ตอนที่ 06 เหมยบาดเจ็บ

หลานเสวี่ยเข้ามาในมิติเพื่อเก็บเกี่ยวผลผลิต หลังจากเก็บเกี่ยวก็ได้รับคะแนน 80 บวกกับอันเดิม 71 รวมเป็น 151 คราวนี้ หลานเสวี่ยปลูกมันฝรั่งสองชุด เพราะยามนี้ เจอปัญหาภัยแล้ง คิดว่ามันฝรั่งน่าจะเป็นอาหารที่ดีที่สุดตอนนี้ใน หลังจากเพาะปลูกมาเกือบสามวันนางก็มีมันฝรั่ง 220 กิโลกรัม ผักกาดขาว 200 กิโลกรัม กะหล่ำปลี 180 กิโลกรัม และ พริก 90 กิโลกรัม ต้นหอมก็มี 140 กิโลกรัม

พืชที่ปลูกในมิติเติบโตได้อย่างดี ทำให้ผลผลิตได้เยอะ ยังดีที่มีถุงมิติเก็บของทำให้เก็บได้อย่างสะดวกสบาย แต่วันนี้หลานเสวี่ยมาเพื่อทดลองระบบลดเวลาการเพาะปลูก ที่จะต้องใช้ 7 คะแนน เพื่อลดเวลาเพาะปลูกเหลือ 2-3 ชั่วโมง จาก 6-8 ชั่วโมง

“ระบบใช้ 7 คะแนนเพื่อลดเวลาเพาะปลูก” 

(ยินดีด้วยท่านได้ใช่การลดเวลาเพาะปลูกเป็นครั้งแรก ได้รับ 100 คะแนนสำหรับครั้งแรก)

คะแนนคงเหลือ 220 ทำให้นางอุ่นใจได้บ้าง ถ้าหากจดหมายถูกขัดขวาง หรือฮ่องเต้ใจดำอำมหิตเกินมนุษย์ นางก็พอมีหนทางรอดได้บ้าง หลานเสวี่ยสำรวจเมนูร้านค้ามากมายเพื่อรอให้ผลผลิตเติบโต นางจึงตัดสินขายพื้นที่เพาะปลูกเพิ่ม 5 ตารางเมตร รวมแล้วก็ได้ 15 ตารางเมตร

“ระบบใช้ 150 คะแนนขยายพื้นที่” 

(ยินดีด้วย ขยายพื้นที่ด้วยตัวเองครั้งแรกรับ 200 คะแนน) 

ตอนนี้นางได้คะแนนมาเพิ่มแทนที่จะเสียไป จาก 220 ตอนนี้เป็น 270 เกินคาดไปเลย ริมฝีปากบางยิ้มอย่างพอใจ เท่านี้นางก็สามารถเอาตัวรอดได้แล้ว แต่ก็วางใจไม่ได้ เพราะหลงเยี่ยนคือตัวแปรที่ไม่สามารถควบคุมได้

นางใช้ 10 คะแนนเพื่อปลูกมันฝรั่งเพิ่ม และมันยังได้รับบัฟ ลดเวลาเพาะปลูกเช่นกัน เช่นนี้ก็รอเท่านั้น ทำแบบนี้ซ้ำ ๆ เธอต้องหลายเป็นคนที่มีเสบียงเยอะที่สุดในต้าเหยียน แน่ ๆ

(แจ้งเตือน ใช้แต้ม 500 สำหรับอัพเกรดระบบ จะทำให้การเพาะปลูกลดเวลาลง 1 ชั่วโมง ราคาสินค้าลดราคาลง 10% และ จะได้คะแนนจากการเก็บเกี่ยวผลผลิตเพิ่ม 20%) 

คะแนนตอนนี้ 260 ได้แค่ครึ่งเดียวเอง คงต้องรอให้เก็บเกี่ยวสักสองสามรอบถึงจะมีคะแนนพอ หลานเสวี่ย ออกไปข้างนอกก่อน เพราะนี้ก็ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว เหมยน่าจะมาถึงแล้ว

พอออกมานางก็เดินไปหาหยาง ที่เดินวนไปวนมาอยู่นอกห้องใบหน้าเป็นกังวลใจเอามาก ๆ 

“เหมยยังไม่กลับมาหรอกหรือ” พูดด้วยท่าทางนิ่งเฉย ใบหน้าสวยสง่าเดินเชิดหน้าออกมาจากห้อง

“คุณหนู นางออกไปเป็นเวลานานแล้ว แต่ยังไม่กลับมาเลย บ่าวกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับนาง” หยางก้มหน้าพูด

หลานเสวี่ยก็คิดเช่นนั้น แต่ไม่อยากให้หยางเป็นห่วงมากไป ยังไงต่อให้เกิดเรื่องเธอก็ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ 

“ไปทำอาหารรอนางดีกว่า มาถึงจวนคงจะหิวแล้ว” 

“เจ้าค่ะ คุณหนู”

สองคนเขามาในครัว แต่ก็พบเข้ากับปัญหาอีกครั้ง เพราะฟืนที่ใช้จุดไฟกันหมดเกลี้ยง ทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้

“บ่าวลืมบอกคุณหนู เพราะที่นี่ถูกตัดเบี้ยเลี้ยงทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ฟืนพวกนี้ ทุกวันบ่าวจะออกไปเก็บ แต่พักนี้เราใช้ทำอาหารจึงทำให้หมดก่อนกำหนดเจ้าคะ บ่าวจะรีบไปเก็บอีกครั้ง” 

“ไม่ต้องแล้ว ข้ามีของที่ดีกว่า ขอโทษนะที่ลืมคิดถึงพวกเจ้าสอวคน คงทำให้พวกเจ้าลำบากใช่ไหม” หลานเสวี่ยรู้สึกผิดจริง ๆ ที่ไม่ได้คิดให้รอบคอบ

“อย่าพูดแบบนี้เลย บ่าวสองคนไม่เป็นอะไร ดีเสียอีกที่ได้รับใช้คุณหนู อย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ” 

“ถ้างั้นเจ้าดูสิ่งนี้สิ เขาเรียกว่าถ่านสำเร็จรูป แค่ก้อนเดียวก็ให้ความร้อนได้ทั้งวันเลยนะ ต่อไปเราไม่ต้องทนหนาวอีกแล้ว” หลานเสวี่ยเอาถ่านออกมาจากถุงมิติ

นี้เป็นของขวัญจากระบบถ่าน 1000 ก้อน เพิ่งได้รับไม่นานนี้เอง ระบบก็ใจดีเหมือนกันนะเนี่ย แต่นางก็เอาออกมาแค่ห้าก่อน เพราะกลัวคนมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องยุ่งยาก ถ่านอัดแท่งแบบนี้ยังหาไม่ได้ในยุคนี้เลย

“เป็นไงบ้าง ส่วนนี้ก็คือสิ่งที่ใช้จุดไฟ เดี๋ยวข้าจะทำให้ดูนะ” 

ถ่านอัดแท่งเป็นก้อนกลมคล้ายขนมไหว้พระจันทร์ แต่จะหนากว่าเกือบห้าเท่า และมีรูเล็ก ๆ ตรงกลางหลายรู แค่ใช้กระดาษเล็ก ๆ ยัดลงรูนั้น แล้วจุดไฟด้วยไฟแช็ก เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้ว ไฟแช็กระบบก็แถมให้ ใจดีจังเลย

“แปลกตามากเจ้าค่ะ ของสิ่งนี้คงมาจากดินแดนเซียนใช่ไหมเจ้าคะ” หยางถามด้วยความตื่นเต้น

“ใช่แล้ว นี้มาจากดินแดนแห่งเซียน”  

ตำหนักชิงซิว 

เมื่อข่าวของหลานเสวี่ยที่จะถูกพาตัวเข้าพิธีชำระบาปได้รับรู้กันทั่ววังหลวง ทำให้สตรีหลายคนต่างดีใจยกใหญ่ เพราะเดิมทีก็อิจฉาริษยาความงามของนางอยู่แล้ว โดยเฉพาะ หลี่ผิน ที่ต้องทุกข์ใจเพราะคนรักของนาง อย่างอดีตองค์รัชทายาท ทั้งสองเคยเกือบจะมั่นหมายกัน 

แต่สุดท้ายพอเจอหลานเสวี่ย เขาก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ องค์รัชทายาทเฝ้าขายขนมจีบให้หลานเสวี่ยทุกวัน จนทั้งสองทำเรื่องมั่นหมายกัน ทว่าเรื่องก็ไม่เป็นอย่างที่คาดคิด เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ชื่อเสียงของหลานเสวี่ยแปดเปื้อนจนไม่อาจกลับมาเป็นสาวงามคนเดินได้อีก

และวันนี้หลี่ผินอารมณ์ดีจึงตั้งใจเอาของว่างมาให้ ชายผู้เป็นที่รักของนาง นั้นคือหลงเยี่ยน ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ทว่ากลับถูกไล่ตะเพิดออกมาทำให้อารมณ์ของนางไม่ดี

“หยุดก่อน บ่าวผู้นี้มาจากตำหนักใดหรือ” หลี่ผินเดินอยู่ก็พบกับบ่าวรับใช้ที่แต่งตัวเก่า ๆ เสื้อผ้าแปลกตา นางไม่เคยเจอมาก่อนเลย จึงสงสัยเพราะนางกำลังเดินเข้าไปในตำหนักชิงซิว

“ข้าน้อยเป็นบ่าวรับใช้จากตำหนักเย็นเจ้าค่ะ” 

ตำหนักเย็นเหรอ นางยิงคิดก็ยิ่งแค้น ถ้าหากนางได้แต่งงานกับองค์รัชทายาทตอนนั้น ป่านนี้เขาคงได้เป็นฮ่องเต้ ส่สนนางก็กลายเป็นฮองเฮาไปแล้ว ทั้งหมดมันเป็นเพราะนางจิ้งจอก หลานเสวี่ยคนเดียว หลี่ผินยิ้มมุมปากมองดูจดหมายในมือของบ่าวรับใช้ ไม่เปิดอ่านก็รู้ว่าเป็นจดหมายขอความเมตตาต่อฝ่าบาท แต่คนที่พระองค์เกลียดมากที่สุดก็คือนางนั่นแหละ มีเหรอพระองค์จะยอมช่วย เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าส่วนหนึ่งที่ทำให้หลานเสวี่ยเข้าพิธีชำระบาปก็เป็นเพราะฝ่าบาท

“เจ้ากล้าดีนะ เห็นข้าแล้วไม่ยอมทำความเคารพ สงสัยเจ้านายของเจ้าคงไม่ได้สอนมารยาทมาใช่ไหม เด็ก ๆ สั่งสอนมารยาทให้นางหน่อย” 

หลี่ผินสั่งให้นางกำนัล และขันที่ของตนจับเหมยเอาไว้ แล้วตบหน้านางไปมา ใครจะกล้าห้ามนางได้ 

“พระสนมโปรดไว้ชีวิตด้วย โปรดไว้ชีวิตด้วย...” 

เหมยรู้ดีว่านางไม่ได้ทำผิดอันใด แต่พระสนมจงเกลียดจงชังคุณหนูของนางมานานแล้ว จึงทำเช่นนี้ แม้นางจะเจ็บแต่ก็ไม่เคยกลัวขอแค่ให้จดหมายถึงพระหัตถ์ของฝ่าบาทก็พอ

“ตบมันแรง ๆ สิ ไม่ได้กินข้าวมาหรือไง” นางตวาดเสียงดังใส่ข้ารับใช้

นางกำนัลที่รับคำสั่งไม่มีทางเลือกไม่ฟังก็ไม่ได้ แม้จะสงสารแต่ก็ช่วยไม่ได้จึงตบสุดแรง จนใบหน้าของเหมยบวมแดง มีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก ถึงขนาดนี้หลี่ผินยังไม่พอใจอีก 

จนร่างกายของเหมยทนไม่ไหว นางสลบแน่นิ่งไป ตรงนั้น เมื่อเห็นแบบนี้พวกของสนมหลี่ผินถึงหยุดมือ 

“เอาละปล่อยมันไว้ตรงนั้นแหละ ไปได้”  

ขบวนของนางผ่านไป แต่เหมยยังนอนอยู่บนพื้นท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บเช่นนี้ เหมยได้แต่นอนหายใจหอบถี่ นางไม่มีแรงจะลุกเดินด้วยซ้ำ

“คุณหนู บ่าวผิดไปแล้ว บ่าวทำไม่ได้ ลงโทษบ่าวด้วย" 

น้ำตาเม็ดใสของนาง ไหลออกมาเพราะความเสียใจ ก่อนที่สติจะหายไปในทันที

ตำหนักเย็น ยังคงร้อนใจเพราะดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว แต่เหมยยังไม่กลับมาเสียที ทำให้หลานเสวี่ยเป็นห่วงมาก ๆ นางทำอาหารรอเหมยมาหลายชั่วยามแล้ว เข้าออกมิติสองรอบสามรอบก็แล้ว แต่เหมยยังไม่กลับมา

“จะทำอย่างไรดี บ่าวเป็นห่วงนางเหลือเกิน” 

“ข้าก็เป็นห่วงเช่นกัน” หลานเสวี่ยตัดสินใจรออีกนิดหน่อย ถ้ายังไม่มาอีกนางจะออกไปเอง ยังไงตอนนี้ก็มืดแล้ว ถึงแม้ว่าบ่าวรับใช้ในตำหนักเย็นจะไม่สามารถออกมาได้ก็เถอะ แต่นางจะปลอมตัวเป็นบ่าวรับใช้ของตำหนักอื่น

“คุณหนูเจ้าคะ ให้บ่าวไปตามนางดีไหมเจ้าคะ” 

“ไม่ต้องหรอก หากเกิดเรื่องจริง ๆ เจ้าช่วยนางไม่ได้ มีแต่จะเจ็บตัวเพิ่ม ข้าจะไปเอง”

“แต่ว่า..” 

“ข้ารู้ตัวเองดี ยังไม่เชื่อข้าอีกหรือ” 

หยางจำยอมให้หลานเสวี่ยออกไป แม้จะรู้ว่านางมีความสามารถ แต่ก็อดห่วงไม่ได้เลย

เมื่อรอมาถึงหนึ่งชั่วยามหลานเสวี่ยก็ไม่รออีกแล้ว นางเคยดูแผนที่มาแล้ว พอไปดูถูกอยู่บ้าง แต่ความยากคือไม่อยากให้คนจับได้

“ระวังตัวนะเจ้าคะ” 

“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะรีบกลับมา” 

หลานเสวี่ยมุดรูออกไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะมาโผล่ที่สวนหลวง ห่างจากตำหนักชิงซิวพอสมควร นางเดินตามเส้นทางที่มืดมิด มีโคมไฟจากจวนของนางสนมคอยส่องสว่างในบางครั้ง ยังดีที่วังหลังไม่มีทหารยาม

หลานเสวี่ยรีบออกไปจากวังหลังมุ่งตรงไปที่ตำหนักชิงซิว ปกติเขาจะพักผ่อนที่ตำหนักอันกง ทำให้นางสับสน แต่ก็เดินไปหาดูก่อนเผื่อเจอ

มาถึงทางเข้าตำหนักนางก็เห็นเงาร่างของใครบางคนนอนอยู่ที่ทางเดิน ในสภาพที่อากาศหนาวแบบนี้ทำให้หลานเสวี่ยใจหายมาก นางรีบวิ่งเข้าไปใช้มือเรียวตรวจดูลมหายใจของเหมยทันที ใบหน้าขาวนวลสะท้อนแสงจันทร์มีเหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมา 

เพราะเธอร้อนรนในหัวใจเมื่อลมหายใจของเหยมเบาบางเหลือเกิน

“เจ้าอย่าเป็นอะไรไปนะ ข้ามาหาเจ้าแล้วข้าเอง หลานเสวี่ยคุณหนูของเจ้า” 

ภาพตรงหน้าของนางคือหดหู่มาก ๆ ผู้ใดกันที่ทำร้ายเหยมได้ลงคอ ช่างใจดำอำมหิตเสียจริง

“คุณหนู บ่าว...ทำไม่ได้” 

“อย่าพูดอะไรเลย ข้าจะช่วยเจ้าเอง” 

ขอให้น้ำพุช่วยชีวิตเหมยไว้ได้ด้วยเถิด หลานเสวี่ยภาวนาในใจ ก่อนจะเอาน้ำพุใส่อุ้งมือป้อนให้นางดื่มสองสามครั้ง หลานเสวี่ยยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเมื่อรอยฟกช้ำบนใบหน้าของนางค่อย ๆ หายไป 

“คุณหนู นี่คือสิ่งใดกันแค่เพียงดื่มเข้าไปร่างกายของบ่าว หายเป็นปลิดทิ้ง แถมยังรู้สึกว่าร่างกายแข็งแรงกว่าเดิมอีกด้วย” 

ใบหน้าร่าเริงของเหมยทำให้นางดีใจที่มาช่วยได้ทัน ถ้ามาช้าอาจจะต้องเสียใจตลอดชีวิตแน่ ๆ

“หายดีก็พอแล้ว รีบกลับเถอะไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร ข้าทำอาหารรอเจ้าอยู่ อีกอย่างตำหนักเราก็อุ่นขึ้นมาแล้วด้วยไม่ต้องทนหนาวแล้ว” จับมือของเหมยเอาไว้ให้นางไม่โทษตัวเอง

“เจ้าค่ะ” ทั้งสองลูกชิ้นยืนทว่าจู่ ๆ ก็มีทหารยามกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

“นั้นใคร หยุดเดี๋ยวนี้” 

ทั้งสองคนมองหน้ากันไปมาก่อนที่หลานเสวี่ยจะให้เหมยรีบไป เพราะตอนนี้เธอเป็นคนรับใช้ตำหนักเย็นส่วนตนสวมเสื้อของตำหนักไหนก็ไม่รู้เพราะให้ระบบสุ่มให้

“ไปเถอะ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก” 

“เจ้าค่ะ” 

เหมยรู้ดีว่าไม่สามารถช่วยเจ้านายได้ต่อให้อยู่ด้วยกัน ยิ่งทำให้คุณหนูของนางตกอยู่ในอันตรายจึงจำใจออกมาจากตรงนั้น