บทที่17 ความรู้สึกที่ไม่ชัดเจน

เสี่ยวหลันจื่อที่นั่งอยู่ท้ายเกวียนวัวกระโดดลงมายืนบนพื้นอย่างมั่นคงแล้วจึงยกเอาตะกร้าที่ใส่ของลงมาด้วย หน้าบ้านสกุลหลิวมีหญิงสาวหลายคนยืนอยู่หนึ่งในนั้นมีหลิวหลีรวมอยู่ด้วย

"พวกเจ้ากลับมาแล้ว "

หลิวหลีส่งยิ้มอ่อนหวานไปให้เซียวอี้เหิง ก่อนที่มันจะเจือนลง เมื่อมีหญิงงามแต่งตัวหรูหรางดงามเหมือนกับคุณหนูที่มาจากในเมือง

“นางเป็นใครเหตุใดนางถึงมากับพวกเจ้า”

หลิวหลีหันมาถามเสี่ยวหลันจื่อ

“ข้าคือหลู่หลิงเซียน บุตรสาวคหบดีหลู่แห่งอำเภอหยู่ปิง” พูดจบนางก็เดินเดินเชิดหน้ามายืนเซียวอี้เหิง

“แล้วคุณหนูหลู่ ผู้สูงส่งมาทำอะไรที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้” หลิวหลีถามเสียงประชดประชัน

“ข้ามาทำอะไรที่นี่เกี่ยวอันใดกับเจ้าแล้วนี่เจ้าเป็นใคร” 

หลู่หลิงเซียนเมินหลิวหลี ไปโดยปริยาย มองประตู เรือนที่ดูผุพังเหมือนถูกสร้างมาแล้วหลายสิบปี

“ที่นี่คือบ้านของเจ้าหรือ” หลู่หลิงเซียงถามเสี่ยวหลันจื่อ

“ใช่แล้วที่นี่คือบ้านของข้า”

“เข้าบ้านเถอะ” เซียวอี้เหิง จูงมือเสี่ยวหลันจื่อเดินผ่านหญิงสาวหลายคนที่มายืนรุมล้อมอยู่หน้าบ้านสกุลหลิว

หลู่หลิงเซียนที่ถูกเมินก็ถอนหายใจหนักๆ อย่างไม่พอใจนัก

เมื่อเข้ามาถึงในเรือน หลู่หลิงเซียนก็ใช้สายตามองดู เรือนหลังเล็กที่ดูซอมซ่อด้วยความดูถูก

“ท่านพักที่นี่จริงหรือ ความจริงแล้วตระกูลข้ามีเรือนเช่าหลายแห่งในอำเภอถ้าหากว่าท่านต้องการข้าสามารถให้ท่านไปอยู่ได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าเช่า อยู่ได้นานเท่าที่ท่านต้องการ” 

หลู่หลิงเซียน ยื่นข้อเสนอให้เซียวอี้เหิง หลังจากที่เห็นเรือนสกุลหลิว

“ไม่จำเป็น” เขาพูดแค่นั้นก็ผละจากไป ผู้เฒ่าทั้งสองที่เห็นว่ามีแม่นางหน้าตางดงามตามมาด้วยเขาก็ คิดว่าเป็นสหายของเสี่ยวหลันจื่อ จึงนำน้ำชามาต้อนรับอย่างยินดี

“แม่หนูเชิญดื่มน้ำชาก่อนเป็นสหายของจื่อเอ๋อของเราหรือ”

หลู่หลิงเซียน มองชายหญิงชราชาวบ้านแต่งตัวด้วยผ้าฝ้ายเนื้อหยาบก็รู้สึกดูแคลน นางไม่แม้แต่จะหยิบถ้วยชาขึ้น นั่งหลังตรงเชิดคอไม่พูดสิ่งใดออกมา

ผู้เฒ่าทั้งสองไหนเลยจะมองไม่ออกว่านางรังเกียจและดูแคลนตนเอง พวกเขาจึงทิ้งนางเอาไว้แล้วเดินออกมาจากห้องโถงเเละเจอกับเสี่ยวหลันจื่อ ที่เพิ่งเก็บของเสร็จพอดี

” จื่อเอ๋อ แม่นางคนนั้นเป็นใครกันนางดูไม่เหมือนกับชาวบ้านทั่วไปเหมือนพวกเรา” เสี่ยวหลันจื่อพยักหน้า

"ใช่แล้วท่านตาท่านยายนางเป็นแขกของเซียวอี้เหิง ข้าว่าไม่ต้องไปยุ่งกับนางหรอกปล่อยนางไว้อย่างนั้นแหละให้เซียวอี้เหิงจัดการเองเถอะ"

เสี่ยวหลันจื่อดันหลังสองผู้เฒ่าเดินออกไปลานบ้าน ความหล่อเหลาของเขาเป็นเหตุก็ให้เขาแก้ไขเองเถอะ

เซียวอี้เหิงไหนเลยจะสนใจ เมื่อเวลาผ่านไปนานแต่กลับไม่เห็นคนที่อยู่ในเรือนออกมาต้อนรับนาง นางก็รู้สึกหงุดหงิดหลู่หลิงเซียน จึงลุกขึ้นเดินออกจากเรือนไปนอกเรือนสกุลหลิว เผื่อว่าจะสืบได้อะไรจากชาวบ้าน เมื่อนางเดินออกมาก็เจอกับหญิงสาวหลายคนที่ยังไม่ได้ผละไปจากที่นี่

นางจึงเรียกหนึ่งในพวกนั้นมาสอบถาม สาวใช้ของหลู่หลิงเซียน ยื่นเงินเล็กน้อยให้หญิงสาวนางนั้นหลังจากถามไปหลายคำถาม

“ดูเหมือนว่า จะไม่ได้ข้อมูลอะไรมากนักทุกอย่างเหมือนที่ข้าให้คนมาสืบก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของสองคนนั้น ข้าอาจจะต้องอยู่ที่นี่หลายวันเจ้ากลับไปแล้วแจ้งท่านพ่อของข้าว่าข้ามาพักที่บ้านสหายสักหลายวัน” หลู่หลิงเซียน สั่งสาวใช้ของนาง

จากนั้นถิงถิงสาวใช้ของหลู่หลิงเซียนจ้างเกวียนวัวในหมู่บ้านให้ไปส่งนางเดินทางเข้าอำเภอ

หลู่หลิงเซียน กลับมาที่บ้านสกุลหลิวอีกครั้งแล้วบอกกับเสี่ยวหลันจื่อว่า นางจะพักที่นี่

“คุณหนูหลู่ เช่นนี้คงไม่เหมาะสมกระมังเจ้าก็เห็นอยู่ว่าบ้านของข้ามีแค่สามห้องนอนถ้าหากว่าเจ้าต้องการพักที่นี่ดูเหมือนว่าจะไม่มีห้องว่างแล้ว” เสี่ยวหลันจื่อปฏิเสธ

“ข้าพักห้องเดียวกับเจ้าก็ได้”

“ไม่ได้”เป็นเซียวอี้เหิง ที่ตอบปฏิเสธทันควัน

เสี่ยวหลันจื่อยักไหล่ บนใบหน้าเขียนว่าข้าบอกเจ้าแล้วเห็นหรือยัง

“ข้าว่าเจ้ากลับไปเถอะ หมู่บ้านเล็กๆ  แห่งนี้ไม่เหมาะกับคุณหนูที่ร่ำรวยอย่างเจ้าหรอก ถ้าหากว่าเกิดอันตรายกับเจ้าพวกเรารับผิดชอบไม่ไหว” เสี่ยวหลันจื่อให้เหตุผล

“ข้าจะให้ฉีเหลย ไปส่งเจ้าเข้าอำเภอก็แล้วกัน นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วท่านพ่อของเจ้าจะเป็นห่วงเอา”

เสี่ยวหลันจื่อแสดงความหวังดี

“ไม่จำเป็นถ้าข้าต้องการจะพักที่นี่ข้าก็จะไม่เปลี่ยนใจ” หลู่หลิงเซียนยืนกราน จากนั้นจึงเดินออกจากบ้านสกุลหลิวไป 

หลังจากหลู่หลิงเซียน เดินออกไปแล้วคนทั้งหกในบ้านสกุลหลิวต่าง ไม่มีใครสนใจเรื่องของนาง ทุกคนใช้ชีวิตปกติ จนกระทั่งตอนเช้า หลู่หลิงเซียนก็มาปรากฏตัวที่บ้านสกุลหลิวอีกครั้ง เสียวหลันจื่อมองนางด้วยความสงสัย

"คุณหนูหลู่เมื่อวานเจ้าพักอยู่ที่ไหนหรือ"

หลู่หลิงเซียนถลึงตามองนาง แต่ไม่ตอบคำถามนาง เสี่ยวหลันจื่อเองก็ไม่สนใจจึงพาเสี่ยวหงออกไปเดินเล่น นางกำลังคิดว่าจะทำอะไรเพื่อให้ได้เงินมากๆ  นางเดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงต้นไม้ใหญ่ตรงเชิงเขาจึงนั่งลงใช้ความคิด เมื่อวานใช้เงินซื้อของไปไม่น้อยแต่เงินเก็บรวมกันหลายวันมานี้มีแค่สี่ร้อยสามสิบตำลึง

นางนั่งเหม่อลอย ปล่อยความคิดให้โลดแล่นไปไกล แต่เสียงพูดคุยก็ดังมาจากทางด้านหลัง เสี่ยวหลันจื่อชะโงกหน้าออกไปมองจึงเห็นว่าเป็นหลู่หลิงเซียนกับเซียวอี้เหิงที่เดินมาด้วยกัน นางจึงแอบอยู่หลังต้นไม้ไม่ให้พวกเขาทั้งสองคนเห็น

เสียงพูดดังขึ้นเรื่อยๆ นางคิดว่าพวกเขาอยู่อีกฟากของต้นไม้

“คุณชาย ท่านรับข้อเสนอของข้าเถอะข้าจะให้ทุกอย่างที่ท่านต้องการท่านจะได้ไม่ต้องมาลำบากอยู่ที่หมู่บ้านทุรกันดารแห่งนี้” หลู่หลิงเซียนโน้มนาวและพูดต่อไปเมื่อเห็นว่าเขา ยังคงนิ่งเงียบ

"ท่านบอกข้าได้หรือไม่ว่าท่านต้องการอะไรข้าจะได้หามาให้ถูกใจท่าน"

เซียวอี้เหิงปรายตามองนางอย่างเจ้าเล่ห์เเล้วขยับเข้าหานาง

“เจ้าพูดจริงหรือ” หลู่หลิงเซียนพยักหน้าใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อหัวใจเต้นแรง เหมือนว่านางจะมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้ว คนเราทุกคนมีใครบ้างทนต่ออำนาจเงินได้ต่อให้เป็นพระภิกษุก็ต้องมีความต้องการไม่สิ่งใดก็สิ่งหนึ่ง ดูเหมือนว่านางจะมาถูกทาง

เสี่ยวหลันจื่อที่เเอบดูพวกเขาอยู่ก็หัวใจเต้นแรงเหมือนกัน นางใจจดใจจ่ออยู่กับคำตอบเซียวอี้เหิง นางอยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไร

เซียวงอี้เหิง ดึงร่างของหลู่หลิงเซียนเข้ามาในอ้อมแขนตนจากนั้นใช้วิชาตัวเบาทะยานหายไปในภูเขา เสี่ยวหลันจื่อที่เเอบมองอยู่ก็รู้สึกหัวใจวูบโหวงไปทันที หัวใจของนางบีบรัดจนรู้สึกหายใจไม่ออก ในหัวของนางมันขาวโพลนไปหมด ไม่รู้ว่านางนั่งอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน จนกระทั่งเสียงเรียกของฉีเหลยดังขึ้น

"เเม่นางอวี้ ข้าตามหาเจ้าตั้งนานเห็นว่าใกล้จะมืดแล้วแต่เจ้าไม่กลับมาซะทีผู้เฒ่าทั้งสองต่างเป็นห่วงจึงให้ข้ามาตามเจ้า"

เสี่ยวหลันจื่อตอบ ออ ไปหนึ่งทีแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะนั่งอยู่ที่เดิมมานานทำให้ขาของเสี่ยวหลันจื่อชาจนไม่มีความรู้สึก นางลุกขึ้นยื่นได้ครู่หนึ่งจึงล้มลงฉีเหลยรีบถลาเข้ามาประคองนาง

"ขาของเจ้าเป็นอะไร" ฉีเหลยรีบตรวจดูแต่เสี่ยวหลันจื่อห้ามเอาไว้

ข้าแค่นั่งท่าเดิมนานไปหน่อยมันจึงช้าจนไร้ความรู้สึกอีกสักครู่ก็คงจะหายดี"

ฉีเหลยพยักหน้ารับรู้

"ถ้าอย่างนั้นให้ข้าอุ้มเจ้าเถอะจะได้รีบกลับเรือนตายายของเจ้าเป็นห่วงแล้ว"

ตอนนี้เสี่ยวหลันจื่อไม่อยาก คิดอะไรนางเพียงแค่อยากจะนอนหลับไปและอยากจะลืมภาพที่นางเห็นเมื่อตอนบ่าย อยากลบมันทิ้งไปให้หมด

เสี่ยวหลันจื่อพยักหน้า จากนั้นฉีเหลยจึงก้มลงอุ้มนางเดินกลับเรื่อนสกุลหลิวไป

ทันทีที่เข้ามาในเรือนสองผู้เฒ่าเห็นว่าเสี่ยวหลันจื่อ ถูกอุ้มกลับมาก็คิดว่านางบาดเจ็บ

“เกิดอะไรจื่อเออขาของเจ้าเป็นอะไร” สองผู้เฒ่ารีบเข้ามาดู

“ไม่ได้เป็นอะไร เพียงแต่ข้านั่งท่าเดิมนานเกินไป จึงทำให้เกิดเหน็บชาชั่วคราวเท่านั้นอีกสักพักก็หาย”

เสี่ยวหลันจื่อบอกทั้งสองให้คลายกังวล เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในห้องโถงก็เห็นว่ามีเซียวอี้เหิงกับหลู่หลิงเซียน นั่งอยู่ข้างกัน เสี่ยวหลันจื่อจึงก้มหน้าลงไม่สบตาพวกเขา

“ท่านยายข้ารู้สึกไม่สบายนิดหน่อยขอตัวไปพักผ่อนก่อน” พูดเสร็จเสี่ยวหลันจื่อก็ให้ฉีเหลยอุ้มนางเข้าห้องไป

เมื่อเข้ามาในห้องของตัวเองเเล้ว เสี่ยวหลันจื่อเอาผ้าห่มคลุมโปงตัวเองเอาไว้อย่างมิดชิด จากนั้นภาพที่นางเห็นเซียวอี้เหิงกอดหลู่หลิงเซียนก็ฉายซ้ำในหัวนาง

เจ้าคงจะพานางไปดูป่าท้อมาสินะ เหมือนที่เจ้าพาข้าไป เสี่ยวหลันจื่อเสียใจมาก คิดว่าตนเองเป็นเจ้าของภาพนั้นแต่เพียงผู้เดียว ในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ยิ่งคิดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ทั้งวันก็พลันไหลบ่าออกมาราวทำนบแตก นางไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไร ความรู้สึกที่เหมือนหายใจไม่ออก มันเหมือนนางกำลังจะขาดใจตาย นางรู้สึกเจ็บที่ตรงหน้าอกด้านซ้าย ตรงหัวใจ

เสี่ยวหลันจื่อร้องไห้ในผ้าห่มจนหลับไป

ผ่านไปสักพักเสียงเปิดของประตูดังขึ้นเบาๆ ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาช้าๆในความมืด เพราะห้องไม่ได้จุดเทียนจึงมีเพียงแสงสลัว ของพระจันทร์ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้เขามองเห็นร่างเล็ก ที่ถูกห่อด้วยผ้าห่มนอนขดอยู่ตรงมุมด้านในของเตียง

เซียวอี้เหิงค่อยๆ เปิดผ้าห่มออกอย่างเบามือ จนกระทั่งมองเห็นร่างเล็กของเสี่ยวหลันจื่อ ที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ผมเผ้ายุ่งเหยิง ขอบตาบวมแดงที่เกิดจาการร้องไห้อย่างหนัก เซี่ยวอี้เหิงถอนหายใจ

“เจ้าเป็นคนบังคับให้ข้าทำเช่นนี้เอง หาเจ้าไม่เอาเเต่ดื้อดึงผลักไสข้า.....” เซียวอี้เหิงพูดเพียงเท่านั้น

จากนั้นเขาก็ออกไปเอากะละมังใส่น้ำอุ่นเข้ามา ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบาและทะนุถนอมดังเช่นสิ่งล้ำค่าที่สำคัญที่สุดในชีวิต