บทที่ 14

ฟิลิปนิ่งคิดก่อนที่จะพูดขึ้น “ผมจะยังไม่เจอเขาตอนนี้ ไว้ค่อยคุยกันโอกาสหน้าแล้วกัน”

แอนนาตอบกลับ “เข้าใจแล้วค่ะมิสเตอร์คลาร์ก”

หลังจากวางสาย ฟิลิปนั่งลงที่โถงทางเดินและผล็อยหลับไป

เช้าวันถัดมา วินน์พูดกับเขาอย่างเย็นชา “ฉันจะพามิล่ากลับบ้านบ่ายนี้ คุณจะไปกับฉันไหม?”

ฟิลิปพยักหน้า ยิ้มให้เธออย่างขมขื่น “ผมจะไปขอโทษคุณพ่อ”

หัวใจของวินน์เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น แต่เธอยังคงวางหน้าเฉย และพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ในตอนบ่าย ฟิลิปและวินน์พามิล่ามาที่บ้านตระกูลจอห์นสตัน บรรยากาศในบ้านเย็นยะเยือกขึ้นในทันทีเมื่อพวกเขามาถึง

“พ่อคะ หนูกลับมาแล้ว” วินน์แกล้งพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี

ไม่มีใครออกมาต้อนรับพวกเขา ชาร์ลส์นั่งอยู่ที่โซฟาสวมแว่นตาอ่านหนังสือในขณะที่เขากำลังอ่านหนังสือพิมพ์ส่วนมาร์ธากำลังยุ่งอยู่ในครัว

ฟิลิปวางมิล่าลง เด็กหญิงตัวน้อยรีบไปหลบที่ระหว่างขาด้านหลังพ่อของเธอ สวมกอดขาของฟิลิปไว้แน่น เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตากลมโตใสซื่อของเธอ และบ่นพึมพำด้วยเสียงเล็ก “พ่อคะ คุณตากับคุณยายไม่ชอบหนูเหรอคะ?”

ฟิลิปย่อตัวลงก่อนจะลูบหัวเล็กของมิล่าด้วยความรักใคร่ เขาส่ายหน้าก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้เธอ “ไม่จริงหรอกจ้ะ รีบเข้าไปด้านไหนกันเถอะ จะได้ไปทักทายคุณตากับคุณยาย”

ดวงตาของมิล่าน้อยส่องประกายราวกับอัคนีล้ำค่า เธอค่อย ๆ แอบมองไปทางชาร์ลส์ ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ด้วยความหวัดกลัว ก่อนจะขยับเท้าเล็กของเธอและวิ่งไปหาเขา เรียกเขาด้วยเสียงใสแจ๋ว “คุณตาคะ มิล่า มาแล้ว”

ปัง! ประตูห้องอ่านหนังสือถูกปิดลง เสียงปิดประตูดังลั่นนั้น หนักอึ้งลงในหัวใจของทั้งฟิลิปและวินน์

วินน์มองไปที่มิล่าที่กำลังเบ้ปากจะร้องไห้ออกมา เธอรีบวิ่งไปอุ้มลูกสาวขึ้นมาและพาเธอไปที่ห้องนอนของเธอ

ฟิลิปขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกแย่ ที่พ่อตาของเขาเย็นชากับลูกสาวเขาเกินไป แต่เขาก็ยังเดินเข้าไปช่วยในครัว ถึงแม้จะลงเอยด้วยการถูกแม่ยายของเขาด่าก็ตาม

“ฟิลิปฉันไม่ต้องการให้แกช่วย ไม่ต้องการเลยจริงๆ เชิญกลับไปจากที่ที่แกจากมาได้เลย พวกเราไม่ต้อนรับแกที่นี่” มาร์ธาพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ ไม่รักษาน้ำใจฟิลิปเลยสักนิด

“แม่ครับ ผมขอโทษ” ฟิลิปโค้งหัวลง เขารู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ในวันนี้ และเขาไม่อยากทำให้วินน์ต้องมีปัญหาอีกต่อไป เขาจึงเลือกที่จะประนีประนอม

“ฉันจะบ้าตาย ฉันไม่รับคำขอโทษนั่นหรอกนะ” มาร์ธายังคงบ่น เธอเลิกคิ้วขึ้นใบหน้าเย่อหยิ่งของเธอยังคงอยู่

และในตอนนั้นเอง เสียงออดประตูก็ดังขึ้น

มาร์ธาหันไปจ้องหน้าฟิลิปก่อนจะผลักเขาออกไป ในขณะที่เธอวิ่งไปที่ประตูด้วยท่าทีปลื้มปิติ และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง “มาแล้วจ้า มาแล้ว! เอเดนใช่ไหม?”

เมื่อประตูเปิดออกร่างของเอเดนก็ปรากฏขึ้น ในชุดสูทดูดีพร้อมกับของฝากในมือ “สวัสดีครับป้ามาร์ธา”

“โถ่ โถ่ รีบเข้ามาด้านในเถอะเร็ว ๆ เข้า” มาร์ธาพูดขึ้นอย่างมีความสุข ในขณะที่รับของฝากมาจากมือเอเดน “เธอไม่จำเป็นต้องเอาของฝากมาด้วยเลย เธอนี่ใจดีจริง ๆ”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มาเยี่ยม มันเป็นของเล็ก ๆ น้อย ไๆ ที่ผมสามารถทำให้ได้ครับ และพ่อแม่ของผมท่านก็ฝากความคิดถึงมาด้วยเช่นกันครับ” เอเดนพูดขึ้นอย่างมีคนใจกว้าง

เมื่อมาร์ธาหันมาเจอฟิลิปที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เธอก็รู้สึกรำคาญตา และตะโกนใส่เขา “ไม่เห็นรึไงว่าเรามีแขก ทำไมถึงไม่ไปเตรียมน้ำชามา เกะกะสายตาจริง ๆ” ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ควรจะดูเอเดนเป็นตัวอย่าง ชายหนุ่มเอาของฝากมาด้วยในขณะที่เขามามือเปล่าและยังมีกระเป๋ามาเพิ่มด้วยอีก! น่าหงุดหงิดเสียจริง!

ฟิลิปมองไปที่เอเดนแล้วก็เห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมาที่เขาด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ สายตาของเขาสื่อว่า “เฮ้ เจ้าขยะ แม่ยายของนายปรนนิบัติกับคนนอกอย่างฉันดีกว่าที่เขาทำกับแกอีก”

ฟิลิปไม่ได้บ่นอะไร เขาลุกขึ้นและไปเตรียมน้ำชามา

ถึงตอนนั้น ชาลส์ก็ออกมาจากห้องอ่านหนังสือและนั่งคุยอย่างออกรสกับเอเดนที่ห้องรับแขกแล้ว แต่ฟิลิปกลับยืนนิ่งอยู่ที่มุมห้อง และฟังอย่างเงียบ ๆ

“ลุงจอห์นสตันครับ วินน์ไปไหนเสียล่ะ? ผมไม่เห็นเธอเลย” เอเดนมองไปทั่วบ้านและหรี่ตาลง

ชาลส์ตะโกนขึ้น “วินนี่ เรามีแขกมาที่บ้าน!”

ประตูห้องน้องถูกเปิดออก วินน์พยายามอย่างหนักที่จะกล่อมลูกสาวของเธอให้หลับ

เมื่อเธอเห็นเอเดนนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เธอชะงักไปเล็กน้อย

“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?” น้ำเสียงของวินน์เย็นชา

“ทำไมเขาจะมาที่นี่ไม่ได้ เราควรจะปล่อยให้แกเอาขยะเข้ามาในบ้านแทนอย่างนั้นเหรอ?” มาร์ธาที่เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับจานอาหารในมือส่งสายตาอาฆาตไปยังฟิลิปที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่มุมห้อง เธอโมโหหนักยิ่งกว่าเดิม “เราไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่ในบ้าน ถ้าแกอยากจะสูบก็ไปสูบข้างนอก”

“ผมขอโทษ” ฟิลิป รีบดับบุหรี่ก่อนจะเปิดหน้าต่างเพื่อระบายกลิ่นควัน วินน์อยากจะลากเขาออกจากบ้านไปตอนนี้เลยเสียด้วยซ้ำ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ทำให้ตัวเองขายหน้าขึ้นมาอีก

“เอเดน ป้าเพิ่งซื้อผลไม้มาเมื่อเช้านี้เอง มันหวานชื่นใจมาก” มาร์ธาผลักจานผลไม้ไปตรงหน้าเอเดน ราวกับว่าเธอกำลังพยายามเอาอกเอาใจเขา

“ขอบคุณครับป้ามาร์ธา” เอเดนตอบกลับอย่างสุภาพ

ฟิลิปรู้สึกไม่ชอบใจเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ตอนที่มิล่าอยู่ที่นี่ ไม่เห็นจะมีผลไม้ซักชิ้นให้เธอ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นหลานสาวของคุณ ทำไมคุณถึงทำตัวหัวสูงนัก!

“อ้อ ใช่ คุณลุงจอห์นสตันครับ การตกแต่งห้องจัดแสดงของคุณได้เริ่มขึ้นแล้ว และบัตรเชิญก็ได้ส่งออกไปเรียบร้อย ห้องจัดแสดงจะเปิดทำการเวลา 10 โมงตรง ในเช้าวันเสาร์” ขณะที่เอเดน พูดเขาส่งสายตาดูถูกไปยังฟิลิปพร้อมกับพูดคุยโว เห็นได้ชัดว่าสำหรับคนตระกูลจอห์นสตัน เขามีฐานะสูงกว่าลูกเขยคนนั้น

“เยี่ยม เยี่ยมเลย ขอบคุณมากแอดดี้” ชาร์ลส์รู้สึกปลื้มใจเมื่อเขาจินตนาการไปถึงความอลังการของวันเปิดงานห้องจัดแสดงผลงานของเขา พวกเพื่อนเก่าของเขาได้กระจายข่างออกไปแทนเขาแล้ว เหล่าชนชั้นสูงในเมืองริเวอร์เดลต่างก็รับได้รับรู้ถึงข่าวนี้ ว่าอดีตหัวหน้าส่วนแห่งกลุ่มแผนงานพัฒนาที่ดิน ได้รับภาพวาดของจริง ที่วาดโดย ทัง โบฮู! และนี่ก็กลายเป็นข่าวดังในเมือง

และเพื่อความประหลาดใจ พวกเขาจึงไม่ได้บอกไปว่าเป็นภาพวาดชิ้นไหน เพื่อที่จะสร้างความประหลาดใจให้กับแขกที่ได้มาเยี่ยมชม

“ด้วยความยินดีครับลุงจอห์นสตัน มันเป็นเรื่องที่ผมควรจะทำอยู่แล้ว” เอเดนพูดด้วยความนอบน้อม “และเรื่องคำขอพบกับมิสเตอร์คลาร์กของคุณ ผมได้บอกคนที่รับผิดชอบเรื่องนี้ไปแล้ว คุณจะได้พบเขาแต่ยังไม่แน่ใจเรื่องเวลา คุณก็คงจะรู้ว่าคนอย่างมิสเตอร์คลาร์กค่อนข้างที่จะยุ่ง”

บ้าอะไรของมันวะเนี่ย! ช่างหน้าไม่อาย! ฟิลิปสบถอยู่ในใจ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาบอกว่าจะไปเจอพวกเขา? นี่มันเป็นการโกหกเพื่อที่จะเอาหน้าชัด ๆ แล้วเขาก็พูดอย่างมีชั้นเชิงเสียด้วย ‘พวกเขาจะได้พบ แต่ยังไม่แน่นอนเรื่องเวลา‘ เอเดนเก่งเรื่องประจบประแจงชาร์ลส์ ทำให้อีกฝ่ายยิ่งนับถือเขาและชอบเขามากขึ้น

“ฟิลิป ดูเอเดนสินายควรจะเรียนรู้จากเขา ถ้านายมีเวลาแทนที่จะใช้ไปอย่างเปล่าประโยชน์ ถ้านายไม่สามารถยืนด้วยตัวเองได้ ก็ให้เอเดนหางานให้นายซะ จะได้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง” ชาร์ลส์พูดขึ้นแทนฟิลิป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดถึงอนาคตของฟิลิป

มันเป็นการเริ่มต้นที่ดี แต่ฟิลิปได้ฟังแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก บริษัทของเอเดน แกรนท์ มีมูลค่าแค่เพียงไม่กี่ล้าน มันไม่พอสำหรับค่าใช้จ่ายของเขาด้วยซ้ำ

“ฟิลิป นายมัวยื่นทำอะไรอยู่ รีบมาขอร้องเอเดนซะสิ” มาร์ธาจ้องไปที่ฟิลิปอย่างเกลียดชัง ช่างโง่อะไรขนาดนี้สามีของเธออุตส่าห์พูดแทนเขาแล้วแต่เขายังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาสมควรแล้วที่จะโดนดูถูก

ทางฝั่งเอเดนเขายืดตัวตรงขึ้น ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อยในขณะที่เขาทำหน้าทะเล้นรอให้ฟิลิปมาอ้อนวอนเขา เขารู้สึกดีมาก!

ถึงแม้วินน์จะไม่ชอบเอเดน แต่เธอก็คิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดี อย่างไรก็ตาม…

“ไม่จำเป็นหรอกครับ ขอบคุณมาก แต่บริษัทของคุณใหญ่เกินไป ผมคงจะไม่ชินที่จะต้องทำงานที่นั่น” ฟิลิปปฏิเสธอย่างราบเรียบ

สีหน้าของชาร์ลส์และมาร์ธาเคร่งขรึมขึ้น ชาร์ลส์พ่นลมหายใจออกมาในขณะที่มาร์ธาเริ่มก่นด่าเขา “ฟิลิป ทำไมแกถึงได้ไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด? ออกไปเดี๋ยวนี้ บ้านของเราไม่ต้อนรับแก”

นั่นเป็นคำสั่งให้ออกจากบ้านไป ฟิลิปถูกมาร์ธาขับไล่ไสส่งออกมาในทันที

ปัง! ประตูปิดลง ฟิลิปส่ายหน้า ยิ้มอย่างขมขื่น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาแอนนา คาร์เตอร์ “ผมไม่ชอบนายเอเดน แกรนท์ คนนี้”

แอนนายังอยู่ที่ห้องจัดแสดง ยุ่งอยู่กับการประดับตกแต่ง เมื่อเธอได้รับสาย เธอรีบตอบกลับโดยเร็ว “เข้าใจแล้วค่ะมิสเตอร์คลาร์ก” จากนั้นจึงรีบสั่งการให้คนงานที่กำลังตกแต่งห้องจัดแสดงอยู่หยุดในทันทีและโทรหาเอเดน

เอเดนกำลังคุยโวโอ้อวดอยู่ที่บ้านตระกูลจอห์นสตัน ในขณะที่เขาได้รับสายนี้ เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์จากตัวแทนของ ซีวิล แกลลอรี่ เขารีบอวดมันกับชาลส์ทันที “คุณลุงจอห์นสตันดูนี่สิครับ สายจากตัวแทนของห้องจัดแสดง”

“สวัสดีครับ ผู้จัดการคาร์เตอร์ มิสเตอร์คลาร์กตกลงที่จะพบเราหรือยังครับ?” เอเดนปลาบปลื้มและพึงพอใจเป็นอย่างมากเขาพูดออกมาเสียงดัง

“มิสเตอร์แกรนท์ เราขอโทษที่ต้องบอกคุณว่าพวกเราไม่สามารถให้คุณเช่าห้องจัดแสดงได้อีกต่อไปแล้วค่ะ”

“ว่ายังไงนะ?”

“นี่เป็นความตั้งใจของมิสเตอร์คลาร์ก ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจเล็กน้อย ดังนั้นทางห้องจัดแสดงของเราจึงไม่ขอเปิดให้กับคนนอกแล้วค่ะ” แอนนาพูดขึ้นอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเธอมั่นคง

ตู๊ด! สายถูกตัดไปใบหน้าของเอเดนแข็งทื่อในทันที สีหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก