บทที่ 12

มองดูผู้คนที่ส่งเสียงเกรียวกราว วินน์รู้สึกราวกับนั่งอยู่บนเข็ม ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าฟิลิปเตรียมอะไรมา แต่เขาก็บอกกับเธอว่ามันคือภาพวาด

ฟิลิปไม่ใช่คนโง่ดังนั้นเขาจึงเตรียมภาพวาดที่ได้มาจากรัสเซล แต่น่าเสียดายที่วินน์ไม่ได้รู้ เธอคิดว่าฟิลิปคงซื้อภาพวาดทั่ว ๆ ไปมาเท่านั้น แต่ตอนนี้ เอเดนได้มอบภาพวาดของศิลปินที่มีชื่อเสียงชาวจีน และได้รับคำชมมากมายจากทุกคน ภาพวาดของ ฟิลิป เมื่อเทียบกับของหายากเช่นนั้น รั้งแต่จะเป็นการทำให้เขาโดนดูถูก ถ้าเขาเอามันออกมา

“มันก็แค่ของขวัญธรรมดา ไม่มีอะไรให้ดูหรอก” วินน์พูดขึ้นแทนฟิลิป เธอจ้องเขาด้วยสายตาพิฆาต ถ้าเขาทำให้ตัวเองต้องอับอายต่อหน้าทุกคนวันนี้เธอจะเกลียดเขาตลอดไป! เธอคงจะไม่มีวันเชิดหน้าชูตาต่อหน้าเอเดนได้อีก

“พี่ ทำไมพี่หยาบคายอย่างนั้นล่ะ พี่จะเมินเฉยต่อน้ำใจของพี่เขยลูกพี่ลูกน้องอย่างนั้นเหรอ?” ลินน์หัวเราะคิกคักในขณะที่พูด เธอเดินเข้ามาและดึงกล่องของขวัญกล่องยาวที่อยู่ใต้โต๊ะที่ฟิลิปแอบซ่อนไว้ออกไป

“ดูสิมันเป็นกล่องของขวัญกล่องยาวเหมือนกันเลยจะเป็นภาพวาดเหมือนกันไหมนะ?” ลินน์จงใจลากเสียงของเธอที่เต็มไปด้วยคำถากถาง

ฟิลิปไม่รู้จะพูดอะไรเขาจึงทำได้ แค่นั่งเงียบ

“นายไม่ได้ซื้อมาจากร้าน 2 ดอลลาร์หรอกใช่ไหม?” ลินน์เขย่ากล่องของขวัญพร้อมพูดดูหมิ่น

“ฉันซื้อมาจากตลาดของเก่า” ฟิลิปตอบ

หลังจากที่เขาพูดจบผู้คนในห้องต่างก็มองฟิลิปด้วยสายตาดูถูก ตลาดของเก่างั้นเหรอ? หน้าไม่อาย! พวกเขาต่างมองที่ฟิลิปด้วยสายตาเยาะเย้ย

แต่ชาร์ลส์กลับมีท่าทีผ่อนคลาย จ้องมองไปที่ฟิลิป อย่างน้อยลูกเขยคนนี้ก็รู้ว่ามีเวลาว่างเขาชอบทำอะไร อย่างน้อยนี่ก็ดีมากแล้ว แต่ก็แค่นั้นแหละเมื่อเทียบกับของล้ำค่าที่เอเดนมอบให้แก่เขาก่อนหน้านี้ สิ่งของจากตลาดของเก่าก็ไม่ต้องพูดถึงเลย

“ฮ่าฮ่า! ตลกสิ้นดี! นี่นายซื้อมาจากตลาดของเก่าจริงงั้นเหรอ? นายนี่ไม่เคารพคุณลุงเลยจริง ๆ สินะ” ลินน์เยาะเย้ย “ฉันได้ยินมาว่าของจากตลาดของเก่าล้วนเป็นของปลอม แต่ส่วนมากก็มีแต่ของสกปรก”

คำพูดที่ว่า ‘ของสกปรก’ ติดอยู่ในโสตประสาทของเขา ท่าทีของฟิลิปเปลี่ยนเป็นขุ่นมัวทันที เขาได้รู้มาจากวงในว่าคำพูดนั้นหมายถึงอะไร และของหลายหลายอย่างที่มาจากตลาดของเก่าล้วน ‘สกปรก’ ถ้าไม่ระวังเวลาซื้อมามันอาจจะทำให้โชคร้ายได้ ชาร์ลส์พ่นลมหายใจออกมาทางจมูก ด้านดีที่เขามองเห็นของฟิลิปก่อนหน้านี้จางหายไปแล้ว

วินน์รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงกล่องของขวัญกลับคืนมาจากมือของลินน์ “งั้นก็ไม่ต้องดู”

“ไม่ได้สิ พวกเราต้องดู พวกเราสงสัยว่า เขาซื้ออะไรมา” ลินน์หันกลับมาเปิดกล่องของขวัญออกอย่างลังเล นำภาพวาดออกมาจากด้านใน

ภาพวาดงั้นเหรอ? เมื่อทุกคนเห็น สายตาพวกเขาจ้องมองสลับระหว่าง ฟิลิปและเอเดน มิน่าล่ะฟิลิปถึงไม่อยากนำมันออกมา ภาพวาดที่ไหนจะสามารถเทียบได้กับภาพวาดล้ำค่าก่อนหน้านี้

ลินน์รู้สึกพอใจที่ได้เห็นท่าทีดูถูกบนใบหน้าของทุกคนและสายตาเข้มของวินน์ เธอคลี่ภาพวาดออกอย่างรวดเร็ว และภาพวาดก็ปรากฏสู่สายตาของทุกคน

ทุกคนต่างเอียงคอมองภาพนั้น เมื่อแรกเห็นพวกเขาต่างถูกสะกดไปกับความงามของรูปภาพ ตัวรูปภาพเด่น สีสันสดใส ลายเส้นอ่อนโยนและนุ่มนวล มันเป็นภาพที่ดีมากแต่ยิ่งพวกเขามองมากเท่าไหร่ก็ให้รู้สึกสับสนมากขึ้นเท่านั้น

“นี่มันภาพเดียวกันกับของเอเดนเลยนี่” ชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนอุทานขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง

ณ วินาทีนั้นทุกคนก็ตระหนักได้ว่ามันคือภาพเดียวกัน! พวกเขาต่างหันควับกลับไปมองที่ฟิลิป

นี่มันเรื่องตลกอะไรกันเขาเพิ่งจะซื้อ? ภาพนี้เป็นของปลอมชัด ๆ!

วินาทีที่ภาพถูกเปิดออกมาเอเดนก็รู้ทันทีว่ามันคือภาพเดียวกันกับของเขา เขาตกตะลึงไปแต่ภายหลังก็หัวเราะออกมาด้วยเสียงเย็นแม้แต่พระเจ้าก็ยังอยู่ข้างฉัน ฮ่าฮ่าฮ่า! โอ้ ฟิลิปนายเสร็จแน่เอาของปลอมมาให้พ่อตาในงานวันเกิดของช่างกล้าหาญเสียจริง!

ลินน์ตั้งใจพูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง “พี่เขยลูกพี่ลูกน้องทำไมภาพของคุณเหมือนภาพของพี่ เอเดน เลยล่ะของพี่เป็นของปลอมอย่างนั้นเหรอ?”

ทุกคนต่างมีความคิดแบบเดียวกันในครั้งแรก ถ้าของ ฟิลิปมาจากตลาดของเก่า ดังนั้นมันจะต้องเป็นของปลอมเป็นแน่

“เธอรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นของปลอม?” น้ำเสียงของฟิลิปดังก้องไปทั่วห้อง

ผู้คนต่างหยุดชะงัก และจ้องมองมาที่ฟิลิปอย่างไม่อยากจะเชื่อ ชายคนนี้เสียสติไปแล้วอย่างนั้นเหรอ ระหว่างภาพสองภาพนี้ ภาพหนึ่งเป็นของเอเดน ผู้ที่จ่ายเงินกว่าสองสามแสนเพื่อให้ได้ภาพมา และอีกคนซื้อมาจากตลาดของเก่า แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม

วินน์เตะขาฟิลิปใต้โต๊ะอย่างกระวนกระวายใจ ส่งสัญญาณให้เขาหยุดพูดเรื่องไร้สาระ เธอบอกเขาก่อนหน้าที่จะมาที่นี่แล้ว ขอร้องให้เขาอดทน ทำไมเขาถึงไม่ฟังเลย ช่างน่าขายหน้าเสียจริง!

ลินน์หัวเราะเสียงดังออกมาในทันที “ฟิลิป คุณกำลังจะบอกว่ารูปภาพของคุณเป็นของแท้แล้วของ พี่เอเดนเป็นของปลอมอีกงั้นเหรอ น่าขันเสียจริง”

“ก็อาจจะใช่” ฟิลิปกล่าวเสริม เมินเฉยวินน์ที่กำลังหยิกขาเขาอยู่ใต้โต๊ะ

ฮ่าฮ่าฮ่า! ผู้คนต่างหัวเราะออกมาเสียงดัง ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย พวกเขาต่างดูถูกฟิลิปมากยิ่งขึ้น

ชาลส์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชาเขายอมแพ้ในตัวลูกเขยคนนี้แล้ว

“ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ทำไมเราไม่ให้ลุงจจอห์นสตันและเพื่อน ๆ ของลุงมาดูภาพนี้ล่ะ” เอเดนถามขึ้นรู้สึกพึงพอใจในตัวเองเป็นอย่างมาก

เขามั่นใจ เพราะเขาจ่ายเงินไปกว่าสองล้าน เพื่อซื้อมันมาจากเพื่อน เมื่อคิดไปว่าฟิลิปพยายามที่จะขโมยจุดเด่นไปจากเขาด้วยภาพราคาถูกที่ราคาแค่สิบดอลลาร์จากตลาดของเก่าแล้วนั้น! ฝันไปเถอะ!

ลินน์รีบนำภาพของฟิลิปไปให้ชาลส์และเพื่อนของเขาที่เป็นนักสะสมอีกสองสามคนดู “คุณลุงทั้งหลายกรุณาช่วยดูภาพนี้ด้วยค่ะ”

ชาร์ลส์รับภาพมาอย่างไม่เต็มใจหลังจากจ้องดูสองสามทีดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง เพื่อนคนอื่น ๆ ของเขารีบหยิบแว่นขยายขึ้นมาดูใกล้ขึ้น ส่องอยู่สองสามทียิ่งดูมากเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเท่านั้น

ภาพ...ภาพนี้ รูปแบบการวาดเป็นของ ทัง โบฮู ไม่ผิดแน่! ภาพนี้ก็ดูเหมือนกับภาพจริงเช่นกัน มันแปลกมากที่ภาพสองภาพนี้ดูเหมือนกันเป็นอย่างมาก มันถูกวาดขึ้นมาจากที่เดียวกัน

ชาร์ลส์และเพื่อนของเขามองหน้ากันไปมา ก่อนจะก้มลงไปสำรวจรูปภาพอย่างใกล้ ๆ อีกครั้ง ไม่ปล่อยให้รายละเอียดเล็กน้อยรอดพ้นสายตาไปแม้แต่นิดเดียว

จากเหตุการณ์นี้ทุก ๆ คนต่างตกตะลึง หรือว่ารูปภาพของเจ้าคนไม่เอาไหนฟิลิปนั่นจะเป็นของจริง?

เอเดนเริ่มรู้สึกประหม่าเช่นเดียวกัน สีหน้าของลุงชาลส์ ราวกับว่าเขาได้เห็นภาพวาดของจริงมันเป็นไปไม่ได้เขาจ่ายเงินไปตั้งสองล้านดอลลาร์ มันจะเป็นของปลอมไม่ได้!

หัวใจของวินน์แทบจะหลุดออกมาด้านนอก เธอมองไปที่ฟิลิปและเห็นว่าเขายังคงนั่งเงียบดูสงบ ราวกลับไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องกังวล

“ฟิลิป นายได้ภาพนั้นมาจากใคร? ภาพปลอมนั่นถูกทำขึ้นมาอย่างเหมือนจริงมาก มันสามารถถูกส่งต่อไปโดยที่คนอื่นคิดว่าเป็นภาพจริงได้เลยนะ” ชาวพูดขณะหรี่ตามองเขา

“ภาพปลอมนี้ทำได้ดีจริง ๆ ถ้าพวกเราไม่อยู่ที่นี่ทุกคนคงจะคิดว่ามันเป็นภาพของจริง” เพื่อนคนอื่นของชาวเสริมขึ้น

ที่จริงแล้วพวกเขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่พวกเขาเอนเอียงไปทางภาพวาดของเอเดนมากกว่าเพราะภาพของเขามีราคาแพง

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกในขณะที่พวกเขาส่งสายตาดูถูกมาทางฟิลิปมากยิ่งขึ้น สุดท้ายแล้วมันก็เป็นของปลอม!

เอเดนก็เช่นกัน เขารู้สึกโล่งอกมองไปที่ฟิลิปอย่างเย้ยหยัน

ฟิลิปขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาแปลกไปเล็กน้อย นี่ภาพวาดที่รัสเซล ให้เขามาเป็นของปลอมอย่างนั้นเหรอ? แต่เป็นไปไม่ได้หรอก เขาจะให้ของปลอมแล้วบอกว่ามันเป็นของจริงอย่างนั้นหรอ?

ในที่สุดฟิลิปก็ตระหนักขึ้นได้ว่า เหล่าผู้สูงวัยคงจะสังเกตเห็นว่าภาพสองภาพนี้มีความคล้ายครึ่งกันมาก แต่พวกเขาเลือกที่จะเชื่อว่าภาพของเอเดนเป็นของจริงเหตุผลก็คงเพราะเอเดนมาจากครอบครัวมั่งคั่ง แต่เขาเป็นเพียงแค่ลูกเขยตกอับ คงจะเป็นไปไม่ได้สินะที่เขาจะซื้อของจริงมาได้?

มาถึงตอนนี้ ฟิลิปส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อนและยอมแพ้

ลินน์ก็หัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับพูดเยาะเย้ย “ฟิลิป นายนี่มันเหลือเชื่อเสียจริง! นายเป็นใครกันถึงพยามที่จะมาหลอกพวกเราด้วยการเอาของปลอมมาให้” ก่อนจะหันไปเยาะเย้ยลูกพี่ลูกน้องของเธอ “พี่ สามีของพี่ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ เลยนะ เขาคงคิดว่าเค้าได้ภาพของจริงมาจริงๆ”

เป็นครั้งแรกที่ชาร์ลส์พูดออกตัวแทนฟิลิป “พอได้แล้ว ลินนี่ ฟิลิปไม่สมควรที่จะถูกตำหนิ เขาก็แค่ซื้อมันมา เขาไม่รู้ว่าต้องตรวจสอบอย่างไรถึงจะรู้ว่าเป็นของจริง”

ผู้คนต่างหยุดพูดเรื่องนี้แต่พวกเขาก็เว้นระยะห่างระหว่างฟิลิปเอาไว้ คิดกันไปว่าเป็นเรื่องน่าขายหน้าที่ต้องมานั่งกินข้าวร่วมกับคนอย่างเขา

วินน์กินไม่ลงอีกต่อไป เธอดึงฟิลิปออกไปด้านนอกทันที “ของตั้งมากมายทำไมคุณต้องให้ภาพวาดของปลอมด้วย? คุณทำให้ฉันรู้สึกขายหน้าจริงๆ!”

ฟิลิปทำได้แค่เพียงก้มหัวของเขาลง “ผมขอโทษ”

“นี่มันน่าหงุดหงิดที่สุด! และยิ่งเห็นหน้าคุณฉันก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด กลับไปโรงพยาบาลและดูแลมิล่าซะ!” วินน์เค้นเสียงพูดผ่านไรฟัน ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในห้องรับรองส่วนตัว

เมื่อวินน์กลับเข้ามาด้านใน ทุกคนก็สังเกตว่าฟิลิปไม่ได้ตามเธอเข้ามา มาร์ธาถามขึ้น “ฟิลิปไปไหนซะล่ะ

วินน์ฝืนยิ้มออกมาก่อนจะตอบ “มิล่ายังอยู่ที่โรงพยาบาลเขาก็เลยกลับไปก่อนค่ะ”

ฮ่าฮ่า! คงจะหนีไปเพราะรู้สึกอับอายขายหน้าล่ะสิ

และในตอนนั้นเองประตูก็ถูกผลักออก คาเวียร์ มอร์ริสเดินนำหน้าพนักงานเสิร์ฟที่ถือขวดไวน์หรูหรา ดูดี จำนวนหนึ่งเข้ามา

“คุณคงจะเป็นมิสเตอร์จอห์นสตัน? คาเวียร์เดินมาหยุดอยู่ที่ชาลส์และจับมือกับเขาอย่างสุภาพ

“และคุณคือ?” ชาลส์ตกตะลึง เขาไม่รู้จักผู้ชายคนนี้

“ผมเป็นเจ้าของของเวอร์เทียส คอร์ท แห่งนี้ ชื่อ คาเวียร์ มอร์ริสครับ วันนี้เป็นวันเกิดของมิสเตอร์จอห์นสตัน ผมจึงตั้งใจนำอาหารจานพิเศษที่ปรุงโดยเชฟชาวฝรั่งเศส เยอรมันและอังกฤษของเรา นี่เป็นไวน์ ลาฟิเต ปี 1982 แปดขวด และอีกสองขวดเป็นเหล้าชั้นดีหายากของประเทศจีน ครับ” คาเวียร์ยิ้ม

ผู้คนต่างจ้องมองไปที่อาหารหน้าตาน่ากินและไวน์ ชั้นเลิศที่ถูกวางลงบนโต๊ะ ต่างตกตะลึงกันจนพูดไม่ออก

เจ้าของร้านเวอร์เทียส คอร์ท นำของขวัญมามอบให้ที่นี่ด้วยตัวเอง! เป็นเรื่องน่าทึ่งมาก ไวน์ลาฟิเต ปี 1982 ก็ถือว่าเป็นของหายากมากแล้ว แต่นี่ยังมีเหล้าชั้นดีหายากของประเทศจีนอีกสองขวด! มันเป็นเหล้าที่แพงที่สุดที่มีขายในท้องตลาดเลยทีเดียวเชียวละ และเหล้าแค่ขวดเดียวสามารถมีราคาสูงถึงสองล้านในงานประมูล! นี่มันเครื่องดื่มสำหรับกษัตริย์ชัด ๆ!

“และนี้คือบัตรสมาชิกระดับแพลตตินั่ม มอบให้กับคุณครับมิสเตอร์จอห์นสตัน ถือเป็นสินน้ำใจเล็กน้อยจากผม คุณจะได้ห้องรับรองส่วนตัวสำหรับคุณเองในครั้งถัดไปที่มาทานอาหารที่นี่และส่วนลดอาหารอีก 5%” คาเวียร์ หยิบบัตรสมาชิกออกมาและยื่นให้ชาร์ลส์อย่างยินดี

ณ ตอนนี้ ชาร์ลส์ยังคงตกตะลึงจนพูดไม่ออก เขาทำได้เพียงยื่นมือที่สั่นเทาออกไปรับบัตรมาและพูด “มิสเตอร์ มิสเตอร์มอร์ริส ขอบคุณมากครับแต่เราไม่รู้จักกันเสียหน่อยใครส่งคุณมาที่นี่งั้นเหรอ?”

“มิสเตอร์คลาร์ก ไม่อยู่ที่นี่งั้นเหรอครับ?” คาเวียร์ ถามขึ้นสำรวจไปทั่วห้อง เขาไม่เจอฟิลิปในห้องนี้เลย

มิสเตอร์คลาร์ก? ชาลส์ตกตะลึงไปไม่มีใครในห้องนี้นามสกุล ‘คลาร์ก” และคนเดียวที่เขานึกออกก็คือฟิลิป

วินน์ตกตะลึงจนพูดไม่ออก เธอคิดไปถึงฟิลิป แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้