บทที่ 4

วิลสันเดือดดาลด้วยความโกรธ! เจ้าคนเสียสตินั่นไปจอดขวางหน้ารถเบนท์ลีย์ของเจ้านายคนใหม่ได้ยังไงกัน! นี่เขาอยากมีปัญหารึอย่างไรนะ?

“ฟิลิป คลาร์ค แกยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นอยู่อีก? รีบหลบไปได้แล้ว!” วิลสันชี้หน้าฟิลิป และตะโกนใส่เขา

ฟิลิปเพิ่งจะจอดสกู๊ตเตอร์ของเขาเสร็จ เมื่อได้ยินเสียงด่าของวิลสันดังมาอีกระลอกนึง

“แย่ละ! ฟิลิปตายแน่คราวนี้ พี่วิลจะได้ออกหมัดเสียที”

“สิบสายร้องเรียน แต่เจ้าหนุ่มเสียสตินี่ยังกล้าจะกลับมาที่นี่อีก!”

“จะต้องโดนหักเงินอย่างน้อยสองร้อยแน่ ๆ นั่นมันต้องทำงานทั้งวันเลยนะ!”

พนักงานสองสามคนแอบนินทากันเงียบ ๆ และบางคนก็สนุกกับการได้ดูการแสดงนี้ ท่ามกลางพนักงานเหล่านี้มีบางคนที่เป็นพนักงานเก่าที่เคยทำงานกับฟิลิป เมื่อพวกเขาเห็นว่าฟิลิปถูกลดระดับลงมาทำงานเป็นพนักงานส่งของเหมือนกันกับพวกเขา ต่างก็พากันดูถูกเขายิ่งกว่าเดิม ฟิลิปชินชาไปเสียแล้ว

ตอนนั้นเอง มิสเตอร์แทงค์จ้องไปทางฟิลิปอย่างเย็นชา เขาดูหงุดหงิดก่อนจะถามขึ้น “ผู้จัดการ ยัง นี่ลูกน้องของคุณงั้นเหรอ?”

วิลสันรีบตอบกลับในน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยคำถากถาง “เจ้านายครับ คุณไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก ผมจึงลืมแนะนำคุณไป นี่คือฟิลิป คลาร์ค เจ้าของบริษัทคนเก่าของเรา แต่ตอนนี้เป็นเพียงแค่พนักงานส่งของต๊อกต๋อยที่นี่เท่านั้น”

วิลสันจงใจเน้นย้ำคำว่า ‘เจ้าของคนเก่า’ ในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน โอ้ ฟิลิป แกจะได้รับในสิ่งที่แก่สมควรจะได้รับต้องขอบคุณกฏแห่งกรรมจริง ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า!

สีหน้าของมิสเตอร์แทงค์เข้มขึ้น เขาขมวดคิ้วก่อนจะพูดขึ้นมา “ไปพาตัวเจ้าคนไม่ได้เรื่องนั่นออกมาซะ เราจะได้เตรียมต้อนรับเจ้าของบริษัทคนใหม่” ในที่สุดเขาก็จำฟิลิปได้ ชายหนุ่มแสนเศร้าที่ขายบริษัทต่อให้กับเขาเมื่อหลายปีก่อน โชคร้าย มิสเตอร์แทงค์ ผู้ที่มีไหวพริบดีแต่กลับความจำสั้น เพราะยังไงเสีย ชายหนุ่มที่สถานะทางสังคมต่ำต้อยอย่างเขาก็ไม่ควรค่าแก่การจดจำ

มิสเตอร์แทงค์จัดชุดสูทของเขาให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปยังรถเบนท์ลีย์ที่จอดอยู่พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

เมื่อได้รับคำสั่ง วิลสันก็รีบทำหน้าที่ ชี้ไปที่ฟิลิปอย่างไม่ไว้หน้า “ฟิลิป ไปเก็บของของแกแล้วก็ออกไปซะ!”

ฟิลิปกลอกตา จดจ้องไปยังวิลสันที่ราวกับคนโง่ก่อนจะพูดคำ ๆ หนึ่งออกมา “ประสาท”

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินที่เขาตอบกลับ พวกเขาต่างพากันประหลาดใจ

วิลสันเดือดจัดขึ้นในทันที นิ้วของเขาเกือบจะจิ้มที่จมูกของฟิลิปอยู่แล้ว พร้อมกับตะโกนขึ้น “ไอ้บ้าเอ๊ย! ไหนลองพูดอีกทีซิ!”

ฟิลิปหัวเราะเสียงเย็น “อย่างที่นายต้องการเลย ไอ้ประสาท! ครอบครัวของนายก็เสียสติกันทั้งบ้าน!”

“แกตายแน่ ฟิลิป! แกถูกไล่ออก และแกต้องจ่ายเงินคืนให้กับบริษัทจากที่แกทำความเสียหายไว้!” วิลสันพูดผ่านไรฟันในขณะที่จ้องหน้าฟิลิปด้วยตาเบิกโพลง

ชายคนนี้ช่างไม่รู้ที่ของตัวเองเสียจริง! เขาควรจะรู้ตัวเองว่าเขาไม่ใช่เจ้าของบริษัท โกเฟอร์ การบริการการขนส่งอีกต่อไปแล้ว แต่เขากลับยังมาทำท่าหยิ่งยโส! คอยดูไปเถอะว่าฉันจะจัดการกับแกยังไงทีหลัง!

จู่ ๆ ประตูรถเบนท์ลีย์ก็เปิดออก ชายสูงวัยพร้อมด้วยไม้เท้าออกมาจากรถด้วยสีหน้าโกรธจัด “ใครกล้าไล่เขาออก?!” ชายสูงวัยเดินผ่านเควิน แทงค์ ผู้ที่เข้ามาต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มกว้างไป สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนด้วยการมาหยุดอยู่ตรงหน้าฟิลิป

เขายืดตัวขึ้น ก่อนจะโค้งลงเล็กน้อยและก้มหัวลง การกระทำของเขาลื่นไหล แสดงถึงความเคารพ “ขอโทษครับ นายน้อย ที่ผมมาช้า” ชายสูงวัยพูดขึ้น เสียงพูดของเขาไม่ได้ดัง แต่กลับทำให้สถานการณ์ตรงนั้นเงียบมากเสียจนทุกคนสามารถได้ยิน

นายน้อยอย่างงั้นเหรอ? ทุกคนตกตะลึง! ทำไมจู่ ๆ ฟิลิป คลาร์ค ถึงได้ขึ้นเป็นนายน้อย? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เควิน แทงค์ ถึงกับพูดไม่ออก ยิ้มค้างไป

ส่วนวิลสัน นั้นเขาตกตะลึงมากเสียจนหัวเราะออกมายกใหญ่ “ท่านผู้สูงวัย คุณเป็นเจ้าของคนใหม่ของเรางั้นเหรอ? หยุดล้อเล่นเถอะครับ เจ้าฟิลิปคนนี้เป็นพนักงานระดับล่างสุดของบริษัทของเรา เพราะฉะนั้นคุณจะต้องจำผิดคนแน่ ๆ!”

จอร์จทำเพียงแค่จ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา เขานิ่งคิดไป คนธรรมดาอย่างเขาจะมารับรู้ความยิ่งใหญ่ของนายน้อยของเขาได้อย่างไรกัน?

เควินขมวดคิ้วเล็กน้อย กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาก่อนจะพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น “ท่านประธาน โธมัส ได้โปรดอย่าล้อพวกเราเล่นเช่นนั้นเลยครับ มาเถอะครับ เราเข้าไปคุยด้านในกัน”

เควิน แทงค์ เป็นนักธุรกิจเขาจึงจำจอร์จ โธมัส ได้ ชายคนนี้เป็นประธานบริษัท เอเปค กรุ๊ป! เป็นบุคคลที่มีมีอำนาจอย่างมากในเมืองริเวอร์เดลแห่งนี้!

อย่างไรก็ตามจอร์จ ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ จ้องไปที่เควินและวิลสันด้วยสายตาเย็นชา สีหน้าเคร่งขรึม “ใครล้อคุณเล่นกัน? นี่คือเจ้าของบริษัทคนใหม่ของพวกคุณ“

เป็นไปได้ยังไง? เจ้าของคนใหม่คือฟิลิปยังงั้นเหรอ? วิลสันไม่อยากจะเชื่อ เควินเองก็เช่นกัน

“ลูกพี่วิล นายบอกว่านายอยากจะไล่ฉันออกไม่ใช่เหรอ?” ฟิลิปมองไปที่วิลสัน พยายามที่จะไม่ยิ้มออกมา

“ฟิลิป! แกอยากมีเรื่องอย่างนั้นเหรอ? อย่ามาเรียกฉันว่า ‘ลูกพี่วิล’ นะ!” วิลสันคำราม เขาเกลียดชื่อเล่นนั้นมาก

“แกควรจะรีบไสหัวไปซะตอนนี้แล้วก็จ่ายค่าเสียหายบริษัทมาด้วย! เป็นจำนวนเงินหนึ่งแสน!” วิลสันยิ้มอย่างถากถาง ฮ่า! ฟิลิปจะเป็นเจ้าของบริษัทคนใหม่ได้อย่างไรกัน? ด้วยท่าทางอย่างเขาเนี่ยเหรอ? อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลย

ฟิลิปยังคงยืนจ้องหน้าวิลสัน กลั้นหัวเราะอย่างหนัก

“แกมองอะไร? รีบส่งเงินมาซะ!” วิลสันพูดอย่างเย้ยหยัน

“ถ้าฉันอยากจ้องแล้วมันจะทำไม?” ฟิลิปยิ้ม

“แกอยากมีเรื่องจริง ๆ สินะ? งั้นฉันจะสงเคราะห์แกเอง ฉันจะไล่แกออกเพราะสิ่งที่แกพูดกับฉัน” วิลสัน ยังคงยืนยันคำเดิม พร้อมกับยิ้มเหยาะ เขาเป็นถึงผู้จัดการบริษัท ดังนั้นเขามีอำนาจที่จะไล่ลูกน้องที่อยู่ต่ำกว่าเขาออกได้อยู่แล้ว

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกอะไรนายให้นะ วิลสัน ฉันไล่นายออก ทีนี้นายก็ไสหัวไปซะ” ฟิลิปยืนพิงสกู๊ตเตอร์ สองมืออยู่ในกระเป๋ากางเกง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก

วิลสัน ยัง ผู้โง่เขลา จนถึงตอนนี้เขาก็ยังอ่านสถานการณ์ไม่ออกอีก แต่เควิน แทงค์ ผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง เข้าใจสถานการณ์แล้ว!

บ้าจริง! ฟิลิปเป็นเจ้าของบริษัทคนใหม่! เมื่อคิดไปถึงเรื่องนั้น เหงื่อเย็นก็ผุดขึ้นบนหน้าผากของเควิน ก่อนจะหันมองไปทางอื่น ลังเลที่จะเผชิญกับเหตุการณ์ตรงหน้า เขาอยากจะบีบคอเจ้าวิลสันนี่เสียจริง

“แกว่ายังไงนะว่า ไล่ออกงั้นหรอ?” วิลสันหัวเราะออกมา สีหน้าประหลาด นี่เจ้าฟิลิปมันล้มหัวฟาดมารึยังไงถึงมาพ่นเรื่องไร้สาระอยู่อย่างนี้?

ในตอนนั้นเองจอร์จ ผู้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฟิลิป มาตลอดส่งสายตาเย็นชาไปทางวิลสัน “ถ้านายน้อยของเราบอกว่าไล่แกออก แกก็ถูกไล่ออก!” สีหน้าของจอร์จถมึงทึง เมื่อคิดไปว่าใครบางคนที่ช่างกล้ามาทำให้นายน้อยของพวกเขาขายหน้า ช่างโง่เขลานัก!

วิลสันตระหนักได้ว่าเจ้าของบริษัทคนใหม่มายืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร เควินก็ตบหน้าเขาหนึ่งฉาด ก่อนจะคำรามใส่เขา “วิลสัน ยัง ไสหัวไปให้พ้น! แกถูกไล่ออก!”

วิลสัน ยัง นี่ช่างโง่เง่าเสียจริง! เควินคิดไปว่าเขาหลงเชื่อชายคนนี้ได้อย่างไรและถึงขั้นเลื่อนตำแหน่งให้เขาเป็นผู้จัดการบริษัท

“เจ้านาย คุณว่ายังไงนะ?” วิลสันกุมแก้มของเขา มองไปที่เควินอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ที่ฉันหมายถึงก็คือ ฟิลิป คลาร์ค คนนี้ เป็นเจ้าของบริษัทคนใหม่ของเรา และในเมื่อเขาบอกว่าเขาไล่แกออก แกก็โดนไล่ออกแล้ว!”

ทุกคนตกตะลึงไปกับคำพูดของเควิน!

วิลสันตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ ตะโกนออกมา “เป็นไปไม่ได้ เขาล้มละลายไปแล้ว คนสิ้นเนื้อประดาตัวอย่างเขาจะมาเป็นเจ้าของคนใหม่ได้ยังไง?”

เควินขมวดคิ้ว เขาไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรง่าย ๆ อย่างที่คิด!

วิลสันหันไปมองฟิลิป สีหน้าของเขากระอักกระอ่วน ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าชายสูงวัยที่ยืนอยู่ด้านหน้าฟิลิปคือประธานโทมัสของเอเปก กรุ๊ป ชายที่ร่ำรวยเป็นพันล้าน และเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองริเวอร์เดล ถ้าเขาเรียกฟิลิปว่านายน้อย เช่นนั้นแล้ว…

“วิลสัน ยัง นับตั้งแต่วันนี้นายถูกไล่ออก รีบใส่หัวไปซะ” ฟิลิปยืดตัวตรงขึ้น หลังจากที่เขาพูดจบ วิลสันยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ตกตะลึง

ก่อนหน้านี้นายยังสนุกสนานกับการดุด่าฉันอยู่เลยไม่ใช่หรือไง? และพยายามจะไล่ฉันออกด้วย เสียใจด้วยนะฉันเป็นเจ้าของคนใหม่แล้ว ถ้าฉันอยากให้นายหายไป! ไหนก็ต้องหายไป!

จู่ ๆ ก็มีเสียงดังตุ๊บ วิลสันลงไปคุกเข่าและกอดขา ฟิลิปเอาไว้ “มิสเตอร์คลาร์ค ผมมันตาบอดที่มองไม่ออกว่าคุณคือใคร ผมมันอวดดี กรุณาอย่าไล่ผมออกเลยนะครับ เราเคยเป็นเพื่อนร่วมงานกัน กรุณาให้ผมอยู่ที่บริษัทต่อไปด้วยเถอะ ผมเต็มใจที่จะเป็นแค่พนักงานส่งของก็ได้!”

ฟิลิปขำออกมา “ทีนี้นายก็รู้แล้วเหรอว่านายผิด แต่นายเองจะยกโทษให้ฉันหรือเปล่าถ้าเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้น? ความผิดของนายรั้งแต่จะนำมาซึ่งการทำลายตัวของนายเอง!” ฟิลิปผลักวิลสัน ไปอยู่ปากเหวด้วยคำพูดเพียงแค่ไม่กี่คำ หลังจากนั้นเขาหันกลับไปมองพนักงาน ก่อนจะพูดขึ้น “ผมรู้ว่าพวกคุณหลายคนดูถูกผม ในขณะที่ผมอยู่ในจุดตกต่ำที่สุดของชีวิต แต่ไม่เป็นไร หลังจากวันนี้พวกคุณทุกคนจะได้รับเงินเดือนเพิ่มเป็นสองเท่า!”

และในทันทีเหล่าพนักงานพากันส่งเสียงร้องเชียร์! เงินเดือนเป็นสองเท่า!

“มิสเตอร์คลาร์คยอดเยี่ยมที่สุด!”

“ฉันรักคุณค่ะ มิสเตอร์คลาร์ค!”

ฟิลิปหันไปมองหญิงสาวสวยที่ยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มฝูงชนก่อนจะประกาศขึ้น “อีกเรื่องหนึ่ง ตำแหน่งของผู้จัดการวิลสัน จะเป็นของคุณ แอกเนส ซัมเมอร์”

“พรึบ!”

เหล่าฝูงชนต่างหันกลับไปมองที่ แอกเนส หญิงสาวที่แต่งกายในชุดกระโปรงยูนิฟอร์มสีดำ เน้นทรวดทรงของเธอ

แอกเนมจ้องไปที่ฟิลิปด้วยความประหลาดใจ เธอหายใจติดขัดจนกระทั่งฟิลิปกำลังจะเดินออกไป เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะขึ้นรถเบนท์ลีย์ออกไป ความรู้สึกประหลาดก็เกิดขึ้นในดวงตาของเธอ แอกเนสวิ่งไปที่รถแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าต่างด้านหน้ารถ หน้าอกหน้าใจเกือบจะโผล่ออกมา เธอเม้มปากก่อนจะพูดขึ้น “ฟิลิป...ไม่สิ มิสเตอร์คลาร์ค คุณเลื่อนตำแหน่งให้ฉันเป็นผู้จัดการยังงั้นเหรอคะ?”

สายตาของฟิลิปเหลือบไปมองที่หน้าอกของแอกเนสแวบนึง ก่อนจะยิ้มออกมาและถามขึ้น “พี่สาวแอกเนส มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ? พี่ไม่เชื่อในความสามารถของตัวเองเหรอ?”

ผู้หญิงคนนี้ แอกเนส ซัมเมอร์ เป็นคนฉลาด มีรูปร่างที่งดงามและเธอก็สวยด้วย เธอทำงานกับฟิลิปมาตั้งแต่เมื่อก่อน ดังนั้นการเลื่อนตำแหน่งให้เธอตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมายอะไร นี่เป็นสิทธิพิเศษของการที่เป็นเจ้านายไงล่ะ

“ฉัน...ฉัน กลัวว่าฉันจะทำได้ไม่ดีพอ” แอกเนสรู้สึกขัดแย้งในตัวเอง เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าฟิลิปจะขึ้นมาเป็นเจ้าของคนใหม่กะทันหันขนาดนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะเคยเป็นเจ้าของที่นี่มาก่อนก็ตาม ในตอนนั้นบริษัทมีขนาดเล็กแล้วก็มีพนักงานแค่ไม่กี่คน แต่ตอนนี้ผลประกอบการของบริษัทพุ่งไปถึงห้าล้านในทุกปี! นั่นหมายความว่า ฟิลิปจะต้องจ่ายเงินไปกว่าพันล้านเพื่อซื้อบริษัทในวันนี้

“ใจเย็น ๆ พี่แอกเนส ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป เดี๋ยวพี่ก็ชินไปเอง ไม่ต้องกังวลหรอก” ฟิลิปยิ้ม และนั่นก็ราวกับเป็นยากล่อมประสาทชั้นดีให้กับแอกเนส

มองตามฟิลิปที่ขึ้นรถเบนท์ลีย์ออกไป แอกเนสเม้มริมฝีปากและนิ่งคิด เขาเป็นใครกันแน่นะ? ทำไมเขาต้องแกล้งทำเป็นจนถ้าหากความจริงแล้วเขาร่ำรวยมหาศาล?

ด้านในรถเบนท์ลีย์

“นายน้อยมีโครงการการลงทุนในวันพรุ่งนี้ คุณต้องไปพบกับเจ้าของบริษัทคนอื่น ๆ” ใบหน้าเหี่ยวย่นของจอร์จปรากฏรอยยิ้มขึ้น

“ผมไม่ไป” ฟิลิปตอบด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด เขาไม่อยากจะสนใจอะไรทั้งสิ้น เขาถูกบังคับให้สืบทอดมรดกของตระกูล ดังนั้นอย่าคิดจะมาสั่งให้เขาไปไหนทั้งสิ้น!

“ถ้าเช่นนั้น นายน้อย กรุณาคืนเงินหนึ่งแสนให้ผมด้วย” จอร์จพูดอย่างใจเย็น

ดวงตาของฟิลิปเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงก่อนจะตอบรับอย่างอึกอักในที่สุด “ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้! ผมจะไป พอใจรึยัง?”

เมื่อคิดไปว่าทายาทของตระกูลที่มั่งคั่งอย่างเขาต้องมาทุ่มสุดตัวเพื่อเงินหนึ่งแสนเนี่ยนะ! ช่างน่าเศร้าเสียจริง! เฮ้อ!

“เยี่ยมเลยครับนายน้อย ผมจะมารับคุณในวันพรุ่งนี้” จอร์จยิ้ม

เมื่อเขาลงมาจากรถ ฟิลิปได้ยินเสียงพูดอันงุนงงดังขึ้น “ ฟิลิป? คุณมาทำไมที่นี่?”

ฟิลิปหันหลังกลับไปโดยอัตโนมัติ และพบเข้ากับวินน์ที่ยืนทำหน้างง และจ้องหน้าเขาอย่างประหลาดใจ

ฟิลิปเกิดอาการกระวนกระวายใจขึ้น ไม่นะ! วินน์จะรู้ว่าเขาเป็นใครแล้วอย่างนั้นเหรอ?