ตอนที่ 02 ระบบปลูกผัก

จางเสี่ยวหลงได้ยินเสียงระบบก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย อย่างไรเสียเธอก็ไม่ได้ถูกทิ้งตามลำพัง แล้วระบบนี้จะช่วยให้เธอกลับบ้านได้หรือเปล่านะ 

(ระบบไม่สามารถทำได้ค่ะ แต่สามารถช่วยเหลือ และ มอบหมายภารกิจให้ได้ ถ้าทำสำเร็จจะได้รับคะแนนเพื่อแลกเปลี่ยนของใช้ที่จำเป็นได้) 

ไม่คิดว่าระบบจะใช้วิธีสื่อสารแบบนี้ เธอเคยเห็นแค่ในซีรีส์ ที่จะมีระบบแนวนี้มาช่วยเหลือ ถ้าอย่างนั้นเธอจะใช้งานระบบนี้ได้อย่างไร 

(ผู้ใช้สามารถเข้ามาในระบบได้อย่างอิสระ เพียงแค่พูดว่าเข้าสู่ระบบ ร่างกายของผู้ใช้จะเข้ามาในมิติของระบบโดยอัตโนมัติ แต่ไม่สามารถนำสิ่งมีชีวิตเข้ามาได้)

แบบนี้เองเหรอ จางเสี่ยวหลงรู้สึกทึ่งกับระบบนี้มาก เธออยากลองเข้าไปดู แต่ไม่อยากให้บ่าวรับใช้สองคนของตนต้องตื่นตระหนก ถ้าเห็นว่าเธอหายวับไปกับตาจะเป็นยังไงนะ

“พวกเธอ.. เออไม่สิ พวกเจ้าสองคนไปพักเถอะ ข้าอยากพักผ่อนเช่นกัน” จางเสี่ยวหลงพูดกับสองคน นางอยู่ในร่างของหลานเสวี่ย และจะเป็นหนึ่งเดียวกันกับร่างนี้ นางจึงจะต้องกลมกลืนกับสถานที่แห่งนี้เสียก่อน

“ท่านหายดีจริง ๆ ใช่ไหมเจ้าคะ” หยางหยาง พูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“ถ้าท่านยังไม่หาย ข้าจะไปตามหมอมาให้นะ” เหมยเหมย พร้อมที่จะลุกไปทันที

แม้ว่าเธอจะรู้ตัวดีว่าไม่มีใครยอมช่วยเหลือ และเท่าที่สองบ่าวรับใช้เล่าให้ฟัง จางเสี่ยวหลงก็พอเข้าใจสถานการณ์อย่างดี พวกเธอสามคนพูดได้เต็มปากว่า จะอยู่ก็ได้จะตายก็ไม่มีใครว่า ใครจะยื่นมือเข้าไปช่วยพวกเธอ

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว พวกเจ้าไปพักเถอะเหนื่อยมาหลายวันแล้วเดี๋ยวจะล้มป่วยเอาได้” หลานเสวี่ยยิ้มอ่อนให้สองคน ทำให้ทั้งสองรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา ถึงจะรู้สึกว่าคุณหนูของตนเปลี่ยนไปแล้วก็ตาม

“พวกเราสองคนไปพักก่อนนะเจ้าคะ หากคุณหนูต้องการอะไรเรียกพวกเราได้เลย” 

“เข้าใจแล้ว ไปพักเถอะ” 

สองคนก้มคำนับก่อนจะเดินออกไปจากห้อง พอเห็นแบบนี้จางเสี่ยวหลงก็รู้สึกได้ถึงความห่วงใย ของทั้งสองคน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องเข้าไปสำรวจระบบ เข้าสู่ระบบ 

(ยินดีต้อนรับผู้ใช้ นี้คือระบบของท่าน) 

เพียงแค่แวบเดียวนางก็เข้ามาในห้องมิติที่เป็นเหมือนโลกอีกใบหนึ่ง สายตาคมจับจองทิวทัศน์สวยงามสุดลูกหูลูกตา ท่ามกลางท้องฟ้าที่สดใส แต่ทว่าเธอไม่สามารถเดินออกไปได้ไกลนักเหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นขัดขวางเธออยู่ 

เธอเดินสำรวจจนพอเข้าใจได้ว่าพื้นที่ที่สามารถใช้ได้มีแค่ขนาดห้าตารางเมตรเท่านั้น 

(ได้รับ 100 คะแนนสำหรับเข้าสู่ระบบครั้งแรก)

(ได้รับ 10 คะแนนสำหรับการสำรวจพื้นที่) 

ระบบแจ้งเตือนอีกครั้ง ทำให้เธอเห็นว่า มีเมนูร้านค้า และ จำนวนแต้มที่มีแสดงอยู่มุมขวาบน อย่างกับในเกม

“ระบบ ฉันสามารถใช้แต้มทำอะไรได้บ้าง” 

(สามารถแลกเปลี่ยนสินค้าในร้านค้าได้ แต่ดิฉันขอแนะนำให้ซื้อเมล็ดพันธุ์พืชสำหรับเพาะปลูก เพื่อให้ได้รับแต้มเพิ่ม และถุงมิติเพื่อเอาไว้เก็บเกี่ยวผลผลิต) 

ระบบนี้มีประโยชน์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ จางเสี่ยวหลงกดเข้าเมนูก็มีรายการสินค้ามากมาย ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ มีครบหมดเลย ขอแค่มีแต้มเพียงพอก็สามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบายได้แล้ว

แต่ว่าจะใช้คุณหนูอย่างเธอมาปลูกผัก ไม่รู้ว่าจะเห็นยอดอ่อนของมันหรือเปล่า ชีวิตก่อนเธอไม่เคยลำบากใช้ชีวิตสุขสบาย เล่นเที่ยวซื้อของ ดูซีรีส์ จะลำบากหน่อยก็แค่เรื่องเรียนอย่างเดียว มาถึงตอนนี้เธอต้องกลายมาเป็นคนปลูกผักเสียแล้ว

(ระบบขอแนะนำว่าผู้ใช้ สามารถใช้ 4 แต้มเพื่อปลูก และ เก็บเกี่ยวอัตโนมัติ) 

“แบบนี้ก็ดีเลย ถ้างั้นก็ปลูกเลยแล้วกัน” 

ก่อนอื่นต้องเลือกแนวพันธุ์เสียก่อน ปลูกอะไรดีนะ เธอเห็นรูปผักกาดขาวหัวใหญ่ก็เลยเลือกมา มันฝรั่ง สองอย่างก็เต็มสวนของเธอตอนนี้แล้ว

ผักกาดขาว 5 คะแนน มันฝรั่งใช้ไป 5 คะแนนเช่นกัน แล้วก็ปลูกกับเก็บเกี่ยวอัตโนมัติ 4 คะแนนทำให้เหลือ 96 คะแนน

หลังจากที่สั่งให้ปลูกอัตโนมัติ เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นข้าวของเครื่องใช้กำลังทำงานเอง อย่างกับในเกมปลูกผักเลย ก่อนที่เธอจะสนใจบ่อน้ำพุที่ใสสะอาดราวกับว่าเป็นน้ำวิเศษ

“น้ำพุที่นี่ดื่มได้หรือเปล่า”

(ดื่มได้ค่ะ จะทำให้ร่างกายแข็งแรง และเพิ่มการเจริญเติบโตของพืชได้อีกด้วย) 

จางเสี่ยวหลงไม่รอช้ารีบใช้มือสองข้างตักน้ำขึ้นมาดื่ม ทันทีที่น้ำพุซึมเข้าไปในร่างกายเธอก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลง ราวกับว่าร่างกายตอนนี้เบาสบายมาก ๆ รู้สึกเหมือนจะมองเห็นชัดกว่าเดิมเสียอีก 

แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจเห็นทีจะเป็นส่วนผักที่กำลังมียอดอ่อนของผักกาดขาว และ มันฝรั่งผุดขึ้นมาจากพื้น 

“เติบโตเร็วมาก ๆ เลยเจ้าผักกาด เจ้ามันฝรั่งก็เหมือนกัน แบบนี้ไม่นานก็เก็บเกี่ยวผลผลิตได้แล้วใช่ไหม คงจะดีกว่านี้ถ้าสามารถกินได้” 

(พืชที่ปลูกที่นี่สามารถรับประทานได้ตามปกติ แล้วดีต่อร่างกายมากกว่าพืชที่ปลูกข้างนอกหลายสิบเท่า)

“แบบนี้จะดีมากเลย ต่อไปไม่ต้องอดอยากอีกแล้วนะหลานเสวี่ยข้าจะดูแลร่างกายนี้ให้ดี และดูแลบ่าวรับใช้ของเจ้าด้วย” ใบหน้างามยิ้มด้วยความดีใจ

(ได้รับ 20 คะแนนสำหรับการเพาะปลูกผักกาดขาวครั้งแรก)

(ได้รับ 20 คะแนนสำหรับการเพาะปลูกมันฝรั่งครั้งแรก) 

(ได้รับ 20 คะแนนสำหรับการใช้การเพาะปลูกอัตโนมัติ) 

“ทำอะไรครั้งแรกจะได้รับคะแนนสินะ ตอนนี้มี 156 คะแนนแล้ว วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่ารู้สึกง่วงขึ้นมาแล้วสิ ออกจากระบบ” 

ทันทีที่สั่งเธอก็มาอยู่ที่ห้องเหมือนเดิม ร่างแบบบางกอดตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ร่างกายรู้สึกหนาวมาก ๆ อากาศที่นี่หนาวขนาดนี้ ทำไมผ้าห่มถึงได้บางจังเลบ

(ระบบอัพเดทความทรงของเจ้าของร่าง) 

“หมายความว่าไง ทำไม...ปวดหัวจังเลย” 

จางเสี่ยวหลงรู้สึกปวดหัวก่อนจะหลับไป เธอตื่นมาในความฝันที่เป็นเหมือนเรื่องราวต่าง ๆ ของหลานเสวี่ย เรื่องราวสำคัญของเธอถูกอัพโหลดเข้ามาในหัวของจางเสี่ยวหลงทีละนิด

คุณหนูตระกูลขุนนางจวนเสนาบดี ใช้ชีวิตสุขสบายตั้งแต่เด็กจนกระทั่งวันที่นางต้องออกเรือนเพราะครอบครัวบีบบังคับ ตอนแรกคนที่ต้องแต่งออกไปคือ พี่สาวของหลานเสวี่ย แต่เพราะเหตุใดไม่รู้กลายเป็นว่านางต้องเข้าพิธีกับ หลงเยี่ยนองค์ชายสาม แห่งแคว้นต้าเหยียนเมื่อสี่ปีก่อน 

ทว่าเขากับไม่สนใจไยดีนางแม้แต่นิดเดียว คืนเข้าหอไม่เห็นแม้แต่หน้าของเขา ผ้าปิดหน้าสีแดงของสตรีผู้งดงามยังคงอยู่เช่นเดิมจนถึงเช้า ต่อจากนั้นแม้ชีวิตจะอยู่ในจวนองค์ชาย แต่ก็เป็นแค่ในนาม ทั้งสองไม่เคยเดินสวนกันด้วยซ้ำ 

หลานเสวี่ยต้องใช้ชีวิตแบบนั้นทุก ๆ วันจนกระทั่งมีเหตุการณ์ครั้งใหญ่ที่ทำให้นางมาอยู่ในตำหนักเย็น เพราะตอนนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนสวรรคต ทำให้หลายคนเคลื่อนไหว จนเกิดความวุ่นวาย และสุดท้าย หลงเยี่ยนก็ขึ้นครองราชย์กลายเป็นฮ่องเต้องค์ใหม่

ทว่าตระกูลหลานที่สนับสนุนองค์รัชทายาทได้ถูกขับไล่ไปอยู่ทางใต้เพราะเป็นผู้พ่ายแพ้ ส่วนนางก็ติดร่างแหไปด้วย เดิมที่เขาก็ไม่ชอบนางเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เกิดเรื่องขึ้นแบบนี้เขาจึงส่งนางไปอยู่ในตำหนักเย็น 

ตลอดเวลาสามปี หลานเสวี่ยดิ้นรนเอาชีวิตให้รอดในแต่ละวัน โดยมีหยางหยาง กับเหมยเหมยช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ทั้งสองคนอดอยากปากแห้งมาตลอดสามปี เพราะไม่มีใครยำเกรงพระชายาตำหนักเย็น

พวกข้ารับใช้ในวังก็ไม่เห็นหัว แถมยังแอบตัดเบี้ยเลี้ยงของนางไปเป็นของพวกตัวเอง ทำให้ชีวิตของหลานเสวี่ยยิ่งลำบากกว่าเดิม จนกระทั่งล้มป่วย และเสียชีวิต

จางเสี่ยวหลงร้องไห้เมื่อรับรู้เรื่องราวทุกอย่าง เรื่องพวกนี้ราวกับว่ามันเกิดขึ้นกับตัวเธอจริง ประสบการณ์ทั้งหมดเหมือนว่าเธอเคยผ่านมาด้วยตนเอง เธอสงสารผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้จับใจ

“หลานเสวี่ยฉันสัญญาว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือให้สุขสบาย รวมถึงจะดูแลคนของเธอให้อยู่ดีกินดี เธอไม่ต้องห่วงหรอกนะ สักวันฉันจะออกไปจากที่นี่ ไปใช้ชีวิตข้างนอกอย่างมีความสุขให้ได้”

จางเสี่ยวหลงพูดกับตัวเองในความฝัน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก่อนที่เธอจะรับรู้ถึงความหนาวอีกครั้งหนึ่ง  ดวงตากลมโตขยับไปมาเพื่อปรับแสงที่ส่องผ่านเข้ามา ร่างเพรียวยันตัวลุกขึ้นสำรวจร่างกายตัวเอง 

แม้จะรู้เรื่องราวมากมายแต่เธอก็คิดว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน เธอแทบไม่อยากเชื่อว่าต้องทะลุมิติมาอยู่ในร่างคนอื่น แม้จะรู้สึกว่าเธอเป็นหลานเสวี่ยจริง ๆ ก็ตาม

ผู้หญิงคนนี้งดงามเหลือเกิน ใบหน้าสวยได้รูป หุ่นเพรียวผิวพรรณผุดผ่อง ดูดีจริง ๆ ขนาดเธอที่ชีวิตก่อนก็สวยอยู่แล้วยังต้องอิจฉา แม้จะอยู่ในชุดผ้าไหมสีขาวเก่า ๆ ยังดูดีขนาดนี้เลย จางเสี่ยวหลงคิดในใจว่า ฮ่องเต้องค์นั้นคงตาบอดไปแล้วที่ไม่ทะนุถนอมนางเอาไว้

ผู้หญิงที่งดงามทั้งนอกและในแบบหลานเสวี่ย ต่อให้เขาหาผู้หญิงแบบนี้ทั้งแผ่นดินก็คงไม่มีใครเทียบได้ ช่างเถอะต่อไปต้องยืนด้วยลำแข้งของตัวเองให้ได้ก่อน 

“แต่ตอนนี้หิวจังเลย มีอะไรกินบ้างไหมเนี่ย” 

“คุณหนู ท่านล้างหน้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ เสร็จแล้วบ่าวจะให้เหมยเหมยยกอาหารมาให้” หยางหยางยกถังน้ำมาให้ 

จางเสี่ยวหลงสามารถจดจำสิ่งที่ร่างนี้เคยทำมาก่อน เธอเลยทำทุกอย่างได้อย่างดี 

“คุณหนู ทำไมท่านดู... เหมือนจะอวบอิ่มขึ้นมานะเจ้าคะ ผิวพรรณสดใสขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน สวยมากเลยเจ้าค่ะ” 

จางเสี่ยวหลงแทบจะไม่อยากเชื่อว่านั้นคือเรื่องจริง เธอก็คิดว่าตัวเองรู้สึกเพียงคนเดียวเท่านั้น 

“ข้าเป็นแบบนั้นจริงหรือ เอากระจกมาให้หน่อยสิ” 

เมื่อมองตัวเองในกระจกก็รับรู้ว่าเป็นอย่างที่นางบอกจริง เพราะอะไรกันนะทำไมถึงดูดีผิดหูผิดตาแบบนี้ ก่อนยิ้มดีใจให้กับตัวเอง คนอะไรสวยขนาดนี้

“อาหารมาแล้วเจ้าคะ” 

เมื่ออาหารเข้ามาเธอก็หันไปให้ความสนใจ เพราะกำลังหิวอยู่พอดี แต่ทว่าตรงหน้าเรียกว่าอาหารได้หรือเปล่าเนี่ย ทำไมมันเหมือนอ้วกแทนที่จะเป็นอาหาร เธอขยี้ตาดูอีกรอบก็คงเป็นเหมือนเดิม

หลานเสวี่ยเธอต้องกินอาหารพวกนี้ทุกวันสินะ แต่จางเสี่ยวหลงไม่มีวันที่จะตักอาหารแบบนี้เข้าปากแน่ ยอมตายดีกว่า ถ้าให้กินของแบบนี้

“ข้ากินไม่ลงหรอกนะ มันน่า.... ไม่มีอย่างอื่นแล้วเหรออย่างเช่น หมูผัดพริก ไก่ย่าง หรือซาลาเปาไส้หมูก็ได้” 

ทั้งสองคนก้มหน้ารู้สึกผิดที่รับใช้ให้คุณหนูของตนได้ทานอาหารดี ๆ ไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนจวนตระกูลหลาน ไม่มีทางให้คุณหนูของพวกเธออดอยากแน่นอน

“เอาละ ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้หรอกข้าไม่โทษพวกเจ้า แต่ว่านะต่อไปเราจะไม่กินอาหารพวกนี้อีกแล้ว ข้าจะทำอาหารให้พวกเจ้ากินเอง” เธอพูดด้วยท่าทางมั่นใจ เพราะฝีมือทำอาหารของเธอไม่ได้ด้อยไปกว่าเชฟมิชลินเลย

“แต่เราไม่มีข้าวของอะไรเลยนะเจ้าคะ” 

“พวกเขาให้เราแค่นี้ ข้าขอโทษคุณหนู”

แน่นอนว่าเธอรู้ดี เพราะเธอเพิ่งคิดออกว่าตัวเองปลูกผักกาดขาวเอาไว้อยู่

“รอดูได้เลย เดี๋ยวข้าจะใช้เวทมนตร์ให้พวกเจ้าดู” จางเสี่ยวหลงพูดหาข้ออ้างไปตามสถานการณ์ เธอคิดว่าให้พวกเขาเข้าใจว่าเธอมีเวทมนตร์ดีกว่าต้องปิดบัง ถึงจะไม่รู้ว่าเวทมนตร์มีจริงหรือเปล่า

ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างงุนงง พวกเธอก็พอรู้ว่ามีหลายคนใช้วิชาเวทมนตร์ได้ แต่คุณหนูของเธอเคยเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน