บทที่ 4 /1 รวี่เยว่

บทที่ 4/1 รวี่เยว่

"คุณหนูคิดถึงท่านเสนาธิการมากเลยหรือเจ้าคะ" เสียงของแม่นมชุนราบเรียบทว่าแฝงความขุ่นมัวอยู่ในนั้น

หวังลี่ถิงเป็นเด็กไวต่อความรู้สึกและอ่อนไหว นางจึงจับสังเกตได้จากน้ำเสียงของแม่นม ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้ากันจนเป็นเส้นตรง ก้มหน้าลงเล็กน้อย หลังจากผ่านไปราวสามอึดใจจึงตัดสินใจเอ่ยปากออกมา

"ถิงเอ๋อร์คิดถึงท่านพ่อเจ้าค่ะแม่นม แต่ทำไมแม่นมถึงดูไม่ค่อยพอใจหรือเจ้าคะ ท่านพ่อ…ทำอะไรผิดหรือเจ้าคะ"

ชุนอิ่งหันไปสบตาท่านป้าของนาง ส่ายศีรษะเล็กน้อยอย่างไม่เห็นด้วย คุณหนูยังเด็กเกินไปที่จะมารับรู้เรื่องราวน่าอดสูที่กำลังเผชิญ

"ช้าเร็วก็ต้องบอกอยู่ดี ไม่บอกวันนี้จะรอให้ข้าบอกวันไหนอาอิ่ง"

ท่าทีของแม่นมชุนดูเคร่งเครียด ปฏิเสธความเห็นของหลานสาว จริงอยู่ที่หวังลี่ถิงยังเด็ก ทว่ากลับฉลาดหลักแหลมและรู้ความไม่น้อยไปกว่าผู้ใหญ่ นางมีค่าเกินกว่าจะมีบุรุษไร้ใจเห็นแก่ตัวอย่างหวังเหลียงเป็นบิดา

หากเขาทราบว่าบัดนี้บุตรสาวพลังธาตุตื่นขึ้นแล้ว ทั้งยังเป็นมหาธาตุหยินหยาง คงไม่แคล้วจะมาพาตัวกลับไปและฉกฉวยหาผลประโยชน์จากนางเป็นแน่

"คุณหนูรอสักครู่นะเจ้าคะ เดี๋ยวแม่นมกลับมา" ร่างท้วมของหญิงวัยกลางคนหยัดกายขึ้น ก้าวออกไปจากห้องของเด็กหญิง เพื่อหยิบของบางอย่างมาจากห้องนอนของตน

"พี่ชุนอิ่งเกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ" หวังลี่ถิงหันมาถามสาวใช้ที่นั่งก้มหน้าบีบมือตนเองแน่นอยู่ตอนนี้ เด็กหญิงรู้สึกได้ถึงความอึมครึมที่เริ่มครอบงำอารมณ์ของผู้ใหญ่ทั้งสอง

ไม่กี่อึดใจแม่นมชุนก็กลับมาพร้อมม้วนสารในมือ

"คุณหนูจะอ่านเองหรือให้แม่นมอ่านให้ฟังเจ้าคะ" นางรู้ว่าข้อความในนั้นเป็นสิ่งที่จะทำร้ายหัวใจเด็กหญิง แต่นางก็เชื่อมั่นว่าหวังลี่ถิงจะผ่านพ้นความเจ็บปวดนี้ไปได้

"ถิงเอ๋อร์ขออ่านเองเจ้าค่ะแม่นม" มือเล็กยื่นไปรับม้วนสารมาเปิดอ่าน ครั้นได้เห็นข้อความข้างในดวงตาท้อดอกพลันแดงก่ำขอบตารื้นน้ำ ม้วนสารร่วงจากมือเล็กตกลงพื้น หยาดน้ำตาเม็ดโตหยดลงบนกระดาษ เกิดเป็นด่างดวงบนตราประทับของตระกูลหวัง

- ตระกูลหวังขอแจ้งให้ทราบว่า บัดนี้ได้แต่งตั้ง เหวินไป๋เหลียน เป็นฮูหยินเอกของ หวังเหลียง เสนาธิการทหารแห่งราชวงศ์หวงฝู่ อาณาจักรอู๋ซาง แทนเยว่หนิงลี่ผู้ล่วงลับ

บุตรสาวคนเดียวของเยว่หนิงลี่ หวังลี่ถิง ขอปลดลงไปเพียงบุตรอนุ ด้วยเพราะมิอาจเชิดหน้าชูตาให้ตระกูลหวังได้

เนื่องมาจากไร้ซึ่งคุณสมบัติของชนชั้นสูงที่พึงมี อันได้แก่ รูปโฉม พลังธาตุ ความสามารถในการต่อสู้ อีกทั้งร่างกายอ่อนแอ ไม่สามารถเข้าร่วมกองทัพ

หากหวังลี่ถิงรับทราบและไม่ถือปฏิบัติตามกฏบัญญัติ ที่ได้ระบุไว้ในกฏของตระกูลหวัง ตัวข้าจำเป็นต้องลบชื่อนางออกจากแผนผังวงศ์ตระกูล

- ลงชื่อ หวังเหลียง

หวังลี่ถิงน้ำตาหลั่งรินราวเขื่อนแตก ร่างเล็กสะอื้นฮักจนตัวโยน ทว่ากลับไม่มีเสียงคร่ำครวญหลุดออกมาแม้แต่แอะเดียว มือเล็กกำเข้าหากันแน่นจนสั่นเทิ้ม ทั้งแม่นมชุนและชุนอิ่งต่างพากันร้องไห้ไปกับคุณหนูของตน พวกนางสามคนกอดกันสะอื้นให้อยู่พักใหญ่ ในที่สุดเสียงเล็กของหวังลี่ถิงก็ดังขึ้น

"ตั้งแต่เมื่อใดกันเจ้าคะแม่นม"

"หนึ่งเดือนหลังวันเกิดคุณหนูที่ผ่านมาเจ้าค่ะ คนที่มาส่งสารพอเห็นว่าคุณหนูยังคงไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ก็แจ้งให้ชายใจดำคนนั้นทราบตามที่ตนรู้เห็นมา ครั้นชายใจดำผู้นั้นรู้ว่าคุณหนูพลังธาตุยังไม่ตื่นทั้งที่อายุเก้าหนาวแล้ว จึงได้ส่งม้วนสารนี้มาให้เจ้าค่ะ" นิ้วอวบของหญิงวัยกลางคนปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเล็กขณะแถลงความ หัวใจของนางรวดร้าวยามได้เห็นน้ำตาของหวังลี่ถิง

ทั้งที่มารดาของเด็กน้อยพลีชีพเพื่อแผ่นดิน แต่บิดาแท้ๆกลับทำเหมือนอีกฝ่ายหาใช่สายเลือดของตน เพียงเพราะไม่พอใจที่เขาต้องแต่งกับสตรีที่ตนไม่ได้รัก ตามคำสั่งของท่านโหวผู้เฒ่า จึงทำให้สตรีที่ตนรักใคร่เป็นได้เพียงอนุ

ท้ายที่สุดเอาความไม่พอใจทั้งหมดที่มี มาระบายใส่บุตรีผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ …ต่ำช้ายิ่งนัก

"แม่นมได้เขียนสารตอบไปหรือยังเจ้าคะ"

แม่นมชุนส่ายหน้า คราแรกนางตั้งใจว่าจะรอให้เด็กหญิงเติบโตกว่านี้อีกสักหน่อย จึงค่อยบอกนาง ทว่าเมื่อเห็นว่าเวลานี้หวังลี่ถิงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ถึงได้เปลี่ยนใจบอกความจริงให้รู้

"ถ้าเช่นนั้นแม่นมช่วยถิงเอ๋อร์ ฮึก เขียนสารตอบกลับหน่อยนะเจ้าคะ ฮึก" ร่างเล็กยังคงสะอื้นอยู่บ้างเล็กน้อย ทว่าน้ำตาได้เหือดแห้งไปแล้ว

"คุณหนูจะให้แม่นมตอบกลับว่าอย่างไรเจ้าคะ"

"ตอบกลับไปว่า ข้าหวังลี่ถิง เป็นบุตรสาวของรองแม่ทัพเยว่หนิงลี่ผู้กล้าหาญ พลีชีพในสมรภูมิรบเพื่อปกป้องมาตุภูมิและเกียรติยศของอาราจักรอู๋ซาง มิอาจลดตัวลงไปเป็นเพียงบุตรอนุ ทำลายเกียรติอันยิ่งใหญ่รองแม่ทัพเยว่หนิงลี่ได้ ข้า อนุญาตให้ท่านเสนาธิการหวังเหลียง ลบชื่อของข้า หวังลี่ถิงออกจากแผนผังตระกูลหวัง บัดนี้ ข้าหาใช่บุตรสาวของท่านและคนตระกูลหวังอีกต่อไป"

สายตาของเด็กหญิงแน่วแน่เด็ดเดี่ยวยามเอ่ยวาจาทุกถ้อยคำ

เสี่ยวหลานและจวี๋จื่อที่ต่างก็ร้องไห้ไปกับนาง เวลาลุกขึ้นมาตบปีกตบมือชื่นชมความเด็ดเดี่ยวของสหายรัก

"เยี่ยมมากถิงเอ๋อร์ บิดาแบบนี้ไม่ต้องมีดีกว่า มีไปก็รังแต่จะเป็นภาระชีวิต" เสี่ยวหลานส่งเสียงให้กำลังใจ

"ถูกต้องที่สุด เดรัจฉานอย่างพวกเรายังรักลูก แต่บิดา ไม่ใช่สิ อดีตบิดาของเจ้าเป็นมนุษย์แท้ๆกลับแล้งน้ำใจ น่ารังเกียจที่สุด!" จวี๋จื่อพลันแยกเขี้ยวในตอนท้ายด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง