ตอนที่ 9 คิดว่าหนีกลับบ้าน

ตอนที่ 9 คิดว่าหนีกลับบ้าน

“ทวดสามท่านมาอยู่กับอาสะใภ้อู๋นี่เอง แม่ให้ฉันมาตามทวดกลับไปกินข้าว”

“ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วเหรอ ตายจริงฉันรั้งย่าสามเอาไว้เสียตั้งนาน” หากเจินเจินเรียกทวด เช่นนั้นหญิงชราก็คงเป็นย่าของอู๋เหวยกระมัง

“เฮ้อ...วันนี้ได้พูดคุยกับอาเหม่ยย่าก็สบายใจขึ้นมาก ดูเหมือนเจ็บป่วยไปครั้งนี้ อาเหม่ยของพวกเราจะรู้ความขึ้นตั้งเยอะแน่ะ ฮ่า ๆ ดีจริง ๆ วิญญาณน้องชายในปรโลกก็คงวางใจได้แล้ว หลานสะใภ้ที่ตัวเองเลือกเปลี่ยนนิสัย ไม่ถือโทษโกรธคนรุ่นเก่าอีก เอาละ ๆ ย่าสามกลับบ้านก่อน เย็นนี้ก็อย่าลืมมาหุงข้าวที่บ้านล่ะ”

“เฮ้อ...เมื่อไรอาสะใภ้อู๋จะไปจ่ายค่าไฟ ไม่รู้หรือไงว่าใช้ไฟบ้านคนอื่นมันน่ารังเกียจ”

“เจินเจินหุบปาก!” เด็กหญิงเจินเจินเบ้ปากคว่ำหน้าลง ทว่าสายตาที่เหลือบขึ้นมามองไป๋จ้าวเหม่ยก็ดูไม่เป็นมิตรนัก แต่จะทำอย่างไรได้ ร่างเก่าสร้างเรื่องเอาไว้ขนาดนี้ แม้แต่เด็กน้อยยังเกลียดเธอเลยคิดดูเอาเองเถอะ เฮ้อ...

“อย่าว่าเสี่ยวเจินเลยค่ะ เด็กเขาไร้เดียงสาคิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น แต่ย่าสามคะฉันต้องขอบคุณที่ย่าเป็นห่วงฉัน เงินเดือนของอาเหวยเดือนที่แล้ว ฉันยังไม่ได้ส่งให้แม่เลย เดี๋ยววันนี้ฉันจะออกไปจ่ายค่าไฟ แต่อาเหวยเอารถจักรยานไปทำงานน่ะสิคะ”

“จะไปยากอะไร เธอก็ไปเอาของพ่อเจินเจินไปใช้ก่อนเถอะ”

“ดีเลยค่ะ อย่างนั้นฉันก็คงต้องรบกวนย่าสามแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอากระเป๋าเงินก่อน ย่ารอฉันสักครู่นะคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยกลัวว่าย่าสามกับเจินเจินจะกลับไปก่อน คราวนี้ความลับคงแตกเพราะเธอไม่รู้ว่าบ้านของย่าสามอยู่ที่ไหน ดังนั้นจึงต้องไปพร้อมกัน!

ไป๋จ้าวเหม่ยวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน เธอรีบหยิบคูปองซื้อของ และเงินที่แอบเก็บไว้มาจนหมด จากนั้นก็หยิบเสื้อแขนยาวมาสวมทับ ตามย่าสามออกไปที่บ้านทันที

“อาหว่านหล่อนไปจูงรถจักรยานมาให้อาเหม่ยยืมไปในอำเภอหน่อย อาเหม่ยจะไปจ่ายค่าไฟ” เมื่อสักครู่ที่เดินเข้ามา เธอได้ยินผู้หญิงผมหยิกเรียกอาหว่าน ว่าหลานสะใภ้เจียง นั่นแสดงว่าย่าสามแต่งงานกับปู่เจียงและก็มีลูก ลูกชายย่าสามก็แต่งงานแล้ว ส่วนเจินเจินก็เป็นเหลนของย่าสามอีกที  โอ้วลำดับญาติของบ้านสกุลเจียงช่างเยอะแยะเหลือเกิน ทว่าเธอก็แอบจดจำเอาไว้แล้ว

“รบกวนพี่สะใภ้เจียงด้วยค่ะ” สะใภ้เจียง หานหว่านแทบจะสะดุดขาตนเองล้ม สะใภ้อู๋เสแสร้งเก่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก

ทว่าไป๋จ้าวเหม่ยเห็นท่าทางของสะใภ้เจียงที่ตกใจเกือบสะดุดล้ม ก็พลันหมดแรง ทำไมการเป็นตัวเองของเธอมันยากเย็นขนาดนี้ สวรรค์ส่งฉันกลับโลกเดิมทีเถอะ!

โอดครวญได้แค่ในใจเท่านั้น ไป๋จ้าวเหม่ยรับจักรยานมาจากสะใภ้เจียง กล่าวลาทุกคนเสร็จก็รีบถีบรถจักรยานเข้าไปในอำเภอ ทว่าเมื่อมาถึงอำเภอเธอจึงเพิ่งรู้ว่า สถานีไฟฟ้าอยู่ที่ในเมือง! หญิงสาวรีบคว้าจักรยานโน้มตัวลงปั่นออกไปอย่างสุดแรง กว่าจะถึงในเมืองก็แทบจะหมดแรงแล้ว

หลังจากจ่ายค่าไฟแล้ว ก็รอให้เขาไปต่อหม้อไฟในวันพรุ่งนี้ ออกจากสถานีไฟฟ้าก็รีบแวะซื้อของใช้ในบ้าน ผ้าอีกหลายหลา ทั้งขนมและเมล็ดผัก อาหารลูกไก่ หนังสือแบบฝึกหัดเรียน หญิงสาวซื้อโดยที่ไม่เสียดายเงินเลยแม้แต่น้อย ครั้นตรวจดูทุกอย่างจนครบแล้ว ก็รีบปั่นจักรยานกลับไปที่หมู่บ้านลั่วฉาง

หมู่บ้านลั่วฉางเวลาสี่ทุ่ม

ย่าสาม เจียงจัวลูกชาย เกาหนี่ย์ลูกสะใภ้ เจียงอู่ลูกชายเจียงจัว สะใภ้เจียง ต่างก็มานั่งที่บ้านของสกุลอู๋ อู๋เหวยเห็นทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดก็พลันโมโหขึ้นมา เขาคิดว่าไป๋จ้าวเหม่ยจะดีแล้วเชียว ที่ไหนได้เธอก็ยังสารเลวเหมือนเดิม

“ย่าสาม อาจัว พี่อู่ไม่ต้องเป็นห่วง จักรยานของบ้านพี่ที่ไป๋จ้าวเหม่ยขโมยไป ผมจะชดใช้เอง พี่อู่ขี่ของผมกลับไปที่บ้านได้เลย รับรองว่าสภาพยังดีอยู่ หากว่ามันพังก็เอามาให้ผมซ่อมให้ฟรี”

“อาเหวยคิดว่าย่าสามเสียดายจักรยานหรือไง เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ที่ย่าสามเป็นห่วงก็คืออาเหม่ยต่างหาก ค่ำมืดขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอยังไม่กลับมาอีก ไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกนะ เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาด้วย”

ย่าสามส่งสายตาไม่พอใจไปให้หลานชายสกุลอู๋  เวลานี้ใช่เวลามาห่วงจักรยานอีกหรืออย่างไร ไม่รู้จักเป็นห่วงเมียตนเอง

อู๋เหวยถูกตำหนิก็ยิ้มออกมาอย่างจนใจ ในใจเขากลับคิดว่า ไป๋จ้าวเหม่ยคงจะหนีกลับไปบ้านเดิมของเธอที่อยู่อำเภอเต๋อชิงมากกว่า ความจริงครอบครัวสกุลอู๋ก็อยู่ที่อำเภอเต๋อชิงเหมือนกัน

 แต่เพราะประมาณสิบปีที่แล้ว เกิดภาวะขาดแคลนอาหาร ผู้คนจึงได้เดินทางเสาะหาที่อยู่ใหม่ พ่อกับแม่อู๋เหวยจึงพาเขามาอยู่ที่นี่ ทว่าปู่ของเขาก็ยังอยู่ที่เดิม และเมื่อปู่จากไป พ่อกับแม่ก็กลับไปทำไร่ทำนาดูแลย่าที่เดิม

“ยังไม่รีบไปตามหาเมียอีกอาเหวยนี่ยังไงกัน”

“ครับ ๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ถ้าอย่างนั้นผมรบกวนย่าสามดูแลซวนซวนให้ผมด้วย” ย่าสามโบกมือไล่อีกครั้ง

“ซวนซวนอยู่กับเจินเจินในบ้าน ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าดึกนักคืนนี้ย่าสามกับเจินเจินจะนอนเป็นเพื่อนซวนซวนเอง อาเหวยรีบไปเถอะ”  

อู๋เหวยผงกศีรษะขึ้น เขาเดินไปคว้าจักรยานและมัดไฟฉายที่หน้ารถ เตรียมจะออกไปตามหาไป๋จ้าวเหม่ย ทว่ายังไม่ทันได้ออกพ้นประตูบ้าน ร่างอวบอ้วนก็ปั่นจักรยานกลับเข้ามา มาถึงก็รีบลงจากรถตั้งขาตั้งได้ ก็ทิ้งตัวนั่งเหยียดขากับพื้น ใบหน้าอ้วนแดงก่ำ อ้าปากหอบหายใจจนลิ้นห้อย

“เร็วเข้าไปตักน้ำมาให้อาเหม่ยกิน” สะใภ้เจียงถูกย่าสามีถลึงตามองก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน และตักน้ำมาให้ไป๋จ้าวเหม่ยกิน ในใจก็ด่ากราดเป็นร้อย ๆ รอบ นังหมูอ้วนสร้างแต่ปัญหา

“อาเหม่ยดื่มน้ำก่อน ค่อย ๆ นะเดี๋ยวสำลัก” ไป๋จ้าวเหม่ยรับแก้วน้ำมาดื่มดังอึก ๆ

“สะใภ้เจียงฉันขออีกสักแก้วเถอะ เหนื่อยแทบขาดใจแล้วจริง ๆ” สะใภ้เจียงหน้าบึ้งตึง แต่ก็รับแก้วมาและวิ่งกลับไปในบ้านอีกรอบ หลังจากดื่มน้ำนั่งพักจนหายเหนื่อย ถึงได้รู้ตัวว่าตอนนี้ มีแต่คนมองมาที่เธอด้วยความสงสัย คนบ้านเจียงขนกันมาทั้งบ้านแล้วกระมัง

“แฮ่ ๆ ย่าสาม ฉันขอโทษนะคะที่เอารถจักรยานบ้านเจียงไปนานเลย พอดีฉันคิดว่าจ่ายค่าไฟในอำเภอได้ ที่ไหนได้ต้องเข้าไปในเมือง ฉันรีบแล้วนะคะ แต่เพราะฉันอ้วนเกินไปจึงทำให้มาช้ามาก”

“เฮ้อฉันก็คิดว่าเธอจะเข้าไปหาอาเหวย ให้อาเหวยยืมรถเจ้าของโรงอาหารเสียอีก ไม่คิดว่าเธอจะเข้าไปในเมืองเอง เอาเถอะ ๆ กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะ เสี่ยวอู่ไปอุ้มเจินเจินกลับบ้าน อาหว่านขี่จักรยานกลับไปก่อนเลย อาจัว อาหนี่ย์มาประคองแม่กลับ”

“พี่สะใภ้เจียงเดี๋ยวก่อนค่ะ ล้อรถมันลมอ่อน เดี๋ยวฉันเติมให้”

“เอาไว้พรุ่งนี้เช้าก็ได้สะใภ้อู๋ วันนี้ดึกแล้ว ของในกล่องนี่ฉันช่วยยกเอาไปเก็บในบ้านให้เธอก็แล้วกัน” สะใภ้เจียงสอดส่ายสายตามองไปในกล่อง ทว่าเห็นสายตาดุดันของย่าสามีก็พลันหดคอหนีไม่กล้ามองอีก

“ขอบคุณพี่สะใภ้เจียงมาก แต่เดี๋ยวฉันยกเองก็ได้ค่ะ” ไป๋จ้าวเหม่ยเดินไปแก้เชือกที่มัดเอาไว้แน่น เธอหยิบของในกล่องออกมา

“ขนมถุงนี้เอาให้เจินเจินพรุ่งนี้นะคะ ส่วนชากล่องนี้ของย่าสามและอาสะใภ้หนี่ย์ค่ะ ยาสูบของอาจัว เนื้อชิ้นนี้พี่สะใภ้เจียงทำอาหารให้พี่อู่กับเจินเจินพรุ่งนี้เถอะ”

“โอ๊ยเอาเก็บไว้ที่นี่ให้หมด ของดี ๆ ซื้อมาหลายหยวน เสียดายเงินทอง เอาไว้ ๆ อีกอย่างบ้านสกุลเจียงไม่ขาดเนื้อ เธอลืมไปแล้วหรือว่าอาจัวและพี่อู่ของเธอมีอาชีพล่าสัตว์ขาย”

“ฉันไม่ลืมหรอกค่ะ แต่นี่คือขาหมูของยูนนานเชียวนะ อีกอย่างหากย่าสามทำแบบนี้ คราวหน้าฉันไม่กล้าไปยืมรถบ้านย่าแล้วละค่ะ” อู๋เหวยที่เงียบมาตลอดก็พลันเปิดปากขึ้น ที่เขาเงียบไปเพราะตั้งแต่ที่ไป๋จ้าวเหม่ยขี่รถจักรยานเข้ามา เขาก็เริ่มสังเกตเธอมาตลอด และยิ่งมองก็ยิ่งแปลกใจมากยิ่งขึ้น คนคนหนึ่งจะเปลี่ยนแปลงได้มากขนาดนี้เชียวหรือ

“ในเมื่อเธอซื้อมาให้แล้ว ย่าสามก็รับเอาไว้เถอะครับ ของที่เธอซื้อมายังมีอีกเต็มกล่อง พวกเราแบ่งให้ย่าก็สมควรแล้ว”

“ใช่ๆ  อาเหวยพูดถูก ย่ารับไปเถอะค่ะ เดี๋ยวครั้งหน้าวันหยุดอาเหวย ฉันก็ตั้งใจจะซื้อของกลับไปเยี่ยมแม่ฉัน กับพ่อแม่อาเหวยที่หมู่บ้านลั่วจงอีกด้วย

“เฮ้อ...อาเหม่ยมีน้ำใจแล้ว ย่าสามไม่เกรงใจแล้วนะ ขอบใจมาก ๆ”

ย่าสามและคนบ้านเจียงกลับไปแล้ว ไป๋จ้าวเหม่ยก็ยกกล่องใบใหญ่เข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี พรุ่งนี้บ้านเธอก็จะมีไฟฟ้าใช้แล้ว ไม่ต้องหุงข้าวกับไม้ฟืนอีก

“เธอกินอะไรมาหรือยัง อาหารในครัวฉันแบ่งเก็บไว้ให้แล้วไปกินสิ”

“ได้...ฉันไปกินข้าว นายเข้านอนก่อนเลย”  ริมฝีปากอวบกัดปากตนเอง พูดออกไปแล้วก็อดจะหน้าแดงไม่ได้ บ้าจริงดีนะที่อู๋เหวยไม่ได้สนใจคำพูดเธอ

ให้ตายเถอะ เธอพูดเหมือนกับว่าเธอกับอู๋เหวยจะนอนด้วยกันอย่างนั้นแหละ เฮ้อ...เหนื่อยจนเพี้ยนไปแล้วกระมัง แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เรื่องที่เร่งด่วนสำหรับเธอ ก็คือการลดน้ำหนัก ไม่ไหวแล้วโว้ย!