บทที่ 11

หลังจากที่หลินเข่อซิงสั่งตัดชุดเสร็จ ทั้งเธอและหลิงเฉินก็เดินออกจากร้านผ้าด้วยความรู้สึกตื่นเต้น โดยเฉพาะหลินเข่อซิงที่อดใจรอชุดใหม่ไม่ไหวเลยสักนิด

"ข้าคิดว่าชุดกี่เพ้าของข้าต้องออกมาสวยแน่ๆ!" หลินเข่อซิงพูดพร้อมยิ้มกว้าง

"ข้าก็คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะ คุณหนู จะต้องโดดเด่นไม่เหมือนใครแน่ๆ" หลิงเฉินพูดเสริมด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกล่าวขึ้น "คุณหนู เจ้าคะ เมื่อครู่เราเดินผ่านโรงเตี๊ยมอวิ๋นหลง ท่านสนใจลองไปทานอาหารที่นั่นไหม? ข้าได้ยินว่าที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องเป็ดย่างกับซุปเนื้อ"

“ดีเลย! ข้ากำลังหิวพอดี ลองดูซักหน่อยเถอะ!” หลินเข่อซิงตอบทันทีด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

ทั้งสองเดินไปยังโรงเตี๊ยมอวิ๋นหลง บรรยากาศในร้านคึกคักเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาแตะจมูก หลินเข่อซิงนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับสั่งเมนูที่หลิงเฉินแนะนำ "ข้าขอเป็ดย่างกับซุปเนื้ออย่างที่เจ้าแนะนำละกัน ข้าตื่นเต้นจะแย่แล้ว!" เธอพูดพร้อมกับหัวเราะ

ไม่นานนัก อาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมอบอวลของเป็ดย่างทำให้หลินเข่อซิงอดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหล "โอ้โห! หอมเหลือเกิน ข้าว่านี่ต้องอร่อยแน่ๆ!" เธอตักซุปเนื้อขึ้นมาชิมแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม... รสชาติดีมาก! เนื้อไม่เหนียวเลย นุ่มละมุนแทบละลายในปาก ส่งนซุปก็เข้มข้นมากๆ กลิ่นหอมของเนื้อหอมวนอยู่ในปากขึ้นไปที่จมูกเลยทีเดียว”

หลิงเฉินขำพรืด “คุณหนูพูดอะไรประหลาดอีกแล้ว ฮ่าๆ”

ทั้งสองเพลิดเพลินกับมื้ออาหารกันอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นของโรงเตี๊ยมที่คึกคัก หลังจากอิ่มหนำสำราญ ทั้งคู่ก็เดินออกจากโรงเตี๊ยมเพื่อเดินกลับไปขึ้นรถม้าที่จอดอยู่ไม่ไกลจากตลาด

ระหว่างที่หลินเข่อซิงกับหลิงเฉินเดินกลับ พวกเธอได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทดังมาจากซอยข้างหน้า คนสองกลุ่มกำลังตะโกนเถียงกันอย่างรุนแรง เสียงดังก้องไปทั่วตลาด ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาต่างพากันหลบเลี่ยง แต่หลินเข่อซิงที่กำลังมองเหตุการณ์อยู่ก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาในหัวทันที

“เดี๋ยวนะ! ฉากนี้...มันเหมือนในนิยายเลยนี่นา!” เธอพึมพำออกมาอย่างตื่นเต้นและตื่นตระหนกในเวลาเดียวกัน “นี่มันคือฉากที่นางเอกเกือบจะโดนลูกหลงจากการทะเลาะวิวาท แล้วพระเอกก็มาช่วยนางได้ทันเวลา...”

“คุณหนู? ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ?” หลิงเฉินถามอย่างงุนงง ขณะที่ทั้งคู่หยุดยืนห่างจากกลุ่มคนทะเลาะกัน

หลินเข่อซิงยังคงจ้องมองเหตุการณ์ข้างหน้า หัวใจเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและความกังวล เพราะเธอรู้ว่าถ้าเรื่องดำเนินไปตามนิยายที่เธอเคยอ่าน เธอเองอาจจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายเหมือนนางเอกในเรื่อง

“หลิงเฉิน เราต้องถอยไปไกลกว่านี้... ข้าจำได้ว่ามีคนโดนลูกหลงจากการทะเลาะกัน!” หลินเข่อซิงพูดด้วยความรีบเร่ง ขณะที่พยายามพาหลิงเฉินเดินถอยหลัง

แต่ยังไม่ทันที่พวกเธอจะหลบออกไปไกลพอ เสียงตะโกนและการทะเลาะกันก็ดังสนั่นยิ่งขึ้น เศษหินเศษอิฐลอยมากลางอากาศ และในขณะนั้น หลินเข่อซิงเห็นว่ามีวัตถุบางอย่างกำลังพุ่งเข้ามาทางเธออย่างรวดเร็ว

“อ๊า!” เธออุทานเสียงดัง หัวใจเต้นรัวอย่างตกใจ ไม่ทันที่เธอจะคิดทำอะไร เสี้ยววินาทีต่อมา ร่างสูงของใครบางคนก็ก้าวเข้ามาขวางหน้าพร้อมกับใช้มือปัดวัตถุนั้นออกไปทันที

หลินเข่อซิงเบิกตากว้างมองผู้ที่ช่วยชีวิตเธอ ในใจนึกว่าจะต้องเป็นอวิ๋นเฟยหลง แต่เมื่อเธอมองหน้าเขาอย่างใกล้ชิด หัวใจของเธอกลับพลิกผันไป

“ท่าน... หานเจี๋ย?” เธอพึมพำออกมาด้วยความแปลกใจ

ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่อวิ๋นเฟยหลงอย่างที่เธอคิด แต่กลับเป็นองค์ชายห้าหานเจี๋ยที่มีท่าทีสงบนิ่งและเยือกเย็น เขามองเธอด้วยแววตาแฝงความสนใจเล็กน้อย ราวกับกำลังสำรวจว่าหลินเข่อซิงเป็นใคร

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” หานเจี๋ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงด้วยความห่วงใยเล็กน้อย

หลินเข่อซิงยิ้มแห้งๆ และพยักหน้า “ข้าสบายดี ขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้า” ในใจของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและแปลกใจ ทำไมเรื่องถึงไม่เป็นไปตามที่เธอคาดไว้? แล้วทำไมคนที่มาช่วยเธอถึงเป็นหานเจี๋ยแทนที่จะเป็นอวิ๋นเฟยหลง?

หานเจี๋ยเพียงพยักหน้าเล็กน้อย “ดีแล้ว ถ้าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าจะไปจัดการเรื่องนี้ต่อ”

จากนั้นเขาก็หันกลับไปจัดการกับกลุ่มคนทะเลาะกัน ด้วยท่าทีสงบนิ่งแต่เปี่ยมไปด้วยอำนาจ ขณะที่หลินเข่อซิงยืนมองอย่างอึ้งๆ

"องค์ชายห้าช่างสง่างามเหลือเกิน..." หลิงเฉินกระซิบเบาๆ ข้างๆ หลินเข่อซิงที่ยังคงสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"อืม... ข้าก็คิดอย่างนั้น" หลินเข่อซิงตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่ในใจเธอก็ยังคงตั้งคำถามว่าทำไมฉากนี้ถึงไม่เป็นไปตามนิยายที่เธอจำได้

"บางที... ชีวิตในโลกนี้อาจไม่ได้เหมือนในนิยายทุกอย่าง" เธอคิดในใจ ขณะเดินตามหลิงเฉินกลับไปยังรถม้า

คืนนั้น หลินเข่อซิงนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียง ความคิดในหัวของเธอวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่เธอทะลุมิติมายังโลกนี้ หลายสิ่งหลายอย่างดูจะผิดไปจากนิยายที่เธอเคยอ่าน ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละครและเหตุการณ์ต่างๆ ที่เธอจำได้อย่างแม่นยำ

'ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนไปหมด' เธอคิดในใจพลางถอนหายใจยาว ดวงตาจ้องมองเพดานห้องขณะที่พลิกตัวไปมา

“ในนิยาย พระเอกน่าจะเริ่มสนใจนางเอกแล้วสิ... ทำไมแทนที่จะเป็นอย่างนั้น เขากลับดูสนิทกับหยางเฟยฮุ่ยมากกว่า? แล้วนางร้ายก็ยังเงียบ ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยสักอย่าง หรือว่านางวางแผนบางอย่างอยู่?” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ คิ้วขมวดแน่นด้วยความสงสัย

และยิ่งไปกว่านั้น เหตุการณ์ในวันนี้ก็ทำให้เธอสับสนยิ่งขึ้น เมื่อคิดถึงฉากการทะเลาะวิวาทที่เธอจำได้ว่า นางเอกในนิยายจะโดนลูกหลง และอวิ๋นเฟยหลงจะเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย

“แล้วทำไมคนที่มาช่วยข้ากลับกลายเป็นหานเจี๋ยไปได้ล่ะ?” หลินเข่อซิงนั่งผุดลุกขึ้นบนเตียงทันทีด้วยความงุนงง เธอนึกถึงท่าทางสงบนิ่งของหานเจี๋ยและรู้สึกแปลกใจ ทำไมเรื่องราวถึงไม่เป็นไปตามที่เธอเคยอ่าน?

"หรือว่า...โลกนี้มันเปลี่ยนไปเพราะข้า?" เธอพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง ขณะที่ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ความคิดต่างๆ ยังคงรุมเร้าไม่หยุด เธอนอนพลิกไปมา พยายามหาคำตอบให้กับทุกอย่างที่เกิดขึ้น

ขณะเดียวกัน ที่บนกิ่งไม้ใหญ่ใกล้หน้าต่างห้องนอนของหลินเข่อซิง อวิ๋นเฟยหลงนั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืด ดวงตาคมของเขาจ้องมองไปยังห้องของเธอ แสงจันทร์ส่องลอดผ่านกิ่งไม้และใบไม้ทำให้เห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนขึ้น เขามองทุกการกระทำของหลินเข่อซิงอย่างเงียบๆ

“คนอะไร... ทำท่าพิลึก” อวิ๋นเฟยหลงพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะที่มองดูหลินเข่อซิงพลิกตัวไปมา นอนลุกนั่งอย่างกระวนกระวาย ใบหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสงสัย

เขาเริ่มแอบมาดูเธอทุกคืน หวังว่าจะได้พบเบาะแสบางอย่างว่าเธอเป็นใครกันแน่ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ หรือว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในตัวเธอที่เขายังไม่เข้าใจ

“ข้าต้องหาคำตอบให้ได้” อวิ๋นเฟยหลงคิดในใจพลางมองไปยังหลินเข่อซิงที่ยังคงนอนพลิกไปพลิกมาอย่างไม่สบายใจในห้องของเธอ

และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เขายังคงมองดูเธอจากบนต้นไม้ โดยไม่รู้ตัวว่าในใจของเขาเองก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด...