บทที่ 7 เฝ้าไข้

บทที่ 7 เฝ้าไข้

ฝั่งด้านเลี่ยงเฟิงมาถึงห้องอ่านตำราของท่านพ่อเขาก็ไม่ได้มีกระจิตกระใจกับการอ่านตำราสักเท่าไหร่ เพราะเขาเองก็เป็นห่วงว่าลู่เอ๋อร์อาจจะติดไข้จากหานเสี่ยว์ได้ จนเหิงเยว์สังเกตได้จึงได้จับตำราที่อยู่มือของเลี่ยงเฟิงออกมาจากตัวของเขา

“วันนี้เจ้าเป็นอันใดข้าเห็นเจ้าเอาแต่เหม่อลอยแถมอ่านตำราหน้าเดียวเป็นเวลานาน”

“คือว่าข้าเป็นห่วงลู่เอ๋อร์ขอรับท่านพ่อ”

“ลู่เอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้นกับนางหรือว่าหานเสี่ยว์รังแกนางอีกแล้ว”

“มิใช่ขอรับแต่ที่ข้าเป็นห่วงเพราะกลัวว่านางจะติดไข้จากท่านแม่มากกว่า ก่อนที่ข้าจะมาหาพ่อข้าได้ไปส่งลู่เอ๋อร์ที่ห้องท่านแม่ตามที่นางสั่ง แต่เมื่อข้าไปถึงก็พบว่าท่านแม่นอนสั่นเทาอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวแถมยังมีท่านหมอมาตรวจร่างกายท่านแม่อีกด้วยไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านแม่จะฟื้นหรือยัง " เลี่ยงเฟิงได้เอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง ทำให้เหิงเยว์ที่ครุ่นคิดนางบอกว่าจะไปหาท่านพ่อของนางเมื่อฟ้าสาง หรือนี่จะเป็นแผนของนางอีกเพราะนางไม่อยากหย่าอย่างที่นางบอก เขาจึงจะไปดูใบหน้าที่เสแสร้งของนางว่าตอนนี้นางเล่นละครตบตาคนในเรือนจนเชื่อสนิทได้อย่างไร

“เจ้าอ่านตำราอยู่ในห้องนี้ไปก่อนเดี๋ยวข้าจะออกไปทำธุระสักครู่ เรื่องของลู่เอ๋อร์เจ้าเองก็ไม่ต้องเป็นห่วงนางเดี๋ยวข้าจะไปดูนางเอง” เขาพูดพลางลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้เลี่ยงเฟิงนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพัง

เหิงเยว์เดินไปห้องของหานเสี่ยว์อย่างรีบร้อนเกรงว่านางจะลงมือทำร้ายบุตรสาวตัวน้อยของตนเอง เมื่อเท้าก้าวเข้ามาในห้องกลับพบเพียงความเงียบสงบเหิงเยว์แปลกใจยิ่งนัก จึงได้เดินเข้าไปที่ห้องนอนของนาง นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยเข้ามาที่นี่เลย ตั้งแต่แต่งนางเข้ามาอยู่เรือนของเขา เขาก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามาอีก เหิงเยว์กวาดตามองไปรอบ ๆ ก็ไม่พบผู้ใดแม้กระทั่งบ่าวไพร่ก็ไม่พบสักคนเขาเหลือบตาไปพบร่างบางที่เหงื่อออกท่วมตัวนอนอยู่บนเตียงแถมยังมีลู่เอ๋อร์ที่นอนจับมือนางอยู่เคียงข้างเช่นกัน

“ลู่เอ๋อร์ ลู่เอ๋อร์” เหิงเยว์เขย่าร่างกายของลู่เอ๋อร์พร้อมเอ่ยเสียงเรียกแผ่วเบา ลู่เอ๋อร์ลืมตาสะลึมสะลือก็พบท่านพ่อของตนเองนางดีใจมากที่ท่านพ่อมาหาท่านแม่

“ท่านพ่อท่านมาหาดูอาการท่านแม่หรือเจ้าคะ แต่ท่านแม่ยังไม่ฟื้นเลย แถมเข่อซิงเองก็ไปซื้อยายังไม่กลับมา ท่านแม่จะเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ ตั้งแต่ท่านแม่ตกน้ำไปครานั้นท่านแม่ก็เปลี่ยนไป แถมเข่อซิงเล่าให้ข้าฟังว่าเมื่อคืนนี้ท่านแม่ไปยังสระน้ำนั่นพร้อมกระโดดลงไป ทำให้จับไข้เป็นความผิดของลูกเองท่านพ่อช่วยท่านแม่ด้วยนะเจ้าคะ” ร่างเล็กอ้อนวอนท่านพ่อของตนเองให้เข้าช่วยหานเสี่ยว์ให้หายจากเจ็บไข้ครั้งนี้ เขาลูบหัวของลูกสาวอย่างอ่อนโยนก่อนจะบอกลูกสาวของเขาให้ออกมา

“งั้นเจ้าลุกออกมาก่อน พ่อจะดูว่านางไม่สบายจริงหรือว่านางเสแสร้งแกล้งทำ”

“ท่านพ่อ ท่านแม่ไม่สบายจริงๆ นะเจ้าคะท่านหมอได้มาตรวจอาการและฝังเข็มให้ท่านแม่แล้วแต่น่าแปลกที่ท่านแม่ยังไม่รู้สึกตัว” ลู่เอ๋อร์มองดูหานเสี่ยว์ด้วยแววตาเป็นห่วงเป็นใย

เหิงเยว์นั่งลงบนเตียงข้างๆ ตัวของหานเสี่ยว์ใช้มือแตะที่แขนของนางเพื่อปลุกให้นางลุกขึ้นมา

“นี่เจ้าอย่ามาเสแสร้ง ตั้งแต่ที่เจ้ามาอยู่ที่เรือนของข้า ข้าไม่เคยเห็นว่าเจ้าไม่สบายเลยสักครั้งนี่เป็นแผนของเจ้าที่ไม่อยากหย่ากับข้าใช่หรือไม่” แต่แล้วเมื่อเขาแตะกายของนางกลับพบว่านางตัวร้อนจริงๆ อย่างที่ลู่เอ๋อร์เอ่ย

ส่วนจิวฉิงนางนอนโทรมไม่รู้สึกตัว รู้แค่เพียงว่าตอนนี้เธอหนักหัวเหลือเกินเมื่อเธอได้ยินเสียงของเหิงเยว์ที่ดังอยู่ใกล้ๆ ก็ได้ลืมตาปรือขึ้นมามองก็พบกับใบหน้าที่คิ้วขมวดเข้าหากัน

“ข้าหิวน้ำ แค่กๆ” จิวฉิงรู้สึกเจ็บคออย่างมากพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกเหิงเยว์ผลักหัวของนางให้นอนลงไปเช่นเดิม

“เจ้าไม่ลุกหรอก นอนอยู่เช่นนั้นเถิดลู่เอ๋อร์เจ้าไปหยิบน้ำที่โต๊ะนั้นมาให้นางที” ลู่เอ๋อร์รีบเดินไปหยิบน้ำตามที่ท่านพ่อสั่งมาให้แก่หานเสี่ยว์ ส่วนเหิงเยว์เองก็ค่อยๆ ประคองให้นางลุกกินน้ำก่อนจะให้นางนอนลงเช่นเดิม

“เจ้าไม่สบายได้อย่างไร หรือที่เจ้ากระโดดลงน้ำเป็นแผนของเจ้าที่ไม่อยากหย่ากับข้ากันแน่” คำพูดบาดจิตได้เอ่ยออกมาจากปากของเขา หากเป็นหานเสี่ยว์ตัวจริงนางคงรู้สึกเจ็บหัวใจ แต่ตอนนี้จิวฉิงกลับไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ

“ข้าไม่ได้ไม่อยากหย่ากับท่านแต่ที่ข้าทำเช่นนั้นเพราะข้าต้องการกลับบ้าน” จิวฉิงที่สลึมสลือก็ได้พูดความจริงออกมา

“เฮอะ! หากเจ้าอยากกลับเรือนของเจ้าจริงๆ ไม่เห็นต้องกระโดดลงน้ำเลย แค่ก้าวเท้าออกจากเรือนของข้าก็สิ้นเรื่อง ข้าเหนื่อยที่จะพูดกับเจ้านอนพักผ่อนเสียเถอะ ลู่เอ๋อร์เจ้าเองก็กลับห้องได้แล้วเดี๋ยวเจ้าจะติดไข้จากนางได้” เขาเอ่ยออกมาอย่างไร้เยื่อใย

“ไม่เอาเจ้าค่ะ ข้าจะรอจนกว่าเข่อซิงจะกลับมา ท่านพ่อทำไมต้องพูดจากับท่านแม่เช่นนี้ด้วยเจ้าคะ แล้วหย่าคืออะไรทำไมต้องหย่าเจ้าคะ”

“ลู่เอ๋อร์เจ้ายังเด็กนักยังไม่เข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่ไว้เจ้าโตขึ้นจะรู้เอง ส่วนเจ้าหากพร้อมวันใดข้าก็จะหย่าให้เจ้า” เขาพูดจบก็เดินออกไปจากห้องของหานเสี่ยว์ ลู่เอ๋อร์ก็รีบกระโดดขึ้นบนเตียงนอนของหานเสี่ยว์

“ท่านแม่เป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ ดีขึ้นหรือไม่” เด็กน้อยตากลมโตได้เอ่ยถาม

“ข้ารู้สึกปวดหัว เจ้าก็กลับไปห้องของเจ้าเถิดข้าหายดีเจ้าค่อยมาหาข้า ข้าไม่อยากให้เจ้าติดไข้จากข้า” จิวฉิงลูบใบหน้าของลู่เอ๋อร์อย่างเอ็นดู และบอกให้นางกลับห้องของตนเองก่อน

“ไม่เอาเจ้าค่ะ ข้าจะอยู่กับท่านแม่” นางพูดจบก็ได้หยิบผ้ามาเช็ดตัวให้หานเสี่ยว์ นางยิ่งเอ็นดูเด็กน้อยผู้นี้มากกว่าเดิม ทำไมถึงได้แสนรู้เช่นนี้ แล้วทำไมหานเสี่ยว์ตัวจริงถึงได้รังเกียจเด็กน้อยน่ารักอย่างนี้ลงนะ

ไม่นานเข่อซิงก็ได้กลับมาจากตลาดนำยาไปให้สาวใช้ต้มที่โรงครัวก่อนจะกลับมาหานายหญิงของตน แต่เมื่อมาถึงก็พบว่านายหญิงกำลังนอนกอดลู่เอ๋อร์นอนหลับด้วยกันอยู่บนเตียงนอน ช่างเป็นภาพที่นางไม่คาดคิดจริงๆ สตรีที่โหดร้ายเหตุใดถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เข่อซิงเผลอตัวยิ้มออกมาอย่างสุขใจ ก่อนจะเดินไปห่มผ้าให้ทั้งสองคนและเดินออกไปด้านนอกให้ทั้งสองได้นอนหลับกันอย่างสบาย

หลายวันผ่านมาร่างกายของหานเสี่ยว์ก็ได้หายจากไข้หวัด นางก็ได้สนิทกับลู่เอ๋อร์มากขึ้น ส่วนเลี่ยงเฟิงเองก็ยังคงไม่ไว้ใจนางสักเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่ได้หวาดกลัวนางเหมือนที่ผ่านมา

เหิงเยว์ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้อยู่ที่เรือนสักเท่าไหร่เพราะฝ่าบาทได้เรียกเขาเข้าไปพบ เหิงเยว์ได้รับตำแหน่งขุนนางเป็นผู้ตรวจการแผ่นดิน เขามีหน้าที่ตรวจดูการทำงานของเหล่าเสนาบดีใต้เท้าตามท้องถิ่น ตอนนี้มีข่าวเรื่องการยักยอกอาหารที่ต้องส่งเข้าวังหลวงฝ่าบาทจึงเรียกเขาเข้าไปพบเพื่อหารือ

เรือนของเหิงเยว์

“เฮ้อ! เมื่อไหร่จะถึงฤดูใบไม้ผลินะ ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าของเหิงเยว์ผู้เย็นชานี้เลย ปานนี้คุณย่าจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ คงเป็นห่วงฉันมากสินะที่ไม่ได้ติดต่อไป ไปที่สระน้ำอีกดีมั้ยนะ” จิวฉิงนั่งจิบน้ำชาที่สวนหลังเรือนพลางคิดเรื่องจะกลับไปโลกของตนเอง

“เป็นถึงลูกสาวของใต้เท้าใหญ่โต มีสามีเป็นขุนนางทำไมถึงได้เหงาใจเช่นนี้นะ หานเสี่ยว์ฉันไม่รู้จักคุณหรอกนะแต่นับถือหัวใจของคุณมากๆ ที่สามารถอดทนมาได้ทั้งๆ ที่คุณชายเหิงเยว์อะไรนั้นไม่ได้เหลียวมองคุณแม้แต่หางตา” จิวฉิงบ่นพึมพำก่อนที่จะได้ยินเสียงเจี้ยวจ้าวของเด็กๆ ที่กำลังเดินตามหาตนเอง

“ท่านแม่ วันนี้ข้ามีอะไรให้ท่านดูด้วยเจ้าค่ะ “จิวฉิงดึงสติให้กลับมาเป็นหานเสี่ยว์หันไปยิ้มกว้างให้ลู่เอ๋อร์

“ข้าชักตื่นเต้นแล้วสิ ไหนดูสิเจ้ามีอะไรให้ข้าดู” ลู่เอ๋อร์หยิบกระดาษที่ผับเป็นนกให้แก่หานเสี่ยว์ดู นี่เป็นสิ่งที่นางสอนให้แก่ลู่เอ๋อร์ในหลายวันมานี้ นางมองดูเด็กน้อยพร้อมตบมือให้กับความเก่งของนาง

“เจ้าเก่งเสียจริงข้าสอนไปแค่ครั้งสองครั้งแต่เจ้ากลับทำมาได้สวยงามขนาดนี้ อย่างนี้ต้องมีรางวัลเอามือเจ้าออกมา” ลู่เอ๋อร์เองก็ตื่นเต้นที่ท่านแม่จะให้รางวัลแก่นาง นางหยิบลูกกวาดออกจากระเป๋าใส่มือของลู่เอ๋อร์

“ว๊าว ท่านแม่นี่มันลูกกวาดนี่น่า” ตาของลู่เอ๋อร์ส่องประกายแวววาวเมื่อเห็นลูกกวาดหลากสีที่อยู่ในอุ้งมือน้อย ๆ ของตน แต่แล้วสีหน้าของนางก็ต้องเศร้าสลดลง

“เป็นอันใด ทำไมเจ้าถึงมีสีหน้าเช่นนั้น”

“ข้ากินลูกกวาดนี่ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ท่านพ่อสั่งห้ามไม่ให้ข้ากิน” หานเสี่ยว์ถอนหายใจคิดว่าตนเองทำผิดอะไร ก่อนจะลูบหัวของลู่เอ๋อร์อย่างเอ็นดู

“เจ้าก็อย่าบอกท่านพ่อเจ้าสิเก็บเป็นความลับของเราสองคน ข้าไม่เอ่ย เจ้าไม่เอ่ยก็ไม่มีผู้ใดรู้” ลู่เอ๋อร์ยิ้มร่าออกมาพร้อมแกะลูกกวาดเข้าปากและหลับตารับรสชาติหอมหวานของลูกกวาด จู่ๆ เลี่ยงเฟิงก็ได้วิ่งหน้าตื่นเข้ามา