บทที่ 5

ในห้องโถงที่เงียบสงบ หลินเข่อซิงนั่งอยู่หน้าตำรับสมุนไพรโบราณกองโต ซึ่งถูกจัดวางอย่างประณีตบนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ ด้านหลังของเธอมีหลิงเฉินที่กำลังจัดสมุนไพรต่างๆ ใส่จานเล็กๆ หลายใบ วางเรียงอยู่ตรงหน้า

หลินเข่อซิงยืดอก นั่งทำทีราวกับนักปรุงยาผู้เชี่ยวชาญ พยายามทำตัวให้ดูสำรวมและมีสมาธิที่สุด โอเค หลินเข่อซิง! นี่คือแผนของเจ้า แค่ทำเป็นรู้เรื่องพวกนี้มากๆ พูดถึง ‘สูตรลับ’ อะไรสักอย่าง แล้วเจ้าจะรอด!

หลิงเฉินขยับเข้าใกล้พร้อมกับกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “คุณหนูหลินเจ้าคะ สมุนไพรชนิดนี้เป็นสมุนไพรแก้อักเสบเจ้าค่ะ ท่านจำไว้ว่าท่านต้องทำเป็นว่ารู้จักมันอย่างดี”

หลินเข่อซิงพยักหน้ารับ โอเค ได้! เธอสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะยกสมุนไพรขึ้นมาดูด้วยท่าทีราวกับเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงที่รู้ทุกอย่าง “อืม... สมุนไพรชนิดนี้เรียกว่า... เอ่อ... เสวี่ยหงชี่” เธอตั้งชื่อขึ้นมาสดๆ ร้อนๆ พร้อมกับทำท่าพินิจพิจารณาอย่างจริงจัง “มีสรรพคุณช่วยบรรเทาอาการอักเสบได้ดี ข้าจะใช้มันเป็นส่วนผสมหลักในยาของข้า”

อวิ๋นเฟยหลงนั่งมองอยู่จากมุมหนึ่งของห้อง เขามองท่าทางของหลินเข่อซิงอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าของเขาเรียบเฉยตามปกติ ทว่าในดวงตาของเขากลับมีแววตื่นตะลึงเล็กน้อย เธอดูแตกต่างจากที่ข้าคิดไว้จริงๆ

ขณะที่หลินเข่อซิงกำลังทำท่าเป็นผู้รู้ หยางเฟยฮุ่ยเดินเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับแววตาสงสัยและไม่พอใจแฝงอยู่ เธอยืนมองอยู่เงียบๆ จากด้านข้าง จ้องหลินเข่อซิงอย่างจับผิด “สมุนไพร...เสวี่ยหงชี่หรือ? ข้าไม่เคยได้ยินชื่อมันมาก่อนเลย” นางกล่าวเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ในน้ำเสียง

หลินเข่อซิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเหงื่อตก แย่แล้ว! นางเริ่มจับพิรุธได้! แต่เธอก็พยายามสงบใจและยิ้มหวาน “โอ้ แน่นอนท่านไม่เคยได้ยิน เพราะมันเป็นสมุนไพรลับจากตระกูลข้า” เธอเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ แล้วหันไปสบตาหลิงเฉินที่แอบยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ข้างๆ

หลิงเฉินขยับเข้ามากระซิบเบาๆ “คุณหนู ท่านแค่ต้องบดสมุนไพรแล้วเติมน้ำให้ดูเหมือนจริงก็พอ”

เข่อซิงพยักหน้ารับ ก่อนจะเริ่มหยิบครกเล็กๆ มาบดสมุนไพรเข้าด้วยกัน เสียงบดดัง กรอบแกรบๆ เธอทำท่าทางขะมักเขม้น พลางพยายามเติมน้ำจากเหยือกลงไปในชามอย่างระมัดระวัง ขณะเดียวกันเธอก็ยังคงบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างขึงขัง “อืม... ต้องผสมในอัตราส่วนที่พอเหมาะ พอดี ถ้าเกินไปก็จะได้ผลลัพธ์ที่ไม่ดี”

อวิ๋นเฟยหลงมองการกระทำของเธอด้วยความสนใจ ไม่ใช่เพียงเพราะท่าทางที่เหมือนหมอยาเท่านั้น แต่ความตั้งใจและความมั่นใจที่หลินเข่อซิงแสดงออกมามันต่างไปจากภาพที่เขาเคยมีในหัว ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ธรรมดาอย่างที่ข้าคิดไว้จริงๆ

ในขณะที่หลินเข่อซิงกำลังเทยาสมุนไพรลงในชาม หยางเฟยฮุ่ยก็แอบจ้องมองเธออย่างไม่พอใจและขัดเคือง นางพยายามอดทนอดกลั้นไม่พูดอะไร แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ นางนี่กล้าทำตัวเด่นเกินหน้าข้าได้อย่างไร!

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ!” หลินเข่อซิงยิ้มกว้างเมื่อยาสมุนไพรดูสำเร็จลุล่วงด้วยดี แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้เรื่องสมุนไพรจริงๆ เลยก็ตาม “นี่เป็นสูตรยาลับเฉพาะของข้า ท่านอวิ๋นลองใช้ดูสักหน่อยสิเจ้าคะ รับรองว่าท่านจะรู้สึกดีขึ้นภายในไม่กี่วัน”

อวิ๋นเฟยหลงมองหน้าหลินเข่อซิง ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขารับชามสมุนไพรมาจากมือเธอ พร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย “ข้าจะลองดู” เขากล่าวเสียงเรียบ แต่แฝงความสนใจในตัวเธอที่เพิ่มมากขึ้น

หยางเฟยฮุ่ยมองดูสถานการณ์นี้อย่างขัดใจยิ่งนัก นางพยายามจะคุมตัวเองให้สงบ แต่ในใจกลับยิ่งเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่หลินเข่อซิงได้รับความสนใจจากอวิ๋นเฟยหลงมากขึ้นทุกที นางนี่...ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้ใจเฟยหลงง่ายๆ หรอก!

เมื่อเข่อซิงเห็นท่าทีของเฟยหลงที่ดูสนใจในตัวเธอ เธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย โอเค! แผนนี้ดูเหมือนจะได้ผลดีแฮะ! เธอยิ้มออกมาพร้อมกับความมั่นใจที่เริ่มกลับมา

หลังจากเหตุการณ์ในห้องโถง หลินเข่อซิงและหลิงเฉินก็กลับมาถึงจวนของตนเอง ทันทีที่ปิดประตูห้องนอน เข่อซิงก็ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างหมดแรง หายใจอย่างโล่งอกในที่สุด

“โอ๊ย! หลิงเฉิน ข้าล่ะโล่งใจที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี! ถ้าไม่มีเจ้า ข้าคงไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดยังไง” หลินเข่อซิงพูดพลางหัวเราะเบาๆ

หลิงเฉินยืนยิ้มกว้างอยู่ข้างๆ “คุณหนูเก่งมากเจ้าค่ะ ข้าก็แค่ช่วยเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง”

“เล็กๆ น้อยๆ เหรอ!?” หลินเข่อซิงหัวเราะ “ถ้าไม่ได้เจ้าคอยกระซิบแผนช่วยอยู่ข้างๆ ข้าคงถูกจับได้แน่ๆ แล้วอวิ๋นเฟยหลงก็คงรู้ว่าข้าไม่ได้รู้เรื่องสมุนไพรอะไรเลย”

หลิงเฉินหัวเราะอย่างขี้เล่น “ท่านก็ทำได้ดีนะเจ้าคะ ทำท่าเหมือนหมอยาจริงๆ ขนาดข้าดูยังแอบเชื่อเลย”

“เหรอ?” หลินเข่อซิงพูดพร้อมหัวเราะ “ข้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำท่าหมอยาไปได้ยังไงเหมือนกัน!”

ทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นเรื่อยๆ หลินเข่อซิงจึงลุกขึ้นแล้วเปิดกล่องไม้ขนาดเล็กที่อยู่ข้างเตียง ก่อนจะหยิบถุงเงินออกมา

“เอาล่ะ หลิงเฉิน เจ้าช่วยข้าครั้งนี้ได้เยี่ยมจริงๆ ข้าควรให้รางวัลเจ้า” หลินเข่อซิงยื่นถุงเงินให้สาวใช้อย่างใจกว้าง

หลิงเฉินมองถุงเงินด้วยความตกใจ “คุณหนู ข้าแค่ทำตามหน้าที่เองเจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องให้รางวัลข้าหรอก!”

“ไม่ได้!” เข่อซิงยิ้มพร้อมกับยัดถุงเงินใส่มือหลิงเฉิน “เจ้าช่วยข้ามาก เจ้าไม่ต้องเกรงใจ นี่เป็นรางวัลเล็กๆ น้อยๆ สำหรับความเฉลียวฉลาดและการช่วยเหลือข้าในวันนี้”

หลิงเฉินรับถุงเงินอย่างไม่เต็มใจนัก “ท่านนี่ใจดีเกินไปจริงๆ ข้าทำงานกับท่านมีความสุขอยู่แล้ว ไม่ได้คาดหวังสิ่งตอบแทนเลยเจ้าค่ะ”