ตอนที่ 6 ไม่มีใครรับ ก็รับเอง

ตอนที่ 6 ไม่มีใครรับ ก็รับเอง

ตอนเย็นอู๋เหวยกลับมาถึงบ้านพร้อมกับกล่องอาหารเหมือนทุกวัน เขาเดินเข้ามาในบ้าน มองหน้าลูกสาวอันเป็นที่รักก่อนเป็นอันดับแรกเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้เขากลับไม่เห็นแม้แต่เงา ในใจชายหนุ่มเริ่มวิตกกังวลกลัวว่าลูกสาวจะถูกแม่เลี้ยงรังแกอีก

จะไม่ให้กลัวได้ยังไงเพราะทุกวันที่เขาเลิกงานกลับมา ลูกสาวก็มักจะมารอรับที่หน้าบ้านเสมอ แต่วันนี้กลับไม่มี! ในขณะที่กำลังจะเดินไปตามหาที่หลังบ้านนั้น ก็ได้ยินเสียงเรียกจากนอกรั้วเสียก่อน คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน พลางชะเง้อหน้าไปมอง

“พี่เหวยคะ พี่กลับมาหรือยังคะ ฉันเอาจักรยานมาเติมลมน่ะค่ะ”

อู๋เหวยถอนหายใจออกมา ตัดใจเดินออกไปที่หน้าบ้านก่อน เพราะได้ยินว่าลูกค้าเอารถมาเติมลม บ้านเล็ก ๆ ของเขาแบ่งส่วนหน้าออกมาทำเป็นร้านซ่อมรถจักรยานเล็ก ๆ คนในหมู่บ้านก็เริ่มมีจักรยานกันหลายคนแล้ว และอีกอย่างพวกทหารที่กองพันสิบเอ็ดก็ชอบเอาจักรยานมาซ่อมที่นี่ อาจเพราะมันอยู่ใกล้กว่าในอำเภอ รายได้ของร้านจึงค่อนข้างที่จะดีมากอยู่

ครั้นเมื่ออู๋เหวยออกมาหน้าบ้าน ก็เห็นหญิงสาวในชุดกระโปรงบานสีแดงยาวจนถึงข้อเท้า และเสื้อสีขาวลายดอกไม้สีแดง เส้นผมดัดเป็นลอนยาวประบ่า ริมฝีปากแดงสดยกยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกาย จ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา คิ้วหนาย่นลงเล็กน้อย ก่อนจะปรับให้เป็นปกติเหมือนเช่นเดิม

“พี่เหวยคะ” หญิงสาวตรงหน้า แย้มยิ้มพร้อมทั้งยกมือขึ้นสะบัดผมไปด้านหลัง แสงแดดอ่อน ๆ ที่สาดส่องมาทำให้เธอดูมีมิติเป็นอย่างมาก เธอรีบเรียกด้วยน้ำเสียงที่ปิดความดีใจเอาไว้ไม่มิด แต่จะไม่ให้เธอดีใจได้อย่างไร ในเมื่อหลายวันที่ผ่านมา พี่เหวยของเธอไม่ได้กลับมานอนที่บ้านเลยสักวัน ดูเอาเถอะต่อให้เขาจะแต่งกับนังหมูตอนนั่นเพราะความจำใจ แต่สิ่งที่เขาปฏิบัติกับผู้หญิงคนนั้น ก็ดีแสนดี หากเป็นเธอ เธอจะตอบแทนความดีของเขาอย่างแน่นอน

“ชิงฮุยเธอเอารถมาเติมลมหรือ รอสักครู่นะ ผมจะเปิดประตูรั้วเดี๋ยวนี้แหละ”

“ได้ค่ะ พี่ไม่ต้องรีบฉันรอได้” หลิวชิงฮุยถอยออกจากประตูรั้ว ปล่อยให้อู๋เหวยเปิดประตูออกไปจนสุด เธอยืนมองเขาจูงรถจักรยานเข้าไปในบ้าน แล้วจึงเดินตามไปนั่งข้าง ๆ แววตาที่จ้องไปยังชายหนุ่มดูรักใคร่อย่างปิดไม่มิด ทั้งเห็นเขาร้อนจนเหงื่อไหล เธอก็รีบหยิบกระดาษขึ้นมาพัดให้เขาอย่างเอาใจ

“พี่เหวยขยันมากจริง ๆ ทำงานที่โรงอาหารเสร็จ ก็กลับมาเปิดร้านซ่อมรถอีก นี่ถ้าสหายไป๋ช่วยแบ่งเบาภาระให้พี่ได้บ้างก็คงจะดี เฮ้อ...ฉันสงสารพี่จริง ๆ นะคะ หรือว่าพี่ให้ฉันพาซวนซวนไปเลี้ยงให้ดีหรือเปล่าคะ ยังไงฉันก็ว่างอยู่” หลิวชิงฮุยดูกระตือรือร้นจนเกินงาม แต่หากไม่แสดงความรู้สึกออกมา เชื่อว่าผู้ชายแสนซื่ออย่างอู๋เหวยก็คงไม่รับรู้ความในใจของเธอ

“ขอบใจเธอมากชิงฮุย แต่ไม่เป็นไรหรอก ถึงอย่างไรจ้าวเหม่ยก็เป็นแม่เลี้ยงของซวนซวน ให้หล่อนดูลูกก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว ผมจะรบกวนเธอได้อย่างไร เอาละเติมลมเสร็จแล้ว”

“เท่าไหร่คะพี่เหวย” หลิวชิงฮุยล้วงกระเป๋าเงินออกมา ยื่นธนบัตรใบละหนึ่งหยวนไปตรงหน้า

“เติมลมรถล้อละสองเหมา แต่เติมสองล้อคิดแค่สามเหมาครับ เธอไม่มีเงินเหรียญเหรอ” อู๋เหวยยกมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ทว่าเขาไม่มีเงินติดตัวเลยแม้แต่เหมาเดียว แน่นอนว่าหลิวชิงฮุยย่อมเห็นการกระทำของชายหนุ่ม เธอยัดแบงก์หยวนใส่มือหนาพลางเอ่ยกลั้วหัวเราะ

“ฉันจ่ายให้พี่หนึ่งหยวนเลย พี่ไม่ต้องทอนให้ฉันแล้ว เพิ่งเปิดร้านหลังจากปิดมาหลายวัน ถือว่าเอาฤกษ์เอาชัยนะคะ”

“แต่...” อู๋เหวยดันเงินกลับคืนไปให้หลิวชิงฮุย จะให้กันหนึ่งหยวนได้อย่างไร เติมลมแค่สามเหมาเท่านั้น ทางด้านหญิงสาวก็ไม่ยอมดันเงินกลับไปให้ชายหนุ่ม

“อุ๊ย! ขอบคุณสหายมากที่ประเดิมร้านให้กับอาเหวย” ความจริงไป๋จ้าวเหม่ยไม่รู้หรอกว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่ให้ดูจากสายตาก็พอจะรู้ว่า เป็นสตรีคลั่งรักที่แอบรักพ่อของซวนซวนแน่ๆ

ในขณะที่อู๋เหวยและหลิวชิงฮุยกำลังดันเงินกันไปมาอยู่นั้น ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่า ไป๋จ้าวเหม่ยเดินมาตั้งแต่เมื่อไร ครั้นเดินมาถึงก็ดึงเงินมาถือเอาไว้ จากนั้นก็ยื่นเงินออกไปตบเครื่องมือช่างที่อยู่ข้าง ๆ

“เฮง ๆ รวย ๆ นะ แหม มีคนเปิดฤกษ์เปิดชัยให้ตั้งหนึ่งหยวนแน่ะ”

“พี่สาวชิงฮุย”

“ซวนซวนคิดถึงพี่สาวหรือเปล่าจ๊ะ ไหนดูสิไม่เจอตั้งหลายวันซวนซวนของเราซูบลงไปอีกแล้ว มีคนแย่งอาหารหนูหรือเปล่านะ” ไป๋จ้าวเหม่ยกลอกตาขึ้นไปสองรอบ ผู้หญิงประเภทนี้เธอขอจัดให้เป็นแม่ดอกบัวขาวที่ยังไม่พ้นโคลนตม จะด่าเหน็บแนมใครสักคน ก็ดูราคาถูกเหลือเกิน

ทว่าไป๋จ้าวเหม่ยไม่รู้ว่า คำพูดของหลิวชิงฮุยนั้นกลับเป็นความจริง ร่างเดิมนั้นชอบแย่งอาหาร แย่งเงินของสองพ่อลูกคู่นี้จริง ๆ

“สหายหลิวพูดอย่างนี้คงหมายถึงฉันกระมัง แต่ขอโทษทีฉันไม่ชั่วขนาดแย่งของเด็กกินหรอก” ไป๋จ้าวเหม่ยรู้แล้วว่าแม่ดอกบัวขาวใต้โคลนตมคนนี้ก็คือหลิวชิงฮุย คนที่เด็กน้อยซวนซวนเทิดทูนนั่นเอง 

และทันทีที่เธอพูดว่าเธอไม่ชั่วขนาดแย่งของกินเด็กจบ ก็ได้รับสายตาเหยียดหยามจากทั้งสองผู้ใหญ่และหนึ่งเด็กกลับมาโดยที่ไม่ได้นัดหมาย

“สหายไป๋ฉันไม่คิดเลยว่าหน้าบวม ๆ ของเธอจะหนากว่าที่ฉันคิด หึ...ครั้งก่อนฉันซื้อขนมปังฝรั่งมาจากเซี่ยงไฮ้ เธอก็แย่งซวนซวนกินหมดไม่ใช่เหรอ ไหนจะอาหารที่พี่เหวยเอามาจากโรงอาหาร เธอก็ต้องกินจนเหลือแค่เศษผัก แล้วถึงจะยอมให้ซวนซวนกิน”

“ใช่ค่ะ พี่สาวหลิวพูดถูก หนูเกลียดผู้หญิงคนนี้ นิสัยไม่ดีชอบแย่ง ชอบขโมยด้วย”

คำพูดของแม่ดอกบัวขาวว่าน่าตกใจแล้ว คำพูดที่สนับสนุนของอู๋ชิงซวนกลับตอกย้ำให้เธอแทบล้มทั้งยืนไปอีก สรุปว่าร่างเดิมสารเลวจริง ๆ ถึงกับแย่งอาหารกับเด็ก โอ๊ย!...สวรรค์ให้เธอทะลุมิติมาอยู่ในตัวอะไรกันแน่

“ซวนซวนต่อให้เธอจะเป็นอย่างนั้น หนูก็ไม่ควรจะว่าเธอ เพราะถึงอย่างไรนั่นก็เป็นแม่เลี้ยงของหนู”

“ถ้าอย่างนั้นพ่อก็หย่ากับเธอไปเลยสิคะ หนูไม่อยากได้แม่เลี้ยงแบบนี้” หลิวชิงฮุยดวงตาเป็นประกาย แอบพยักหน้าสนับสนุนให้เด็กน้อยพูดอีก หย่าไปเลยก็ดีแล้วเธอจะแต่งเข้ามาแทนเอง

“ซวนซวนหยุดพูดได้แล้ว”

“พ่อ!...พ่อดุหนูเพราะน้าอ้วนหรือคะ หนูไม่สนใจพ่อแล้ว” พูดจบก็วิ่งหนีเข้าไปในบ้าน

“ซวนซวน! พี่เหวยคะฉันขอเข้าไปดูแกหน่อยนะคะ พี่ไม่น่าไปดุแกเลย ซวนซวนพูดไม่ผิดนะคะ ใครใช้ให้เมียพี่ทำตัวไม่ดีกันล่ะ”

“ต่อให้ฉันจะทำตัวไม่ดี หรือดียังไง เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของครอบครัวฉัน และคนที่ควรจะตามลูกสาวฉันเข้าไป ก็ขอให้เป็นฉันหรือไม่ก็อาเหวยสามีฉันดีกว่า หล่อนซึ่งเป็นคนนอก ไม่สมควรอย่างยิ่ง”

“นี่หล่อน!” หลิวชิงฮุยเห็นคิ้วของอู๋เหวยขมวดลง ก็รีบปรับสีหน้าตนเอง และหันไปก้มหัวให้ชายหนุ่ม

“พี่เหวยฉันขอโทษค่ะ ฉันเป็นห่วงซวนซวนจนร้อนใจ ปกติแกเป็นเด็กดีขนาดนั้น พี่อย่าดุแกเลยนะคะ พี่ตามไปดูแกเถอะค่ะ”

“ผมเข้าใจว่าเธอเป็นห่วงลูกสาวผม เธอไม่ต้องคิดมากไม่มีใครว่าอะไรเธอหรอก” อู๋เหวยเห็นสีหน้าของหญิงสาวไม่ค่อยดี ก็ปลอบใจออกมา หลิวชิงฮุยได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเขินอาย ทว่าก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกไป เธอก็รีบเรียกรั้งเขาเอาไว้อีก

“อ้อ...นี่ค่ะคุณป้าฉันเพิ่งกลับมาเยี่ยมยาย เธอซื้อขนมต่างประเทศมาให้ฉันเยอะแยะไปหมด ฉันฝากให้ซวนซวนด้วยนะคะ แล้วก็นี่อาหารที่ฉันทำเอง พี่ลองกินดู ป้าฉันบอกว่าจะเปิดร้านอาหารให้ฉันที่ในอำเภอ แต่ฉันไม่ค่อยมั่นใจในฝีมือตัวเอง รบกวนพี่ช่วยกินให้ฉันด้วยนะคะ”

 ตอนแรกอู๋เหวยจะปฏิเสธ ทว่าพอได้ยินว่าเธอจะเปิดร้าน เขาก็ยินดีจะช่วยเธอ แค่ชิมอาหารจะเป็นอะไรไป

“ได้เดี๋ยวผมกินแล้วจะบอกนะ ขอบคุณเธอมาก”  ไป๋จ้าวเหม่ยมองดูทั้งสองพูดคุยกัน จนกระทั่งต่างฝ่ายต่างก็แยกย้ายกันไปคนละทาง แต่ก่อนที่หลิวชิงฮุยจะไปก็ไม่ลืมหันมายิ้มหยันให้กับเธออีกด้วย

และตลอดเวลาที่ยืนอยู่ตรงนี้ ไป๋จ้าวเหม่ยที่เป็นภรรยาของอู๋เหวย แต่ทำไมดูเหมือนเธอเป็นคนนอก และกำลังมองคู่รักจีบกันยังไงยังงั้น เฮ้อ...สรุปแล้วเธอเป็นภรรยา หรือเป็นคนดูกันแน่

************************