บทที่15 เหตุผลที่ต้องนอนด้วยกันคืออะไร

เรื่องที่เสี่ยวหลันจื่อพนันกับหญิงสาวในหมู่บ้าน บุรุษสามคนที่กำลังถอนหญ้าอยู่ในทุ่งนาล้วนได้ยินกันทั้งหมด

“นางทำเช่นนี้ได้อย่างไรนายท่านให้ข้าจัดการกับนางดีหรือไม่ขอรับ”

ฉีเยี่ยนพูดขึ้นมาอย่างฮึดฮัด

“เจ้าคิดว่าข้าจะแพ้หรือ”

เซียวอี้เหิง ปรายตามองเขาเรียบๆ

“ย่อมต้องไม่เเพ้อยู่แล้วขอรับนายท่านเป็นถึงชินอ๋องจะแพ้ได้อย่างไร ข้าแค่ไม่ชอบที่นางลบหลู่เกียรติของท่าน”

ฉีเหลย อยากจะฟาดกบาลเจ้าโง่นี่จริงๆ

“ถ้าหากนางอยากจะเล่นพนันนักย่อมได้แต่ว่าข้าก็ต้องได้ได้รับผลประโยชน์เช่นกัน”

เซียวอี้เหิง ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

จากนั้นจึงเดินมาทางที่หญิงสาวในหมู่บ้านยืนชุมนุมกัน เซียวอี้เหิงเดินผ่านเสี่ยวหลันจื่อโดยไม่มองหน้านางเลยสักนิดแล้วไปหยุดยืนตรงหน้าหลิวหลี บุตรสาวของหัวหน้าหมู่บ้าน

“เจ้าก็งดงามไม่น้อย”

เซี่ยวอี้เหิงใช้มือที่เปื้อนโคลนสัมผัสใบหน้าของหลิวหลี หญิงสาวในหมู่บ้านหลายคนถึงกับเอียงอายกับท่าทางที่เขากระทำกับหลิวหลี

“ขะ….ข้า จะช่วยท่านถอนหญ้าเอง”

พูดจบหลิวหลีก็รีบวิ่งไปที่ผู้เฒ่าหลิวกำลังถอนหญ้าอยู่ ด้วยใบหน้าเขินอาย

“ท่านตาหลิวข้ามาช่วยท่านแล้ว”

หลิวหลีลงมือถอนหญ้าด้วยความขมักเขม้น ตลอดมาไหนเลยนางจะเคยทำงานหนักในนา ถอนหญ้าเพียงไม่นานมือของนางก็แตกจนเลือดซิบ หญิงสาวในหมู่บ้านเมื่อเห็นหลิวหลีลงไปถอนหญ้าพวกนางก็ทำตามรีบถอดรองเท้าลงไปในนาของผู้เฒ่าหลิว ช่วยกันถอนหญ้าอย่างขมักเขม้น

“ข้าไม่เคยรู้เลยว่าท่านจะเจ้าเล่ห์เพียงนี้” เสี่ยวหลันจื่แแซวเขาเบาๆ

เซียวอี้เหิงไม่สนใจนาง เดินกลับไปที่บ้านสกุลหลิวทิ้งหญิงสาวมากมายในหมู่บ้าน ที่กำลังถอนหญ้าในนาไว้ข้างหลัง

“เชอะ ทำเป็นหยิ่ง"

เสี่ยวหลันจื่อ แลบลิ้นตามหลังเขาไป

เพียงไม่นานที่นาสิบหมู่ก็ถูกถอนหญ้าออกจนหมด หญิงสาวชาวบ้านที่คิดว่าจะมาช่วยถอนหญ้าเอาใจเซียวอี้เหิง ก็กลับมา พวกนางต่างมองหาว่าเซียวอี้เหิงหายไปไหน

“สามีของเจ้าเล่าหายไปไหนแล้ว”

เสี่ยวหลันจื่อ ยังไหล่ส่ายหัว

“ไม่รู้สิคงจะกลับบ้านไปแล้วมั้ง” นางยกมือขึ้นบีบจมูก ทำท่าทางรังเกียจหญิงสาวเหล่านั้น

"พวกเจ้าอยากไปหาเขาก็กลับบ้านไปอาบน้ำซะก่อนเถอะกลิ่นโคลนที่ตัวพวกเจ้าแรงมากเลย"

เสี่ยวหลันจื่อ ทำท่าทางรังเกียจแล้วขยับออกห่างจากพวกนาง สาวชาวบ้านเหล่านั้นต่างรีบกลับบ้านอาบน้ำเพื่อจะไปหาเซียวอี้เหิงเสี่ยวหลันจื่อหัวเราะไล่หลังพวกนางไป

"ท่าทางของเจ้ากำลังสนุกเชียว เหตุใดต้องแกล้งพวกนางด้วย"

จางเสวี่ยมองเสี่ยวหลันจื่ออย่างไม่เข้าใจ

"ข้าแกล้งพวกนางที่ไหนกันเป็นพวกนางต่างหากที่ต้องการเช่นนี้ ข้าแค่หยิบยื่นโอกาสให้พวกนาง จะสำเร็จหรือล้มเหลวก็ขึ้นอยู่กับพวกนางทั้งนั้นเกี่ยวอันใดกับข้า ไปเถอะวันนี้ว่าง ไม่มีอะไรทำเราไปเดินเล่นบนเขากัน"

เสี่ยวหลันจื่อคล้องเเขนจางเสวี่ยอย่างสนิทสนม เสี่ยวหงที่เกาะอยู่บนไหล่โยกตัวไปมาท่าทางคึกคักเพราะมันจะได้ขึ้นเขาอีกแล้ว

"กระรอกดินของเจ้าท่าทางแปลกนักข้าไม่เคยเห็นกระรอกดินสีแดงเช่นนี้มาก่อนแถมมันยังมีเท้าปุกปุยไม่เหมือนของกระรอกดินเลย"

จางเสวี่ยจ้องมองเสี่ยวหงด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นตัวอะไรเห็นอยู่ในป่ามันน่ารักดีก็เลยพามันกลับมาด้วย"

เสี่ยวหลันจื่อกับจางเสวี่ยและเสี่ยวหงกลับมาในตอนบ่ายเพราะพวกเขาขึ้นเขาโดยที่ไม่ได้เอาอะไรไปด้วยจึงเก็บเห็ดกับผักป่ามาด้วยนิดหน่อย เสี่ยวหลันจื่อคิดว่าเย็นนี้จะเอาเห็ดมาทำอะไรกินดี เมื่อวานนางตุ๋นเครื่องในหมูกับหมูสามชั้นเอาไว้ ต้องอาหารแก้เลี่ยนสักหน่อย

กลับมาถึงเรือนสกลุหลิวเสี่ยวหลันจื่อถึงกับตกใจกับข้าวของมากมายทั้งผัก ไข่ ไก่ มันเทศ ยังมีเนื้อหมูอีก นางเดินไปถามเเม่เฒ่าสวีทันที

"ท่านยายของเยอะแยะมากมายเหล่านี้มาจากที่ไหน"

"จะที่ไหนซะอีกล่ะ ก็หญิงสาวในหมู่บ้านน่ะสิ หอบของพวกนี้มาบอกว่าให้เอาไว้บำรุง พวกเขาสามคน เจ้าตัวดีเจ้าไปทำอะไรไว้"

เเม่เฒ่าสวีส่งสายตาคาดโทษไปที่เสี่ยวหลันจื่อ ถ้าหากไม่ใช่หลานสาวคนงามของนางจะเป็นใครได้อีกเพราะเจ้าหนุ่มสามคนนี้ไม่มีทางสุงสิงกับชาวบ้านอย่างแน่นอน

"ข้าเปล่านะท่านยายข้าไม่ได้ทำอะไรเลยพวกนางเต็มใจเองต่างหาก"

เสี่ยวหลันจื่อ ปฏิเสธหน้าตาย

"คอยดูเถอะถ้าหากว่าพ่อแม่หญิงสาวเหล่านั้นมาหาเรื่องที่นี่ยายจะไม่ช่วยเจ้า"

เเม่เฒ่าสวีหันหลังให้นางแสร้งโกรธเคือง

"โธ่ท่านยาย ข้าไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นะหลิวหลีเป็นคนบอกว่าอยากได้เซียวอี้เหิง ข้าก็เเค่ไม่ได้ขัดขวาง เเต่ถ้าหากเซียวอี้เหิงชอบนางข้าก็ยินดียกให้"

เสี่ยวหลันจื่อลอยหน้าลอยตาพูด

"เจ้าเด็กคนนี้ทำอะไรแผลงๆ เล่นอะไรไม่รู้ขอบเขต คนทั้งคนจะยกให้คนโน้นคนนี้ได้อย่างไร"

เสี่ยวหลันจื่อยักไหล่เดินเข้าบ้านไป เพราะไม่อยากทะเลาะกับแม่เฒ่าสวี ตอนเย็นหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เสี่ยวหลันจื่อที่กำลังอาบน้ำมองหน้าประตูอย่างครุ่นคิด จะทำยังไงไม่ให้เจ้าอ๋องหน้าหนานั่นเข้ามาในห้องของนางได้

ประตูผุเช่นนี้คงไม่สามารถป้องกันอะไรได้ ทำไมเขาต้องอยากมานอนห้องเดียวกับนางทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกชอบพอหรือรักใคร่ในตัวนางจะต้องมีอะไรแน่ๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จเสี่ยวหลันจื่อเดินมาหาเซียวอี้เหิง ที่นั่งอยู่ในศาลาใต้ต้นอู๋ถงหน้าบ้าน

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน" เสี่ยวหลันจื่อมองสององครักษ์ที่ยืนอยู่ข้างกายเขา

เซียวอี้เหิงพยักหน้าฉีเหลยกับฉีเยี่ยน เดินเลี่ยงออกไปอีกด้าน เสี่ยวหลันจื่อเดินมานั่งลงตรงข้ามเขากลิ่นหอมของครีมอาบน้ำที่เสี่ยวหลันจื่อใช้ กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยออกมาเพราะนางเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เซียวอี้เหิงอดที่จะสูดดมเข้าไปไม่ได้  แม้แต่กลิ่นหอมของนางก็แตกต่างจากผู้อื่น หลิ่นหอมของนางไม่มีกลิ่นฉุน เหมือนกลิ่นแป้งชาดที่สตรีในเมืองหลวงเหล่านั้นใช้

"ท่านมีอะไรอยากจะบอกกับข้าหรือไม่"

เซียวอี้เหิงเลิกคิ้วขึ้นมองนาง

"ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการอยากจะคุยกับข้าหรือ"

เซียวอี้เหิงยกชาขึ้นดื่ม เสี่ยวหลันจื่อกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยแล้วใช้ความกล้าถามเค้าออกไป

"มีเหตุผลอะไรที่ ท่านจะต้องนอนห้องเดียวกันกับข้าให้ได้ ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้มีความรักใคร่หรือรู้สึกเสน่หาต่อข้าแม้แต่น้อยแต่ท่านกลับลงทุนมาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ในหุบเขาเช่นนี้เพื่อที่จะนอนห้องเดียวกับข้าท่านจะต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างแน่"

เสี่ยวหลันจื่อ พูดในสิ่งที่ตนเองสงสัยมาตลอดสองวันรวมถึงวันแรกที่พวกเขาเจอกัน

เซียวอี้เหิงยกยิ้มมุมปาก

"ดูเหมือนว่าเจ้าจะฉลาดกว่าที่ข้าคิด"เซียวอี้เหิงเงียบไปเล็กน้อย

"ถูกต้อง ข้าย่อมมีเหตุผลบางอย่างที่จำเป็นจะต้องนอนห้องเดียวกันกับเจ้า"

"เหตุผลคืออะไร" เสี่ยวหลันจื่อ ถามสวนออกไปทันที

"เหตุผลนั้นข้าไม่อาจบอกเจ้าได้ เจ้ารู้เพียงว่าเจ้าต้องนอนกับข้า แค่นั้น"

"แล้วข้าจะต้องนอนกับท่านอีกนานแค่ไหน"

เสี่ยวหลันจื่อโมโหเล็กน้อย นางถามหาเหตุผลถึงขนาดนี้เขายังจะปิดบังมันอีก

"จนกว่าข้าจะบอก"

เสี่ยวอี้เหิง ไม่สนใจใบหน้าที่กำลังโมโหจนแดงก่ำของนาง

"ถ้าหากท่านไม่บอกให้หยุด ข้ามิต้องนอนกับท่านตลอดไปหรือแล้วอย่างนี้ข้าจะแต่งงานได้ยังไง"

เซียวอี้เหิงหันขวับไปหานางทันที

"เจ้ายังคิดว่าตนเองจะแต่งงานได้อีกหรือ ไม่ใช่ว่าเจ้า…." เซียวอี้เหิงหยุดคำพูดสุดท้ายเอาไว้

นั่นสิอวี้ซูเหยานอนกับเขาไปเเล้วนี่ เสี่ยวหลันจื่อคิด

"ต่อให้ข้าไม่ได้แต่งงานข้าก็ไม่อยากอยู่กับท่าน"

เสี่ยวหลันจื่อพูดจบก็เดินเข้าเรือนไป เซียวอี้เหิงมองตามร่างบางที่เดินหายลับไปในเรื่อนด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ออก

ผ่าน ไปหลายวันหญิงสาวในหมู่บ้าน ที่มาเฝ้า เซียวอี้เหิงก็เริ่มลดลง พวกนางเริ่มถอดใจเพราะคุณชายคนนี้ช่าง เย็นชายิ่งนัก อย่าว่าแต่คุยด้วยเลยแค่เข้าใกล้ยังไม่ได้

เเต่หลิวหลี บุตรสาวของหัวหน้าหมู่บ้านนั้นยังไม่ถอดและใจวันนี้เสี่ยวหลันจื่อจะไปขาย สมุนไพรเพราะเมื่อวานนางเก็บมาได้ไม่น้อย

"เสี่ยวหงวันนี้เราไปหาอะไรอร่อยๆ กินในอำเภอกัน" เสี่ยวหงคึกคักเป็พิเศษเมื่อได้ยินคำว่าของอร่อย อาหารทุกอย่างที่เสี่ยวหลันจื่อทำ ล้วนอร่อยทั้งนั้นตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าสาวหงจะดูอ้วนกว่าเดิมแม้ว่าตัวจะยังสั้นเท่าเดิมก็ตาม

เสี่ยวหลันจื่อให้ฉีเหลย เอาเกวียนวัวออกมา นางไม่อยากใช้ฉีเยี่ยน เพราะนางรู้ว่าฉีเยี่ยนไม่ชอบนาง และนางก็ไม่ใช้ให้เซียวอี้เหิง ขับเกวียนให้นาง

วันนี้เจ้าเข้าไปในอำเภอกับข้า  มีหลายอย่างที่ต้องซื้อเจ้าจะได้ช่วยข้าแบกของ

ฉีเหลย พยักหน้ารับ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาเริ่มรับคำสั่งของนางด้วยความเคยชิน

ตอนที่ฉีเหลย จะเข้าประจำที่คนขับเซียวอี้เหิง ก็ใช้ความเร็วที่เร็วกว่าแทรกเข้าไปนั่งที่คนขับแทน

"เจ้าไม่ต้องไปรออยู่ที่นี่แหละ"

ฉีเหลย ชะงักไปเล็กน้อยจากนั้นก็พยักหน้ารับ

เสี่ยวหลันจื่อ ปีนขึ้นท้ายเกวียน

"ไปได้เลยฉีเหลย"

เสี่ยวหลันจื่อสั่ง โดยที่ไม่รู้ว่าสารถีได้ถูกเปลี่ยนตัวเรียบร้อยแล้ว