บทที่ 8   หากบาดเจ็บขึ้นมาจะทำเช่นไร

บทที่ 8   หากบาดเจ็บขึ้นมาจะทำเช่นไร

หานเสี่ยว์เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของเลี่ยงเฟิงก็รีบถามทันที

“เป็นอันใดสีหน้าของเจ้าถึงเป็นเช่นนี้ ”

“ที่ต้นไม้ใหญ่ตรงด้านหน้าห้องของท่านพ่อ ข้าเห็นนกน้อยตกลงมาข้าสงสารอยากจะนำตัวนกน้อยไปไว้บนรัง หากแม่นกกลับมาจะได้พบเจอลูกน้อย แต่ว่าเขาไม่สามารถปีนขึ้นไปได้” เลี่ยงเฟิงก้มหน้าสงสารนกน้อยที่อยู่ในมือ

“เจ้าช่างมีจิตใจที่ดีเหลือเกิน มาเถิดนำข้าไปที่รังของมัน ข้าจะส่งนกขึ้นรังเอง” จิวฉิง ถอนหายใจคิดว่าเรื่องใหญ่อะไร

“แต่ว่าฮูหยินเจ้าคะ ท่านพึ่งหายจะมีแรงปีนป่ายต้นไม้หรือเจ้าคะ อีกอย่างตั้งแต่ข้าตามดูแลท่านมาท่านไม่เคยปีนป่ายต้นไม้สักครา หากท่านตกต้นไม้จะเกิดอันใดขึ้นข้าไม่อยากนึกเลย” เข่อซิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็ได้เอ่ยขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

“วางใจเถิดเข่อซิง ข้าทำได้” ใช่แล้วหากเป็นจิวฉิงนางทำได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะให้นางไปทำงานของสาวใช้นางก็สามารถทำได้สบาย ทั้งสี่คนก็ได้เดินไปที่ต้นไม้หน้าห้องของเหิงเยว์ จิวฉิงไม่รอช้าเมื่อเห็นต้นไม้ที่เลี่ยงเฟิงบอกก็ได้แบมือขอนกน้อยเพื่อนำไปไว้ที่รังของมัน นางปีนขึ้นไปอย่างง่ายดายโชคดีที่ต้นไม้ไม่ได้สูงเท่าไหร่นัก เด็กๆ ทั้งสองต่างพากันตื่นเต้นมองดูหานเสี่ยว์ปีนขึ้นไปบนต้นไม้

“เจ้านกน้อยข้าพาเจ้ากลับมาหาแม่ของเจ้าแล้วนะ อย่าได้ตกลงมาอีกล่ะ” นางค่อยๆ วางนกลงบนรังที่ทำด้วยใบไม้ และกำลังจะก้าวเท้าลงจากต้นไม้ แต่ทว่าจู่ๆ กิ่งไม้ที่เท้าของนางกำลังเหยียบลงนั้นเป็นไม้ที่เริ่มผุ เมื่อนางก้าวเท้าเหยียบเสียงกิ่งไม้ก็เกิดดังขึ้นมา

“แกร่ก!!!” สีหน้าของนางเริ่มซีดเผือก หากนางตกลงไปต้องเจ็บมากแน่ ๆ แต่แล้วกิ่งไม้นั่นก็หักลงจริง ๆ

“ไม่นะ อ๊ายยย!!! ...” หานเสี่ยว์กรี๊ดร้องออกมาด้วยความตกใจ เด็ก ๆ รวมทั้งเข่อซิงเมื่อเห็นว่าตอนนี้หานเสี่ยว์ไม่ปลอดภัยและกำลังตกลงมาก็พากันร้องออกมาเสียงหลง

“ไม่นะ ฮูหยิน”

“ท่านแม่”

หานเสี่ยว์หลับตาเพื่อรับความเจ็บปวดแต่แล้วนางก็รู้สึกถึงอ้อมแขนแกร่งที่รับนางไว้ได้ นางค่อย ๆ ลืมตาก็พบใบหน้าที่เกรี้ยวโกรธกำลังจ้องมองนางอยู่ราวกับว่าจะจับนางกินทั้งตัว

“นี่พวกเจ้าทำอันใดกันหากข้ารับเจ้าไว้ไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นหานเสี่ยว์เหตุใดเจ้าถึงปีนขึ้นไปบนต้นไม้เช่นนั้นรู้หรือไม่ว่ามันอันตรายเพียงใด" เสียงเข้มขรึมเอ่ยออกมาเย็นยะเยือกทำให้หานเสี่ยว์ถึงกับสั่นกลัวแต่ก็รีบออกจากอกแกร่งของเขา

"ก็เจ็บน่ะสิถ้าถามข้ามาได้หากท่านรับข้าไม่ทันข้าก็ต้องเจ็บตัวถามอะไรแปลก ๆ"

"นี่เจ้ายั่วโมโหข้าหรือไงที่ข้าถามว่าเจ้าขึ้นไปทำไมเหตุใดถึงไม่ตอบ"

 เลี่ยงเฟิงที่ยืนมองอยู่ก็รีบเข้ามาห้ามท่านพ่อของตนเองไม่ให้ต่อว่าท่านแม่

"ท่านพ่อขอรับเป็นข้าเองที่ขอร้องให้ท่านแม่ขึ้นไปบนต้นไม้นั่นเพราะข้าสงสารลูกนกขอรับท่านพ่ออย่าดุด่าท่านแม่อีกเลย"

"จริงเจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่ทำตามคำขอของท่านพี่เท่านั้น" เด็กทั้งสองรีบมายืนขวางอยู่ตรงกลางไม่ให้ทั้งสองต้องเขม่นกันอีก

"แต่อย่างไร ก็ไม่สมควรทำเช่นนี้ด้วยตนเองนางเป็นสตรีข้ารับใช้ในเรือนก็มีมากมายเหตุใดถึงไม่ใช้เล่า" หานเสี่ยว์ขมวดคิ้วครุ่นคิด นั่นสิทำไมนางคิดไม่ได้กันนะ 

"เหตุครั้งนี้ข้าคิดน้อยเองเป็นเพราะข้าไม่อยากรบกวนข้ารับใช้อย่างไรเล่าแต่อย่างไรตอนนี้ข้าก็ไม่รับบาดเจ็บลูกนกก็อยู่บนรังแล้วเอาล่ะเลี่ยงเฟิงลู่เอ๋อร์กลับห้องของเจ้าเถิดนี่ก็ใกล้เวลากินอาหารเย็นแล้วกลับไปล้างเนื้อล้างตัวแล้วเจอกันที่ห้องโถงนะวันนี้ข้าจะทำอาหารแสนอร่อยให้พวกเจ้าได้กินเอง" หานเสี่ยว์รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากโต้เถียงกับบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกแล้ว เขามอนางด้วยสายตาตำหนิทำให้นางรีบดันเด็ก ๆ ทั้งสองออกไปจากเขา

เมื่อหานเสี่ยว์เดินออกมานางก็กลับมาที่ห้องของนางก่อนทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนอย่างเหน็ดเหนื่อยก่อนจะพูดพึมพำบ่นอุ๊บอิ๊บอยู่เพียงลำพัง

"เฮ้อ! เมื่อไหร่ข้าจะหลุดพ้นบุรุษหน้านิ่วคิ้วขมวดผู้นี้นะแม้จะมีใบหน้าหล่อเหลาแต่ไม่เคยยิ้มเลยสักคราเช่นนี้อยู่ด้วยมีแต่จะปวดหัวข้าอยากจะกลับไปให้โลกของข้าเร็ว ๆ เสียจริง"

เข่อซิงเข้ามาพลอยได้ยินคำพูดของหายเสี่ยว์นางยืนนิ่งครุ่นคิดในคำพูดเหล่านั้นและได้รู้แจ้งแล้วว่าวิญญาณที่อยู่ในร่างของนายหญิงของตนนั้นไม่ใช่นายหญิงของตนอีกต่อไปแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อตอนนี้นางใช้ชีวิตเป็นนายหญิงอยู่เข่อซิงจึงปิดปากเงียบเพื่อเก็บความลับนั้นอย่างไรเสียวิญญาณที่สิงร่างของนายหญิงตนนั้นก็เป็นสตรีที่ดีแตกต่างจากนายหญิงของตนมาก

"คุณหนูเจ้าคะข้าได้ไปเตรียมของที่คุณหนูให้ข้าจัดเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณหนูไปที่ห้องครัวกันเถอะ"เข่อซิงฉีกยิ้มและเดินเข้ามาหาหานเสี่ยว์นางเองก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะเดินไปที่โรงครัววันนี้นางจะทำอาหารรสเลิศให้แก่เด็กทั้งสองได้กินกิน 

ไม่นานอาหารฝีมือของนางก็เสร็จเรียบร้อย เข่อซิงมองดูอาหารที่จัดอยู่บนโต๊ะอย่างตกตะลึงนางไม่เคยเห็นอาหารเช่นนี้มาก่อนแถมยังตกแต่งสวยงามมาก ๆ 

"โอ้โหอาหารน่าทานมาก ๆ เลยเจ้าค่ะคุณหนูหอมมาก ๆ ด้วยข้าชักอยากชิมแล้วสิแต่คงไม่มีสำหรับข้าใช่ไหมเจ้าคะ"น้ำเสียงน้อยใจของเข่อซิงได้เอ่ยขึ้น หานเสี่ยว์หัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะบอกกับเข่อซิงว่า

"ข้าต้องทำเผื่อเจ้าอยู่แล้วสิเพราะข้าเองก็อยากให้เจ้าได้ชิมฝีมือของข้าเช่นกันของเจ้าอยู่ในครัวนั่นเจ้าตักกินได้ตามสบายเลยนะส่วนของบนโต๊ะนี่ข้าจะเอามาให้เด็ก ๆ ทั้งสองคนได้ชิมดู เจ้าลองไปชิมดูสิว่ารสชาติอาหารของข้าเป็นเช่นไรพอจะอร่อยสู้พ่อครัวได้หรือไม่? "เข่อซิงไม่รอช้ารีบเข้าไปในห้องครัวและตักอาหารใส่ชามตนเองและตักชิมดูถึงกับต้องตกตะลึงเมื่ออาหารเข้าปากและละลายในปากทันที

"รสชาตินี้ข้าไม่เคยกินที่ไหนมาก่อนช่างอร่อยจริง ๆ เจ้าค่ะ ไม่คิดเลยว่าคุณหนูของข้าจะทำอาหารอร่อยเช่นนี้"แววตาเป็นประกายของเข่อซิงทำให้หานเสี่ยว์ภูมิใจในฝีมือตัวเองอย่างมากเพราะงานของเธอเป็นทั้งแม่บ้านรับจ้างทำความสะอาดไหนจะเป็นแม่บ้านที่ทำอาหารให้แก่บริษัทใหญ่ ๆ ที่เธอได้รับเหมาทำอาหารกลางวันเมื่อเวลามีประชุมหรือมีการประชุมข้างนอกพื้นที่ เธอภูมิใจและดีใจที่ถูกปากของเข่อซิง

"เอาล่ะเอาล่ะหากอร่อยอย่างที่เจ้าว่าข้าก็อยากให้ถูกปากเด็ก ๆ ด้วยเช่นกันเจ้าช่วยไปตามเด็ก ๆ มาให้ข้าทีแล้วค่อยกลับมากินอีกรอบหนึ่งอย่างไรก็ไม่หมดหนีเจ้าหรอกนะข้าทำไว้เยอะ" เข่อซิงวางช้อนลงและเดินไปตามเด็ก ๆ มากินอาหารเย็นด้วยกัน