ตอนที่ 01 ดูซีรีส์จนได้เรื่อง

“กลับก่อนนะ ฉันรีบมาก ๆ คงไปดื่มกับพวกเธอไม่ได้แล้ว” หญิงสาวสัย 23 กล่าวลาเพื่อนนักศึกษารุ่นเดียวกัน พร้อมกับวิ่งหน้าตั้งออกไป

“จะรีบไปไหนเนี่ย เสี่ยวหลง” เพื่อนสนิทร้องตาม แต่ไม่ทัน

“อย่าคิดจะหยุดเธอเลย เพราะวันนี้ซีรีส์ที่เธอรอคอยกำลังจะออกอากาศ แต่เธอคงไม่ลืมทำรายงานหรอกนะ” 

“ใช่แล้ว อาจารย์คนนี้ไม่ส่งงานเท่ากับตายอย่างเดียว”

ในที่สุดซีรีส์ที่รอคอยก็มาถึง แปดตอนรวดดูกันให้ตาเยิ้มยันสว่าง เธอเฝ้ารอเรื่องนี้มานานตั้งแต่ปล่อยตัวอย่างออกมา และวันนี้เธอจะได้ดูให้จุใจกันไปเลย

ตัดมาที่จางเสี่ยวหลง ขึ้นรถแท็กซี่มาที่คอนโดของตน เธอไม่ได้อาศัยในหอพักนักศึกษาเหมือนคนอื่นเพราะว่า ครอบครัวของเธอค่อนข้างรวย หรือเรียกมหาเศรษฐีก็ได้ เพราะแบบนี้ งานอดิเรกของเธอหลังเลิกเรียนก็คือดูซีรีส์

เธอมาถึงคอนโดย่านหรูแห่งหนึ่ง ราคาเกือบสิบล้านยวน ที่เธอขอให้พ่อแม่ซื้อให้เพราะอยากใช้ชีวิตส่วนตัวห่าง ๆ พอกับแม่บ้าง แค่อยากใช้ชีวิตแบบคนปกติดูบ้าง

พอมาถึงเธอก็กุมขมับเมื่อนึกถึงรายงานของอาจารย์ขาโหด เพราะถ้าเธอไม่ส่งรายงานพรุ่งนี้เธอตายแน่

“ต้องทำรายงานก่อนแล้วสิ จริง ๆ เลย ทำไมต้องให้ทำรายงานตอนนี้ด้วยนะ” ใบหน้าสวยตัดพ้อกับโชคชะตาชีวิต ด้วยความเบื่อหน่าย 

ก่อนที่เธอจะหยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาทำรายงาน พอแต่นั่งลงเท่านั้นแหละเธอก็รู้สึกปวดหัวแปลก ๆ จึงเดินไปหยิบน้ำมาดื่มก็พอจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง 

“เป็นเพราะดูหนังมากเกินไปหรือเปล่า ช่างเถอะรีบ ๆ ทำจะได้เสร็จไว ๆ แล้วไปดูซีรีส์ของเทพบุตรสุดหล่อแสดงดีกว่า” บนกับตัวเอง 

หญิงสาวตั้งใจทำงานตั้งแต่ห้าโมงเย็นจนเกือบเที่ยงคืนก็เสร็จ บทรายงานถูกเขียนขึ้นด้วยความสามารถยอดเยี่ยม ของนักศึกษาคณะเศรษฐศาสตร์ที่ได้เกรดเอ มาเกือบสองปี ใบหน้าสวยยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม พอแต่ร่างกายสัมผัสกับความสบายเธอก็แทบจะหลับไปแล้ว เนื่องจากหักโหมมาหลายคืน ไม่ใช่ตั้งใจเรียนแต่เพราะติดซีรีส์เรื่องอื่นอยู่ จะไม่ดูก็ไม่ได้เพราะดองไว้หลายเรื่องแล้ว กลัวเทพบุตรเหล่านั้นจะเหงา

ตอนนี้ใกล้จะสว่างแล้ว.... ยังสนุกอยู่เลยขอดูอีกตอนนะ

จางเสี่ยวหลงยังคงตาแข็งไม่ยอมหลับ วันนี้เธอจะพลาดโอกาสทองไม่ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้โดยคนอื่นสปอยให้ฟัง มือเรียวหยิบมือถือเปิดซีรีส์ที่รอคอยด้วยสีหน้าดีใจ แนวย้อนยุคที่เธอชอบ

 ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกปวดหัวมากว่าเดิม อาการแบบนี้เป็นบ่อย ๆ จนเธอไม่สนใจเพราะเดี๋ยวก็หาย ทว่าครั้งนี้เธอรู้สึกว่ามันไม่หายไปเลย ยิ่งปวดกว่าเดิม ทำให้สายตาของเธอเบลอไปหมด ใบหน้าหล่อเหลาของพระเอกในหน้าจอค่อย ๆ หายไป 

“ไม่นะ เกิดอะไรขึ้นกับฉัน” หญิงสาวตื่นตระหนกพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ไร้ผลเพราะทุกอย่างค่อยมืดมนไปทีละน้อย จนที่สุดก็ไม่รู้สึกอะไร มีแต่ความมืดมิดตรงหน้า...

อาณาจักรต้าเหยียน วังหลวงของอาณาจักร เมื่อมองเข้าไปในกำแพงสูงของวังหลวง จะพบแต่ความสวยงามของสถาปัตยกรรมยุคเก่า ความยิ่งใหญ่อลังการขององค์จักรพรรดิแห่งต้าเหยียน ผู้ที่รวบรวมอำนาจเอาไว้ในกำมือ

ภายในหกแคว้นใหญ่ย่อมตกอยู่ในการปกครองของต้าเหยียน วังหลวงแห่งนี้ได้แสดงถึงความรุ่งเรือง และอำนาจอย่างชัดเจน แต่ทว่า มันแตกต่างจากตำหนักเย็นแห่งนี้ ที่มีแต่ตราบาปคอยย้ำเตือนคนที่อยู่ข้างในว่า ผู้ที่ต่อต้านสมควรได้รับโทษอย่างไร

ในห้องเก่า ๆ ของตำหนักเย็น ท่ามกลางลมหนาวในค่ำคืน ร่างบางในชุดผ้าไหมนอนสิ้นหวังอยู่บนเตียง พร้อมกับสาวใช้ที่ค่อยดูแลอย่างร้อนรน หลานเสวี่ยสตรีที่ได้แต่งเข้าจวนองค์ชาย แต่ตอนนี้นางต้องโดดเดี่ยวในตำหนักเย็นที่ทรุดโทรมเช่นนี้

“คุณหนู อดทนเอาไว้ก่อนเจ้าคะ ตอนนี้เสี่ยวเหมย กำลังไปขอยาจากหมอหลวง ท่านอย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ” 

 บ่าวรับใช้คนสนิทของหลานเสวี่ยนามว่า หยาง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือสองข้างยังคงเช็ดตัวให้ผู้เป็นนายอย่างไม่ลดละ นี้ก็เกือบสี่วันแล้วที่เจ้านายของเธอไม่สบาย แต่หมอสักคนยังไม่มาดูดำดูดีเลย

“หยางหยาง อย่าร้อนใจไปเลย ข้าคงจะอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว พวกเจ้าก็จะได้ออกจากที่นี่เสียทีอย่าเสียใจเลย” 

หญิงสาวใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากแห้งแตก แต่ก็ยังดูดีเพราะเธอสวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อก่อนเธอเป็นถึงสาวงามล้มเมือง เป็นบุตรีของเสนาบดี ไม่คาดคิดว่าชีวิตต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ดวงตาคู่งามย้อนนึกถึงยามที่ตนยังอยู่ตระกูลหลาน นางใช้ชีวิตสุขสบาย ถูกพ่อแม่ตามใจทุกอย่าง แต่บัดนี้ชีวิตของนางใกล้จะจบลงแล้ว แม้แต่จะกินข้าวให้อิ่มท้องครั้งสุดท้ายยังทำไม่ได้ 

หลานเสวี่ยเป็นพระชายาแค่ในนาม เพราะตระกูลของนางถูกตามล่าข้อหาก่อกบฏ จนต้องหนีหัวซุกหัวซุนไปอยู่ทางใต้ สุดท้ายก็กลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน หลงเยี่ยน 

นางถูกแต่งตั้งให้เป็นพระชายาแทนพี่สาว ได้เพียงหนึ่งเดือน ก็ได้ข่าวว่าตระกูลของนางก่อกบฏ ฮ่องเต้ชั่วช้านั้นก็ขับไล่นางให้ไปอยู่ตำหนักเย็นที่เงียบเหงา ใช้ชีวิตลำบากจนเกือบสามปี และสุดท้ายก็จับไข้ป่วยหนักจนรักษาชีวิตไว้ไม่ได้

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ทำไมท่านไม่มาช่วยลูกสาวคนนี้บ้าง ข้าทรมานเหลือเกิน” สิ้นคำพูดนั้น ลมหายใจของนางก็ดับมอด ร่างกายไร้การเคลื่อนไหวใด ๆ มีแต่ความเยือกเย็นแผ่ออกมา ความอบอุ่นของร่างกายหายไปทีละน้อย

“คุณหนู ไม่นะ ท่านอย่าจากบ่าวไป” บ่าวรับใช้ร้องไห้อย่างกับคนขาดสติ นางตัวสั่นเพราะรู้สึกเสียใจ และสงสารคุณหนูของตนจับใจ 

“คุณหนู รอนายท่านมารับก่อนเจ้าคะ ท่านสัญญากับพวกเราเอาไว้แล้วนะ อย่าทำแบบนี้เลย”  

เสียงร้องไห้ของเธอทำให้ บ่าวรับใช้ที่ไปรับยาอีกคน ใจสั่นระรัวนางรีบวิ่งเข้ามาในตำหนักที่มืดมิดมีเพียงแสงตะเกียงอันเล็กให้แสงสว่าง ร่างกายที่เคยเหน็บหนาวมาตลอดตอนนี้ไม่รู้สึกอันใด นางรีบเข้าไปดูคุณหนูของนาง ใบหน้าสวยของเจ้านายบัดนี้กลายเป็นนอนแน่นิ่ง ร้อยยิ้มสวยของนางที่เคยมี จางหายไปเช่นกัน

“คุณหนู เสี่ยวเหมยกลับมาแล้ว ท่านแข็งใจไว้ก่อนนะเจ้าคะ บ่าวเอายามาให้ท่านแล้ว ฮึก ๆ” 

ตอนนี้เหมยเหมย อายุน้อยกว่าหยางหยางเกือบสามปี นางถูกหลานเสวี่ย ดูแลมาตลอด ทำให้ชีวิตดีกว่าบ่าวรับใช้คนอื่น นางรักและห่วงใยคุณหนูของนางมากว่าชีวิตเสียอีก พอเห็นแบบนี้นางจึงไม่อาจยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ 

มือหนารีบตักน้ำแกงยาสมุนไพรป้อนให้ผู้เป็นเจ้านาย ราวกับว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่จะตักเท่าไหร่ก็ไม่มีท่าทีว่าเรือนร่างบางจะขยับตัวเลยสักนิด 

“คุณหนูของบ่าว ทำไมท่านถึงจากไปแบบนี้ ฮึก ฮืออ” 

สองบ่าวผู้จงรักภักดีสวมกอดผู้เป็นนายบนเตียงไม่ยอมห่าง ต่อจากนี้ทั้งสองจะดูแลรับใช้ใครได้อีก คุณหนูผู้แสนดีของพวกเธอ ทำไมต้องจากไปไวแบบนี้ สวรรค์ท่านทำอะไรแบบนี้ ไม่ทันไรพวกนางก็ต้องหยุดชะงัก

“ขอน้ำหน่อยค่ะ ฉันหิวน้ำมาก ๆ หายใจไม่ออก แค่ก ๆ”

เสียงแหบพร่าของร่างบางที่พวกนางคุ้นเคยจู่ ๆ ก็ดังขึ้น น้ำเสียงแบบนี้พวกเธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ทั้งสองคนขยับตัวออกนิดหน่อยแล้วมองดูคุณหนูของตนที่ลืมตาตื่นมาจากความตาย เสียงร้องไห้ทั้งหมดเหลือเพียงความเงียบ เมื่อเห็นใบหน้าของเจ้านาย

“คุณหนู ในที่สุดท่านก็กลับมา ฮึก ฮือ” ทั้งสองคนเขาไปสวมกอดร่างแบบบางเอาไว้แน่น  พวกนางดีใจเหลือเกิน

“นี่ พวกเธอทำอะไร ช่วยออกไปจากตัวฉันก่อนได้ไหม ฉันหายใจไม่ออก” จางเสี่ยวหลงรู้สึกเหมือนขาดน้ำมาก ๆ และหายใจก็ไม่ออกเพราะพวกผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอจำได้ว่าปวดหัวแล้วนอนหลับไป แต่ทำไมถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ เธอมองดูรอบ ๆ สภาพแบบนี้จะเรียกโรงพยาบาลได้ไหมเนี่ย

“โอ๊ะ เกือบลืม ดื่มน้ำแกงยาสมุนไพรก่อนสิเจ้าคะ เพราะยานี้คุณหนูถึงรอดกลับมาได้” เหมยเหมย กล่าวขึ้นพร้อมตักน้ำแกงป้อนให้คนป่วยที่นอนบนเตียง 

จางเสี่ยวหลงไม่รีรอเพราะเธอกระหายน้ำเอามาก ๆ และรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกาย จนไม่สามารถขยับตัวได้เลย พอได้ซดน้ำแกงเข้าไปกลับรู้สึกว่า เรี่ยวแรงกลับมาเป็นปกติรู้สึกถึงความสดชื่นจากน้ำซุป เธอคิดว่าที่นี่คงเป็นโรงพยาบาลที่ช่วยรักษาแบบแผนโบราณสินะ ยาของที่นที่นี่ดีจริง ๆ 

“ว่าแต่ ยานี้เธอเอามาจากไหนเหรอ อร่อยจังเลย แถมยังให้ความรู้สึกสดชื่นอีกด้วย ตอนนี้หายเป็นปลิดทิ้งแล้ว” 

ทั้งสองคนไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อแล้วแหละ เพราะคุณหนูของพวกเธอลุกขึ้นมาซดน้ำแกงจนหมดเกลี้ยง แต่ที่แปลกคือกิริยาท่าทางที่แตกต่างของคุณหนูพวกเธอ

“นั้นสิ ไม่ใช่เจ้าไปเอายาที่สำนักหมอหลวงหรอกหรือ ทำไม่ได้น้ำแกงสมุนไพรมาได้ละ” หยางหยาง อดสงสัยไม่ได้ เลยถามบ่าวรุ่นน้อง

“พอดีสำนักหมอหลวงไม่ยอมให้ยา... แต่ระหว่างทางกลับก็มีขันทีคนหนึ่งให้น้ำแกงนี้กับข้าเจ้าค่ะ ด้วยความที่ไม่มีทางเลือกจึงรับมา แต่ก็โชคดีที่ช่วยคุณหนูกลับมาได้” 

ทั้งสองคนปาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนด้วยความดีใจ แต่ทว่าจางเสี่ยวหลงก็ไม่เข้าใจพวกเธอเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าที่นี่เขาบริการลูกค้าแบบนี้ เป็นคุณพ่อของเธอหรือเปล่า ที่เล่นพิเรน

“พอเถอะ อย่าพูดแบบนี้อีกเลย เธอเห็นมือถือของฉันหรือเปล่า ช่วยเอามาให้หน่อยฉันจะดูซีรีส์ต่อ” 

“คุณหนูหมายถึงอะไรเหรอ เจ้าเข้าใจหรือเปล่าเหมยเหมย ทำไมข้าถึงไม่เข้าใจ” 

“นั้นสิ คุณหนูท่านเป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าไข้ยังไม่หายดีอีก” มีเล็กแตะหน้าผากของจางเสี่ยวหลงเบา ๆ

“พวกเธออย่าเล่นแบบนี้สิ รีบเอามาให้ฉันเถอะ” ยิ้มแห้งให้ทั้งสอง

จางเสี่ยวหลงมองหน้าพวกเธอสองคนสลับกันไปมา แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบอะไร 

“คุณหนู ท่าน... ฮึก เป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอ” 

ทั้งสองคนนั่งร้องไห้น้ำตาอาบหน้า ทำเอาจางเสี่ยวหลงงุนงงเอามาก ๆ พวกเธอเป็นอะไรกันเนี่ย ทว่าเธอรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองเปลี่ยนไป ผิวพรรณผุดผ่อง ขาวใสอ่อนเยาว์ราวกับพึ่งอายุสิบเจ็ดสิบแปด หุ่นเพรียวบางร่างสมส่วน และความใหญ่โตของหน้าอกนี้ ไม่ใช่ของเธอแน่ ๆ

“ไม่นะ ขอกระจกให้ฉันหน่อย” พูดเสียงแผ่วเบา ขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดได้ก็พอ 

เมื่อเธอรับกระจกทองแดงใบเล็กขึ้นมาส่องแม้จะไม่ชัดมาก แต่ก็พอให้ตัดสินว่านั่นไม่ใช่ใบหน้าของเธอแน่ ๆ ขาเรียวไม่รีรอเดินออกไปข้างนอกเพื่อมองดูวิวของเมือง แต่ทว่าทุกอย่างมืดไปหมด เห็นดวงดาวสวยงามบนท้องฟ้า ไม่มีตึกสูงคอยบดบังเช่นเดิม 

“หมายความว่าไง ทำไมถึงเป็นแบบนี้” เธอไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ชีวิตตอนนี้เธอก็ดีอยู่แล้วทำไมต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย ลมหนาวพัดเข้าใส่อย่างแรงทำให้นางต้องถอยร่นเข้ามาในห้อง ที่นี่หนาวมากเหลือเกิน

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรเจ้าคะ” 

“ท่านอย่าทำให้บ่าวกลัวแบบนี้สิเจ้าคะ บ่าวจะรีบไปหาหมอเดี๋ยวนี้ หมอหลวงต้องรักษาท่านได้แน่” 

บ่าวรับใช้กำลังจะเดินไปตามหมอ แต่ก็ถูกห้ามไว้ก่อน จางเสี่ยวหลงรู้สึกมีความหวังขึ้นมา เพราะได้ยินพวกเธอสองคนเรียกตัวเองว่าคุณหนู แสดงว่าเธอก็มีชีวิตที่สุขสบายแน่ อย่างน้อยก็ไม่ได้ลำบาก

“พวกเธอบอกฉันสิ ว่าฉันเป็นคนมียศตำแหน่งใช่ไหม เป็นคนใหญ่คนโตใช่ไหม แล้วฉันชื่ออะไร” 

จากนั้นทั้งสามคนก็นั่งคุยกันสักพักตั้งแต่เริ่มแรก ตอนที่เด็กน้อยหลานเสวี่ย กำเนิดเกิดขึ้นมาบนโลกทำเอาจางเสี่ยวหลงยิ้มแก้มปริคิดว่าตัวเองจะสุขสบาย จนกระทั่ง ถึงตอนปัจจุบัน เธอแทบจะยืนไม่ได้

“หมายความว่า ฉันเป็นพระชายาที่ถูกทิ้งในตำหนักเย็น แถมยังไม่เคยเข้าหออีกด้วย โอ้ ชีวิตของฉันทำไมถึงยากลำบากเช่นนี้” หน้าหมองไปทันที

“อย่าเสียใจไปเลย เดี๋ยวนายท่านก็มารับตัวคุณหนูไปอยู่ด้วยเจ้าค่ะ” หยางหยาง พูดขึ้น 

ไม่มีทาง จางเสี่ยวหลงฟังเรื่องราวทุกอย่างก็กระจ่าง เธอเข้าใจแล้วว่าลูกคนนี้ถูกทอดทิ้งอย่างถาวร เฮ้อ ชีวิตสุขสบายของจางเสี่ยวหลง เตียงนุ่ม ๆ ซีรีส์สนุก ๆ ชีวิตสุขสบายของฉัน

(ยินดีด้วย ท่านได้ปลดล็อกระบบสำเร็จ) 

“ห๊ะ ระบบเหรอ?” จางเสี่ยวหลงตกใจเมื่อมีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น และมีหน้าต่างระบบอยู่ตรงหน้า ระบบเหรอช่วยฉันออกไปจากที่นี่ที่