บทที่ 2 (3.3) ส่งเหยื่อไปล่อ

     สองสามวันมานี้กู่ซิงอีคอยเฝ้าประกบตามดูคุณชายว่านอยู่ตลอด วันไหนที่คุณชายว่านออกมาจากจวนเพื่อมาร้านว่านกู่ซิงอีก็จะไปดักรอตั้งแต่ออกจากจวนตามมาจนกระทั่งถึงร้านว่าน ด้วยเพราะรถม้าตระกูลว่านเคลื่อนที่ช้ายิ่งนักเขาจึงเดินตามทันไม่เคยคลาดสายตาแม้แต่น้อย แต่ตลอดทางก็ไม่เห็นคนด้านในชายตาแลสาวคนไหน ผ้าม่านรถม้าถูกปิดไว้อย่างไรก็ยังคงปิดไว้ดังเดิมตลอดมิเคยเปิดออก

     แถมตอนอยู่ที่จวนคุณชายว่านก็เอาแต่ทำงานทั้งวัน ถึงตัวกู่ซิงอีจะมิได้แอบเข้าไปด้านในเพราะมีคนเดินตรวจตราอยู่ตลอด แต่แค่ปีนกำแพงอยู่ด้านนอกคอยสังเกตอยู่ห่าง ๆ ก็รู้ได้แล้วว่าคนผู้นี้บ้างานขนาดไหน เพราะห้องทำงานของคุณชายว่านก็คือเรือนที่อยู่ใกล้กับกำแพงเลยเห็นได้ว่าอีกฝ่ายไม่ออกไปไหนเลย มีเพียงคนสนิทของคุณชายว่านเท่านั้นที่เดินถือของเข้าออกอยู่ตลอดเวลา

     อีกทั้งเท่าที่สังเกตเห็นบ่าวรับใช้ในจวนที่เป็นสตรีก็มีแต่คนสูงวัยทั้งนั้น คล้ายว่าระวังตัวเรื่องชู้สาวไว้อยู่แล้ว วันเวลาจึงดำเนินทิ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์ โดยยังมิทันได้เรื่องราวใดเป็นชิ้นเป็นอันเสียที

     ต่อมาไม่กี่วันกู่ซิงอีกับเซี่ยลู่หลินก็หาคนได้แล้ว เป็นดรุณีน้อยแรกแย้มที่ถูกขายมาให้หอแห่งหนึ่งในย่านโคมแดงเมื่อสามปีก่อนและยังอยู่ในช่วงฝึกตัวยังไม่ทันได้ออกไปรับแขก

     นางมีนามว่าฉีหย่า ยามนี้อายุสิบแปดปีเท่ากับกู่ซิงอีพอดี เป็นวัยที่กำลังเหมาะสม หน้าตาก็เข้าขั้นว่างดงามพริ้มเพรา ท่าทางการเดิน การส่งสายตาก็เป็นงานยิ่งนัก ขนาดเซี่ยลู่หลินเห็นยังคิดว่าหากตนชอบสตรีคงต้องหลงรักแม่นางฉีหย่าเป็นแน่

     หลังจากได้ลองพูดคุยกันแล้วก็พบว่าแม้แต่การพูดยังพาให้ผู้คนหลงใหลได้ ไม่คิดว่าความกว้างขวางของมือหมักสุราอันเลื่องชื่ออย่างสหายที่ชอบปลีกตัวอยู่คนเดียวผู้นี้จะทำให้เจอคนที่เหมาะสมได้ไวขนาดนี้

     เมื่อนัดแนะแผนการกันเรียบร้อยทั้งสามคนก็เริ่มดำเนินการทันที ไม่ปล่อยให้เวลาเดินไปอย่างสูญเปล่า

     เซี่ยลู่หลินอ่านนิยายพื้นบ้านบ่อย นางบอกว่าแผนนี้ได้ผลนัก จะเข้าถึงตัวคนผู้หนึ่งได้ต้องมีแค่ทางนี้เท่านั้น

     และวันนี้เป็นวันที่ว่านฟู่เฉิงจะออกจากจวนมาร้านว่านกลางตลาดพอดี เส้นทางการเดินทางของเขากู่ซิงอีรู้ดียิ่งนักจึงพาทั้งสองคนมาดักรอ

     ก่อนหน้าที่จะมาก็ให้แม่นางฉีหย่าเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อผ้าที่ค่อนข้างเนื้อหยาบและเก่าซึ่งมีร่องรอยการใช้งานมานานเพื่อให้เข้ากับแผนการ

     “หากทุกอย่างสำเร็จข้าจะไม่ลืมบุญคุณที่นายท่านทั้งสองช่วยไถ่ตัวข้าเลยเจ้าค่ะ” ฉีหย่ากล่าวอย่างนอบน้อม มุมปากระบายยิ้มนุ่มนวลอยู่ตลอดเวลา

     เรื่องในครั้งนี้นอกจากนางจะได้เป็นอิสระจากหอย่านโคมแดงแล้วก็ยังจะได้ตกถังข้าวสารใบใหญ่ ตอนนี้ในใจตื่นเต้นยิ่งนักเพราะคิดว่าชีวิตจะได้พลิกผันในอีกไม่ช้า ตัวนางไม่เคยคิดถึงแผนการเอาตัวเองไต่เต้าไปในที่สูงขนาดนี้ได้มาก่อนเพราะดูไม่น่ามีโอกาสแบบนั้นในชีวิต แต่ยามนี้พอเห็นหนทางก็รีบคว้าไว้ทันที

     ทั้งสามคนพูดคุยกันอีกสักพักก็เริ่มแยกย้ายกันทำงาน

     จากนั้นไม่นานรถม้าของคุณชายว่านก็กำลังขับผ่านมาพอดี กู่ซิงอีที่เดินไปรออยู่ต้นทางก็ส่งสัญญาณมาให้เซี่ยลู่หลินที่อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสามคน

     เซี่ยลู่หลินเห็นดังนั้นก็พยักหน้ารับและรอจังหวะที่รถม้าผ่านหน้าตนไปแล้วถึงค่อยส่งสัญญาณมือให้ฉีหย่าเตรียมตัวอีกที

     พวกเขาเลือกจุดที่คนค่อนข้างเนืองแน่นเพื่อให้ง่ายต่อแผนในครั้งนี้ ตรงที่ทั้งสามคนอยู่คือตลาดใกล้กับร้านว่านผู้คนมากหน้าหลายตาเดินกันคลาคล่ำจะมีที่ใดเหมาะเท่าจุดนี้อีกเล่า

     เมื่อรถม้าตระกูลว่านใกล้ถึงจุดที่ฉีหย่าอยู่นางก็วิ่งตัดหน้ารถม้าเพื่อแสร้งถูกรถม้าของตระกูลว่านชนตามที่เซี่ยลู่หลินวางแผน

     “โอ๊ย” ดรุณีน้อยล้มไม่เป็นท่าก่อนที่รถม้าจะมาถึงตัวเสียอีก นางรีบซ่อนมือข้างหนึ่งไว้ใต้ชายเสื้ออีกข้างแล้วหยิกต้นแขนตนเองอย่างแรงเพื่อบีบน้ำตา

     คนขับรถม้าได้ยินเสียงก็ตกใจจนแทบหยุดรถม้าไม่ทัน เสียงม้าที่ถูกบังเหียนดึงรั้งก็ตะเบ็งร้องเสียงก้องไปทั่วบริเวณก่อนที่เท้าของมันจะหยุดลงได้ทันท่วงที

     “แม่นางเป็นไรหรือไม่” เขารีบร้อนลงไปดูด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เมื่อครู่ยังไม่มีคนเลยจู่ ๆ ตนเองกะพริบตาเพียงครั้งเดียวไยถึงมีสตรีคนหนึ่งมาขวางทางไว้ได้ ในใจก็มิแน่ใจว่าตนชนถูกนางเข้าแล้วหรือไม่

     ชาวบ้านแถวนั้นพอได้ยินเสียงม้าร้องก็เริ่มหันมาดู กู่ซิงอีที่เดินตามรถม้ามาก็เริ่มมาอออยู่ในฝูงชนกับเขาด้วย

     บริเวณนี้เป็นพื้นที่คนสัญจรไปมาอยู่กลางถนนเพราะเป็นตลาดดังนั้นการเคลื่อนตัวของรถม้าไม่ได้ไวมากนัก อีกทั้งรถม้าของตระกูลว่านก็ขับช้าอยู่แล้วเขาถึงมาดูเหตุการณ์และคอยยุยงอยู่ด้านข้างได้ทัน