ตอนที่ 8 บุญคุณความแค้น

ตอนที่ 8 บุญคุณความแค้น

“น้าวันนี้ไม่ใช่บอกว่า เราจะสร้างคอกไก่กันหรอกหรือ” ตั้งแต่ส่งคนเป็นพ่อออกไปทำงาน อู๋ชิงซวนก็กลับมานั่งรออยู่นาน ก็ไม่เห็นว่าแม่เลี้ยงจะออกจากห้อง เธอจึงเปิดประตูเดินเข้าไปมอง ทว่าเมื่อเห็นแล้วก็ต้องขมวดคิ้วไม่พอใจ

“น้าผิดนัดฉันเพื่อมานอนอ่านนิตยสารเท่านั้นเองเหรอ” เด็กหญิงยกมือกอดอกเชิดหน้า ทำแก้มป่อง ท่าทางของเธอไม่ได้ดูน่ากลัว แต่กลับดูน่ารักเป็นอย่างมากในสายตาของไป๋จ้าวเหม่ย

“ใช่แล้วฉันผิดนัด เพราะฉันไม่พอใจ หนูน้อยฉันไม่ชอบที่เธอทำตัวเหมือนจิ้งจก เปลี่ยนสีไปเปลี่ยนสีมา ความจริงเธอฉลาดเลือกก็ดีแล้ว ทั้งยังอยู่เป็นฉันไม่ว่า แต่สำหรับฉัน การกระทำของเธอมันไม่น่ารัก” ไป๋จ้าวเหม่ยวางนิตยสารในมือลง ขยับตัวมานั่งและชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ตรงหน้า

“มานั่งคุยกันตรงนี้ก่อน” อู๋ชิงซวนเดินมานั่งอย่างไม่เต็มใจ ทว่าไป๋จ้าวเหม่ยไม่สนใจแม้แต่น้อย

ความจริงเธอไม่ได้โกรธเด็กน้อยเลย ทว่าเธอแค่ไม่อยากให้เด็กคนนี้โตไปมีนิสัยกลับกลอกอย่างนี้ แต่ลึก ๆ แล้วก็รู้ว่า ที่อู๋ชิงซวนเป็นแบบนี้เพราะเธอ อยู่กับเธอเด็กย่อมไม่กล้าดื้อ แต่เมื่ออยู่กับพ่อของตัวเอง ในใจเด็กรู้ดีว่า พ่อคอยโอ๋ทำอะไรพ่อก็ให้ท้าย ดังนั้นพฤติกรรมจึงเปลี่ยนแปลงไป

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน และฉันไม่โทษเธอเลยซวนซวน เป็นเพราะเมื่อก่อนฉันทำตัวไม่ดีมาก ๆ ฉันแอบขโมยของกินเธอ และบีบบังคับเอาเงินเดือนพ่อเธอมาจนหมด ทั้งยังลืมจ่ายค่าไฟ”

“เธอเอาเงินไปซื้อของกิน และส่งกลับไปที่บ้านเธอจนหมด แม่ของเธอก็นิสัยไม่ดี ถ้าไม่ใช่แม่เธอยกเอาเรื่องราวหนเก่ามาข่มขู่ ปู่กับย่าฉันจะยอมให้เธอแต่งเข้ามาเหรอ ถึงแม้เธอจะวางยาพ่อฉันก็ตาม” อ่า...นี่เองเหตุผลที่เธอเฝ้าถามตัวเองตั้งแต่ที่ทะลุมิติมา ร่างเดิมแย่ขนาดนั้น ทำไมอู๋เหวยไม่หย่ากับเธอไปเสีย ที่แท้ก็มีบุญคุณความแค้นแต่หนหลัง

“ซวนซวนเป็นเด็กไม่ควรโกหกนะ รุ่นนั้นอย่าว่าแต่เธอยังไม่เกิดเลย แม้แต่ฉันก็ยังไม่เกิด ขนาดฉันยังไม่รู้แล้วเด็กอย่างเธอจะรู้ได้อย่างไร”

“ถ้าเธอคิดว่าซวนซวนโกหก แล้วถ้าเป็นคำพูดของฉันล่ะเธอจะเชื่อหรือเปล่า ไป๋จ้าวเหม่ยไม่ใช่แค่เธอที่สารเลว แต่แม่เธอก็สารเลวไม่แพ้กัน บุญคุณตั้งแต่รุ่นเก่าก่อน ก็ยังกล้าเอามาทวง หึ! น่ารังเกียจ”

เพียะ!

“นังหมูอ้วน หล่อนกล้าตบฉันเหรอ”

“ทำไมจะไม่กล้า หลิวชิงฮุยเธอบุกรุกเข้ามาในบ้านของฉันทั้งยังด่าแม่ฉัน เธอคิดว่าฉันควรจะขอบคุณเธออย่างนั้นเหรอ เชื่อหรือเปล่าว่าฉันสามารถแจ้งความจับเธอข้อหาบุกรุกได้เลยนะ สหายตำรวจฉันก็พอจะรู้จักอยู่บ้าง” หลิวชิงฮุยเบิกตาขึ้น ทว่าเห็นไป๋จ้าวเหม่ยถลกแขนเสื้อขึ้นเหมือนจะเข้ามาตบเธออีกครั้ง หญิงสาวก็พลันหน้าซีดเผือด รีบเดินไปอุ้มอู๋ชิงซวนและวิ่งออกไปนอกบ้านอย่างรวดเร็ว ไป๋จ้าวเหม่ยโยนนิตยสารลง ถอนหายใจออกมา หมดกันกำลังจะหลอกถามเด็กได้อยู่แล้วเชียว นังดอกบัวขาวใต้ตมก็ดันมาขวางเสียก่อน เอาเถอะค่อย ๆ สืบไปก็แล้วกัน

“พี่สาวหลิวจะพาหนูไปไหนเหรอคะ” อู๋ชิงซวนถูกอุ้มออกมา ก็รู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก ในใจเธอกำลังกังวลเกี่ยวกับลูกเจี๊ยบเหล่านั้น และหวาดกลัวที่เห็นแม่เลี้ยงตบคน นั่นน่ะสิเธอลืมไปได้ยังไง แม่เลี้ยงเธอก็ชอบลงมือกับเธอ ที่ผ่านมาไม่เคยโดนตีมาหลายวัน ทำให้ลืมไปแล้วจริง ๆ

“พี่สาวจะพาซวนซวนไปเที่ยวเล่นที่บ้าน คุณป้าของพี่ชิงฮุยมาจากเซี่ยงไฮ้ ซื้อของมาเยอะแยะเลย ซวนซวนไปเลือกเอาสักหลาย ๆ อย่างดีไหมจ๊ะ”

“แต่ว่า...”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวตอนเย็นพ่อหนูกลับมาแล้ว พี่ชิงฮุยจะมาส่งซวนซวนเองจ้ะ” หลิวชิงฮุยเห็นว่าเด็กน้อยยังมีท่าทางลังเลก็เริ่มไม่สบอารมณ์ แต่กระนั้นก็ส่งยิ้มอ่อนโยนออกไป

“เอาละเจ้าตัวน้อยแสนดื้อไม่ต้องคิดมากอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนเราจะไม่เคยไปเล่นที่บ้านของพี่ชิงฮุยเสียเมื่อไร ยังไงเย็นนี้พี่ก็ต้องเอาอาหารมาส่งพี่เหวยอยู่ดี มาจ้ะปีนขึ้นมาเร็วเข้า กอดเอวพี่แน่น ๆ นะ”

ไป๋จ้าวเหม่ยยืนพิงกรอบประตูมองดูคนทั้งสองหายออกไปจากหน้าบ้าน ก่อนที่รถจักรยานจะผ่านหน้าเธอไป เด็กหญิงตัวน้อยหันกลับมามอง แต่เพียงแค่แวบเดียว รถก็วิ่งผ่านไปแล้ว ร่างอวบอ้วนไม่สนใจอีก หลิวชิงฮุยหลงรักอู๋เหวยอยู่แล้วนี่ ย่อมต้องแสดงความเป็นแม่เลี้ยงใจดีกับเด็กน้อยอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเธอไม่ห่วงเลยแม้แต่น้อย

“อาเหม่ยออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ นี่ถ้าฉันไม่เห็นว่าอาชิงฮุยมารับซวนซวนไป ฉันก็คงไม่รู้ ทำไมเมื่อวานไม่มาหุงข้าวที่บ้านฉันล่ะ”

 ฮะ! หุงข้าว ไป๋จ้าวเหม่ยรีบเดินออกไปที่หน้าบ้าน เธอเปิดประตูรั้วให้หญิงชราเดินเข้ามาในบ้าน รอจนหญิงชราเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ที่ทำเอาไว้ให้ลูกค้าซ่อมรถนั่งรอ เธอก็เดินมานั่งฝั่งตรงข้าม

“ฉันไปหุงข้าวที่บ้านป้าเหรอคะ”

“จะมาป้าอะไรกัน เธอก็ชอบพูดไป ชมย่าเสียเหลือเกิน เฮ้อก็บ้านเธอถูกตัดไฟไปแล้วไม่ใช่เหรอ เฮ้อ...อาเหม่ยไม่ใช่ว่าฉันจะอยากยุ่งหรอกนะ แต่เงินทองน่ะพวกเธอผัวเมียหาได้ ก็ควรเก็บ ๆ เอาไว้บ้าง อย่าเอาแต่ส่งกลับไปที่บ้านแม่ของเธอจนหมด ไม่ใช่ธุระที่เธอจะต้องรับผิดชอบชีวิตน้องชายเธอนี่จริงไหม” อ่า...ข้อมูลใหม่สินะ ไป๋จ้าวเหม่ยรีบไหลตามน้ำไปทันที

“ก็จะทำยังไงได้ล่ะคะ ถ้าฉันไม่ส่งแล้วใครจะส่งล่ะคะ อีกอย่างนั่นก็แม่ฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ฉัน ป่านนี้ไม่ใช่ว่าอู๋เหวยร่อนใบหย่าให้ฉันแล้วหรอกหรือ” ครั้นไป๋จ้าวเหม่ยเอ่ยคำพูดนี้ออกมา หญิงชราตรงหน้าก็พลันโมโหขึ้น เอาละหญิงชราคนนี้ไม่ใช่ป้า แต่เป็นย่า แต่ว่าย่าสายไหนกันนะ

 โอ๊ย!...ปกตินิยายที่ทะลุมิติก็มักจะมีความทรงจำเดิมของร่างไม่ใช่หรือไง ทำไมเธอไม่มีกันล่ะ ไม่มีไม่ว่ายามที่วิญญาณไป๋อ้วนกำลังจะจากไป ยังไม่ยอมเล่าเรื่องราวต่าง ๆ เล่าก็แต่ว่าตนเองรันทดเพียงใด ทั้งยังบอกอีกว่า ให้เธอทำอย่างไรก็ได้ ให้อู๋เหวยมอบหัวใจให้เธอ ต่อให้วิญญาณข้างในจะเป็นคุณครูไป๋ แต่ร่างกายก็เป็นของไป๋อ้วนไม่ใช่เหรอ

“ร่อนใบหย่า” หญิงชราย่นคิ้วสงสัย

“เอ่อ...หมายถึงยื่นใบหย่าให้ฉันน่ะค่ะ”

“โธ่...อาเหม่ยเธอไม่ต้องกลัวหรอกว่าอาเหวยจะหย่า หลานคนนี้มีสัจจะมากพอ เขาสาบานแล้วว่าจะไม่หย่ากับเธอ เขาก็ไม่หย่า อีกอย่างก็ถือเสียว่าอาเหวยตอบแทนบุญคุณที่ตาของเธอเคยช่วยชีวิตปู่ของอาเหวย หรือก็คือน้องชายของฉันเอาไว้”

หญิงชราเล่าว่า...ความจริงแล้ว กู่อี้ลั่วคุณแม่ของร่างเดิมเป็นทั้งเพื่อนสนิท และญาติห่าง ๆ กับเยว่ผิงอันแม่ของอู๋เหวย เมื่อครั้งที่ประเทศจีนเริ่มปรับเปลี่ยนระบบการปกครอง  นายท่านฟานผู้มีอิทธิพลของเมืองฮั่นจงได้ก่อตั้งสมาพันธ์การค้าขึ้นมา และรับผู้คุ้มกันเป็นจำนวนมาก กู่ไฉ่ตาของไป๋จ้าวเหม่ยที่ออกจากการเป็นทหารเพราะถูกยิง ก็ได้สมัครเป็นมือปืนให้กับนายท่านฟาน

หลังจากที่กู่ไฉ่เข้าไปทำงานเป็นผู้คุ้มกันได้ไม่นาน ก็ได้กลับมาชักชวนให้สหายที่หมู่บ้านไปทำงานด้วยกันแน่นอนว่า เยว่ชุนตาของอู๋เหวย และอู๋เหลียนปู่ของอู๋เหวยก็ถูกชักชวนให้ไปทำด้วยกัน

และเพราะสมาพันธ์ของมณฑลฉ่านซีโด่งดังจนเกินไป จึงถูกหมายตาจากพวกคอมมิวนิสต์ วันหนึ่งโจรกลุ่มนี้ได้รวมตัวกันดักปล้นหัวหน้าสมาพันธ์ หวังจับตัวไปเรียกค่าไถ่ กู่ไฉ่ให้อู๋เหลียนและเยว่ชุนคุ้มกันนายท่านฟานหนีไป

ส่วนกู่ไฉ่ก็สู้จนหมดแรงถูกฆ่าในที่สุด ตระกูลอู๋และตระกูลเยว่จึงติดค้างตระกูลกู่เป็นอย่างมาก ความจริงอู๋เหลียนอยากให้อู๋หม่าซานผู้เป็นลูกชาย และเป็นบิดาของอู๋เหวยในหลายปีต่อมา แต่งงานกับกู่อี้ลั่ว ทว่าอี้ลั่วรู้ดีว่าคนที่ หม่าซานรักเป็นเยว่ผิงอัน ดังนั้นจึงยอมถอยให้ลูกพี่ลูกน้องตนเองได้แต่งกับคนที่รัก ส่วนตนเองก็ไปแต่งกับ ไป๋เสวียนแทน

 ทว่าใครจะรู้ว่าต่อมาในรุ่นลูก ไป๋จ้าวเหม่ยจะหลงรักอู๋เหวยหัวปักหัวปำถึงเพียงนี้ ขนาดที่ผู้ชายเขาแต่งจางชิงเหยาเป็นภรรยาแล้ว ไป๋จ้าวเหม่ยก็ไม่ยอมตัดใจ เข้ายั่วยวนสารพัด จนวันที่ชิงเหยาตายไป จึงได้วางยาอู๋เหวยจนได้

และกู่อี้ลั่วก็มักจะเอาเรื่องบุญคุณความตายของกู่ไฉ่ มากดดันอู๋หม่าซานและเยว่ผิงอันสองสามีภรรยาอยู่เสมอ เมื่อก่อนก็ไม่เคยคิดจะกดดันคนทั้งคู่ แต่เพราะลูกสาวเธอแต่งเข้ามาในบ้านสกุลอู๋เธอจึงต้องทำเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะรักลูก มีหรือที่กู่อี้ลั่วจะทำตัวร้ายกาจอย่างนี้

“ถ้าย่าไม่เล่าให้ฉันฟัง ฉันก็ลืมไปแล้ว ความจริงที่ตาของฉันทำไป ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นบุญคุณอะไรเลย คุณตามีฝีมือมากที่สุด ย่อมต้องถ่วงเวลาเอาไว้ เพื่อที่นายท่านฟานจะหนีไปได้ ถือว่าคุณตาของฉันได้ตายในหน้าที่อย่างสมเกียรติแล้ว ส่วนคุณตาเยว่ชุนและคุณปู่อู๋เหลียนก็ไม่ผิดอะไรเลย” หญิงชราเบิกตาขึ้น ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาจนได้ อู๋เหลียนน้องชายของเธอ จมอยู่ในความรู้สึกผิดจนกระทั่งตายจากไป และเมื่อเขารู้ว่าไป๋จ้าวเหม่ยวางยาอู๋เหวย นอกจากจะไม่ต่อว่าหญิงสาวแล้ว ยังสั่งให้หลานชายดูแลหลานสะใภ้คนนี้ให้ดีอีกต่างหาก

เช่นนั้นแล้วอู๋เหวยจึงไม่อาจหย่าไป๋จ้าวเหม่ยได้เลย ต่อให้ไป๋จ้าวเหม่ยจะร้ายกาจเพียงใดก็ตาม

************************