บทที่ 2 พลังที่ตื่นขึ้น

บทที่ 2 พลังที่ตื่นขึ้น

แสงทองของวันใหม่ทาบทับขอบฟ้า เสียงสกุณาขับขานบทเพลงแห่งชีวิต สายลมอุ่นยามเช้าโลมเลียผิวอ่อนของเด็กหญิงตัวน้อยบนกองฟาง เปลือกตาของร่างเล็กพลันเคลื่อนไหว

"คิกๆๆ จั๊กจี้ เช้าแล้วเหรอ นี่ข้ายังไม่ตายเหรอ?!" หวังลี่ถิงปรือตาตื่น ผมเผ้ายุ่งเหยิงมีฟางติดผมหลายเส้น ดวงตาดอกท้อกลอกไปมาแลดูสับสน

"ก็เช้าแล้วน่ะสิ ถิงเอ๋อร์ ไยเจ้าถึงมาหลับอยู่ตรงนี้กัน แล้วที่บอกว่ายังไม่ตายอีก แปลกจริงเขียว ว่าแต่เจ้าไปทำอะไรมาถึงได้สกปรกเหม็นหึ่งขนาดนี้" นกกระเต็นสีฟ้าสดใสใช้ปากของมันเขี่ยใบหูของเด็กหญิง ส่งเสียงเจื้อยแจ้วทักทายอยู่ข้างหูเล็ก

นี่คือความพิเศษของหวังลี่ถิง ซึ่งมีเพียงแม่นมและสาวใช้คนสนิทเท่านั้นที่รู้ แม้ว่านางจะไม่มีพลังธาตุ ทว่ากลับสามารถสื่อสารกับสัตว์ได้ทุกชนิด ยกเว้นจำพวกแมลง…

"อรุณสวัสดิ์ เสี่ยวหลาน!" เด็กหญิงเอ่ยทักทายนกน้อยเสียงใส ก้มหน้าสำรวจคราบสีดำส่งกลิ่นคละคลุ้งบนร่างกาย

"เห คราบสีดำพวกนี้มาได้อย่างไรเนี่ย เหม็นชะมัด" หรือว่านางนอนละเมอไปเล่นกับหมูอสูรในเล้ามากันนะ

ร่างเล็กรีบไถลลงจากกองฟาง วิ่งตรงไปยังบ้านของตนเพื่อชำระร่างกาย

"ข้ารีบกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนนะเสี่ยวหลาน"

ปึงง!! เสียงบานประตูบ้านเปิดออก ร่างเล็กวิ่งฉิวราวลูกกระสุนตรงไปยังห้องอาบน้ำเร็วจี๋

"คุณหนู ออกไปให้อาหารหมูมาตั้งแต่เช้าเลยหรือเจ้าคะ" สาวใช้เข้าใจว่าคุณหนูของตน ออกไปให้อาหารหมูอสูรที่เลี้ยงไว้ตั้งแต่ไก่โห่ ส่งเสียงร้องถามมาจากห้องครัว ด้วยเพราะได้กลิ่นเหม็นตุๆ มาจากร่างเล็ก

"เปล่าเจ้าค่ะ พี่ชุนอิ่ง ขอถิงเอ๋อร์ไปอาบน้ำก่อนนะเจ้าคะ"

หลังอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า หวังลี่ถิงจึงเล่าให้เสี่ยวหลานที่เกาะอยู่บนขอบหน้าต่างในห้องนอนฟัง ถึงสาเหตุที่นางไปนอนอยู่บนกองฟาง รวมถึงเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นกับตนเมื่อคืนนี้

"เจ้าไปรอขอพรกับดาวตกอีกแล้วอย่างนั้นหรือ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก็ประหลาดจริงนั่นแหละ แต่เอ๊ะ! ถิงเอ๋อร์ ปานสีชาดบนหน้าเจ้าหายไปแล้ว!" นกกระเต็นส่งเสียงบอกเด็กหญิงเสียงสูง

ก่อนหน้านี้มันไม่ทันสังเกตเห็นเพราะมีคราบดำเกาะอยู่ทั่งตัวของหวังลี่ถิง

"หืมมม ปานแดงบนหน้าข้าหายไปแล้วอย่างนั้นหรือ?!"

"หายไปแล้วจริงๆ ข้าช่วยยืนยันได้" คราวนี้เป็นเสียงของแมวตัวเมียส้มตัวหนึ่งที่เพิ่งกระโดดขึ้นมาสมทบบนขอบหน้าต่าง

"ส่วนเรื่องที่เจ้ามีอาการเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว มิใช่ว่าพลังธาตุของเจ้าตื่นขึ้นแล้วหรือถิงเอ๋อร์?! ลองเดินลมปราณไปยังจุดตันเถียน แล้วเคลื่อนมายังฝ่ามือดูสิ" เจ้าแมวส้มตัวเดิมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง มันเคยเห็นมนุษย์หลายคนใช้วิธีนี้ เพื่อปลดปล่อยพลังธาตุออกจากร่าง จึงเอ่ยแนะนำเด็กหญิงตรงหน้าให้ลองทำตาม

"อรุณสวัสดิ์จวี๋จื่อ เรื่องปานแดงเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที ขอข้าลองทำตามที่เจ้าบอกดูก่อนนะ ไม่แน่ว่าพลังธาตุของข้าอาจตื่นแล้วก็ได้"

หวังลี่ถิงเอ่ยทักผู้มาใหม่เสียงใส พลางเปลี่ยนมาอยู่ในท่านั่งขัดสมาธิทำตามคำแนะนำของแมวส้ม หงายมือทั้งสองข้างไว้บนตำแหน่งเหนือเข่า ในใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความวาดหวัง

'ขอให้พลังธาตุของข้าตื่นแล้วทีเถอะ'

วูบบบ แสงสีเขียวอ่อนรูปพายุหมุนเล็กๆ พลันปรากฏขึ้นบนฝ่ามือขวา

"เย้ ตื่นแล้ว พลังธาตุในตัวข้าตื่นแล้วจริงๆด้วย เป็นธาตุลมเหมือนท่านแม่เลย ดีใจจริงๆ" นางไม่ใช่ขยะอย่างที่บิดาเคยปรามาสอีกต่อไปแล้ว

ในขณะที่กำลังดีใจอยู่นั้น พลังธาตุลมกลับหายไป แสงสีทองอบอุ่นราวแสงแดดยามเช้าก็ปรากฏขึ้นแทน ไม่เพียงแค่นั้น บนฝ่ามือซ้ายปรากฏลูกไฟสีดำเย็นยะเยือกราวน้ำแข็งวูบไหวอยู่

ดวงตาของร่างเล็กเบิกกว้างจนแทบถลนออกมานอกเบ้า อันที่จริงต้องบอกว่าทั้งดวงตาของนกกระเต็นและเจ้าแมวส้มต่างเหลือกถลนไม่แพ้กัน

"สะ สาม สามธาตุเลยหรือ!" ใบหน้าเล็กเพ่งสายตาให้แน่ใจว่าตนไม่ได้มองผิด ตัดสินใจกำมือเข้าหากันเพื่อดับพลังธาตุในมือ และเริ่มต้นเดินพลังใหม่อีกครั้ง ผลที่ออกมายังคงไม่เปลี่ยนแปลง บนฝ่ามือขวายังคงมีพลังธาตุลมสีเขียว ตามมาด้วยแสงสีทอง และลูกไฟสีดำบนมือซ้าย

"เห เสี่ยวหลาน จวี๋จื่อ เจ้าเคยเห็นใครถือครองไฟธาตุต้นกำเนิดสีทองกับสีดำหรือไม่ แล้วมันคือธาตุอะไรหรือ" ใบหน้าเล็กมุ่นคิ้วจนเป็นปม ยู่ปากจิ้มลิ้ม ดูสับสนงงงวย เอ่ยถามสหายทั้งสองบนขอบหน้าต่างเพื่อขอความเห็น…ทว่าไร้ซึ่งคำตอบกลับ

ทั้งสามเลยมองหน้ากันไปมา ไม่มีใครรู้ว่าพลังธาตุของเด็กหญิงคือธาตุอะไร เสี่ยวหลานจึงตัดสินใจบินไปหาสหายของมันที่สำนักบำเพ็ญในเมืองเพื่อสอบถาม

"ขอบใจนะเสี่ยวหลาน ข้ากับจวี๋จื่อจะรอเจ้ากลับมานะ" มือเล็กโบกตามหลังนกกระเต็น จากนั้นกลับนั่งเท้าคางกับขอบหน้าต่าง ในหัวเล็กๆเต็มไปด้วยคำถามมากมาย และในชั่วขณะนั้นเอง

โครกก!!! เสียงท้องของเด็กหญิงก็ดังขึ้นขัดจังหวะการใช้ความคิดของนาง

"ถิงเอ๋อร์ยังไม่ได้กินข้าวหรือ ข้าไปจับหนูมาให้เจ้ากินซักสองตัวดีหรือไม่" แมวส้มหน้าหวานกลัวว่าสหายมนุษย์ตัวน้อยของมันจะหิวตาย รีบหยิบยื่นความช่วยเหลือทันที

"…" หวังลี่ถิง

"ขอบใจที่เป็นห่วงนะจวี๋จื่อ พวกเราไปกินข้าวเช้ากันเถอะ แม่นมกับพี่ชิวอิ่งเตรียมข้าวไว้ให้ข้าแล้ว" ระหว่างที่รอนกกระเต็นบินไปหาคำตอบ เด็กหญิงจึงอุ้มแมวส้มเดินออกจากห้อง เพื่อไปกินอาหารเช้าอย่างร่าเริง นางยังไม่อยากกินหนูเป็นอาหารเช้า

ครึ่งชั่วยามต่อมานกกระเต็นเสี่ยวหลานก็บินกลับมาหาเด็กหญิง พร้อมคำตอบที่ได้รับจากท่านปู่นกฮูกในสำนักบำเพ็ญ

"ท่านปู่นกฮูกบอกข้าว่า พลังธาตุพื้นฐานมีทั้งหมดสี่ชนิดคือ ดิน น้ำ ลม ไฟ และ พฤกษา

ธาตุพิเศษ ได้แก่ สายฟ้า น้ำแข็ง ยังมีธาตุสุดพิเศษยิ่งกว่าอีกสองชนิด ซึ่งพบเห็นได้ยากมากในมหาพิภพทงเทียนเหอ และถือว่าเป็นมหาธาตุ ซึ่งก็คือ ธาตุแสงและธาตุมืด"

นกกระเต็นร่ายถ้อยคำที่รับฟังมาจากนกฮูกคงแก่เรียนในสำนักบำเพ็ญ ให้หวังลี่ถิงฟังโดยไม่ขาดตกบกพร่อง เล่าจบก็ก้มลงดื่มน้ำที่เด็กหญิงเตรียมไว้ให้อย่างกระหาย

ในขณะที่มนุษย์เด็กและแมวส้มต่างนั่งฟังตาค้าง อ้าปากหวอด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ…

"ถิงเอ๋อร์ จวี๋จื่อ พวกเจ้าเป็นอะไรไป ไยนิ่งงันเช่นนี้ล่ะ" เสี่ยวหลานโบกปีกสีฟ้าของมันไปมาตรงหน้าสหายทั้งสอง

ต้องเข้าใจว่าบนมหาพิภพทงเทียนเหอ ผู้ถือครองธาตุแสงหรือธาตุมืดนั้น เรียกว่านับนิ้วได้ แต่ยังไม่เคยปรากฏผู้ที่ถือครองสองธาตุหายากพร้อมกันมาก่อนบนแผ่นดิน

หวังลี่ถิงหารู้ไม่ว่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตน้อยๆ อันแสนสงบสุขและเรียบง่ายของนาง จะแปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง…