ตอนที่ 08 แม่ค้าขายของ

เมื่อเช้ามืดระบบก็อัพเกรดสำเร็จ หลานเสวี่ยจึงเข้าไปสำรวจดูว่า 500 คะแนนที่เสียไปได้อะไรมาบ้าง นอกเหนือจากที่ระบบเคยบอกไว้ก็มีพื้นที่สำหรับเพาะปลูกเพิ่มขึ้นห้าตารางเมตร และเพิ่มแถบเมนูมาใหม่ นี่คือความสามารถพิเศษ เช่นทำให้ฝนตก พายุถล่ม แผ่นดินไหว พยากรณ์อากาศ .... 

บางอันก็มีประโยชน์อยู่บ้างเช่นพยากรณ์อากาศ หลานเสวี่ยเคยใช้เมื่อครั้งก่อน เป็นคำแนะนำจากระบบที่ช่วยให้นางแก้ไขปัญหาได้ ตอนนี้นางมี 500 คะแนน +1000 สำหรับการอัพเกรดระบบ นับว่าได้มากกว่าเสีย 1500 คะแนน นางเลือกซื้อของในร้านเช่นครีมอาบน้ำ และทำให้กลายเป็นของใช้ในยุคนี้ด้วยระบบเปลี่ยนบรรจุภัณฑ์ ใช้ไป 1 คะแนน 

แม้จะเสียดายคะแนนแต่นี้ก็เป็นการลงทุน อีกอย่างนางจะได้รับเงินทองมากมายในครั้งนี้ เมื่อนึกถึงสินค้าของตัวเองมีชื่อเสียงในวังหลังนางก็ยิ้มอย่างพอใจ คราวนี้แหละต้องเป็นมหาเศรษฐีในยุคนี้ให้ได้

ตำหนักสนมหานผิน

หานหลงยิ้มอย่างพอใจเมื่อเดินเข้าในงานเลี้ยงน้ำชาของเหล่านางสนม ทันทีที่นางเดินผ่าน พวกนางสนมรุ่นเดียวกันที่เคยแย่งชิงความดีความชอบด้วยกันต่างสูดดมกลิ่นหอมจากตัวนางที่แผ่ออกไป 

นางสนมพวกนี้คงไม่เคยรู้จักกลิ่นหอมเช่นนี้สินะ พวกนางต่างมองมาด้วยความสงสัย กลิ่นหอมบนตัวหานหลง นั้นหอมเย้ายวนเหลือเกิน ถ้าเข้าใกล้ฝ่าบาทคงต้องพอพระทัยในตัวพวกนางเป็นแน่ ทำให้นางสนมพวกนั้นเริ่มประจบประแจงเพื่อตีสนิท

“น้ำหอมของท่านพี่หานช่างหอมเสียจริง บอกข้าได้หรือไม่ว่ามันคือน้ำหอมอันใดกัน ข้าอยากจะเอาไปฝากไทเฮาเสียหน่อย” หลี่ผิน กล่าวถามอย่างตรงไปตรงมา แถมยังเอาไทเฮามาอ้างอีก

“กลิ่นหอมเช่นนี้ ข้าไม่เคยรู้จักมาก่อน ถ้าได้ลองสักครั้งคงจะทำให้ฝ่าบาทโปรดปรานข้ามากขึ้นแน่ ๆ” เมื่อเห็นว่าหานหลงไม่ยอมพูด จางผิน สนมที่ได้รับความโปรดปรานที่สุดก็หล่าวขึ้น 

ส่วนนางสนมที่ต่ำกว่าขั้นผินไม่มีผูใดกล้าถาม เพราะกลัวจะถูกตำหนิ จึงได้แต่รับฟัง เผื่อตัวเองจะได้โอกาสใช้ของล้ำค่าเช่นนั้นบ้าง

“ใจจริงข้าก็อยากบอกพวกท่านนะ แต่พอดีจ้าเองยังไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร เพราะมีพ่อค้าเร่เอามาขายให้ ตอนนี้พ่อค้าคงเดินทางไปเมืองอื่นแล้วกระมัง” นางไม่ยอมบอกหรอก ถ้าบอกไปก็ไม่เท่ายื่นอาวุธให้ศัตรูเหรอ

หลี่ผิน กับจางผินยิ้มมุมปากเพราะคิดเอาไว้แล้วว่านางไม่บอกแน่นอน แต่พวกนางก็จะสืบหาข้อมูลมาให้จงได้

“ได้ข่าวว่าฝ่าบาทจะทำพิธีขอฝนในอีกเจ็ดวันข้างหน้า ผู้ใดกันนะจะได้เป็นคนเต้นระบำบวงสรวงในพิธีครั้งนี้ ท่านพี่ทั้งสองคิดว่ามีสิทธิ์หรือเปล่าเจ้าคะ?”

หลี่ผิน แสร้งถามทั้งที่รู้ดีว่าตนเองจะได้รับสิทธิพิเศษนั้น เพราะนางเป็นหลานสาวของไทเฮา มีเหรอจะยอมให้โอกาสดี ๆ หลุดมือไปแม้จะตำแหน่งเท่ากันแต่นางไม่ได้มองว่าสองคนนั้นอยู่ในที่เดียวกันกับตนเองสักครั้ง

หานผินยิ่งไม่ชอบนางเข้าไปอีก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่อย่างไรก็ดี  นางก็มีครีมอาบน้ำที่หอมขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะแพ้ หลี่ผินไปแน่ “ข้าไม่สนตำแหน่งนั้นหรอก แค่ใช้เรือนร่างก็พอแล้ว ใช่ไหมน้องจาง” 

“ใช่แล้วท่านพี่ พวกเรามีความงามเป็นอาวุธก็ต้องถนัดเรื่องนี้ แต่ดูแล้วน้องหลี่คงไม่เคยใช้ เพราะตั้งแต่เข้ามาถูกเรียกตัวไม่ถึงสามครั้งเสียด้วยซ้ำ” 

สองพี่น้องต่างสายเลือดหัวเราะเบา ๆ นับว่าการจับมือกันครั้งนี้คุ้มค่ายิ่งนัก ทำให้หลี่ผินกัดฟันเดินออกไปได้ด้วยสีหน้าพ่ายแพ้เช่นนี้ก็ดีเกินคาดแล้ว

แต่นางก็ไม่เสียเวลาอยู่เช่นกัน จึงรีบเข้าไปในครัวหลวงหาของว่างให้ฝ่าบาทในยามที่ฟ้ามืดดื่มชาร้อน ๆ สักหน่อยคงดี นางยิ้มกว้างให้กับความคิดตัวเอง

หานผินกับขันทีรับใช้ และนางกำนัลอีกสองคนเดินมาถึงตำหนักอันกง ก็หยุดที่หน้าประตู ก่อนจะถูกเชิญให้เข้าไป ทันทีที่นางเดินผ่านทหารยามก็มองตามด้วยความหยาดเยิ้ม

ใครจะต้านทานความหอมเช่นนี้ได้ โดยเฉพาะกับสตรีที่โดดเด่นอย่างหานผิน

“ฉ่างกงกง ข้าน้อยเอาของว่างมาให้ฝ่าบาท ช่วยกราบทูลด้วยเจ้าค่ะ” 

“ช่วยรอสักครูข้าน้อยจะไปกราบทูลให้”

ขันทีของนางรีบยื่นถุงเงินให้กับฉ่างกงกง เพราะเป็นเรื่องปกติที่ทำกัน แบบนี้จะทำให้นางเข้าพบฝ่าบาทได้อย่างสบาย

ไม่นานฉ่างกงกงก็เดินออกมา “เข้าไปได้” 

หานผินยิ้มอย่างพอใจก่อนจะยกชุดน้ำชากับของว่างเจ้าไป 

"หม่อมฉันหานผิน ขอถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ" คุกเข่าทำความเคารพตามธรรมเนียม

“ทำตัวตามสบายเถิด” เสียงเรียบนิ่ง 

หานผินยกชุดน้ำชาเจ้าไปถวายบนโต๊ะ พร้อมกับเดินสะบัดตัวแรง ๆ เพื่อให้กลิ่นหอมส่งไปถึงฝ่าบาท ไม่นานฉ่างกงกงก็เอาเข็มเงินมาตรวจพิษในอาหารที่เอามา เมื่อไม่มีสิ่งใดก็ออกไปยืนข้าง ๆ ฝ่าบาท

หานผินนั่งเงียบ ๆ สายตาจับจ้องที่พระพักตร์ตรวจสอบดูว่าฝ่าบาทชอบกลิ่นน้ำหอมนี้หรือเป่ลา ทว่าไม่นานก็เดินมาทางนี้ก่อนจะนั่งลงตรงหน้า

“ฝ่าบาทหม่อมฉันรินชาให้เพคะ” 

“ชาดี ขอบใจเจ้ามาก” 

หานผินยิ้มร่าเมื่อได้รับคำขอบใจ ก่อนจะทำหน้าเศร้า แล้วเอ่ยคำอันหวานล้ำออกมา 

“นานเท่าใดแล้วที่ฝ่าบาทไม่ได้มาหาหม่อมฉัน พระองค์คงจะทรงงานหนักใช่ไหมเพคะ” 

“งานรัดตัวเช่นนี้คงไปไหนไม่ได้ ภัยแล้งหนักหนา ผู้คนหิวโหยข้าจะมัวนึกถึงความสุขตัวเองอย่างไร”

“หม่อมฉันเข้าใจเพคะ” 

“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ คืนนี้หากทำงานเสร็จเร็วข้าจะไปเยี่ยมเอง” 

หานผินดีใจจนออกนอกหน้า เมื่อฝ่าบาทรับปากเช่นนี้แล้ว มีหรือจะไม่มา นางจึงไม่กวนใจอีก ตอนนี้กลับไปอาบน้ำเตรียมตัวรอดีกว่า

“เช่นนั้นหม่อมฉันขอทูลลา”

“ไปเถอะ” 

หานผินมาถึงตำหนักก็รีบให้คนเอาโคมไฟไปไว้ตรงมุมกำแพง เพื่อส่งสัญญาณ ไม่ว่ายังไงนางจะเหมาสินค้ามาให้หมด เดี๋ยวจะตกไปในมือคนอื่นเสียก่อน

“เรียบร้อยแล้วพระสนม” ไป๋กงกง รายงานความคืบหน้า 

“ดี แล้วถ้าหากซื้อขายกันอย่าทำให้นางกำนัลผู้นั้นไม่พอใจเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นข้าจะลงโทษพวกเจ้าแน่”

“ข้าน้อยจะจำไว้ขอรับ” 

ตกเย็นหลานเสวี่ยก็ออกมาตามนัด แม้ว่าวันนี้อากาศจะเหน็บหนาวเท่าใด แต่นางก็มีเสื้อกันความหนาวในตัว ชุดนางกำนัลของระบบชางคุ้มค่าจริง ๆ เดินมาถึงทางไปตำหนักของสนมหานผิน นางก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินออกไป หลานเสวี่ยมารอที่ศาลาริมน้ำตรงมุมกำแพง 

ไม่นานก็เห็นร่างอ้วนท้วนของไป๋กงกง เดินออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี เพราะยามนี้อากาศหนาวมาก

“ข้าน้อยไป๋กงกง มาแล้วขอรับ” 

“เช่นนั่น เจ้านายของท่านคิดเห็นอย่างไร” หลานเสวี่ยเปิดประเด็นไม่อยากยืดยาว

“พระสนมหานผินพอใจอย่างมาก นางบอกว่าขอเหมาหมด จะขอซื้อขวดละ 100 ตำลึงทอง ท่านคิดว่าราคานี้เหมาะสมหรือไม่” 

หลานเสวี่ยพูดไม่ออก ไม่คิดว่าราคาจะสูงถึงขั้นนี้ ที่นางคิดไว้คือ 1-2 ตำลึงทองเท่านั้น แต่โดดมาถึง 100 ตำลึงก็ไม่ขอปฏิเสธ

“ปกติแล้ว ราคาจะอยู่ที่ 110 ตำลึงทอง เพื่อเป็นการแสดงความจริงใจข้าจะลดให้ 100 ตำลึงก็ได้ อีกอย่างเอาสิ่งนี้ไปด้วย มันเรียกว่า ลิป ใช้ทาริมฝีปากให้แดงสวย มีกลิ่นหอมหวาน แถมยังไม่เป็นอันตรายต่อสุขภาพด้วย นี้เป็นขนาดทดลอง”

“ขอบใจกูเหนียง” 

หลานเสวี่ยได้เงินมาแล้วก็รีบออกมาจากตรงนั้น 300 ตำลึงทอง เทียบเป็นเงินยุคปัจจุบันน่าจะราว ๆ 3-4 ล้านหยวน ก็ไม่น้อยเลย ดีที่ได้มาเป็นตั๋วเงินจึงไม่ต้องยุ่งยากในการเคลื่อนย้าย ไม่งั้นคงแขนหักกว่าจะเอากลับไปได้ 

เมื่อเดินมาถึงทางแยกนางก็ต้องก้มหน้ามองพื้น เพราะขบวนของฮ่องเต้กำลังจะผ่านมา เขาจะไปหาสนมหานผินแน่ ๆ หลานเสวี่ยคิดในใจ เพราะเขาคงชอบกลิ่นหอมบนตัวนาง และนั้นคือเหตุผลว่าทำไมสนมหานผินจึงเหมาครีมอาบน้ำไปหมด หลานเสวี่ยยิ้มมุมปากยกนิ้วให้แผ่นการของสนมหานคนนี้

หลานเสวี่ยโค้งคำนับอยู่ริมทาง เมื่อขบวนเกี้ยวของฮ่องเต้กำลังผ่านมาถึง แต่แล้วขบวนก็หยุดอยู่ตรงหน้าเสียอย่างนั้น ทำเอารู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาทันที

“เงยหน้าขึ้นสิ” เสียงรับสั่งของเขา ทำให้เธอไม่อาจขัดขืน

หลานเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์ด้วยดวงตาคู่สวยดูเปล่งประกาย ริมฝีปากสะท้อนแสงจากโคมไฟระยิบระยับ หลงเยี่ยนถึงขั้นกลืนน้ำลายเมื่อมองนางอีกครั้ง

“เป็นเจ้าอีกหรือ มาทำอันใดยามวิกาลเช่นนี้”  

“ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันมาทำธุระตามรับสั่งเพคะ” ก้มหน้าพูดจะถามอะไรหนัก ยิ่งกลัวจะถูกจับได้อยู่

“เช่นนั้นหรือ ไปได้”  หลงเยี่ยนมองนางด้วยหางตา เพราะได้กลิ่นหอมจากตัวนางก็เลยสงสัย นิดหน่อย เดี๋ยวสั่งให้ตามสืบก็คงรู้เรื่องไม่ช้า

เมื่อขบวนของฮ่องเต้ผ่านไปหลานเสวี่ยก็เบะปากใส่ พร้อมกับคำด่าในใจ คนอะไรทิ้งเมียหลวงให้ลำบากปางตาย ส่วนตัวเองใช้ชีวิตกับเมียน้อยอย่างสุขสบาย สวรรค์ทำไมไม่ลงโทษเขาบ้างนะ

คิดแล้วปวดหัว หลานเสวี่ยหยิบซาลาเปามาทานให้หายปวด ไม่รู้ว่าช่วยได้หรือเปล่า แต่ของอร่อยดีต่อใจเสมอ

ในที่สุดก็มาถึงส่วนหลวง แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีทหารยามที่หน้าทางเข้าเต็มไปหมด ทำให้หลานเสวี่ยไม่สามารถเข้าไปในตำหนักเย็นได้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าระบบมีความสามารถพิเศษหายตัวได้ก็คงดี 

ถ้าอยู่แบบนี้ต้องถูกจับได้แน่ หลานเสวี่ยจึงเข้ามาในมิติ ดูสวนผักดีกว่า มันฝรั่งใบเขียวสวยงามมาก ไม่นานคงจะได้เก็บเกี่ยว อยู่ข้างในก็สะดวกสบายดี มีครบทุกอย่าง ลืมบอกไปว่า ระบบมอบของขวัญพิเศษสำหรับการอัพเกรดใหม่นั่นคือ กระท่อมไม้ อย่างน้อยก็สามารถนอนพักได้ มีเตียงนุ่ม ๆ ให้ด้วย

“วันนี้คงต้องนอนในมิติ ระบบช่วยปลุกด้วยนะเมื่อพวกเขาไปแล้ว” 

(รับทราบ หัก 1 คะแนน) 

ระบบจะขี้เหนียวเกินไปแล้วนะ แค่ปลุกเอง ช่างเหอะ นอนดีกว่ากินซาลาเปาไปหลายลูกแล้วง่วงขึ้นมาเลย 

ด้านนอกมิติ มีหญิงวัยสี่สิบกว่านั่งชมดอกไม้อยู่บนที่นั่งพิเศษในสวนหลวง รอบข้างมีทหารคอยคุ้มกัน กับสาวใช้จำนวนมาก และ ขันทีอาวุโสที่ยืนข้าง ๆ 

“ไทเฮาเพคะ นี้ก็ดึกแล้วทรงเสด็จกลับเถิด พระวรกายของพระองค์ยิ่งไม่สู้ดี อาจจะทรุดหนักเอาได้” หัวหน้านางกำนัลอาวุโส พูดด้วยท่าทางนอบน้อม

“อีกสักประเดี๋ยวค่อยกลับ นานแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่ ถ้าร่างกายยังแข็งแรงดี คงจะดีไม่น้อย”  แม้อายุจะเข้าสี่ แต่ผิวพรรณยังคงงดงาม ดูอ่อนเยาว์ ใบหน้าเปื้อนยิ้มมองดูดอกไม้ไม่ละสายตา