บทที่ 22

หยางเฟยฮุ่ยนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวของนาง ทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าที่สวยงามฉายแววเจ้าเล่ห์แฝงความโกรธ นางขบฟันแน่นเมื่อคิดถึงภาพหลินเข่อซิงที่ค่อยๆ ได้รับความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งจากชาวบ้านและ...อวิ๋นเฟยหลง เธอได้รับข่าวจากสาวใช้คนสนิทเรื่องของหลินเข่อซิงที่ระยะนี้ไปช่วยชาวบ้านโดยมีอวิ๋นเฟยหลงคอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆตลอด

“ฮึ! นางคิดว่าจะมาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างจากข้าได้อย่างนั้นรึ?” หยางเฟยฮุ่ยพึมพำเบาๆ พลางมองกระจกเงาสะท้อนใบหน้าที่งดงามของตนเอง นางรู้ดีว่าความงามของตนเองเป็นอาวุธที่แข็งแกร่ง

“แต่ข้าจะไม่ลงมือเองหรอก นางไม่คู่ควรให้ข้าต้องเปลืองแรง”

แล้วนางก็ยิ้มออกมาอย่างลำพองใจ ขณะที่วางแผนการในใจ นางรู้ว่าที่หมู่บ้านนี้ยังมีชายผู้หนึ่งที่มีอำนาจในท้องที่ และไม่ค่อยพอใจการเข้ามาแทรกแซงของหลินเข่อซิง นั่นก็คือ เฉินอี้เฉียง ชายผู้มีอำนาจจากตระกูลพ่อค้าที่ควบคุมการค้าขายในหมู่บ้าน เขามีชื่อเสียงในเรื่องความหัวรั้นและไม่ชอบใครที่มาขัดขวางผลประโยชน์ของตนเอง

หยางเฟยฮุ่ยรู้ว่า ถ้าใช้วิธีที่เหมาะสม นางสามารถทำให้เฉินอี้เฉียงทำตามที่นางต้องการได้ โดยที่นางไม่ต้องยื่นมือเข้าไปแปดเปื้อนเอง นางก็แค่ต้องใช้ "เสน่ห์" ของตนเล็กน้อย

เช้าวันถัดมา ณ ลานตลาดกลางหมู่บ้าน หลินเข่อซิงกำลังตรวจตราการเตรียมการช่วยเหลือชาวบ้านอยู่ตามปกติ ขณะที่นางกำลังพูดคุยกับชาวบ้านคนหนึ่งเกี่ยวกับการขนย้ายทรัพย์สิน พลันสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางนางด้วยสีหน้าถมึงทึง

เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างใหญ่โต ใบหน้าหยาบกร้าน แววตาแสดงถึงความเป็นนักธุรกิจผู้มีอำนาจในท้องถิ่น เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหลินเข่อซิง สายตาของเขามองนางด้วยความดูถูก

“เจ้าเป็นใคร ถึงได้มาสั่งการคนที่นี่?” เฉินอี้เฉียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและดุดัน

หลินเข่อซิงหันไปมองเขาด้วยความสงสัย “ข้าคือหลินเข่อซิง ข้าถูกส่งมาช่วยเหลือชาวบ้านในการเตรียมการป้องกันน้ำท่วม ท่านคือ...?”

“ข้าคือเฉินอี้เฉียง” เขาตอบเสียงดัง ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก “เจ้ามีสิทธิ์อะไรถึงได้มาแทรกแซงธุรกิจของข้าและผู้คนที่นี่ ข้าขอบอกเจ้าไว้ก่อนนะว่า ข้าคุมที่นี่อยู่ และข้าไม่ต้องการให้เจ้ามายุ่งเรื่องของข้า”

หลินเข่อซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้าไม่ได้มายุ่งกับธุรกิจของท่าน ข้าเพียงมาช่วยเหลือชาวบ้านเพื่อให้พวกเขาปลอดภัยจากน้ำท่วมที่กำลังจะมาถึง”

เฉินอี้เฉียงหัวเราะเสียงเย็น “ชาวบ้านงั้นรึ? เจ้าคงไม่รู้ว่าชาวบ้านพวกนี้พึ่งพาข้าในการค้าขายทุกอย่าง เจ้าเข้ามาทำให้การค้าของข้าสะดุดด้วยข่าวโคมลอย หากเจ้ายังไม่หยุดแทรกแซงเรื่องนี้ ข้าจะทำให้เจ้าลำบากแน่”

หลินเข่อซิงเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็พยายามเก็บอารมณ์ “ข้าไม่เคยตั้งใจจะทำให้ท่านลำบาก การช่วยเหลือครั้งนี้เป็นการป้องกันภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้นเพื่อรักษาชีวิตและทรัพย์สินของพวกเขา ถ้าน้ำท่วมมา ธุรกิจของท่านก็จะเสียหายไปด้วย ข้าคิดว่าการป้องกันก่อนจะดีกว่าการซ่อมแซมทีหลัง”

“เจ้าไม่ต้องมาสอนข้า!” เฉินอี้เฉียงแค่นเสียงออกมา ใบหน้าแดงด้วยความโมโห “ข้าไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมาบงการชีวิตของข้า โดยเฉพาะเจ้า!”

“นั่นท่านเฉิน พูดแรงเกินไปหรือไม่เจ้าคะ?” เสียงหวานหูที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนที่ หยางเฟยฮุ่ย จะปรากฏตัว นางก้าวเข้ามาอย่างงดงามในชุดผ้าแพรพรรณหรูหรา ใบหน้าที่งดงามของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสแสร้ง

“ข้ามิได้ตั้งใจให้ท่านต้องโกรธนะเจ้าคะ แต่ข้าคิดว่าคุณหนูหลินอาจจะยังไม่เข้าใจวิถีของที่นี่ ข้านึกว่าท่านเฉินคงไม่อยากเห็นปัญหามากไปกว่านี้” นางพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่แฝงด้วยรอยยิ้มเยาะ

หลินเข่อซิงหันไปมองหยางเฟยฮุ่ยด้วยความสงสัยในเจตนาของนาง หยางเฟยฮุ่ยเพียงแค่ยิ้มหวานกลับมาพลางพูดต่อ “คุณหนูหลิน นี่เป็นเรื่องละเอียดอ่อน ท่านเฉินมีอำนาจมากในพื้นที่นี้ ข้ากลัวว่าหากท่านยังดึงดัน ท่านอาจจะต้องเจอปัญหาที่ไม่คาดคิด”

นางพูดจบก็หัวเราะเบาๆ พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ หลินเข่อซิงมองเห็นถึงความตั้งใจของหยางเฟยฮุ่ยในทันที หยางเฟยฮุ่ยไม่ได้ลงมือเอง แต่กำลังยุยงให้เฉินอี้เฉียงเป็นคนจัดการนาง

“ท่านเฉิน” หยางเฟยฮุ่ยพูดต่อ “ข้าเข้าใจความไม่พอใจของท่าน ข้าคิดว่าบางทีคุณหนูหลินควรถอยห่างจากเรื่องนี้สักหน่อย ให้ท่านเฉินเป็นผู้ดูแลดีกว่า”

เฉินอี้เฉียงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ถูกต้อง หากเจ้ายังไม่หยุด ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ แน่”

หลินเข่อซิงหันไปมองทั้งสองคน สายตาของนางแข็งกร้าวขึ้น นางรู้ดีว่าหยางเฟยฮุ่ยต้องการขัดขวางไม่ให้นางช่วยชาวบ้านและได้รับความชื่นชม นางก็แค่หาวิธีใช้คนอื่นมาลงมือแทนนางเอง

แต่หลินเข่อซิงก็ไม่คิดจะยอมแพ้ “ท่านเฉิน ข้าเข้าใจว่าท่านเป็นคนที่มีอำนาจในที่นี้ แต่การช่วยเหลือชาวบ้านเป็นเรื่องที่สำคัญ ข้าไม่สามารถเพิกเฉยได้ ข้าเชื่อว่าท่านเองก็คงไม่อยากเห็นความเสียหายมากกว่านี้”

นางพยายามพูดด้วยเหตุผล แต่เฉินอี้เฉียงกลับขัดขึ้น “ข้าไม่สนใจ! ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ามาทำให้การค้าของข้าพัง”

หยางเฟยฮุ่ยแอบยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นเฉินอี้เฉียงโมโหมากขึ้น แต่ก่อนที่สถานการณ์จะเลยเถิดไปกว่านี้ เสียงทุ้มเย็นของ อวิ๋นเฟยหลง ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“เฉินอี้เฉียง เจ้ากำลังทำอะไร?”

ทุกคนในลานตลาดต่างเงียบลงทันที เมื่อเสียงทุ้มหนักแน่นของ อวิ๋นเฟยหลง ดังขึ้น เฉินอี้เฉียงหันไปมองด้วยสายตาที่เปลี่ยนเป็นกังวลเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เดินเข้ามา เสียงรองเท้าบูทของอวิ๋นเฟยหลงกระทบพื้นดังก้องในความเงียบของหมู่บ้าน ขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ สีหน้าของเขาเรียบนิ่ง แต่ในดวงตากลับแฝงความคมกริบ

"ข้าถามว่า...เจ้ากำลังทำอะไร?" อวิ๋นเฟยหลงพูดซ้ำอีกครั้ง เสียงของเขาเย็นลงกว่าเดิม

หยางเฟยฮุ่ยพยายามยิ้มอย่างประจบประแจง ก่อนจะเอ่ยขึ้น "เฟยหลง ท่านมาที่นี่เองหรือ? ข้าคิดว่าท่านกำลัง..."

"ข้าไม่ได้ถามเจ้า" เขาขัดขึ้นทันควัน ก่อนจะหันไปทางเฉินอี้เฉียง "ตอบข้ามา"

เฉินอี้เฉียงกลืนน้ำลายลงคอ เขารู้ดีว่าอวิ๋นเฟยหลงเป็นใครและอำนาจของเขามีมากเพียงใด แม้ว่าเฉินอี้เฉียงจะมีอิทธิพลในพื้นที่นี้ แต่เมื่อเทียบกับแม่ทัพที่มีอำนาจคุมทหารเช่นอวิ๋นเฟยหลง เขาก็ไม่อาจกล้าขัดขืน

"ข้าเพียงแค่...ไม่พอใจที่นางเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการค้าของข้า ข้าคิดว่านางไม่มีสิทธิ์..."

"การค้าของเจ้า?" อวิ๋นเฟยหลงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่แฝงความน่ากลัว "การค้าของเจ้ามีความสำคัญมากกว่าชีวิตชาวบ้านหรือ? ข้าไม่สนใจว่าการค้าของเจ้าจะเป็นอย่างไร แต่ถ้าเจ้าคิดจะขัดขวางการช่วยเหลือชาวบ้านอีก ข้าจะถือว่าเจ้ากำลังขัดคำสั่งของข้า และเจ้าคงไม่อยากรู้หรอกว่าผลจะเป็นอย่างไร"

เฉินอี้เฉียงหน้าซีดลงทันที "ข้า...ข้าไม่กล้าขัดท่านแม่ทัพหรอกขอรับ ข้าเพียงแค่ไม่เข้าใจ..."

"ถ้าเจ้าไม่เข้าใจ ข้าจะอธิบายให้" อวิ๋นเฟยหลงตอบเสียงเย็น "หลินเข่อซิงกำลังทำสิ่งที่ดีและจำเป็นสำหรับคนที่นี่ หากเจ้าคิดจะขัดขวางอีก ข้าจะจัดการเจ้าเอง"

เฉินอี้เฉียงพยักหน้าหงึกๆ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ก่อนจะรีบเดินถอยห่างออกไปจากลานตลาดอย่างรวดเร็ว

หยางเฟยฮุ่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด สีหน้าของนางดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องพยายามเก็บอารมณ์ไว้ นางเหลือบมองไปทางหลินเข่อซิงที่ยืนอยู่ข้างอวิ๋นเฟยหลง นางกัดฟันแน่นก่อนจะพยายามปั้นหน้ายิ้ม

“เฟยหลง ข้าคิดว่าท่านเฉินคงจะไม่กล้าแล้ว เขาคงแค่ขาดสติไปชั่วขณะ” นางพูดด้วยน้ำเสียงหวานๆ พยายามดึงความสนใจของอวิ๋นเฟยหลงกลับมา

แต่เขากลับไม่ได้สนใจนางเลย สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่หลินเข่อซิง ใบหน้าของเขาดูผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่านางปลอดภัยและไม่ได้แสดงท่าทีตกใจใดๆ

"เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่?" เขาเอ่ยถามหลินเข่อซิงด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ยังแฝงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

หลินเข่อซิงยิ้มออกมาอย่างสบายใจ "ข้าสบายดี ขอบคุณที่ช่วยข้าจัดการ"

หยางเฟยฮุ่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับหายใจติดขัด นางรู้สึกเหมือนตัวเองถูกมองข้ามอย่างสิ้นเชิง นางกัดริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

หลินเข่อซิงเห็นท่าทีของหยางเฟยฮุ่ย นางยิ้มอย่างไม่สนใจและเอ่ยขึ้น "ข้าคิดว่าทุกคนคงเข้าใจแล้วว่าเราต้องร่วมมือกันเพื่อป้องกันน้ำท่วม ข้าขอให้คุณหนูหยางไปช่วยชาวบ้านตามที่ควรจะเป็น ข้าเชื่อว่าท่านก็คงอยากช่วยเช่นกัน ใช่ไหม?"

หยางเฟยฮุ่ยรู้ว่าตัวเองไม่อาจทำอะไรได้ในตอนนี้ นางทำได้เพียงพยักหน้าช้าๆ อย่างจำใจ “แน่นอน ข้าย่อมอยากช่วย”

แต่ในใจของหยางเฟยฮุ่ยกลับเต็มไปด้วยความโกรธ นางรู้สึกเสียหน้าอย่างยิ่งที่แผนการของตนถูกทำลายลงโดยอวิ๋นเฟยหลง และที่สำคัญ นางไม่อาจยอมรับได้ที่เห็นเขาใส่ใจหลินเข่อซิงมากถึงขนาดนี้

"ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ามาแย่งทุกอย่างจากข้าได้" หยางเฟยฮุ่ยคิดในใจขณะที่นางเดินออกไปอย่างเงียบๆ

เมื่อเหตุการณ์คลี่คลายลง หลินเข่อซิงหันมามองอวิ๋นเฟยหลงด้วยสายตาขอบคุณ “ท่านช่วยข้าไว้อีกแล้วนะ”

“ข้าแค่ทำตามหน้าที่ของข้า” เขาตอบเสียงเรียบ แต่ในดวงตาของเขายังคงแฝงความอ่อนโยน

“ข้ารู้ แต่ท่านก็ทำให้ข้ารู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่ท่านอยู่ใกล้” นางพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้าคิดว่าท่านคงจะสนใจข้าไม่น้อยเลยใช่ไหม?”

อวิ๋นเฟยหลงหันมาจ้องหน้านาง สายตาของเขาดูนิ่ง แต่ใบหน้าของเขาแสดงออกว่ากำลังพยายามปกปิดความรู้สึกบางอย่าง “เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว”

“จริงหรือ?” เข่อซิงหัวเราะเบาๆ “ข้าเพียงแค่ถามตามความรู้สึกเท่านั้น ท่านไม่ต้องตอบหรอก ข้ารู้ว่าคำตอบของท่านคืออะไร”

อวิ๋นเฟยหลงหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนจะหันหน้าหนีแล้วพูดเบาๆ “เจ้านี่มัน...ไม่เคยยอมแพ้จริงๆ”

"แน่นอน ข้าไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ โดยเฉพาะกับเรื่องที่สำคัญ" หลินเข่อซิงพูดจบก็ยิ้มกว้างพลางเดินนำหน้าเขาไป

อวิ๋นเฟยหลงมองตามนางไปด้วยสายตาที่แฝงความห่วงใยและความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเขา นี่ข้ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?