บทที่ 17

ภายในจวนตระกูลหยาง ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางเมืองหลวงของแคว้น มีบรรยากาศที่ไม่ค่อยสงบสุขเท่าใดนัก แม้ด้านนอกจะดูโอ่อ่า หรูหรา และมีอำนาจล้นฟ้า แต่ภายในจวนกลับเต็มไปด้วยการแก่งแย่งชิงดี ชิงเด่นกันระหว่างบรรดาลูกๆ และภรรยา พ่อของหยางเฟยฮุ่ย ผู้มีบรรดาศักดิ์ “ป๋อ” เป็นคนที่เคร่งขรึมและมีอำนาจ แต่กลับโปรดปรานภรรยารองมากกว่าภรรยาเอกอย่างเห็นได้ชัด

หยางเฟยฮุ่ยนั่งอยู่ในห้องของตัวเอง ใบหน้าที่เคยแสดงความหยิ่งยโสบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความหงุดหงิด นางเฝ้ามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นพ่อของนางเดินอยู่กับภรรยารองและลูกๆ ท่าทางของท่านพ่อดูผ่อนคลายและมีความสุขอย่างที่หยางเฟยฮุ่ยไม่เคยเห็นเวลาที่อยู่กับนางและท่านแม่

“ทำไมท่านพ่อไม่เคยสนใจข้าเลย...” นางพึมพำกับตัวเอง ดวงตาส่อแววไม่พอใจ “ข้าเป็นลูกสาวของภรรยาเอกแท้ๆ แต่เขากลับเอาใจใส่นางพวกนั้นมากกว่า”

พ่อของหยางเฟยฮุ่ย หยางอวี่ถง แม้จะมีความสามารถในฐานะผู้นำตระกูล แต่เขาก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขารักและโปรดปรานภรรยารองมากกว่าภรรยาเอก ซึ่งเป็นแม่แท้ๆ ของหยางเฟยฮุ่ย ต้องอยู่ในสถานะที่ถูกลดความสำคัญลง นางถูกปล่อยให้อยู่ในจวนอย่างโดดเดี่ยว ขณะที่ภรรยารองได้อยู่ในตำแหน่งที่ใกล้ชิดกับหยางอวี่ถงเสมอ

หยางเฟยฮุ่ยมีน้องสาวสองคนที่เกิดจากภรรยารอง หยางลี่เฟยและหยางเหมยหลิน ซึ่งทั้งสองนั้นเป็นที่โปรดปรานของท่านพ่อมากกว่า โดยเฉพาะหยางลี่เฟย น้องสาวคนรองที่สวยและสง่างามไม่แพ้นาง ความสามารถทั้งดีด สี ตี เป่า ขับร้อง ล้วนทำได้ดีเยี่ยม ส่วนเหมยหลินนั้นยังเด็กและซุกซน แต่ก็มีความน่ารักสดใส ทำให้ใครๆ ต่างก็เอ็นดู แม้แต่พ่อของนางเอง

ในห้องโถงใหญ่ หยางอวี่ถงกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับภรรยารองและลูกๆ ของนาง หยางเฟยฮุ่ยที่เพิ่งมาถึงก้าวเข้าไปในห้องนั้น แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความเงียบงัน เมื่อพ่อของนางแทบไม่ชายตามองนางเลย

“ท่านพ่อ” หยางเฟยฮุ่ยเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงความขมขื่น

“อืม” หยางอวี่ถงตอบกลับสั้นๆ สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่หยางลี่เฟย ลูกสาวของภรรยารองที่นั่งอยู่ข้างๆ “วันนี้เจ้าได้ไปที่ไหนมาบ้างล่ะ เฟยเอ๋อร์?”

หยางลี่เฟยยิ้มหวานและตอบอย่างร่าเริง “ข้าเพิ่งกลับจากเยี่ยมญาติฝ่ายแม่เจ้าค่ะ ท่านพ่อ ท่านลุงมอบของฝากมาให้ท่านด้วย ข้าจะนำมาให้ท่านในภายหลังนะเจ้าคะ”

หยางอวี่ถงยิ้มอย่างอบอุ่นและพยักหน้า “ดีมาก ข้าภูมิใจในตัวเจ้ามาก เจ้าเป็นเด็กที่รู้จักกตัญญูและเอาใจใส่ครอบครัวเสมอ”

หยางเฟยฮุ่ยมองภาพนั้นด้วยแววตาขุ่นเคือง เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่ถูกนับรวมในครอบครัวของตัวเอง

ขณะที่น้องสาวสองคนกำลังพูดคุยหยอกล้อกัน หยางเฟยฮุ่ยได้ยินเสียงหัวเราะที่สดใสของหยางเหมยหลิน ผู้ที่มักจะได้รับความเอ็นดูจากท่านพ่อเสมอ “ท่านพ่อ ท่านจะไปขี่ม้ากับพวกเราพรุ่งนี้ไหมเจ้าคะ? พี่ลี่เฟยบอกว่าอยากไปชมทุ่งดอกไม้ ท่านไปกับพวกเราได้หรือไม่?”

“ได้สิลูก ข้าจะไปกับพวกเจ้า” หยางอวี่ถงตอบด้วยรอยยิ้ม

หยางเฟยฮุ่ยรู้สึกเหมือนถูกตัดขาดออกไปโดยสิ้นเชิง นางพยายามจะพูดแทรก แต่ไม่มีใครสนใจฟัง พ่อของนางมองข้ามนางไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมอง ความรู้สึกโดดเดี่ยวในใจนางทวีขึ้นทุกขณะ

หลังจากทนไม่ไหว หยางเฟยฮุ่ยก็ยืดตัวขึ้นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านพ่อ ข้าเองก็มีเรื่องที่อยากจะปรึกษา”

หยางอวี่ถงหันมามองเพียงแวบเดียว ก่อนจะพูดเสียงเรียบ “ข้าไม่ว่างตอนนี้ ไว้คราวหน้าก็แล้วกัน”

คำตอบนั้นทำให้หยางเฟยฮุ่ยโกรธจนแทบระเบิด นางกำหมัดแน่น พยายามระงับความไม่พอใจและความน้อยใจที่ท่วมท้นอยู่ในใจ

นางเหลือบไปเห็นพี่ชายคนโต หยางหลี่เฉิง รองแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงและเป็นที่โปรดปรานของบิดา เขาเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของอวิ๋นเฟยหลง ทั้งแข็งแกร่งและมีความสามารถในการรบ แต่เขาเองก็แทบไม่เคยสนใจหยางเฟยฮุ่ยเหมือนกัน เขามักใช้เวลาอยู่กับบิดาหรือฝึกซ้อมกับทหารมากกว่า

“พี่หลี่เฉิง” หยางเฟยฮุ่ยเอ่ยเรียกพี่ชายด้วยความหวังว่าเขาอาจจะให้ความสนใจนางบ้าง

แต่หยางหลี่เฉิงเพียงหันมามองนางด้วยสายตาเฉยชา ก่อนจะพยักหน้าสั้นๆ “ข้ามีธุระ ต้องกลับไปฝึกซ้อมกับท่านแม่ทัพ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันเถอะ”

หยางเฟยฮุ่ยมองตามแผ่นหลังของพี่ชายที่เดินจากไป ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความน้อยใจและโกรธเคือง พี่น้องไม่มีความรักหรือความสามัคคีในจวนนี้ มีแต่การแก่งแย่งชิงดี และนางก็คือผู้ที่ถูกทอดทิ้งในครอบครัวของตัวเอง

หลังจากที่หยางเฟยฮุ่ยเห็นทั้งพ่อและพี่ชายไม่สนใจนาง นางก็กัดฟันแน่น รู้สึกว่าตัวเองต้องลุกขึ้นมาแย่งชิงสิ่งที่ควรเป็นของนางด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นความรักของพ่อ หรือความสำเร็จในชีวิต นางจะไม่ยอมถูกมองข้ามอีกต่อไป

ในช่วงบ่ายที่บรรยากาศในจวนตระกูลหยางยังคงอบอวลด้วยความเงียบงัน หยางเฟยฮุ่ยถูกเรียกตัวให้ไปพบหยางอวี่ถง บิดาของนางที่ห้องโถงใหญ่ นางรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ต้องจำใจเดินไปพบตามคำสั่ง

เมื่อหยางเฟยฮุ่ยก้าวเข้ามาในห้องโถงใหญ่ บิดาของนางนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเคร่งเครียด สายตาคมของเขาจับจ้องไปที่นางเมื่อเดินเข้ามา นางหยุดยืนตรงหน้าเขา ก่อนจะค่อยๆ โค้งคำนับอย่างนอบน้อม

“ท่านพ่อ ท่านเรียกข้ามาหรือเจ้าคะ?” หยางเฟยฮุ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงความกังวล

หยางป๋อมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกดดัน เขาไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้ทักทาย และไม่มีความอบอุ่นในสายตานั้นแม้แต่น้อย

“ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้า” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมและเย็นชา “เรื่องของเจ้าและอวิ๋นเฟยหลง”

หยางเฟยฮุ่ยสะดุ้งเล็กน้อย ใจเริ่มเต้นแรง นางรู้ว่าคำถามนี้จะต้องมาในสักวัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะถูกถามตรงๆ เช่นนี้

“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? หรือว่าข้าเลี้ยงเจ้ามาให้เสียชื่อเสียงของตระกูลหยาง?” หยางอวี่ถงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากำลังพยายามทำตัวใกล้ชิดกับอวิ๋นเฟยหลง แต่กลับล้มเหลว แค่ผู้ชายคนเดียว เจ้าก็ควบคุมเขาให้อยู่ในกำมือไม่ได้”

หยางเฟยฮุ่ยรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง นางยืนนิ่ง น้ำตาแทบจะไหลออกมา แต่พยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้แสดงออกมา นางรู้สึกถึงความอายและความเสียใจที่พ่อของนางพูดแบบนี้กับนาง

“ท่านพ่อ ข้า...ข้าพยายามแล้วเจ้าค่ะ” นางพยายามตอบเสียงสั่น “แต่อวิ๋นเฟยหลงเป็นคนที่เย็นชาและ...”

“เย็นชางั้นหรือ?” หยางอวี่ถงพูดขัดทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “เจ้ากำลังแก้ตัวอยู่ใช่ไหม? ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าอวิ๋นเฟยหลงเป็นคนสำคัญ เขาเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่งของตระกูลหยาง และข้าต้องการให้เจ้าสร้างสายสัมพันธ์กับเขา”

หยางเฟยฮุ่ยรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่ถาโถมเข้ามา นางพยายามจะอธิบาย แต่หยางอวี่ถงไม่ให้โอกาส

“ข้าไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเย็นชาหรือไม่ ข้าสั่งให้เจ้าไปใกล้ชิด หาโอกาสล้วงความลับมาให้มากที่สุด แต่เจ้ากลับล้มเหลว ข้าผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ!” เขากล่าวอย่างเฉียบขาด สายตาของเขาจ้องนางอย่างกดดัน “ถ้าเจ้ายังทำหน้าที่นี้ไม่ได้ ก็อย่ามาเรียกตัวเองว่าลูกของข้า!”

น้ำเสียงเย็นชาของหยางอวี่ถงทำให้หยางเฟยฮุ่ยรู้สึกเหมือนถูกบีบคอ นางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะควบคุมอารมณ์ที่ถาโถมเข้ามา

“ท่านพ่อ...ข้าไม่ได้ล้มเหลว ข้าจะพยายามอีกครั้ง...” นางพยายามพูดเสียงสั่น แต่หยางอวี่ภงกลับส่ายหัวด้วยความไม่พอใจ

“ข้าไม่อยากฟังข้อแก้ตัวของเจ้าอีกต่อไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ออกไป! ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีก”

หยางเฟยฮุ่ยชะงัก นางรู้สึกเหมือนถูกตัดขาดจากความเป็นครอบครัว ความเจ็บปวดในใจท่วมท้น แต่นางก็รู้ว่าการโต้เถียงในตอนนี้จะทำให้นางลำบากมากขึ้น นางกล้ำกลืนน้ำตา และค่อยๆ โค้งคำนับอย่างเงียบๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องโถงนั้น

เมื่อก้าวออกมานอกห้อง น้ำตาที่นางพยายามกลั้นไว้ก็เริ่มไหลออกมา นางเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยหัวใจที่บอบช้ำ

หยางเฟยฮุ่ยรู้สึกทั้งเจ็บใจ ทั้งอาย และเสียใจ นางรู้สึกว่าพ่อของนางไม่เคยเห็นคุณค่าของนางเลย ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน หยางอวี่ถงก็สนใจแค่ผลประโยชน์ของตระกูลเท่านั้น ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของนาง

“ข้าจะไม่ยอมแพ้...” หยางเฟยฮุ่ยกัดฟันแน่น พูดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น “ข้าจะทำให้ทุกคนเห็น ว่าข้าคือคนที่มีค่ามากกว่าที่พวกเขาคิด!”