับเน้นความบริสุทธิ์ของสาวชาวบ้านออกมา

ตรงหน้าชายหนุ่มเป็นหญิงบอบบางในชุดผ้าเนื้อหยาบ นางสูงเพียงช่วงไหล่เขาเท่านั้น ก้นน้ำเต้าแบบนี้ ต่อให้มีอายุมากขึ้น เขาก็มองออกว่านางจะไม่สูงขึ้นอีกแม้แต่คืบเดียว

สมัยก่อนเซียวเฟิงแฝงตัวอยู่ในวัง ไม่ว่าหญิงสูงศักดิ์งดงามเพียงใด ทุกนางล้วนผ่านสายตาเขามาหมด แต่กับทนการยั่วยวนของเมิ่งจื่อไม่ไหว ถึงกับคิดหาข้ออ้างมารับอีกฝ่ายเป็นภรรยา

เซียวเฟิงฟั่นเฟือนอยู่ไม่กี่วัน แต่หลังจากจำความได้ ความจริงเขาก็เคยคิดหนี การแต่งงานที่รับปากไว้ตอนไม่มีสติมิใช่เรื่องสำคัญสำหรับเขา แต่พอนึกถึงหญิงสาวที่ถูกเพื่อนบ้านรังแกวันนั้น เขากับตัดใจหนีไปเฉยๆ ไม่ลง

จะอย่างไรนางเป็นคนช่วยเขาไว้ ลูกไม้ที่บิดามารดานางนำมาข่มขู่ มีหรือที่เขาจะดูไม่ออก หากแต่หน้าตาและความโง่งมของนางทำให้เขาหนีไปไม่ได้จริงๆ

สตรีที่งดงามเฉลียวฉลาดนั้นมีน้อย แต่ที่งดงามและใสซื่อโง่เง่าเขาเพิ่งเคยเจอนางคนแรก

ขนาดถูกผู้คนรังแกยังไม่รู้จักตอบโต้ ยิ่งพอได้สืบประวัตินางดูแล้ว ผู้หญิงแบบนางมิทราบมีชีวิตอยู่ดีมาถึงตอนนี้ได้ยังไง

หน้าตาแบบนี้เซียวเฟิงมองออก หากเติมโตเต็มสาว ต้องนำภัยมาสู่ครอบครัวตนเองแน่ๆ นางคงจะถูกผู้มีอำนาจแย่งชิงไปเป็นอนุ เรื่องเช่นนี้เขาเจอมานับไม่ถ้วน ดังนั้นจึงคิดหาเหตุผลมาครอบครองนาง เพื่อมิให้ตนรู้สึกผิดที่ขยี้บุบผาอ่อนวัย “…”

ประวัติสกุลเมิ่งธรรมดายิ่งนัก พวกเขาเป็นเพียงชาวบ้านสัตย์ซื่อ เรื่องไม่ดีของเมิ่งจื่อเป็นที่นินทาไปทั่ว แต่เขายังมองออกว่านางมิได้เป็นเช่นนั้น

ก่อนออกจากเมืองหลวง เซียวเฟิงก็กำลังกลัดกลุ้มถึงการแต่งงานอยู่พอดี...

ฮ่องเต้พยายามจะจับคู่เขากับจวินจูท่านอ๋องผู้หนึ่ง นางมีศักดิ์เป็นหลานสาวพระองค์ แต่เซียวเฟิงดูจากนิสัยก็รู้ว่าเข้ากันมิได้ เพราะหญิงสาวนางนั้นฉลาดและเจ้าเล่ห์เกินไป

กับเมิ่งจื่อนั้นแตกต่าง นางทั้งสวยและก็โง่ แม้ตอนนี้เพิ่งฉายแววความงาม แต่ด้วยนิสัยสัตย์ซื่อโง่งม เพียงเท่านี้ก็ผ่านมาตรฐานหญิงสาวของเขาแล้ว

***

ตลอดทางกลับ เซียวเฟิงมองบั้นท้ายภรรยาไปก็คิดอ่านวางแผนไป พรุ่งนี้เขาจะใช้ข้ออ้างเข้าป่าล่าสัตว์ซักห้าหกวัน ไปตรวจสอบอะไรบางอย่างที่เมืองถงหลิง ซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านหลิวชิ่งเกือบสามร้อยลี้

“เอ๊ะ! จะพาข้าไปไหนเจ้าคะ?”

เมิ่งจื่ออุทาน นางถูกเซียวเฟิงฉุดดึงแขนซ้ายให้เดินเข้าไปยังชายป่าข้างทาง จึงเอ่ยปากถามเขาด้วยความโง่ มิได้สังเกตเสียงหอบหายใจราวกับวัวของสามีตน

“ท่านพี่จะทำอะไร?”

“เจ้าจับต้นหลิวให้แน่นๆ ก็พอ ให้ข้าเสร็จเรื่องก่อนพวกเราค่อยกลับบ้าน” เมิ่งจื่อถูกจับให้หันหน้าเข้ากับต้นหลิวขนาดเท่าแขน หลิวต้นนี้ยังเล็กแต่ก็สูงมาก นางไม่รู้ความจึงใช้สองมือกำซ้ายขวา จากนั้นหันหน้ากลับไปถามอีกครั้ง ว่าท่านพี่จะทำอะไร?

“ถ่างขาออกอีกสิ ข้าจะถอดกางเกงเจ้า”

ในกระโปรงเนื้อหยาบเมิ่งจื่อ นางยังสวมกางเกงขายาวสีขาวไว้หนึ่งตัว

จนถึงตอนนี้นางก็รู้แล้วว่าสามีจะทำอะไร เมิ่งจื่อเขินอายเอ่ยเบาๆ ว่าไม่ได้นะ ทำตรงนี้ไม่ได้!

เสียงโต้เถียงของนางเบาราวกับยุง นานสองนานในที่สุดเมิ่งจื่อเป็นฝ่ายเขย่งปลายเท้า ส่วนสามีที่ด้านหลังก็ย่อขา เพื่อให้ความสูงตรงจุดสอดประสานตรงกันพอดี

แม้จะจุก แต่เมิ่งจื่อก็กลั้นเอาไว้ ห่างไปไม่ไกลเป็นทางเกวียนกลับเข้าหมู่บ้าน ซึ่งตอนนี้ยังมีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา

เสียงเสียดสีกระทบกันของเนื้อไม่ดังนัก เพราะไม่ได้ถอดกระโปรงตัวยาว พอสอดใส่ได้เซียวเฟิงก็ปล่อยให้ชายผ้าตกลงมาปิด จึงมิสามารถมองเห็นจุดเชื่อมต่อของทั้งสองคนได้

“พั่บๆ พั่บๆ พั่บๆ”

หากมองจากริมถนน จะเห็นยอดหลิวต้นหนึ่งสั่นไหว ใต้ต้นหลิวเซียวเฟิงกระเด้าเอวเต็มที่ ซอยขึ้นลงเหมือนคนตายอดตายอยาก กระแทกบั้นท้ายภรรยาพร้อมกับเอ่ยเรียกร้องนางว่า

“ให้ข้าเถอะจื่อจื่อ ข้าจะไม่อยู่กับเจ้าอีกหลายวัน”

ท่ายืนแบบนี้มิใช่ครั้งแรกของนางกับสามี เมิ่งจื่อพอรู้เหตุผลก็โอนอ่อนผ่อนตามเต็มที่ ความอับอายก่อนหน้าพลันหายไป ไม่ว่าเขาจะสั่งให้ยกขาซ้ายหรือขาขวา หันหน้าหรือหลัง นางล้วนทำตามอย่างว่าง่าย

ครู่ใหญ่ เมิ่งจื่อเหนื่อยหอบ ช่วงล่างของนางกลายเป็นชาด้าน สุดท้ายร้องขอให้สามีพาไปคลานอยู่พงหญ้าข้างๆ ฝังศีรษะคุดคู้อยู่ในซอกแขน ปล่อยให้เขาย่ำยีตามใจตนเอง

รสชาติราคะยอดเยี่ยมยิ่ง คืนแรกนางยังร่ำร้องว่าเจ็บปวด แต่สองสามวันต่อมาเติมเท่าไรก็ไม่เต็ม รู้สึกอยากให้สามีสอดไอ้นั่นของเขาไว้ในตัวนางตลอดเวลา “…”

ตะวันคล้อยเย็น เมิ่งจื่อกลับถึงบ้านในสภาพทุลักทุเล นางไม่สบายตัวที่กึ่งกลางหว่างขา พอถึงกระท่อมตนเองก็ร้องขอสามีให้หาบน้ำมาให้ จัดการชำระคราบเหนียวเหนอะหนะที่อยู่ในร่างกายตน

เสียงผ่าฟืนดังมาก เมิ่งจื่อขณะอาบน้ำก็ฟังจังหวะลงขวานต่อเนื่องของสามี ต่อมาได้ยินเขาพูดคุยกับท่านพ่อตรงลานบ้าน บอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะเข้าป่าลึก ห้าถึงหกวันจึงจะกลับมา

เมิ่งไท่อี้มิสงสัยในตัวเขยขวัญ ฝีมือการล่าสัตว์ของเขาถูกพิสูจย์แล้ว

บ่อยครั้งที่เมิ่งผู้พ่อปล่อยชายหนุ่มไว้ในป่าคนเดียว เนื่องจากรู้สึกเสียหน้า เดินไปด้วยกันทีไร เขายิงสัตว์ป่าไม่เคยทันลูกเขย หลังๆ มานี้จึงมักจะขับไล่แยกกันไปคนละทาง

พ่อตาหน้าดุสอบถามว่าเขาจะไปล่าแถบไหน เซียวเฟิงก็ตอบว่า เขาไท่โจว นั่นอยู่ถัดจากเขาไท่หังถึงสามลูก ปกตินายพรานละแวกนี้ไม่นิยมไป

“ท่านพ่อ ข้าคุยกับลุงจางว่าจะไปล่ากันที่นั่น ได้ยินว่ามีหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่อาละวาด เลยคิดไปเสี่ยงโชคกัน อาจจะได้อุ้งตีนกลับมา”

หมีเป็นสัตว์หายาก ทั้งแต่ละส่วนก็ขายได้แพง ในชีวิตเมิ่งผู้พ่อเคยล่าได้แค่สองตัว ดังนั้นจึงขอติดตามไปด้วย บอกว่าไปหลายๆ คนจะได้ช่วยกัน

เซียวเฟิงย่อมไม่ปฏิเสธ จากนั้นชวนพ่อตาไปบ้านลุงจางที่อยู่ข้างๆ วางแผนการออกล่า ทั้งยังดื่มสุราสังสรรค์ เล่าประสบการณ์ล่าหมีของแต่ละคนให้กันและกันฟัง

กลางดึกคืนนั้น เมิ่งจื่อยังคงคลานสี่ขาอยู่บนเตียงนอน นางรับแรงกระแทกสามีจนตัวโยก แต่มิได้ร้องครวญครางเสียงดังเหมือนใหม่ๆ เพียงกัดฟันสะอื้นฮึดฮัด ใช้สองแขนค้ำยันร่างกายตนเองไม่ให้ฟุบลง

รุ่งเช้า ท่านพ่อกับสามีนางจากไปแล้ว เมิ่งจื่อหลังรับประทานอาหารเสร็จก็หอบผ้าไปซัก นางเดินอุ้มถังไม้ไปตามทางน้อยลงแม่น้ำ นั่งลงกับโขดหินก้อนหนึ่ง ใช้ไม้สากทุบตีทำความสะอาดชุดสามี

“ชิ! ก็คิดว่าเป็นใครเสียอีก นางร่านเมิ่งจื่อนี่เอง!”

เสียงด่าทอหยาบคายดังมาแต่ไกล เมิ่งจื่อหันกลับไปก็พบเข้ากับสี่สาว นี่เป็นพวกซ่งจูเอ๋อเอง สาวน้อยสี่นางต่างก็หอบผ้าของตนมาซัก พอพบอริก็เริ่มเปิดฉากรังแกทันที

“ข้าได้ยินว่าเจ้าร้องลั่นทุกคืน เป็นไงบ้าง ของคุณชายเสิ่นหรือสามีเจ้าเอาดีกว่ากัน?”

จูเอ๋อยังไม่ออกเรือน แต่คำถามนี้รุนแรงมาก หากเป็นเมื่อก่อนเมิ่งจื่อคงไม่รู้ว่า “เอาดี” คืออะไร แต่ตอนนี้นางโกรธแทบคลั่ง หากแต่ก็คิดคำโต้ตอบกลับไปมิได้ จึงทำเพียงจิกเล็กเข้าใส่ผ้าในมือจนนิ้วงองุ้ม ไม่นานน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า จากนั้นก็ร้องไห้โฮออกมา

เพียงแต่ครั้งนี้เป็นการร่ำไห้แบบไม่มีเสียง นางหันหลังให้พวกของจูเอ๋อ ก้มหน้าก้มตาซักผ้าต่อไป

ข้างๆ เมิ่งจื่อยังคงเป็นเสียงหัวเราะคิกคัก จูเอ๋อบ้านรั้วติดกันก็เอาแต่พูด บอกว่าไม่นานเมิ่งจื่อคงเอวหักแน่ ขนาดห้องข้าอยู่ตั้งไกลยังได้ยินเสียงนางถูกกระแทก!

จูเอ๋อพูดไปก็หัวเราะไป ความจริงนางอิจฉา อิจฉาจะตายอยู่แล้ว!

นับตั้งแต่จูเอ๋อเห็นหน้าพี่เซียวอันชัดเจน นางก็นึกชอบแต่แรก แต่นางแพศยาเมิ่งกับเป็นเจ้าของเขา แล้วจะให้นางยอมรับได้ยังไง!

ของดีๆ อะไรที่นางไม่เคยได้ เมิ่งจื่อล้วนได้ครอบครอง ทุกคนต่างก็มีฐานะเพียงเท่านี้ ไฉนนางไม่มีแบบบุตรสาวตระกูลเมิ่ง ขนาดสามีบิดานางยังหาให้สู้เมิ่งจื่อมิได้เลย

ตอนนี้ซ่งจูเอ๋อหมั้นหมายแล้ว นางปักปิ่นช้ากว่าเมิ่งจื่อหกวัน หลังพิธีตระกลูหลี่ก็มาสู่ขอนางให้กับบุตรชาย กำหนดแต่งงานก็เป็นเดือนสิบสองที่จะถึง

สกุลหลี่เป็นคนในหมู่บ้าน พวกเขามีที่ดินสิบกว่ามู่ แม้ไม่ร่ำรวยแต่ก็พอมีกิน ดังนั้นนายท่านซ่งจึงเรียกสินสอดเป็นข้าวสารสิบกระสอบ กับหมูหนึ่งตัว

จูเอ๋อคับแค้นใจยิ่ง นางอ้อนวอนบิดาว่าไม่ต้องการแต่งกับคนผู้นี้ เจ้าหลี่ต้าทั้งดำทั้งอ้วน แต่นางก็ถูกบิดาตีถึงสองรอบ ทั้งยังด่านางว่า ดูสารรูปตัวเองบ้าง แบบนี้ยังด่าผู้อื่นได้หรือ

คืนนั้นจูเอ๋อร่ำไห้สุดเสียง เมิ่งจื่อขณะร่วมรักกับเซียวเฟิงยังได้ยิน แต่นางมิสนใจ เพราะกำลังเมามันกับการถูกสามีจับถ่างขาอยู่บนเตียง

ความจริงจูเอ๋อก็มิได้อัปลักษณ์ขนาดนั้น นางก็แค่อวบและเตี้ยนิดหน่อย แม้จะดำแต่ก็ไม่เท่ากับเจ้าหลี่ต้า ใบหน้าก็ไม่ได้มีสิวมากมายเท่าสหายนาง

“…”

***