ตอนที่ 11 เคลือบแคลงใจ

หลานเสวี่ยเดินออกมาจากสวนด้วยความโมโห คุณหนูจางเสี่ยวหลงในชาติก่อน มีชีวิตสุขสบาย ใครจะกล้ารังแกเธอ ดูตอนนี้เป็นแค่พระชายาที่ผัวไม่รัก แถมยังถูกเมียน้อยรังแกอีก จะสงสารหลานเสวี่ย หรือสงสารตัวเองดีนะ

“มาแล้วหรือ นางกำนัลจาง เข้าไปเถอะฝ่าบาทกับเหล่าขุนนางรอเจ้าอยู่ข้างใน” 

“รอข้าหรือ ไม่ใช่ว่ามีแต่ฝ่าบาทหรอกหรือ” 

“ฝ่าบาททรงอยากให้ขุนนางรู้ข้อมูล จะได้จัดเตรียมความพร้อมให้เหมาะสม ท่านก็รีบไปเถอะ” 

“เจ้าคะ ฉ่างกงกง”

นางรีบเดินเข้ามาในห้องหนังสือ ก็พบขุนนางสองคนนั่งรอตรงที่นั่งต่ำกว่าฮ่องเต้ ในความทรงจำของหลานเสวี่ย ทำให้รู้ว่าสองท่านนี้คือ เจ้ากรมพระคลัง กับเจ้ากรมโยธา ที่รับหน้าที่สำคัญในการรับมือกับภัยแล้ง

พอหลานเสวี่ยมาถึงทั้งสองคนก็มองไม่ละสายตา สีหน้าบ่งบอกถึงความสงสัย และไม่มั่นใจว่าแค่นางกำนัลตัวเล็ก ไปจะสามารถทำเรื่องใหญ่โตเข่นนี้ได้สำเร็จ แม้แต่ผู้มีความรู้อันดับหนึ่ง และผู้มีชื่อเสียงยังใช้เวลาเป็นร้อยปีกว่าจะติดต่อหาคนจากแดนเซียน เพื่อมาสั่งสอนคนในราชวงศ์ แค่ปีละครั้งเท่านั้นเอง

แต่นี้นางถึงกับติดต่อซื้อขายโดยตรง ทำให้ชายชราสองคนไม่เชื่อ และรวมถึงฮ่องเต้ก็เช่นกัน เขาไม่เชื่อเลยว่าเธอจะทำได้ แต่เขาก็ลองเสียงดู ถ้าเธอโกหกก็แค่สั่งไปตัดหัว เพราะเขาก็มีแผนสำรองไว้ แม้จะเทียบไม่ได้กับแผนของนางกำนัลตัวเล็ก ๆ แต่ก็พอทำให้รอดพ้นวิกฤตด้วยการสูญเสียให้น้อยที่สุด

“ฝ่าบาท กระหม่อมขอบังอาจกราบทูล” 

“เชิญ!” 

เจ้ากรมพระคลัง แซ่กวนประสานมือขออนุญาต ก่อนจะมองมาที่หลานเสวี่ยที่ยืนอยู่ตรงหน้าฮ่องเต้ และถูกขนาบข้างด้วยขุนนางใหญ่ทั้งสองท่านที่นั่งบนที่นั่งพิเศษ

“กระหม่อมไม่สามารถเชื่อถือนางกำนัลผู้นี้ได้ นางเป็นใครมีรากเหง้ามาจากที่ใดถึงสามารถติดต่อกับผู้คนจากแดนเซียนได้ ข้าเองก็ขออภัยที่พูดตรง ๆ แต่นี่คือความคิดเห็นของข้า ท่านเจ้ากรมโยธาคิดเห็นเช่นไรบ้าง” 

“ข้าคิดเห็นเช่นเดียวกัน จะให้ปักใจเชื่อได้อย่างไรกัน” 

“เอาละ เช่นนั้นนางกำนัลจาง เจ้าจะพิสูจน์อย่างไร เพราะข้าเองก็ต้องฟังเสียงของเหล่าขุนนางของข้า เพราะฉะนั้นเจ้าต้องพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นจึงจะเตรียมการได้”

เมื่อได้ฟังความคิดจากเจ้ากรมพระคลังกวนหวังหลิง และ เจ้ากรมโยธาหยางไป๋หวอ หลานเสวี่ยก็ยิ้มมุมปากหยิบมันฝรั่งสองสามลูกออกมา ดึงดูดสายตาของทั้งสามคนในห้องเป็นอย่างดี 

“นี้คือมันฝรั่ง เป็นหัวมันจากแดนเซียน ให้คุณค่าทางอาหารมากกว่าพืชผักในโลกมนุษย์ถึงสิบเท่า กินลูกเดียวอิ่มทั้งวันยังได้ อย่ากระนั้นเลยให้หม่อมฉันทำให้ เสวยเพื่อไขข้องใจเลยดีกว่า” 

หลานเสวี่ยพูดพลางเดินถือมันฝรั่งสามลูกด้วยสองมือ นางเดินวันไปตั้งแต่เจ้ากรมคลัง ไปหาเจ้ากรมโยธา สุดท้ายมาหยุดที่ฮ่องเต้ ถ้าอยู่ในยุคปัจจุบันนางคงได้เป็นนักขาย แทนที่จะเป็นนักเศรษฐศาสตร์

ส่วนเจ้ากรมทั้งสองอึ้งไปเลย เพราะเกิดมาไม่เคยพบเห็นอะไรแบบนี้ ส่วนฮ่องเต้ที่นั่งมองจากที่ไกล ๆ ก็ยิ่งสงสัยว่า สตรีผู้นี้เป็นนางกำนัลจริงหรือ การพูดจาฉะฉาน ความรู้แน่น ไม่เกรงกลัวอำนาจของฮ่องเต้เลยสักนิด แตกต่างจากคนอื่นที่สั่นกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

“ได้ ท่านทั้งสองก็ไปดูวิธี และบันทึกไว้เพราะต้องนำไปเผยแผ่ให้ทุกคนรู้”

“ยอมรับพระบัญชาฝ่าบาท” 

“หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ” 

เมื่อได้รับอนุญาตนางก็เดินเชิดหน้าออกมา เพราะลืมตัว ปกติชีวิตก่อนนางก็เป็นถึงลูกสาวมหาเศรษฐี ไม่เคยเดินก้มหน้าเลยไม่คุ้นเคย ทำเอาหลงเยี่ยนที่มองตามหลังได้แต่สงสัย ตกลงแล้วนางเป็นผู้ใดกันถึงกล้าทำเช่นนี้

หลานเสวี่ยมาถึงห้องครัวหลวง นางเดินตามหลังขุนนางทั้งสองมาที่นี่ ก็ทำเอาทุกคนในครัวแตกตื่นกันยกใหญ่ หัวหน้าพ่อครัวก็รีบออกมารับหน้าแทบไม่ทัน

มาถึงที่นี่ก็นึกขึ้นได้ว่าตลอดเวลาสามปีที่หลานเสวี่ยต้องทนกินอาหารสุนัขพวกนั้น มันเป็นเพราะใครกัน อยากเห็นหน้าก่อนจะจดไว้ในบัญชีแค้น นางจึงสอดส่องทุกอย่างในห้องครัวด้วยความสงสัย

“ท่านทั้งสองมาถึงที่นี่ มีอะไรให้ผู้น้อยรับใช้หรือขอรับ โปรดสั่งมาได้เลย” 

“ข้าไม่มีหรอก แต่เจ้าจงทำตามความต้องการของนางกำนัลผู้นั้น ไม่ว่านางจะขออะไรก็ตาม” 

“นางใช่ไหม” 

พ่อครัวหันไปมองหลานเสวี่ยที่กำลังค้นหาอะไรบางอย่างในครัว พอใครมาขวางนางก็บอกไปว่ามากับเจ้ากรมทั้งสองจนไม่มีใครกล้าขวาง

“ห้องครัวนี้ทำอาหารส่งให้ตำหนักไหนบ้าง บอกข้าได้ไหม” 

พ่อครัวร่างอ้วนใบหน้ายิ้มมุมปาก ดูเป็นคนถ่อมตน ไม่เหมือนคนไม่ดีเลย นางจึงไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนั้นเพราะอะไร หรือมีใครสั่งมา ถ้าเป็นอย่างหลังก็นับว่าแย่มาก ที่ปล่อยให้คนรังแกภรรยาตัวเอง ไม่อายบ้างหรือไงฮ่องเต้แห่งต้าเหยียน 

“ห้องครัวหลวง ส่งอาหารไปทั้งตำหนักของวังหน้า และวังหลังทั้งหมด และอาหารของข้าราชบริพารทั้งหมดในวังล้วนทำจากที่นี่” 

“รวมตำหนักเย็นด้วยหรือไม่” 

พอได้ยินคำพูดของนาง ทุกคนหันมามองตาม ๆ กัน รวมถึง เจ้ากรมทั้งสองก็เช่นกัน ที่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ เพราะคำว่าตำหนักเย็น กลายเป็นคำต้องห้ามไปแล้วในวังหลวง 

“ใช่แล้ว นี้คือสำรับอาหารของตำหนักเย็น เนื่องจากเกิดภัยแล้ว แม้แต่ฝ่าบาทยังทรงลดอาหารของตนถึงครึ่งหนึ่ง ทำให้ต้องลดของตำหนักอื่นด้วย ก็จะเหลือเท่านี้” 

“เช่นนี้เอง ตามสบายเถิดข้าแค่จะยืมครัวสักหน่อย” 

“เช่นนั้นก็เชิญตามสบาย" หัวหน้าห้องครัวปาดเหงื่อที่ผุดออกมาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมแค่คุยกับนางกำนัลเขาถึงรู้สึกเกร็งไปทั้งตัวแบบนี้

“ไม่มีอะไรมากหรอก มันฝรั่งสามลูกนี้ข้าจะทำอยู่สามเมนู นั่นคือต้ม,ทอด และสุดท้ายเผาไฟเหมือนมันหวานง่าย ๆ” 

“พวกเราจะจดไว้ทุก รายละเอียดเลยเชิญแม่นางจางทำตามสบายเถอะ” 

“ไม่ต้องเกร็งไปหรอก ตามสบายเถอะ”

หลานเสวี่ยมองเจ้ากรมทั้งสองด้วยความสงสัย ทำไมบอกให้เธอไม่ต้องเกร็งทำตัวตามสบาย แต่พวกเขาเหงื่อออกทั้งตัว แถมสีหน้าไม่ดีด้วย ไหนจะเตรียมคนจดบันทึกเป็นสิบ ใครกันแน่ที่กำลังเกร็งอยู่

หลานเสวี่ยไม่สนใจพวกเขา ลงมือทำอาหารกับมันฝรั่งสามลูกที่โตเท่ากำปั้นนักกล้าม

วิธีต้มง่ายหน่อย ทำตามปกติได้ แค่ขั้นตอนสุดท้ายเอามาบด แล้วนำมาทานแทนข้าว อร่อยดี ส่วนเผาก็ทำได้ง่ายเหมือนกับมันหวาน หรือมันม่วงทั่วไป 

บอกหน่อยคือวิธีทอด แต่ให้ความอร่อยยืนหนึ่ง ใครบางไม่ชอบเฟรนช์ฟรายส์ ใครไม่ชอบก็ช่าง แต่จางเสี่ยวหลงชอบมาก กินครั้งไหนต้องไปออกกำลังกายให้วุ่นกลัวอ้วน

เอาล่ะขั้นตอนก็มีตามนี้

1. หั่นมันฝรั่ง - หั่นมันฝรั่งเป็นแผ่นบาง ๆ หรือแท่งยาว ซึ่งการหั่นนี้อาจใช้มีดธรรมดา ไม่ได้บางหรือเป็นเส้นเล็กเหมือนที่เรามีในปัจจุบัน

2. ล้างน้ำ - แช่มันฝรั่งในน้ำเพื่อขจัดแป้งออกไปเล็กน้อย ช่วยให้กรอบมากขึ้นเมื่อทอด

3. ตั้งกระทะน้ำมัน - ใช้น้ำมันหมู น้ำมันงา หรือไขมันสัตว์ชนิดอื่นในการทอด เพราะน้ำมันพืชที่ใช้ทั่วไปอย่างถั่วเหลืองหรือดอกทานตะวันยังไม่เป็นที่แพร่หลายมาก

4. ทอดในกระทะ - ทอดมันฝรั่งด้วยไฟกลางจนเหลืองกรอบ หมั่นคนให้สุกทั่วถึงกัน

5. ตักขึ้นสะเด็ดน้ำมัน - เมื่อมันฝรั่งทอดได้ที่ ให้ตักขึ้นพักบนภาชนะที่สะเด็ดน้ำมัน

6. ปรุงรส (ถ้ามี) - ในยุคนั้นการปรุงรสอาจใช้น้อย ส่วนใหญ่จะเป็นเกลือธรรมชาติ หากมีเครื่องเทศ เช่น พริกไทย ก็สามารถเติมได้

พอแต่กลิ่นหอมของมันฝรั่งทอดฟุ้งกระจายไปทั่วห้องครัว ทุกคนต่างกลืนน้ำลายตาม ๆ กัน อยากจะมีลาภปากได้ชิมสักชินก็บุญแล้ว แม้แต่หลานเสวี่ยที่เคยกินเฟรนซ์ฟรายส์มาก่อน ยังแปลกใจว่ามันฝรั่งทอดที่นางทำอร่อยมาก สดใหม่หวานเค็ม จนแทบไม่อยากแบ่งให้ฮ่องเต้เสวยแล้ว รู้แบบนี้เอามาเยอะ ๆ ก็ดี

แต่เท่านี้ก็เสร็จเรียบร้อยพร้อมรับประทาน นางก็เป็นคนยกสามเมนูไปที่ห้องหนังสือ ปวดแขนมาก จะให้คนอื่นทำก็ไม่ได้เพราะตัวเองเป็นนางกำนัลอยู่ตอนนี้ เรียวขาสวยรีบบึ่งไปที่ตำหนักอันกง ส่วนเจ้ากรมทั้งสองวิ่งตามทั้งจดทั้งถาม จนภาพลักษณ์ขุนนางผู้สง่าหายไปหมดแล้ว

“แม่นางจาง ข้าไม่เข้าใจว่าต้องทอดนานเท่าใด?” 

“แล้วจะต้มนานเท่าใดกัน” 

สองคนนั้นถามมาจนสุดทาง ถามทุกเรื่องแม้กระทั่งจะปอกเปลือกมันฝรั่งหนาเท่าใด ทำเอาหลานเสวี่ยปวดหัวไมเกรนขึ้นกันเลย

“ข้าจะจดข้อมูลให้ท่านทั้งสองเอง ในเมื่อมีวิธีการปฏิบัติแล้ว แค่เอาทฤษฎีไปเสริมน่าจะไม่มีปัญหาอะไร” 

“ขอบคุณแม่นางจาง มาก ๆ นับว่าแม่นางช่วยพวกเราไว้เยอะเลย” 

“ข้าเองก็เช่นกัน ในเมื่อมันเป็นของล้ำค่าคงจะดีไม่น้อยถ้าจะขอรายละเอียดการเพาะปลูกเจ้ามันวิเศษนี้ เอ่อ เดี๋ยวค่อยคุยรายละเอียดทีหลังก็ได้” 

“ได้เจ้าคะ ข้าน้อยยินดีเป็นอย่างมาก" 

นางรีบเดินต่อไป จนมาถึงตำหนักอันกงพอดี เมื่อเข้ามาข้างในสิ่งแรกคือฉ่างกงกง เอาเข็มเงินมาตรวจพิษให้เรียบร้อย แล้วจึงนำเข้าไปถวายให้ฝ่าบาทเสวยเป็นคนแรก

“สามอย่างนี้ดูแตกต่างกันจริง ๆ แม้จะเป็นอาหารจานดินแดนเซียนแต่ก็มีกรรมวิธีปรุงแต่งที่คล้ายกันกับโลกมนุษย์มาก เช่นนั้นนางกำนัลจางช่วยอธิบายแต่ละแบบให้พวกเราฟังเถิด”

“เมนูแรก ‘ต้ม’ เมนูนี้เหมาะสำหรับครอบครัวที่มีกับข้าวเช่นเนื้อสัตว์ หรืออาหาร สามารถใช้มันฝรั่งแทนข้าวฟ่าง จะนำไปต้มแล้วเอาเปลือกออก จากนั้นบดให้ละเอียดใส่เกลือนิดหน่อยเท่านั้นก็มีรสชาติอร่อย 

ที่สอง ‘ทอด’ เมื่อมีแค่มันฝรั่งกับน้ำมันหมู ก็สามารถอร่อยได้กับการทอด สามารถปรุงรสด้วยเกลือเล็กน้อย อร่อยไม่แพ้กัน

อันที่สาม ‘เผา’ ง่ายมาก ในเมื่อมีแค่มันฝรั่ง ก็แค่เอาไปเผาไฟอ่อน หรือกลบด้วยขี้เถ้าร้อน ๆ เหมือนมันหวานทั่วไป เท่านี้ก็อิ่มท้องได้แล้วเพคะ

ฝ่าบาททรงลองเสวยดูเพคะ” 

“แม่นางจางช่างลึกซึ้ง ที่ข้าพูดจาไม่น่าฟังเมื่อก่อนอย่าได้เก็บเอาไปคิดมากเลย จ้าคงต้องถอนคำพูดแล้ว” 

“ข้าก็เช่นนั้น ดวงตาคนแก่คงมืดบอดแล้ว” 

หลานเสวี่ยยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะส่งสายตาให้ฮ่องเต้ที่ลังเลว่าจะทำอะไรดี หรือเขาไม่กล้าที่จะชิมอาหารของเธอ 

“ฝ่าบาทเสวยเถิดเพคะ เดี๋ยวจะเย็นก่อนรสชาติจะไม่อร่อยเท่าที่ควร”

“ได้ ข้าจะลองดู” 

หลงเยี่ยนยังคงหน้านิ่ง กดดันให้หลานเสวี่ยตื่นเต้นพอสมควร กลัวว่าอาหารที่ทำจะไม่ถูกปาก หรือเขาอาจตำหนิเธอก็เป็นได้ แต่ท่าทางของเจ้ากรมทั้งสองคงหมายตามันฝรั่งทอดตั้งแต่ตอนแรกแล้วมั้งเห็นมองไม่ยอมหยุดเลย