ตอนที่ 7 สอนลูกยังไง

ตอนที่ 7 สอนลูกยังไง

ไป๋จ้าวเหม่ยเดินตามสองพ่อลูกกลับเข้ามาในบ้าน เธอเห็นเด็กน้อยนั่งร้องไห้อยู่มุมห้อง โดยมีคนเป็นพ่อกำลังกอดปลอบ ทว่าคำสอนของอู๋เหวยยิ่งฟัง หัวคิ้วของหญิงสาวก็ยิ่งขมวดแน่น

“พ่อรู้ว่าลูกไม่ชอบไป๋จ้าวเหม่ย และจริง ๆ แล้วผู้หญิงคนนั้นนิสัยไม่ดี แต่ลูกก็ไม่ควรจะไปต่อว่าเธอแบบนั้น เพราะนั่นจะทำให้ลูกเหมือนกับเธอ กลายเป็นคนไม่ดีเหมือนเธอ เฮ้อ...พ่อไม่อยากให้ซวนซวนนิสัยเลวร้ายเข้าใจหรือเปล่าครับ”

“แต่เธอพูดเหมือนไม่เคยแย่งของหนูกิน ทั้ง ๆ ที่เธอแย่งทุกอย่าง”

“นั่นเพราะเธอเป็นผีหิวโซ เป็นตัวตะกละยังไงล่ะ เราไม่ใช่คนแบบเดียวกันกับเธอ เราไม่ตะกละและไม่อยากได้ของของคนอื่น” จะสอนลูกดี ๆ ไม่ได้หรือไง ทำไมต้องดึงเธอเข้าไปด่าด้วย ถึงจะรู้ว่าพ่อลูกคู่นั้นด่าร่างเดิม แต่ขอละตอนนี้เธออยู่ในร่างนี้นะ!

ไป๋จ้าวเหม่ยเลิกสนใจพ่อลูกคู่นี้อีก เพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว เธอหยิบกล่องอาหารที่อู๋เหวยเอามา และจากที่หลิวชิงฮุยเอามา แค่นี้กับข้าวก็มีถึงห้าอย่างแล้ว ไม่ต้องทำเพิ่ม เหลือแค่เพียงหุงข้าวเท่านั้น หญิงสาวยกกล่องอาหารเข้าไปในครัว พอดีกับที่มีคนมาซ่อมรถที่หน้าบ้าน อู๋เหวยจึงแยกไปอีกทาง

แต่เมื่อเข้ามาในครัว ไป๋จ้าวเหม่ยก็ต้องเจออุปสรรคอันยิ่งใหญ่ ที่บ้านหลังนี้ไม่มีไฟฟ้า!...ให้ตายเถอะ หญิงสาวชูนิ้วขึ้นไปบนฟ้า อยากจะตะโกนฟักเทวดาดัง ๆ คนอื่นทะลุไปเป็นเมียเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ ทะลุไปเป็นกุ้ยเฟย แต่เธอทะลุมาเป็นคนอ้วนไม่พอ เสือกจนอีกต่างหาก ชาติก่อนเธอไปอึไว้หน้าบ้านเทพจันทราหรือยังไงกัน ถึงได้ส่งเธอมาที่นี่

กว่าจะจัดการทุกอย่างเสร็จใบหน้าอวบ ๆ ก็เต็มไปด้วยเขม่าควันไฟ เธอเดินออกมาก็เห็นคนเอาจักรยานมารอซ่อมเต็มไปหมด หญิงสาวรีบเดินออกไปช่วยด้านนอก และเมื่อเดินออกมาก็เห็นซวนซวนกำลังช่วยพ่อของเธอหยิบจับอุปกรณ์อยู่ก่อนแล้ว เนื้อแท้ของเด็กคนนี้ดีมาก ขาดแค่การสั่งสอนและขัดเกลา

“พี่ชายเอารถมาทำอะไรหรือคะ ปะยางหรือเติมลมคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยเห็นหางแถวอยู่เลยออกไปนอกรั้วบ้าน ก็รีบก้าวขาเข้าไปหา

“เติมลมน่ะสะใภ้อู๋ ภรรยาฉันเอาแต่ขี่ไม่ดูลมรถเลย นี่ถ้าฉันไม่เห็นก่อนคงรั่วไปแล้ว” พี่ชายหน้าหนวดบ่นภรรยาตนเอง เพราะหลายครั้งแล้วที่ภรรยาของเขาเอาแต่ขี่และไม่รู้จักดูแล ไป๋จ้าวเหม่ยตอบกลับติดตลกไปสองสามคำ เรียกเสียงหัวเราะให้กับกลุ่มลูกค้า และดูเป็นกันเองอย่างมาก

“มาค่ะเดี๋ยวฉันเติมให้เอง เดี๋ยวใครจะเติมลมแยกมาตรงนี้เลยนะคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยตะโกนเสร็จ ก็เดินไปหยิบสูบลมจากชั้น ทว่ายามที่เดินกลับมานั้น ก็ถูกสายตาดุดันมองห้ามเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว ๆ นี่เธอกำลังจะทำอะไรจ้าวเหม่ย อย่ามาสร้างปัญหาให้ฉันดีกว่า”

“หุบปากแล้วไปซ่อมรถของนายต่อเถอะ” ไม่ใช่ว่าไป๋จ้าวเหม่ยอยากเอาอกเอาใจผู้ชายคนนี้ แต่เธอเป็นพวกที่อยู่ว่างไม่ได้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเธอก็เกิดที่บ้านเด็กกำพร้า อะไรบ้างที่บ้านเด็กกำพร้าไม่สอนพวกเธอ ซ่อมรถจักรยานนับเป็นอะไรได้ ง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย

อู๋เหวยส่งสายตาคาดโทษไปให้ แต่เมื่อเห็นไป๋จ้าวเหม่ยทั้งเติมลม ทั้งปะยางได้อย่างชำนาญ เขาก็วางใจ แต่ในความวางใจยังมีความสงสัยปะปนอยู่ด้วย ทั้งสามคนช่วยกันทำงานคนละไม้คนละมือจนกระทั่งเวลาล่วงผ่านไปถึงสองทุ่ม

 ลูกค้าที่มาซ่อมรถจึงได้หมดลง คนที่พักอยู่ในกองพันที่สิบเอ็ดหมดไปตั้งแต่หกโมงครึ่งแล้ว เพราะค่ายทหารมีกฎห้ามเข้าออกหลังหนึ่งทุ่ม คนที่เหลือก็จะเป็นชาวบ้านในหมู่บ้าน ปิดร้านเสร็จทั้งสามก็แยกย้ายไปอาบน้ำ แล้วจึงมานั่งกินข้าวด้วยกัน

 “ทำไมข้าวดิบ เธอไม่ได้ใส่น้ำลงไปหรือยังไง” อู๋เหวยกระแทกตะเกียบลงในชามข้าว หลังจากตักเข้าปากไปได้เพียงแค่คำเดียว ใบหน้าหล่อเหลาเสียอารมณ์เป็นอย่างมาก ทั้งเหนื่อยทั้งหิวดันมาเจอข้าวแข็งจนเกือบดิบอีก

“ก็แค่แข็งไปหน่อยไม่ถึงกับดิบ กิน ๆ ไปเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะหุงให้นิ่มกว่านี้ แต่อู๋เหวยถามหน่อยฉันเห็นบางบ้านก็มีไฟฟ้าแล้วนี่ ทำไมบ้านเราไม่มี”

“หึ! ไป๋จ้าวเหม่ยเธอยังมีหน้ามาถามอีกนะ ว่าทำไมถึงไม่มี” จะบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีไฟฟ้าก็ไม่ได้ เพราะหญิงสาวเดินสำรวจทั้งหมดแล้ว เห็นว่ามีสายไฟต่อเข้ามาอยู่ หรือว่าจะถูกตัดไฟไปแล้ว

“หรือว่าฉันไม่ควรถาม” เธอย่นคิ้วขึ้น สีหน้าแสดงความสงสัย แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่แดงก่ำ มือที่กำตะเกียบจนหักเป็นสองท่อน เธอก็พลันใบหน้าซีดลง ไม่ใช่ว่าอีกเดี๋ยวอีตานั่นจะมาหักคอเธอหรอกนะ

“ก็น้าไม่ยอมจ่ายค่าไฟ เงินเดือนพ่อหลังจากที่คุณลุงเยี่ยให้คูปองสำหรับซื้อของในร้านของรัฐมาแล้ว น้าก็เอาไปหมด ถ้าอยากมีไฟฟ้าน้าก็ไปจ่ายค่าไฟเสียสิ”

“อ่า...สงสัยฉันลืมไปจ่ายน่ะ”

“หึ...ลืมมาหลายเดือน สมองเธอเสื่อมไปแล้วกระมัง” ไป๋จ้าวเหม่ยอยากจะร้องไห้ ทำไมเธอต้องมาถูกด่าแทนเจ้าของร่างเดิมด้วย ริมฝีปากอวบเบะคว่ำลง

อู๋เหวยเห็นดังนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก ทำไมผู้หญิงคนนี้ไม่ด่ากลับ ทำไมทำเหมือนจะร้องไห้ เขาพลันหุบปากลง และหันมาเปลี่ยนตะเกียบที่หัก และกินข้าวไปเงียบ ๆ เมื่อกินเสร็จ ก็เห็นไป๋จ้าวเหม่ยเก็บโต๊ะอาหารเองคนเดียว ช่างแปลกเกินไปแล้ว แต่ก่อนจะได้คิดดี ๆ เด็กน้อยก็อ้าปากหาวแล้ว เขาจึงสลัดความคิดทิ้งไป และอุ้มลูกสาวเข้าห้องนอน

ไป๋จ้าวเหม่ยล้างถ้วยชามกลับเข้ามาก็เห็นสองพ่อลูกนอนกอดกันหลับไปที่เตียงไม้ในห้องโถงแล้ว เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ แสดงว่าเตียงในห้องก็เป็นของเธอคนเดียวแล้วสิ เฮ้อ...ดีที่ไม่ต้องนอนกับไอ้หล่อหน้ามังกร นิสัยกิ้งกือนั่น

เสียงไก่ข้างบ้านขันปลุกให้ร่างอวบอ้วนตื่นขึ้นมาจากที่นอน ครั้นเมื่อเธอเดินออกมา ก็เห็นว่าสองพ่อลูกยังนอนหลับกันอยู่ เธอจึงรีบเดินไปล้างหน้า และเข้าครัวต้มข้าวต้มง่าย ๆ เอาไว้ให้ทั้งคู่ก่อน

“เธอกำลังทำอะไรอยู่” อู๋เหวยได้กลิ่นหอมลอยออกมาจากห้องครัว ก็เดินตามเข้าไปดู ครั้นเห็นแผ่นหลังอ้วน ๆ กำลังสาละวนอยู่หน้าเตาไฟจึงเอ่ยถาม

“อ้าวตื่นแล้วเหรอ นายไปล้างหน้าล้างตาก่อน ฉันขอผัดผักบุ้งอีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว นายกินก่อนไปทำงานนะ” อู๋เหวยขมวดคิ้วมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่หันกลับไปผัดผักในกระทะของเธอต่อไป

ปกติก่อนเขาจะไปทำงาน ก็ต้องตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าไว้ให้ลูกสาวเสียก่อน ทว่าวันนี้เขากลับตื่นไม่ทัน อู๋เหวยเดินเหม่อลอยไปล้างหน้าล้างตา เสร็จแล้วก็ปลุกลูกสาวมานั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน ก่อนจะเดินไปคว้าจักรยานจูงออกไปหน้าบ้าน โดยมีลูกสาวเดินตามไปส่ง ทว่าไป๋จ้าวเหม่ยไม่ได้ตามออกมาด้วย

“ซวนซวนพ่อไปทำงานก่อนนะครับ ลูกอยู่บ้านอย่าออกไปเล่นน้ำที่แม่น้ำล่ะ หรือถ้าหนูเบื่อก็ไปเล่นกับเสี่ยวมี่ในหมู่บ้านก็แล้วกัน”  

“ได้ค่ะ แต่วันนี้หนูกับน้าอ้วนนัดกันทำคอกไก่กันค่ะ”

“คอกไก่?”

“ใช่ค่ะ ไข่ที่น้าอ้วนแอบเอาไว้ในหีบ มันฟักออกมาเป็นลูกเจี๊ยบ น้าอ้วนบอกให้หนูเลี้ยงได้ แต่หนูต้องดูแลให้อาหารมันเอง”

“อ้อ...ถ้าอย่างนั้นหนูก็ช่วยเธอทำคอกไก่ก็แล้วกัน พ่อไปทำงานก่อนแล้วครับ” อู๋เหวยก้มลงหอมแก้มลูกสาว และปั่นจักรยานออกไป สีหน้าสงสัยเป็นอย่างมาก มิน่าเมื่อเช้าเขาได้ยินเสียงลูกเจี๊ยบ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นของไป๋จ้าวเหม่ย

************************