บทที่ 10 ฝันร้าย

บทที่ 10 ฝันร้าย

เมื่อส่งเด็ก ๆ เข้านอนเสร็จแล้ว หานเสี่ยว์ก็ได้เดินกลับห้องของตัวเอง เหิงเยว์มองดูนางพร้อมกับเดินตามหลังนางไปอย่าง ๆ ช้า

หานเสี่ยว์ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ไม่ได้ดังเพียงแค่เท้าเดียวนางจึงหยุดเดินและหันไปมองด้านหลังก็พบเหิงเยว์ที่เดินตามมา

“นี่ท่านเดินตามข้ามาจะมาหาเรื่องอะไรข้าอีก "

“ข้าก็แค่เดินตามทางเท่านั้นไม่ได้เดินตามเจ้าเสียหน่อย ”

"แต่ว่าห้องของท่านไม่ได้มาทางนี้เสียหน่อย "

"ข้าจะเดินไปที่ใดล้วนแต่เป็นที่ของข้า ไม่ว่าข้าจะย่างกรายที่ใดมันเกี่ยวอันใดกับเจ้าเล่า"

"เฮอะ แล้วแต่ท่านเถิดเจ้าค่ะ" หานเสี่ยว์หันหน้าเดินหนีเหิงเยว์อย่างไม่สนใจแต่เขาก็ยังคงเดินตามนางอยู่จนหานเสี่ยว์รู้สึกอึดอัด นางจึงหยุดเดินเพื่อถามเขาให้รู้ความ

"นี่ ท่านจะเดินตามข้าไปถึงเมื่อไหร่ หากท่านจะเอ่ยว่าเดินไปทางใดก็เรื่องของท่าน แต่ช่วยเดินไปทางอื่นได้หรือไม่ หรือว่าท่านมีเรื่องอันใดข้องใจก็เอ่ยออกมา"

"เจ้าบอกข้ามาว่าเจ้ามีแผนอันใดกันแน่ ที่เข้าหาบุตรของข้าทั้งสองคน สตรีเช่นเจ้าข้าไม่เชื่อว่าจะเปลี่ยนนิสัยได้รวดเร็วปานนี้"

"เฮ้อ ! จะต้องให้ข้าทำเช่นใด ท่านถึงจะเชื่อว่าข้ามิได้มีแผนอันใด "

"แล้วเหตุไฉนเจ้าถึงไม่กลับเรือนของเจ้าไปแจ้งท่านใต้เท้าเพื่อให้บอกกล่าวพ่อของเจ้าเรื่องที่สองเราจะหย่ากัน ” หานเสี่ยว์ฉุดคิดก่อนที่นางจะป่วย นางได้บอกกับเหิงเยว์ว่าจะหย่าแต่ทว่าตอนนี้นางยังคงหย่ากับเขาไม่ได้ จึงรีบครุ่นคิดหาแผนการอยู่ที่นี่ต่อจนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลิ

“เรื่องนั้นข้าจำได้ดี เรื่องที่ข้ากับท่านจะหย่ากันแต่ตอนนี้ข้ายังไม่อยากหย่า อย่างไรเสียเราทั้งสองต่างก็อยู่กันเพียงแค่นาม ท่านก็อยู่ของท่านข้าก็อยู่ของข้า สักวันข้าพร้อมจะหย่าให้ท่านเอง "

“ฮึ ฮึ !! ข้าคิดไว้ไม่มีผิด เจ้าไม่มีทางจะหย่าให้ข้าได้ง่าย ๆ แน่ ๆ ”

“ท่านไม่ต้องกังวลใจ ที่ข้าอยู่ต่อเพราะได้สัญญากับเด็กทั้งสองไว้ว่าจะมาส่งเข้านอนในทุกคืนเท่านั้นหากวันใดเด็ก ๆ รู้ความข้าจะหย่ากับท่านเอง " หานเสี่ยว์พูดจบก็รีบเดินไปที่ห้องตัวเอง ตอนนี้นางไม่ได้คิดจะชอบพอคุณชายเหิงเยว์เพราะนางไม่ใช่เจ้าของร่างและความรู้สึกของนางก็ไม่เหมือนกัน ส่วนเหิงเยว์ก็มองตามแผ่นหลังนางที่เดินย่ำเท้าไปอย่างรวดเร็ว เข่อซิงเดินก็รีบเดินตามไปติด ๆ

“ต่อให้เจ้ามีแผนร้ายอันใดข้าจะขัดขวางเจ้าทุกทาง " เหิงเยว์พูดจบก็ได้เดินหันหลังกลับห้องตัวเอง ก่อนที่เขาจะเข้าไปที่ห้องก็ได้เรียกคนสนิทที่คอยตามติดตัวเขานั้น สั่งให้ตามเฝ้ามองดูการกระทำของหานเสี่ยว์อย่าให้นางได้รู้ตัวหากมีเรื่องอะไรที่จะเป็นอันตรายต่อเด็ก ๆ ให้แจ้งเขาทันที 

"ตงหยาง เจ้าคอยจับตาดูหานเสี่ยว์อย่าให้นางได้รู้ตัว หากนางจะทำอะไรไม่ดีต่อลูก ๆ ของข้าเจ้ารีบมาแจ้งข้าโดยเร็ว ต่อจากนี้นี่คืองานของเจ้าและมารายงานข้าทุกวัน"

"ข้ารับ " ตงหยางก้มหัวโค้งลงรับคำสั่งเหิงเยว์ก็ได้เดินเข้าไปที่ห้องของตัวเอง 

ใกล้จะรุ่งสางของอีกวัน

หานเสี่ยว์ยังคงนอนอยู่บนเตียงอย่างสบาย จู่ ๆ ก็ได้มีเสียงเล็ก ๆ ที่ดังอยู่ใกล้ ๆ

“ท่านแม่ ท่านแม่เจ้าคะ “ หานเสี่ยว์บิดไปมาก่อนจะลืมตามองดูก็พบว่าตอนนี้ลู่เอ๋อร์ ได้มานั่งทำตาแป๋วอยู่ข้างเตียง

“เจ้ามาหาข้าแต่เช้าตรู่เช่นนี้ มีเรื่องอันใดหรือ ” เพราะดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นท้องฟ้ายังคงมีความมืดสลัว ทำให้หานเสี่ยว์รีบลุกขึ้นมาถามลู่เอ๋อร์ด้วยความเป็นห่วง

“ท่านแม่ ข้าฝันร้ายเจ้าค่ะ ” แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแถมน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาก็สั่นเครือ หานเสี่ยว์จึงคว้าร่างเล็กมาโอบกอด

“เจ้าฝันร้ายนั้นรึ ไม่เป็นอะไรนะตอนนี้เจ้าอยู่ในอ้อมกอดของข้าแล้ว ไม่มีสิ่งใดมาทำอะไรเจ้าได้” ร่างเล็กสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของหานเสี่ยว์ได้เอ่ยออกมา

“ข้าฝันว่าท่านพ่อกลับมาที่เรือนเลือดนองเต็มตัว ท่านแม่ข้ากลัวเจ้าค่ะ ข้ากลัวเหลือเกิน” หานเสี่ยว์ลูบหลังลู่เอ๋อร์เบา ๆ

“เจ้าอย่าคิดมากเลย นั้นเป็นแค่ความฝันเท่านั้น อีกอย่างท่านพ่อของเจ้าเป็นคนเก่งไม่มีผู้ใดทำอันใดพ่อของเจ้าได้ มาเถิดขึ้นมานอนบนเตียงข้าจะคอยกอดเจ้าเอง นอนต่ออีกหน่อยเถิดนะอีกหลายชั่วยามกว่าจะเช้า “ ลู่เอ๋อร์พยักหน้ากระโดดขึ้นเดียงพร้อมนอนในอ้อมกอดของหานเสี่ยว์ เมื่อนางรู้สึกสบายใจก็ได้หลับไปอย่างอบอุ่น หานเสี่ยว์เองก็ยังง่วงอยู่เมื่อเห็นว่าลู่เอ๋อร์หลับนางก็ได้ผล็อยหลับตามเช่นกัน

ไม่นานท้องฟ้าก็สว่าง เข่อซิงมาทำหน้าที่ของนางในทุก ๆ เช้า เมื่อเข้ามาในห้องนอนเพื่อยกน้ำมาให้หานเสี่ยว์ล้างหน้าก็พบว่าตอนนี้นอนกำลังนอนกอดกับคุณหนูลู่เอ๋อร์อยู่

“เอ๊ะ ! คุณหนูลู่เอ๋อร์มานอนอยู่บนเตียงกับคุณหนูหานเสี่ยว์ได้อย่างไรในเมื่อไปส่งคุณหนูที่ห้องก่อนจะกลับมาพักผ่อน” เข่อซิงวางถังน้ำไว้บนโต๊ะพร้อมพึมพำผู้เดียวแต่ตอนนี้หานเสี่ยว์ได้ตื่นนอนแล้ว

“เข่อซิง เข่อซิง” หานเสี่ยว์เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาเข่อซิงจึงได้หันไปมองตามเสียงเรียก

“ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ ข้าเตรียมน้ำมาให้เจ้าค่ะว่าแต่คุณหนูลู่เอ๋อร์มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ’” หานเสี่ยว์พยายามลุกขึ้นอย่างช้า ๆ กลัวว่าลู่เอ๋อร์จะตื่น เมื่อนางลงจากเตียงนอนได้ก็ได้ห่มผ้าให้กับลู่เอ๋อร์ ส่วนตนเองนั้นก็ได้มานั่งที่เก้าอี้ก่อนจะล้างหน้า เข่อซิงก็ได้ยื่นผ้าสำหรับเช็ดหน้าไว้ให้

“นางมาหาข้าตอนใกล้สว่าง นางบอกว่านางฝันร้าย "

“ฝันร้ายหรือเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว นางฝันว่าท่านพ่อของนางนั้นกลับมาเรือนพร้อมเลือดท่วมตัว แค่ความฝันเท่านั้นไม่เห็นต้องหวาดกลัวขนาดนั้นเลย”

“จะไม่กวาดกลัวได้อย่างไรเจ้าคะ คุณหนูก็รู้นิเจ้าคะว่าหากฝันเช่นนี้มันเป็นลางแจ้งเหตุล่วงหน้า "

“นี่เจ้าคิดอย่างนั้นรึ แต่ข้าไม่เชื่อหรอกนะ ก็แค่ความฝันของเด็กเท่านั้น ”ในเมื่อนางมาจากอีกมิติหนึ่งเรื่องความฝันแจ้งเหตุล้วงหน้านั้นล้วนไร้สาระสำหรับนาง