ตอนที่ 10 ตรวจสายตา

ตอนที่ 10 ตรวจสายตา

“พ่อคะ พ่อคะ” อู๋ชิงซวนตะโกนเรียกพ่อของเธอดังลั่น น้ำเสียงนั้นฟังดูทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ เสียงเธอดังก่อนที่ตัวเธอจะโผล่มาเสียอีก

“หืม...ดูเหมือนซวนซวนของพ่อจะดีใจนะ อะไรทำให้หนูดีใจได้ขนาดนั้นกันคะลูก”

“ก็นี่อย่างไรล่ะคะ พ่อแอบซื้อมาเหรอคะ ทำไมเมื่อวานไม่เอามาให้หนูนะ ฮื้อ...ลูกอมกระต่ายขาว หนูรักพ่อที่สุดเลยค่ะ ตอนนั้นพี่ชิงฮุยเคยเอามาให้กิน แต่แค่เม็ดเดียวเอง หนูยังจำได้เลย ตอนที่นมละลายในปากมันอร่อยมากแค่ไหน โอ้วนั่นแค่เม็ดเดียว แต่นี่ทั้งถุง ให้ตายเถอะหนูตื่นเต้นไม่ไหวแล้ว”

อู๋ชิงซวนกอดห่อลูกอมยอดฮิตไว้แนบอก ใบหน้าเด็กหญิงแสดงออกถึงความดีใจเป็นอย่างมาก อู๋เหวยยิ้มกว้างออกมา ทว่าในใจกลับเจ็บปวดไปทั้งใจ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้เลยว่าลูกสาวชอบกินอะไร เขาไม่เคยซื้อของพวกนี้ให้ลูกกิน เพราะว่ามันไม่อิ่มท้อง

ของที่เขาซื้อมักจะเป็นขนมโก๋ กินชิ้นเดียวก็อิ่มไปทั้งวัน และไม่ใช่ว่าจะซื้อมาบ่อย ๆ นาน ๆ ครั้งซวนซวนถึงจะได้กิน เพราะเขาไม่มีเงิน ทั้งเงินหยวนทั้งคูปอง ทุกครั้งไป๋จ้าวเหม่ยก็จะบังคับเอาไปจนหมด

“พ่อคะพ่อรู้หรือเปล่า เปลือกห่อมันทำมาจากข้าว เรากินมันได้ด้วยนะคะ นี่ค่ะ ๆ พ่อลองกินดู” เด็กหญิงตัวน้อยหยิบลูกอมออกมาจากห่อ เธอแกะเปลือกออกก่อน แล้วจึงเอาเปลือกลูกอมใส่ปากตนเอง ก่อนจะกินลูกอมสีขาวตามไป จากนั้นก็หยิบอีกอันมาใส่ปากพ่อของตนเอง

“ซวนซวนพ่อขอโทษ พ่อขอโทษ” ลูกอมรสนมที่หวานละมุนลิ้น ละลายเข้าไปถึงกลางใจของคนเป็นพ่อ อู๋เหวยดวงตาแดงก่ำ ย่อตัวอุ้มลูกสาวมากอดเอาไว้

“ขอโทษทำไมคะ พ่อไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย พ่อของซวนซวนดีที่สุด” ยิ่งได้ยินคนเป็นลูกพูดออกมาอย่างนั้น หัวใจของชายหนุ่มก็ทั้งสุขและทุกข์ ทุกข์ที่เขาไม่อาจเป็นพ่อที่ดีได้

ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะผู้หญิงสารเลวคนนั้น หากเธอไม่วางยาเขา หากปู่ไม่สั่งเสียก่อนตาย เขาจะต้องตกอยู่ในห้วงของความทุกข์อย่างนี้หรือ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าซวนซวนถูกรังแก แต่เพราะเขาไม่มีทางเลือก

“อาสะใภ้อู๋อยู่หรือเปล่าคะ อาสะใภ้” ก่อนที่อู๋เหวยจะได้พูดอะไรออกมา ก็ได้ยินเสียงเรียกที่ดังขึ้นมาจากทางหน้าบ้าน สองพ่อลูกมองหน้ากัน และเดินออกไปดู ก็เห็นว่าเจียงเจินเจินมาเกาะรั้วตะโกนเรียกใบหน้าแดงก่ำ

“พี่เจินเจินมาหาฉันเหรอ เอ๋ไม่ใช่สิเมื่อกี้พี่ไม่ได้เรียกฉัน ดูเหมือนว่าพี่จะเรียกน้าอ้วน”

“ก็บอกว่าอย่าเรียกอ้วนไง ฉันแค่อวบย่ะ” ไป๋จ้าวเหม่ยเองก็ได้ยินเสียงเรียกอยู่หน้าบ้านเช่นกัน ครั้นเมื่อเดินเข้ามาก็ได้ยินยัยเด็กดื้อเรียกเธอว่า น้าอ้วนอีกแล้ว

อู๋ชิงซวนทำปากจู๋ พลางเอนซบลงที่หัวไหล่ของอู๋เหวย ไป๋จ้าวเหม่ยก็ไม่ได้สนใจเด็กน้อยอีก เพราะอย่างที่บอก เวลาที่พ่อเด็กอยู่บ้าน ซวนซวนก็มักจะเปลี่ยนนิสัยเสมอ แต่เดี๋ยวทำไมวันนี้อีตาขี้เก๊กนี่ถึงไม่ไปทำงานเล่า แปลก!

“เจินเจินมาหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า หรือย่าสามเรียกฉัน” เจียงเจินเจินเห็นไป๋จ้าวเหม่ยหันมามอง เธอก็บิดชายเสื้อตนเองจนเสื้อยับยู่ยี่ไปหมด ใบหน้าเด็กน้อยแดงก่ำ ทั้งยังไม่กล้าสบตา

ไป๋จ้าวเหม่ยเห็นดังนั้นก็พอจะรู้แล้วว่า เด็กคนนี้มาทำไม แต่กระนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา รออีกสักพัก ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่เจียงเจินเจินจะเอ่ยวาจาตะกุกตะกักออกมา

“เอ่อ...เปล่าค่ะ หนูมาขอบคุณอาสะใภ้ ที่เอ่อ...ที่ซื้อขนมมาฝากหนู ขอบคุณนะคะ หนูชอบมากเลยค่ะ” พูดจบก็โค้งตัวก้มศีรษะลง นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ไป๋จ้าวเหม่ยหัวเราะออกมา พลางเดินไปประคองเด็กน้อย เนื้อตัวเธอทั้งนิ่มทั้งร้อน คงจะเขินอายมากกระมัง

“ฉันยินดีจ้ะ และฉันดีใจที่ได้รับคำขอบคุณจากหนู การที่เราได้รับอะไรจากใคร สิ่งที่ควรทำก็คือการขอบคุณ เจินเจินหนูเก่งมาก กินให้อร่อยนะ เอาไว้ฉันมีโอกาสเข้าเมืองจะซื้อมาฝากอีก”

เจียงเจินเจินได้รับคำชมก็ยิ้มหน้าบาน เด็กน้อยบิดตัวไปมา ก่อนจะวิ่งกลับไปที่บ้านของตนเอง ไป๋จ้าวเหม่ยหัวเราะพลางส่ายหัว เธอหมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่เห็นสองพ่อลูกยังยืนขวางอยู่ที่เดิม ก็ยกคิ้วขึ้น

“แล้วเธอล่ะซวนซวน จะขอบคุณฉันหรือเปล่า” อู๋ชิงซวนมองถุงลูกอมกระต่ายขาวที่อยู่ในมือ แน่นอนว่าก่อนหน้านั้นเธอเห็นว่าญาติผู้พี่เจินเจินมีลูกอมเหมือนกันอยู่ในมือ

“น้าอวบซื้อมาฝากฉันเหรอ”

“น้าอวบ?”

“ใช่ ก็น้าไม่ให้เรียกน้าอ้วน ไม่ใช่บอกว่าไม่ได้อ้วนแค่อวบหรอกเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันก็เรียกน้าอวบ” ไป๋จ้าวเหม่ยยกมือขึ้นตบหน้าผากตนเองดังเพียะ เอากับมันสิ ไม่ให้เรียกอ้วน ก็เรียกอวบซะงั้น

“ใช่แล้วลูกอมกระต่ายขาวถุงนี้ แล้วก็ขนมในห้องไม่ใช่พ่อซื้อ เมื่อวานแม่เลี้ยงของลูกซื้อมาจากในเมือง ซวนซวนลูกควรขอบคุณเธอ” อู๋เหวยวางร่างเล็กของลูกสาวลงกับพื้น อู๋ชิงซวนเหลือบสายตาขึ้นมองแม่เลี้ยงตัวอ้วน ก็พลันเกิดความกระอักกระอ่วนขึ้นมา

แต่กระนั้นเด็กหญิงก็รู้ว่า การที่เราได้รับอะไรจากใคร เราควรกล่าวคำขอบคุณ เหมือนเช่นเดียวกับเจียงเจินเจิน ดังนั้นเด็กน้อยจึงทำตามญาติผู้พี่ ก้มหัวลงกล่าวคำขอบคุณออกมา

“อ่า...ขอบคุณน้าอวบที่ซื้อขนมมาให้ฉันค่ะ มันอร่อยมากเลยค่ะ”

“ฉันรับคำขอบคุณของเธอเอาไว้แล้ว เอาไว้เราค่อยไปเลือกซื้อด้วยกัน แต่ตอนนี้เราไปทำกรงไก่กันก่อนดีกว่า”

“ได้ค่ะไปทำกรงไก่กัน” พอได้ยินว่าจะทำกรงไก่ ความนึกคิดต่าง ๆ ของเด็กน้อยก็หายไปหมด มีแต่ความดีใจ

มือเล็กคว้าไปที่มือป้อม ๆ นั้น และลากเข้าไปที่หลังบ้าน ทิ้งให้อู๋เหวยยืนคิ้วขมวดอยู่คนเดียว กำลังจะก้าวตามไป ก็พลันมีรถของเจ้าหน้าที่การไฟฟ้า เข้ามาต่อหม้อไฟให้เสียก่อน ชายหนุ่มจึงต้องอยู่ต้อนรับเจ้าหน้าที่รัฐตรงนี้

“น้าอวบคอกไก่เราทำแค่นี้จะพอเหรอคะ ถ้ามันโตแล้วจะไม่อึดอัดเหรอ” อู๋ชิงซวนเห็นว่าไป๋จ้าวเหม่ยเอาไม้มาตอกไว้เป็นมุม ติดกับรั้วบ้านด้านหลัง จากนั้นก็เอาตาข่ายมาล้อมปิดเอาไว้ ไม่ให้ลูกไก่มุดรั้วหนีไปข้างนอก

“ไก่มันใช้พื้นที่นิดเดียวในการนอน มันยืนบนแผ่นไม้ หรือนอนในตะกร้าอันนี้ก็หลับได้แล้ว ต่อให้มันโตมันก็ไม่โตเท่าฉันหรอก แค่นี้ก็พอแล้ว ซวนซวนเธอมาจับไม้ตรงนี้ไว้ เดี๋ยวฉันจะทำหลังคาให้มัน”

“ถ้ามีหลังคาลี้จงกับลี้ถิงก็จะไม่ต้องนอนตากน้ำค้าง ฝนตกก็ไม่เปียกอีกด้วย”

“ลี้จง...ลี้ถิง?” ไป๋จ้าวเหม่ยเงยหน้าจากค้อนที่กำลังตอกตะปูลงไปที่หลังคาไม้ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน พลางมองเด็กหญิงตัวน้อยที่ทำหน้าเคลิ้มฝัน

“ใช่ค่ะ ลี้จงกับลี้ถิง หรือน้าอวบจะเรียกว่า เสี่ยวจง เสี่ยวถิงก็ได้นะคะ”

“อ่า...ลี้จงที่แปลว่างามเหลือเกิน ส่วนลี้ถิงที่แปลว่าความงามน่ะหรือ” ได้ยินคำถามของแม่เลี้ยงสาว เด็กน้อยก็ผงกหัวราวไก่จิกข้าวสาร

ไป๋จ้าวเหม่ยกลอกตาขึ้น พลางถอนหายใจออกมา นอกจากจะต้องแก้นิสัยเสีย ๆ ของอู๋ชิงซวนแล้ว ก็ต้องพาเด็กน้อยไปตรวจสายตาอีกด้วย ลูกไก่สีดำ ๆ เทา ๆ มันสวยตรงไหน!

************************